Η αναχώρηση και το ταξίδι: ΒΟΛΟΣ - ΑΘΗΝΑ - AMSTERDAM

Το ταξί ήρθε στις 28 Ιανουαρίου στις 8 το πρωί και το ταξίδι για το «Ελευθέριος Βενιζέλος» άρχισε και ολοκληρώθηκε υπό συνεχή βροχή στις 12:30 το μεσημέρι μετά από μία ημίωρη στάση για καφέ στο OLYMPUS PLAZZA καμιά 60ριά χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα. Ο «Ελληνικός» καφές 1,90 ευρώ. Σαν πιο φτηνό τον βρίσκω από την τελευταία φορά που πέρασα από δω. Καλό σημάδι!

Είναι αλήθεια ότι έφτασα νωρίς στο αεροδρόμιο. Η πτήση ήταν για τις 16:45 το απόγευμα αλλά με τέτοιο καιρό ποτέ δεν είσαι σίγουρος και το «φύλαγε τα ρούχα σου...» βρίσκει πλήρη εφαρμογή στην περίπτωση.

Με το καροτσάκι να στοιχίζει 1 ευρώ, άλλο ένα ελληνικό νταβατζιλίκι καλά κρατεί. Τώρα πως γίνεται αυτό να μην ισχύει στο «Μακεδονία» στη Θεσσαλονίκη, εκεί να είναι τζάμπα, με βάζουν σε υποψίες μήπως πράγματι η Βόρειος Ελλάδα είναι... «άλλο κράτος»!

Η ζεστή σοκολάτα και ένα μικρό μπουκάλι νερό στοίχισαν 4,20 και 0,50 ευρώ αντίστοιχα. Σημειώνω τις τιμές για να κάνω σύγκριση κατά την επιστροφή μου μετά από λίγους μήνες.

Η ώρα πέρασε και η μετά τα σχετικά «ψαχουλέματα» για μπόμπες και πιστόλια επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο της KLM και αναχωρήσαμε για την Ολλανδία.

Το ταξίδι γρήγορο και γι' αυτό και μόνο το λόγο ευχάριστο. Μόνο 3 ώρες πτήση! Τρομάζω όταν ακούω ότι πρέπει να ταξιδέψω στην Άπω Ανατολή για να συναντήσω καράβι μετά από 15-20 ώρες. Μαρτύριο πραγματικό! Πράγμα που δεν συνέβη αυτή τη φορά. Φτάσαμε φρέσκοι και ξεκούραστοι.
Παρέλαβα τις βαλίτσες μου και βγαίνοντας αφού πέρασα τον τυπικό έλεγχο διαβατηρίων - Έλληνας Ευρωπαίος βλέπεις - έπεσα πάνω σ' έναν τύπο που κρατούσε μία ταμπέλα με το όνομα του πλοίου. «Ο άνθρωπος μου» είπα μέσα μου. Ήταν αυτός που θα με μετέφερε στο πλοίο. Λίγο πιο πέρα 2 Φιλιππινέζοι μας περίμεναν υπομονετικά. Μέλη κι αυτοί του πληρώματος του πλοίου. Ο νέος μάγειρας κι ένας ναύτης. Ποιος ξέρει πόσες ώρες θα ταξίδευαν ερχόμενοι από τη Μανίλα. Μπήκαμε σε μια «Mercedes» και ξεκινήσαμε για το πλοίο.

Είχε νυχτώσει προ πολλού. Άλλωστε εδώ στα βόρεια οι νύχτες του χειμώνα είναι σχεδόν ατέλειωτες. Ώσπου να ξημερώσει σκοτεινιάζει!

Αφήνοντας πίσω μας το αεροδρόμιο, μετά από λίγα μέτρα, μου έκανε εντύπωση η τιμή της βενζίνης στο μοναδικό βενζινάδικο που συναντήσαμε σε όλη τη διαδρομή. 1,67 ευρώ το λίτρο! Ας μην παραπονιέμαστε, λίγο παρακάτω απ΄όσο κάνει στην Ελλάδα. Είμαστε λίγο ακριβότεροι, αλλά και σε ποιο αρνητικό στοιχείο δεν είμαστε πρώτοι; Βέβαια οι Ολλανδοί έχουν μηνιάτικο 2.000 ενώ εμείς 800. Υπάρχει μία... μικρή διαφορά αλλά ποιος δίνει σημασία σ' αυτά την σήμερον ημέρα!

Η βραδιά, παραδόξως για την Ολλανδία, ήταν γλυκιά. Το κρύο ανεκτό.

Το Amsterdam λένε ότι είναι όμορφο. Δεν είδα παρά μόνο τα φώτα του. Διέκρινα όμως πολύ εύκολα το πόσο τακτοποιημένη και καθαρή πόλη είναι, την ηρεμία του, το ανύπαρκτο κυκλοφοριακό αν και φτάσαμε σε ώρα αιχμής, την πειθαρχία των Ολλανδών στα όρια ταχύτητας, το σεβασμό των οδηγών ο ένας για τον άλλον. Παρατηρούσα τον οδηγό μας και το κοντέρ του αυτοκινήτου. Ογδόντα έγραφε η πινακίδα στο δρόμο, ογδόντα πήγαινε το αυτοκίνητο, ογδόντα πήγαιναν και τα υπόλοιπα αυτοκίνητα στο δρόμο. Σκέφτηκα, βράδυ στη παραλιακή προς Παλαιό Φάληρο, Άλιμο, Ελληνικό, Γλυφάδα, την διαγωγή μας σαν «οδηγοί», και χαμογέλασα. Χμ, χαμογέλασα; ... δάκρυσα;... δεν θυμάμαι!

Φτάσαμε στην πύλη του λιμανιού. Κατεβάσαμε τα μπαγάζια μας και ο οδηγός μας χαιρέτησε κι έφυγε. Εκεί είχαμε μια αναμονή μισής ώρας να βρεθεί διαθέσιμη λάντζα (βάρκα) να μας μεταφέρει στο πλοίο το οποίο βρίσκονταν στο αγκυροβόλιο όπου ξεφόρτωνε φορτίο από την Ινδονησία.

Φτάσαμε σε περίπου 10 λεπτά. Η βάρδια ανέβασε τις βαλίτσες στο κατάστρωμα κι εμείς από τη σκάλα ανεβήκαμε στο καινούργιο μας «σπίτι» για τους επόμενους μήνες. Άλλο ένα πλοίο προστίθεται στο βιογραφικό μου και μια νέα ναυτική περιπέτεια ξεκινάει. Ο... σκληρός μου δίσκος όπως είναι φανερό, έχει αρχίσει ήδη να γράφει, για να έχω να θυμάμαι τα επόμενα χρόνια.

Το πλοίο ολοκαίνουργιο, ηλικίας 9 μηνών, κινεζικής βέβαια κατασκευής με ότι αυτό συνεπάγεται, αλλά δεν παύει να είναι μια καινούργια κατασκευή κι αυτό λέει πολλά.

Συνάντησα τον πλοίαρχο που θα αντικαθιστούσα μιλήσαμε επαγγελματικά για αρκετή ώρα και λίγο πριν τα μεσάνυχτα πήγαμε για ύπνο.

Οι επόμενες μέρες θα είναι γεμάτες πίεση για μένα.

Συνεχίζεται...

Chrisgio