Στο λιμάνι του Santos

Η ασφαλής πλαγιοδέτηση του πλοίου τελείωσε στις 4 το πρωί. Κι ενώ όλοι ήμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε το ξενύχτι μέχρις εσχάτων ήρθε μια καλή είδηση. «Η εκφόρτωση θ’ αρχίσει το μεσημέρι».

Όλοι εκτός των φυλακών πήγαμε για ύπνο. Άργησα λίγο παραπάνω από τους άλλους μέχρι να φύγουν οι αρχές και ο πράκτορας αλλά κατά τις 5μιση έκλεισα κι εγώ τα μάτια μου. Πίστευα ότι δεν θα με έβρισκε το μεσημέρι στο κρεβάτι γιατί όλο και κάποιος «απρόσκλητος» θα έρχονταν να μ’ ενοχλήσει νωρίτερα αλλά έκανα λάθος. Ξύπνησα μόνος μου γύρω στις 10 και μισή φρέσκος κι έτοιμος για «πόλεμο».

Η φόρτωση άρχισε στις 11:40, ενώ η… βραζιλιάνικη πρόβλεψη περί αναχώρησης ήταν για δύο μέρες αργότερα. Ωστόσο πέρα από την αναξιοπιστία τους υπήρχε και η πρόγνωση του καιρού του οποίου το «πρόγραμμα» μιλούσε για πολλές βροχές, οπότε κράτησα πολύ μικρό καλάθι. Για το μόνο που μπορείς να είσαι σίγουρος στη Βραζιλία είναι οι καθυστερήσεις.

Σχεδόν δύο μήνες μετά την εκφόρτωση του αυστραλέζικου κάρβουνου του Hay Point και την αναχώρηση από το Itaguai, το βαπόρι «ακούμπησε» πάλι σε στεριά. Στην προβλήτα φόρτωσης στο Santos.

Πέρα από την απομόνωση και την ανυπόφορη ρουτίνα με «άρωμα φυλακής» πολλά αντικειμενικά προβλήματα είχαν αρχίσει να εμφανίζονται με πρώτο και καλύτερο αυτό των τροφίμων. Λίγο ακόμα και θα αρχίζαμε να τρεφόμαστε με αναμνήσεις μυρωδιών. Είχαμε σχεδόν στερέψει. Ευτυχώς από νερό αντέχαμε ακόμα. Ο πολύ καλός – ευτυχώς – μάγειρας με «μαγική» διαχείριση έφερε εις πέρας επιτυχώς την αποστολή του στη δύσκολη αυτή περίοδο. Βέβαια δεν θα μας άφηναν χωρίς τροφή να πεθάνουμε!

Μία προσέγγιση όμως 2–3 ωρών σε λιμάνι, ενός πλοίου αυτής της κατηγορίας, μόνο για εφοδιασμό πέρα του κόστους των εφοδίων, κοστίζει πάνω–κάτω 25.000 δολάρια. Πολλά λεφτά! Και σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς τα πάντα μετρώνται από ΟΛΟΥΣ!

Τα λέω αυτά γιατί θέλω να καταλήξω στον όγκο εργασίας που μας περίμενε τις μέρες που θα ακολουθούσανε στο Santos.

Τόνοι τροφίμων, ανταλλακτικών, χρωμάτων, λιπαντικών, επιθεωρήσεις, αφερματισμός, φόρτωση, ο βροχερός καιρός, καθαρισμός υφάλων, εργασίες ρουτίνας, όλα μαζί δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μίγμα. Και το λέω εκρηκτικό γιατί το πλήρωμα μετά από τόσο καιρό στη θάλασσα, ειδικά των νέων που βράζει το αίμα τους, θέλουν να βγουν έξω, να γειωθούν, να ξεσκάσουν, να διασκεδάσουν, να ξελαμπικάρει το μυαλό τους, να… !
Άντε να τους πεις «μη βγαίνετε έξω»!

Το λες βέβαια, γιατί έτσι πρέπει να γίνει, αλλά δεν παύει να σκέφτεσαι και σαν άνθρωπος.

Άλλωστε κι εγώ υπήρξα κάποτε νέος, κι εγώ θέλω να βγαίνω στα λιμάνια όποτε μπορώ.
Είναι απαραίτητο κομμάτι της ζωής του ναυτικού.

Η τρέλα παραμονεύει πάντα, από κοντά μας έχει!

Τρεις μέρες 20 – 21 και 22 του Νοέμβρη έγινε αυτό που προέβλεψα.

Της κακομοίρας!

Ευτυχώς όμως με σύμμαχο την συνεχή βροχή που διέκοψε αναγκαστικά τη φόρτωση, μας επέτρεψε να επικεντρωθούμε στις υπόλοιπες δουλειές και να τελειώσουμε μ’ αυτές. Το μόνο αλλά και το πιο σοβαρό που συνέχιζε να μας απασχολεί ήταν ο καθαρισμός του υφάλων του πλοίου που λόγω της μακράς διάρκειας αγκυροβολία στα νερά της Βραζιλίας ο «γίγαντας» είχε λερωθεί σε τέτοιο βαθμό που αν γινόταν χωρίς καθαρισμό το ταξίδι προς τη Λισαβώνα, θα χρειαζόμασταν ίσως και διπλάσιο χρόνο για το ολοκληρώσουμε.

Βραζιλιάνοι δύτες δούλευαν κάθε μέρα με γρήγορο(;) ρυθμό μήπως και καταφέρουν να τελειώσουν πριν το πέρας της φόρτωσης και την αναχώρηση του πλοίου. 

Συνεχίζεται...

Chrisgio