Στη Necochea

Με φόντο τον παλιόκαιρο και στο βάθος η Necochea

Τα Αργεντινέζικα προγράμματα και οι πληροφορίες μιλούσαν για είσοδο στο λιμάνι στις 12, φόρτωση και αναχώρηση στις 14 Ιουλίου.

Άνθρακες ο θησαυρός!

Οι συνεχείς βροχές του χειμωνιάτικου νοτίου ημισφαιρίου, σε συνδυασμό με τις αλλεπάλληλες γενικές αλλά και τοπικές απεργίες, δημιουργούσαν αορίστου χρόνου καθυστέρηση. Όσο για την προβληματική αναμονή μας στο ανοιχτό αγκυροβόλιο, λόγω δυνατών ανέμων και υψηλού κυματισμού, δεν χρειάζεται ειδική αναφορά.

... και στο βάθος... η Necochea

Μπήκαμε τελικά στο λιμάνι στις 25 του… ίδιου μήνα! Η φόρτωση άρχισε την άλλη μέρα το πρωί.

Το πρόγραμμά ότι στις 27 η Αργεντινή θα ήταν για μας παρελθόν είχε λογική. Η πρόγνωση του καιρού των επομένων ημερών ήταν πολύ καλή, οι απεργίες είχαν ξεθυμάνει…! Θα φεύγαμε!

Ο πράκτορας κατά το μεσημέρι ανέβηκε στο πλοίο και τότε σκεφτήκαμε με τον ανθυποπλοίαρχο να του ζητήσουμε να μας πάει να δούμε από κοντά την… «κοινότητα» των Θαλάσσιων Λιονταριών. Τα Sea Lions «φιλοξενούνται» εδώ και πολλά χρόνια στην απέναντι άκρη του λιμανιού, στο λιμενοβραχίονα, κοντά στο τέλος της τεράστιας παραλίας. Το… «φιλοξενούνται» τρόπος του λέγειν. Κατάληψη έχουν κάνει!

Ο βασιλικός αντέχει!

Επίσης πέρυσι τέτοια εποχή ανεβαίνοντας από τη Γη του Πυρός με κατεύθυνση τη Βραζιλία είχα αναφερθεί, περνώντας δίπλα τους, στα νησιάFalklands αλλά και στη Necochea και στο τεραστίων φαραωνικών διαστάσεων μνημείο που κοιτάζει προς τα νησιά και θυμίζει το πόλεμο με την Μεγάλη Βρετανία. Καλό θα ήταν αυτή τη φορά να το φωτογράφιζα.

Με τον πράκτορα πρόθυμο να ικανοποιήσει την επιθυμία μας ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δω τη Nicochea 17 χρόνια μετά από την τελευταία έξοδο στην πόλη. Είχα και τη γυναίκα μου μαζί. Ενδιάμεσα είχα ξανάρθει αλλά οι περιστάσεις δεν επέτρεπαν να τη έξοδο.

«Αθάνατο»... Renault

Πριν μερικά χρόνια έγραφα για το San Nicolas. Δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Πόλη με άριστη ρυμοτομία, τετραγωνισμένη. Βοηθάει και το απέραντο «επίπεδο» της χώρας. Δρόμοι τεράστιοι αλλά μέχρι εκεί. Έξω από το κέντρο μόνο οι κεντρικές αρτηρίες είναι ασφαλτοστρωμένες. Οι παράλληλοι και οι κάθετοι χωματόδρομοι ακόμα. Η σκόνη που σηκώνει η κίνηση των αυτοκινήτων σ’ αυτούς τους δρόμους μοιάζει με το Rally Acropolis σε slow motion, ντουμάνι! Θυμίζουν ασπρόμαυρες κωμωδίες, ταινίες του 60. Η φτώχεια και η ερήμωση αυτοπροσώπως. Εκείνα τα Renault 4L, 14L, 15L κλπ τα θυμάμαι στην Ελλάδα κάπου εκεί γύρω στο 1980 και πιο πίσω.

