Amsterdam - Baltimore

Παρέλαβα το πλοίο στις 31 Ιανουαρίου. Η εκφόρτωση τελείωσε χωρίς προβλήματα και στις 3 Φεβρουαρίου, ενώ ο καιρός άρχισε να χαλάει, το πλοίο αναχώρησε. Σε λίγες ώρες κι αφού μία «λεκάνη» μας ανέβασε στο επίπεδο της θάλασσας - Κάτω Χώρες είναι αυτές - βγήκαμε στη Βόρειο Θάλασσα.

Ο καιρός κάκιστος! Κάπου πάνω από τη Σκωτία και τα Orkney Islands ένα τεράστιο Storm κινούνταν ανατολικά και προσπαθούσε να φοβίσει εμάς αλλά και τους βορειοευρωπαίους.

Δεν ξέρω αν τα κατάφερε με τους βόρειους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εμείς όμως κατά κάποιο τρόπο «βρήκαμε» τη λύση και μετά από 2-3 ώρες δυτικής πορείας στρίψαμε αριστερά και βάλαμε πλώρη για το στενό Dover-Kalais και το English Channel, δηλαδή τη θάλασσα της Μάγχης. Δεξιά το Ηνωμένο Βασίλειο, αριστερά η Γαλλία. Ο καιρός συνέχιζε να είναι κακός. Ο άνεμος ξεπερνούσε τους 60 κόμβους την ώρα αλλά ο κυματισμός δεν είχε το ανάλογο ύψος. Οι στεριές μας προστάτευαν. Το μυαλό μου ήταν μπροστά, στον Βισκαϊκό Κόλπο (Μπέι τον λέμε εμείς οι ναυτικοί) και τον Ατλαντικό που μας περίμενε με άγριες διαθέσεις. Το χειμώνα αυτή η μεγάλη θάλασσα δεν «παλεύεται». Από την Ευρώπη έως την Αμερική «βράζει».

Τον συναντήσαμε στις 5 του Φλεβάρη και βάλαμε στην πλώρη μας τα νησιά Αζόρες και στην πυξίδα πορεία 235 μοίρες, νοτιοδυτικά. Ήταν πραγματικά σε πολύ μεγάλα «κέφια» ο ωκεανός. Έπρεπε να κατεβούμε αρκετά νότια για ν΄αποφύγουμε τα χειρότερα. Ο κακός καιρός είχε πλέον εμπλουτιστεί και με τον φυσιολογικό - για την εποχή - πολύ υψηλό κυματισμό.

Ο ύπνος είδος πολυτελείας, το φαΐ να μην κατεβαίνει, αλλά και η δουλειά δουλειά. Πάντα στο καράβι υπάρχουν πράγματα που πρέπει να εκτελεσθούν καθημερινά.

Το μαρτύριο είχε αρχίσει, και το χειρότερο; το τέλος επρόκειτο να αργήσει πολύ! Πιάσαμε τις Αζόρες στις 11 του μηνός και γυρίσαμε στις 270 μοίρες δηλαδή δυτική πορεία. Δύο μέρες αργότερα γυρίσαμε ξανά νοτιοδυτικά για να αποφύγουμε ακόμα ένα θεριό (Storm) που τα πλοκάμια του μας είχαν φτάσει. Κατεβήκαμε στον 35ο παράλληλο και συνεχίσαμε την δυτική πορεία μας. Όλο αυτό το διάστημα από την αναχώρηση από το Amsterdam ταξιδεύουμε σε καιρό 8-9 και 10 μποφόρ. Περπατούσα (ο θεός να το πει περπάτημα) και έβλεπα πάντα ένα κρεβάτι μπροστά μου. Που θα πάει, έλεγα, κάποια μέρα θα γίνει κι αυτό! Θα κοιμηθώ!

Στις 16 και 17 του μηνός ο άνεμος έπιασε τους 65-70 κόμβους, το κύμα στα 10 μέτρα και το swell (αποθαλασσιά) στα 8. Η ταχύτητα του πλοίου από τους 14,50 κόμβους έπεσε στους 2,5. Στην ουσία για 30 ώρες ήμασταν σχεδόν σταματημένοι αλλά όχι και ακούνητοι. Το μαρτύριο συνεχίζονταν.

Στις 17 του μηνός το βράδυ ο καιρός άρχισε να βελτιώνεται και ήρθε σε ανεκτό επίπεδο που θεωρείται από μας τους ναυτικούς φυσιολογικό. Μπορείς τέλος πάντων να ζήσεις! Έφαγα και κοιμήθηκα σαν... άνθρωπος. Η πρόγνωση του καιρού ήταν σχετικά καλή οπότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι στη Βαλτιμόρη, προς την οποία κατευθυνόμαστε ή καλύτερα πολεμάμε να φτάσουμε, θα είμαστε στις 19 Φεβρουαρίου το πρωί.

Τα πράγματα όμως δεν έχουν εξελιχθεί ακριβώς έτσι. Σήμερα 18 Φεβρουαρίου ο καιρός χάλασε ξανά, αλλά το μόνο που θα καταφέρει αυτή τη φορά είναι να μας καθυστερήσει 3-4 ώρες ακόμα. Γύρω στο μεσημέρι ο πιλότος θα ανεβεί στο πλοίο.

Αύριο θα φωνάξω: ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΦΤΑΣΑΜΕ!!!

Ένα πραγματικά πολύ δύσκολο ταξίδι, μια τιμωρία για... άγνωστο λόγο, ένα μαρτύριο 17 ημερών, μια σκληρή ναυτική περιπέτεια φτάνει στο τέλος της!

Συνεχίζεται...

Chrisgio