Κηπουρική κεφάλαιο Νο1

Είχαν περάσει 4 μέρες από την αναχώρησή μας από την Κίνα .

Ανέβηκα στη γέφυρα κατά τις 9 το πρωί. Ο καπετάν–Δήμος, ο ανθυποπλοίαρχος που ήρθαμε μαζί στη Tianjin, στην θέση του στη βάρδια της 8–12. Ανταλλάξαμε τις καλημέρες μας.

Όλα φυσιολογικά! Η θάλασσα λάδι, η ομίχλη είχε αρχίσει να διαλύεται, ο ήλιος λαμπρός. Μια όμορφη μέρα!

Τότε είδα τον καπετάν–Αντώνη, τον άλλο ανθυποπλοίαρχο τον παλιό, της βάρδιας 12-4.

Ένας νέος της εποχής, όπως ακριβώς τον περιγράφει ο Ζαμπέτας, 50άρης!

Έχει 6–7 μήνες στο πλοίο και δεν λέει να το κουνήσει. Λέει ότι θα κάτσει άλλο τόσο και με πιάνει σύγκρυο. Περιμένει να τον βαρεθώ και να τον διώξω, λέει! Εκτός από 50αρης είναι και παλαβός!

Είχε ξυπνήσει πρωί-πρωί και είχε πιάσει… «δουλειά» στη γέφυρα στο δεξιό φτερό. Προσπαθούσε να αλλάξει τη φύση. Να μάθει τα φυτά να ζουν στο πέλαγος. Είχε 3 πλαστικά γλαστράκια γεμάτα χώμα και τα πότιζε.

-Τι είναι αυτά ρε Αντώνη;

-Έσπειρα βασιλικό καπετάνιε!

-Θα πιάσει;

-Άκου λέει, τα θεϊκά μου χέρια κάνουν θαύματα!

-Άντε να σε δω, του είπα και η συζήτηση σταμάτησε εκεί.

Από τότε έβαλα σκοπό να παρακολουθώ την πρόοδο της επιχείρησης κηπουρική του Αντώνη σε ένα περιβάλλον εντελώς εχθρικό για φυτά.

Οι πρώτες φωτογραφίες δεν αφήνουν ελπίδες αισιοδοξίας.

Αλλά εμείς οι ναυτικοί μοιάζουμε με τους φυλακισμένους.

Έχουμε και χρόνο και υπομονή.

Κηπουρική κεφάλαιο Νο1 λοιπόν.
Για να δούμε, θα υπάρξει Νο2;

Συνεχίζεται…

Chrisgio