Σιγκαπούρη Καλή Αντάμωση

Το πρωί της 20ης Μαΐου όλα είχαν τελειώσει. Έτοιμοι για αναχώρηση.

Ο πιλότος ανέβηκε στις 08:55. Νεαρός Κινέζος όπως το 90% των Σιγκαπουριάνων. Βέβαια οι Κινέζοι σε λίγα χρόνια θα έχουν ρουφήξει όλη την υφήλιο η μικρή γειτόνισσα θα τους ξέφευγε; Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία των επόμενων χρόνων, δεκαετιών. Ευδιάθετος, ευγενής και με όρεξη για κουβέντα.

Με ρώτησε τι γίνεται στην ψωροκώσταινα και κούνησα το κεφάλι μου. Το κούνησε κι αυτός και ο ένας κατάλαβε τον άλλον!

Αρχίσαμε το βίρα της άγκυρας ενώ η κουβέντα συνεχιζόταν.

Αφού κλείσαμε με ταχύτητα του φωτός το θέμα «Ελλάδα» άρχισα να τον ρωτάω για την Σιγκαπούρη.

-Εξακολουθεί να είναι πλούσια όμορφη και μαγική όπως πάντα; Τον ρώτησα.

-Εξαρτάται και από ποια οπτική γωνία θέλεις να τη δεις! Απάντησε.

-Τη μια και μοναδική φορά που ήρθα με καράβι στο λιμάνι της για εκφόρτωση αλλά και δύο-τρεις φορές που με ταχύτητα αστραπής ξεμπαρκάρισα από δω, έχω τις καλύτερες εντυπώσεις. Καθαρή, τακτοποιημένη, λαμπερή, έμοιαζε να μην της λείπει τίποτα, πλούσια. Δεν μπορεί να απέχει πολύ αυτό που είδα από την πραγματικότητα.

-Δεν έχεις πολύ άδικο, αλλά άλλο από μέσα κι άλλο απ’ έξω. Ζω σε μια μικρή και ωραία χώρα που όμως είναι υπερβολικά ακριβή. Μπορεί να ακούγεται εντυπωσιακός ένας μισθός της τάξεως των 5–6.000 δολαρίων σε έναν ξένο αλλά για μας δεν είναι όταν τον βάλεις απέναντι στις επικρατούσες τιμές. Η χώρα έχει πρόβλημα χώρου, το νησί είναι πολύ μικρό. Σε μια χώρα ανεπτυγμένη ακόμα και τα αγαθά που όλοι ονειρευόμαστε όταν γίνουν υπερβολικά πολλά μετατρέπονται σε εφιάλτη. Εδώ κοντεύουμε να γίνουμε εφιάλτης ο ένας για τον άλλον, πήξαμε από κόσμο, ενώ τα πάντα είναι εν αφθονία. Τα αυτοκίνητα πχ πάρα πολλά. Με νόμο δεν μπορείς πια να έχεις πάνω από ένα στην κατοχή σου και όταν σκεφτείς να αγοράσεις τότε βλέπεις ότι η τιμή του είναι «εξωφρενικά ασύλληπτη».

-Πόσο εξωφρενικά ασύλληπτη τέλος πάντων μπορεί να είναι η τιμή ενός αυτοκινήτου, ρώτησα σκεφτόμενος τις τιμές στην Ελλάδα. Το VW Golf, το αυτοκίνητό μου για παράδειγμα, έχει 20.000 ευρώ, του είπα. Πόσο πιο ακριβό μπορεί να είναι εδώ στη Σιγκαπούρη.

-Και δεν είναι μόνο ακριβό, αλλά ο νόμος συνεχίζει και λέει ότι όποιο αυτοκίνητο κι αν πάρεις δεν μπορείς να το κρατήσεις πάνω από 10 χρόνια. Μετά πρέπει να το πετάξεις, να αγοράσεις άλλο καινούργιο.

-Μόνο που δεν μου λες την τιμή, του θύμισα.

-Δεν θα το πιστέψεις!

-Πες μου και θα σε πιστέψω.

-Έχω ένα Skoda Octavia και το αγόρασα πριν 2 χρόνια 100.000 δολάρια!

Με είχε προειδοποιήσει ότι δεν θα τον πίστευα! Του ζήτησα να το επαναλάβει! Το επανέλαβε! Δεν είχα ακούσει λάθος! Ο ανθυποπλοίαρχος δίπλα μου κοιτούσε κι αυτός σαστισμένος!

-Δηλαδή το Golf πόσο έχει; Σε ξαναρωτάω!

Άνοιξε το iPad του κι άρχισε να ψάχνει στο διαδίκτυο. Βρήκε αυτό που έψαχνε και μου έδωσε να δω. Είδα τη φωτογραφία του νέου Golf και δίπλα την τιμή του. 124.000 δολάρια, αν θυμάμαι καλά!

