Προς την πρωτεύουσα...

Φωτογραφία Google

Το ταξίδι προς την πρωτεύουσα υπό συνεχή, πολύ δυνατή βροχή.

Η κουβέντα μονότονη που ανακύκλωνε, αναμασούσε τα περί οικογένειας και θάλασσας. Άσχημη εμπειρία αυτή η συνεύρεση τη συγκεκριμένη στιγμή!

Όλες τις προηγούμενες φορές το ταξί που με έπαιρνε για την Αθήνα είχε ένα καλό, αφού με την αναχώρηση, τα πάντα ξένα γύρω άλλαζαν γρήγορα την ψυχολογία μου, ξεχνούσα κατά κάποιο τρόπο αυτούς που άφηνα πίσω. Το κουμπί στο μυαλό μου έστριβε σε στιλ ON/OFF από τον κόσμο του φυσιολογικού σ’ αυτόν της μοναξιάς.

Με το Νίκο αυτό καθυστέρησε κατά 3-4 ώρες φορτώνοντάς με με περισσότερη μελαγχολία και το μυαλό να παραμένει στο Βόλο, χωρίς να λογαριάσω το μεταξύ μας συγκινησιακό και γεμάτο νόημα αποχαιρετισμό κάπου στο Πειραιά. Ήξερε που πήγαινα, ήξερα που τον άφηνα, γνωρίζαμε τη κοινή μας μοίρα. Τι ελπίζαμε; Ο χρόνος της επιστροφής να είναι πάλι κοινός να ξαναβρεθούμε!

Στο ξενοδοχείο ήμουν κατά της 9 το πρωί σαν χαμένος και αυτή η κατάσταση δεν άλλαξε όλη τη μέρα. Όπου κι αν πήγα όπου κι αν στάθηκα. Κάθε νέα αναχώρηση και τα πράγματα γίνονται χειρότερα!

Τι να φταίει άραγε; Η αγάπη για την οικογένεια; Η ζωή που λιγοστεύει; Η πίστη ότι τα υπόλοιπα χρόνια θα τα ζήσω με τους δικούς μου αλλά πάντα διαψεύδομαι; Το ότι υπόσχομαι, ότι αυτό δεν θα το επιτρέψω να ξαναγίνει και κάθε χρόνο αθετώ το λόγο μου;

Ποιο απ’ όλα; Όλα μαζί; Το δεύτερο μου ακούγεται πιο λογικό!

Νωρίς το βραδάκι βρέθηκα με έναν άλλο, νεαρό φίλο να τον πω; καλό συνάδελφο; Μια ευχάριστη συνάντηση 2-3 ωρών που μ’ έκανε να ξεφύγω. Στο τέλος έξω από το ξενοδοχείο αποχαιρετιστήκαμε. Συνεχείς αποχαιρετισμοί όλη μου η ζωή! Ευχηθήκαμε καλή αντάμωση στο καράβι που πήγαινα. Σε 2 μήνες θα έρχονταν κι αυτός!

Ανέβηκα στο δωμάτιο και με ανοιχτή την τηλεόραση να μου κρατάει συντροφιά, αφού η σιωπή με… ξεκουφαίνει, κάποια στιγμή αποκοιμήθηκα!

Η επόμενη μέρα θα ήταν μέρα αεροδρομίων και αεροπλάνων!

Συνεχίζεται…

Chrisgio