Η άφιξη στη Baltimore του Maryland

Ήταν 19 Φεβρουαρίου 5 το πρωί όταν το το τηλέφωνο χτύπησε. Είχα πει από βραδίς να με ξυπνήσουν εκείνη την ώρα.

Ανέβηκα στη γέφυρα και είδα ένα σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι – ίσως μια μέρα μετά την πανσέληνο – να βιάζεται να πάει για ύπνο στο σπίτι του, στη Δύση. Την ίδια στιγμή στην ανατολή ο ήλιος είχε ξυπνήσει, χουζούρευε και ετοιμαζόταν να σηκωθεί από το κρεβάτι του.

Το πλοίο θα έφτανε στον πλοηγικό σταθμό στις 9 αλλά η ακτοφυλακή των ΗΠΑ μας είχε ενημερώσει, μέρες πριν, ότι θα προβεί σε νηοψία και ζήτησε να σταματήσουμε πέρα από τα 12 μίλια γι’ αυτό το σκοπό.

Ο λόγος;

Η ακτοφυλακή δίπλα μας

Το πλοίο πριν 3 μήνες είχε προσεγγίσει λιμάνια της Ινδονησίας. Αυτό για τους Αμερικανούς είναι σοβαρή αιτία ώστε το πλοίο να θεωρηθεί ύποπτο και επικίνδυνο για την ασφάλεια της χώρας τους. Η Ινδονησία ανήκει, μαζί με πολλές άλλες χώρες όπως η Νιγηρία, η Κούβα, η Βόρεια Κορέα, το Ιράν, η Σομαλία, το Πακιστάν, πολλές Αραβικές χώρες κλπ, στη μαύρη λίστα της τρομοκρατίας. Μερικές από αυτές λόγω θρησκείας άλλες λόγω «κακής διαγωγής», βλέπε Βόρεια Κορέα, άλλες και για τα δύο, βλέπε Ιράν.

Η νηοψία αρχίζει

Τελικά μας ζήτησαν να σταματήσουμε στα 13 μίλια. Ακολουθώντας τις διαταγές τους ήρθαν και βρήκαν όλο το πλήρωμα συγκεντρωμένο στην τραπεζαρία. Μόνο εγώ με τον ανθυποπλοίαρχο και τον τιμονιέρη βρισκόμουν στη γέφυρα καθώς και ο μηχανικός της βάρδιας στο μηχανοστάσιο. Μας πέρασαν από κόσκινο. Φυσικό ήταν να μη βρουν τίποτα το επιλήψιμο και ευγενικά όπως ήρθαν αναχώρησαν.

Επαναλαμβάνομαι αλλά αν δεν το ξαναπώ θα σκάσω. Οι Αμερικανοί είναι σίγουρο πλέον ότι μετά τους δίδυμους πύργους και τις μετέπειτα ανά το κόσμο τρομοκρατικές ενέργειες έχουν πάθει παράκρουση. Φοβούνται και τον ίσκιο τους. Από πότε ένα πλοίο που έχει περάσει πριν από 3 μήνες από ένα, ας πούμε, ύποπτο για τρομοκρατία κράτος γι’ αυτούς, αποτελεί απειλή; Τα έχουν χαμένα και κάθε μέρα όλο και κάτι σκαρφίζονται και προσθέτουν στο φαύλο κύκλο της απίστευτης αντιτρομοκρατικής γραφειοκρατίας τους, για να μειώσουν τις πιθανότητες ενός νέου ολοκαυτώματος. Δεν θέλουν όμως να καταλάβουν ότι το μόνο απλό που χρειάζεται να πράξουν για να ηρεμήσουν είναι ν΄αφήσουν τους λαούς αυτού του πλανήτη να ζήσουν όπως αυτοί γουστάρουν και να πάψουν να τους εκμεταλλεύονται.

Στου κωφού τη πόρτα...

Ο Αμερικανός πιλότος

Είκοσι λεπτά αργότερα μας δόθηκε η άδεια να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Μπήκαμε στο separation και μιάμιση ώρα αργότερα γύρω στις 12:30 ο πιλότος ανέβηκε και το υπό πλοήγηση ταξίδι ξεκίνησε. Το πρόγραμμα έλεγε άφιξη στη Βαλτιμόρη την άλλη μέρα 20 Φεβρουαρίου στις 5 το πρωί. Κι άλλο κολλητό ξενύχτι εν΄όψη. Ήμασταν ήδη στον κόλπο της Βαλτιμόρης και ο καιρός έγινε πάλι «ξύδι». Αναγκαστήκαμε να αγκυροβολήσουμε κατά της 10 το βράδυ και στις 3 το ταξίδι συνεχίστηκε. Στις 7 το πρωί το καράβι είχε δέσει με ασφάλεια στην προβλήτα φόρτωσης.

Εδώ θα φορτώσουμε μέρος του φορτίου και το υπόλοιπο στo γειτονικό Willmington του Delaware.

Ξέχασα το είδος του φορτίου. ΠΑΛΙΟΣΙΔΕΡΑ. Οι Αμερικανοί δεν πετάνε τίποτα εκμεταλλεύονται τα πάντα. Κάποιοι άλλοι - ονόματα δε λέμε - τα στέλνουν στις χωματερές. Μετά ναυλώνουν καράβια και κάνουν εισαγωγές «σκουπιδιών» για τις χαλυβουργίες τους.

Ο νέος προορισμός; Το λιμάνι εκφόρτωσης; Θα σας το πω αργότερα. Όχι και όλα με τη μία!

Συνεχίζεται...

Chrisgio