«Αθάνατο»... Renault 4L

Εδώ ακόμα παλεύουν να μείνουν ζωντανά αφού οι ιδιοκτήτες τους έχουν πάψει προ πολλού να έχουν δυνατότητες αντικατάστασής τους. Εκεί κάπου κοντά στο κέντρο ο πράκτορας σταμάτησε. Είχαμε φτάσει στο γραφείο του. Ευκαιρία για μερικές φωτογραφίες της κοντινής διασταύρωσης, της γειτονιάς. Οι φωτογραφίες δεν δίνουν την πλήρη εικόνα της πόλης αλλά την κρυάδα την παίρνεις!

Να κι ένα άλλο «Αθάνατο»... Ford Escort

Η εικόνα αυτής της χώρας μοιάζει με αυτή της Ελλάδας περασμένων δεκαετιών. Δεν ξέρω για το Buenos Aires, που έχω να το δω από το ’76, αλλά η επαρχία της έχει το μαύρο της το χάλι.

Η μόνη διαφορά με το San Nicolas και τις υπόλοιπες παραποτάμιες πόλεις στο Rio Parana, είναι η αίσθηση ελευθερίας που νοιώθεις αγναντεύοντας τον ωκεανό από τις παραλίες της.

Κι όταν δεν υπάρχει ρευστό τότε το... τρίκυκλο σου δίνει την αίσθηση του αυτοκινήτου

Ένας τύπος βγήκε από το γραφείο του ατζέντη και μα έκανε νόημα να τον ακολουθήσουμε. Τα αγγλικά του YES – NO. Και για να είμαι πιο ακριβής μόνο το YES, γιατί το όχι και στα ισπανικά ΝΟ είναι. Τα δικά μας ισπανικά στο ίδιο επίπεδο, κάτι λίγες λέξεις παραπάνω. Μπήκαμε στο τζιπ και ξεκινήσαμε για τα λιοντάρια.

Εκεί κοντά στην θάλασσα η μορφή της πόλης βελτιώνεται κάπως. Κάποιες κλειστές εγκαταστάσεις δίπλα στην παραλία που περιμένουν το καλοκαίρι του Δεκεμβρίου να ζωντανέψουν, ένα καζίνο, μερικά ξενοδοχεία… Ομορφιές υπάρχουν σίγουρα. Και προοπτικές υπάρχουν. Όπως υπάρχουν και τα γνωστά αίτια που τις φρενάρουν. Διαφθορά, διαφθορά, διαφθορά!

Συνεχίσαμε έξω από τη πόλη σε έναν χωματόδρομο, αμμόδρομο καλύτερα, που οδηγούσε στην παραλία. Από τη μια πλευρά, αυτή της παραλίας, ένα μακρύ βουνό άμμου, μια τεράστια θίνα που έκρυβε τη θάλασσα και με βήμα σημειωτόν κατάτρωγε και κάλυπτε ότι υπήρχε πίσω της, χρόνια τώρα. Μας συνόδευσε για κάνα χιλιόμετρο.

Λίγο παρακάτω είδα απέναντι το καράβι μας όπου συνεχίζονταν η φόρτωση. Ησύχασα! Δεν έφυγε ακόμα είπα μέσα μου και χαμογέλασα. Βρισκόμασταν στην απέναντι πλευρά του λιμανιού.

Τα Sea Lions ήταν πολύ κοντά!

Πενία τέχνας κατεργάζεται

Πενία τέχνας κατεργάζεται

Πενία τέχνας κατεργάζεται

Πενία τέχνας κατεργάζεται

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τις προθέσεις του σχεδιαστή της πόλης έτσι όπως φαίνεται στη φωτογραφία. Το πρόβλημα είναι ότι εχουν μείνει εκεί.

Με νικοτίνη δυνατή και... άρωμα Ελλάδας

Με νικοτίνη δυνατή και... άρωμα Ελλάδας

Οι σακούλες... ταξιδεύουν

Συνεχίζεται…

Chrisgiο