Προς τη Λισσαβώνα...

Ναι ήταν γεγονός! Το λιμάνι του Santos η πατρίδα του Πελέ ήταν πια πίσω μας.

Επιτέλους! Μετά από δύο μήνες και κάτι μέρες, το πλοίο ξεκίνησε για ένα ακόμα ταξίδι, αποκτώντας συγχρόνως την φυσιολογική του εικόνα-ιδιότητα. Αυτή του ποντοπόρου πλοίου, του πλοίου παντός καιρού, των φορτίων, των μεταφορών! Η άσχημη εικόνα του «άνεργου γίγαντα» στα αγκυροβόλια της Βραζιλίας είχε παρκάρει στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Μία ακόμα ναυτική περιπέτεια, ένα ταξίδι 16 περίπου ημερών όχι τόσο μακρύ όσο τα προηγούμενα, αποκλειστικά στα νερά του Ατλαντικού Ωκεανού είχε αρχίσει.

Μπήκαμε σε πορεία 080 μοίρες, ανατολική, από τις 8 το βράδυ της 28ης Νοεμβρίου. Ξημέρωσε η 29η. Μια λαμπρή μέρα, συνέχεια μιας εξίσου όμορφης νύχτας. Είχαν βάλει και οι δύο τα καλά τους και σκόπευαν να μην τα αποχωριστούν τουλάχιστον για την επόμενη εβδομάδα. Η πρόγνωση του καιρού ήταν πολύ καλή και το πρωινό εκείνο έκανε ότι μπορούσε να μην την διαψεύσει.

Ταξιδεύαμε κατά μέσο όρο σε μια απόσταση 60 μιλίων από τις ακτές με ταχύτητα 13,50 κόμβων. 

Πρωί-πρωί αφήσαμε πίσω μας τη Sepetiba και το αγκυροβόλιό της, το Itaguai, στις 12 το μεσημέρι ήμασταν δίπλα στο Rio de Janeiro και στις 5 το απόγευμα πιάσαμε το Cabo Frio.

Συνεχίσαμε στην ίδια πορεία απομακρυνόμενοι, ακόμα περισσότερο από τις στεριές, αφού έπρεπε να πλεύσουμε ανατολικά της απαγορευμένης για την ναυσιπλοΐα περιοχής με εξέδρες πετρελαίου και φυσικού(;) αερίου. Στις 11 το βράδυ της ίδιας μέρας αλλαγή πορείας 043 μοίρες, βορειοανατολική, συνεχίσαμε παράλληλα με το ανατολικό όριο του Pampo Oilfield.

Μετά το Cabo Frio, γύρω στις 5 το πρωί της 30ης Νοεμβρίου, ένα άλλο γνωστό ακρωτήρι από τα παλιά το Cabo de Sao Tome έμεινε κι αυτό αριστερά πίσω μας ενώ στις 11 πριν το μεσημέρι το καράβι γύρισε σε πορεία 024 μοίρες, βόρεια-βορειοανατολική. Αυτή η πορεία έμελλε, με μια ασήμαντη διόρθωσή αρκετές μέρες αργότερα, να είναι η βασική και τελική πορεία προς τον προορισμό μας. Τη Λισσαβώνα!

Ξεμακραίναμε αργά-αργά από τις βραζιλιάνικες ακτές, που πριν 8 μήνες κρατούσαμε δεξιά μας κατεβαίνοντας προς το Itaguai ερχόμενοι από το Mobile-Alabama της Αμερικής φορτωμένοι κάρβουνο. Προσπαθούσαμε μέρα με τη μέρα να πλησιάσουμε την Αφρική πριν καταλήξουμε στην Ευρώπη κροσσάροντας διαγώνια τον Ατλαντικό, αλλά και τον Ισημερινό για ακόμα μια φορά από το νότιο στο βόρειο ημισφαίριο.

Από τη φτώχεια στη... ΦΤΩΧΕΙΑ!

Σε τεράστιες πια αποστάσεις από τη γη της τριτοκοσμικής Νότιας Αμερικής χαιρετούσαμε, καθώς μένανε πίσω μας, καλημερίζοντας ή καλησπερίζοντας, ανάλογα με την ώρα, πόλεις, κάβους και νησιά.

Guarapari, Ponta do Ubu, Tubarao, Vitoria, Ilheus, Salvador, Aracaju, Maceio, Recife, Cabo Blanco, Natal, Arquipelago de Fernando de Noronha μερικά από τα ονόματα.

Τι καινούργιο μας περιμένει να συναντήσουμε τις επόμενες μέρες;
Τα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου (Cabo Verde)!

Συνεχίζεται…

Chrisgio