-Και γιατί όλα αυτά;

-Είναι η πολιτική της κυβέρνησης να πολεμήσει την εικόνα της λαμαρίνο-θάλασσας. 

Οι τελευταίες δύο λέξεις δικές μου αλλά αυτό εννοούσε! Ένα φαινόμενο που αντιμετωπίζουμε τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα, πρωτίστως και στον υπερθετικό βαθμό στην Αθήνα, αλλά και σε άλλες πόλεις μας, σκέφτηκα.

-Η Σιγκαπούρη είναι μικροσκοπική φτάνεται και με τα πόδια, κάνεις τη δουλειά σου και με τη συγκοινωνία. Οι περισσότεροι δεν το χρειαζόμαστε το αυτοκίνητο αλλά όλοι θέλουμε να έχουμε ένα, είπε κλείνοντας την κουβέντα μας.

Παντού ίδιοι άνθρωποι, ίδια νοοτροπία, ίδια όνειρα κι ας κρύβουν πίσω τους εφιάλτες. Το σήμερα πάντα έχει σημασία. Το δύσκολο αύριο θα το αντιμετωπίσουμε όταν εμφανιστεί. Έως τότε ας πάει να κουρεύεται!

Ένα τέρας

Κι ακόμα ένα

Για να μην νομίζει κανείς ότι λέω παραμύθια πατήστε εδώ. Όλα είναι όπως τα περιγράφω.

Για λόγους καθαριότητας στη Σιγκαπούρη απαγορεύονται οι τσίχλες.

Είναι αντιδημοκρατικό, αποτελεί καταπίεση του λαού και άλλες αηδίες θα έλεγαν κάποιοι δικοί μας «προοδευτικοί». Εγώ αυτό που έχω δει σ’ αυτή την «μίνι» χώρα είναι ότι λάμπει γενικώς!

Το βίρα τελείωσε, η άγκυρα στη θέση της, ο πιλότος μάζεψε τα πράγματά του, μου έδωσε τι τελευταίες οδηγίες, μας ευχήθηκε καλό ταξίδι και έφυγε.

Προχωρήσαμε μόνοι μας πια και λίγο αργότερα είχαμε πάρει πάλι πορεία προς δυσμάς που οδηγεί στον Ινδικό Ωκεανό.

Θαλάσσιο κομφούζιο

Ο ουρανός υπερβολικά βαρύς. Το βαθύ γκρι πλησίαζε, μαζί και η τροπική καταιγίδα. Δεν ήταν βροχή, ήταν κατακλυσμός. Ακόμα και ο Νώε θα μπορούσε να τρομάξει!

Μια αναχώρηση τελείως ξεχωριστή κι επικίνδυνη ανάμεσα σε ισάξιους αντιπάλους «γίγαντες». Και πάλι όμορφες εικόνες αλλά να τις βλέπεις μόνο σε video που το έχει τραβήξει άλλος. Καλύτερα να μην το ζεις. Μια ενδεχόμενη σύγκρουση με ένα από τα τερατώδη δεξαμενόπλοια που περνούσαν δίπλα μας θα μπορούσε να μας είχε «στείλει»...

Συνήθως δεν συμβαίνει αλλά ποτέ δεν ξέρεις!

Λίγα λεπτά αργότερα η καταιγίδα είχε πάει παραπέρα να «ενοχλήσει» άλλους. Η Σιγκαπούρη είχε χαθεί πίσω μας, η βροχή ήταν από πάνω της, την είχε κάνει μούσκεμα.

Καλή αντάμωση μικρή μου κυρία!

Στις 10:30 αφού είχαμε πάρει την μεγάλη στροφή στο φανάρι Raffles και κοιτούσαμε βορειοδυτικά κάναμε πρόσω ολοταχώς.

Το φανάρι Raffles, αριστερά

Το φανάρι Raffles

Προορισμός μας η νοτιοανατολική ακτή της Λατινικής Αμερικής.

Santos, Paranagua, Rio de Janeiro, Tubarao, Rio de la Plata, Buenos Aires, Montevideo, Nueva Palmira; Κάπου προς τα κει!

Χωρίς ναύλο, χωρίς προορισμό, χωρίς συγκεκριμένο στόχο γι’ άλλη μια φορά. Σε ένα μήνα και βάλε θα είμαστε εκεί!

Η παγκόσμια κρίση χτυπάει στο ψαχνό όπου κι όποιον βρει μπροστά της.

Ήταν η σειρά μας!

Καλό μας ταξίδι όπου κι αν βρεθούμε στο τέλος!

 

 

Συνεχίζεται…

Chrisgio