Μιά φορά κι αυτόν... τον καιρό...

... μια Χαλυβουργία βρίσκεται σε αδιέξοδο και μπαίνει μέσα χοντρά.

Έχει δυο εργοστάσια ανοικτά, μεγάλο λειτουργικό κόστος, λίγες παραγγελίες, πιστωτικά ανοίγματα, λάθος επιλογές σε μια δύσκολη εποχή.

Προτείνει ως προσωρινό μέτρο στους εργαζόμενους τη μείωση ωραρίου. Και τότε ω του θαύματος κάποιοι της κλείνουν το ένα εργοστάσιο με απεργία διαρκείας και κατάληψη.

Έτσι το άλλο δουλεύει στο φουλ και καλύπτει πλήρως τις ανάγκες της με το μικρότερο δυνατό κόστος.

Όταν θα ανακάμψει η ζήτηση σε χάλυβα, η απεργία θα λυθεί. Η εταιρεία θα έχει υποχωρήσει συναισθανόμενη την αδικία που πήγε να κάνει στους εργάτες και οι απεργοί θα έχουν νικήσει. Οι συμπαραστάτες θα πανηγυρίζουν με τη γροθιά υψωμένη.

Λέτε να είναι έτσι;

Από το μη μαδάς τη μαργαρίτα