Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Πειρατεία: Παρέμβαση ΙΜΟ ζητά η παγκόσμια ναυτιλία

Τη παρέμβαση του ΙΜΟ με στόχο να γίνουν δυναμικότερα τα μέτρα κατά των πειρατικών επιθέσεων, ζήτησαν με κοινή επιστολή τους, οι Οργανισμοί Bimco, International Chamber of Shipping, Intertanko και Intercargo, που εκπροσωπούν συνολικά άνω του 90% του παγκόσμιου εμπορικού στόλου.

Η επιστολή αποτελεί την έκφραση του προβληματισμού για την κατάσταση η οποία διαμορφώνεται ανεξέλεγκτη, ενώ με βάση τα στοιχεία του διεθνούς αρμόδιου γραφείου, οι πειρατικές επιθέσεις τον πρώτο μήνα του 2011 δείχνουν να υπερβαίνουν κάθε πρόβλεψη, γεγονός που χαρακτηρίζεται ως ιδιαίτερα δυσάρεστο για την παγκόσμια ναυτιλία.

Στη σχετική επιστολή, την οποία γνωστοποίησε η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, αναφέρονται τα ακόλουθα:

“Η παρούσα επιστολή αποστέλλεται από τη Στρογγυλή Τράπεζα των διεθνών ναυτιλιακών οργανισμών (BIMCO, Διεθνές Ναυτικό Επιμελητήριο, Intercargo και Intertanko) που εκπροσωπούν συνολικά άνω του 90% του παγκόσμιου εμπορικού στόλου.

Η πειρατική κρίση στον Κόλπο του Άντεν, κατά μήκος των ακτών της Σομαλίας, και τώρα πλέον στην ευρύτερη περιοχή Ωκεανού έχει ξεφύγει εκτός ελέγχου. Στην παρούσα στιγμή, άνω των 30 πλοίων και 700 ναυτικών κρατούνται όμηροι προς καταβολή λύτρων από βίαιους Σομαλούς πειρατές, ενώ τα πλοία υφίστανται επιθέσεις επί καθημερινής βάσης.

Εντός των τελευταίων δύο εβδομάδων, πληροφορηθήκαμε ότι ο βασανισμός ναυτικών που έχουν απαχθεί από Σομαλούς πειρατές έχει γίνει συνήθης πρακτική. Βασανισμοί και εκτελέσεις, όπως συνέβη πρόσφατα στην περίπτωση του πλοίου “Beluga Nomination”, είναι σαφώς ανεπίτρεπτα εγκλήματα. Θεωρούμε ότι απαιτείται μια νέα και δραστικότερη αντιμετώπιση αυτού του μακροχρόνιου προβλήματος.

Η παρούσα κατάσταση είναι ανυπόφορη για την ναυτιλία. Εάν δεν αναληφθεί η αναγκαία δράση από τη διεθνή κοινότητα, η ναυτιλιακή κοινότητα θα εξετάσει όλες τις δυνατές εναλλακτικές λύσεις, συμπεριλαμβανομένων των εναλλακτικών οδών, με πολύ δραματικά αποτελέσματα επί της παγκόσμιας οικονομίας και του παγκοσμίου εμπορίου, συμπεριλαμβανομένης της παράδοσης πετρελαίου.

Εκτιμάται ότι η πειρατεία κοστίζει στην παγκόσμια οικονομία 7-12 δις $ ετησίως και το ποσό αυτό θα αυξηθεί σημαντικά εάν οι πλοιοκτήτες υποχρεωθούν να οδηγηθούν σε εναλλακτικά μέτρα.

Ζητούμε επειγόντως από όλες τις Κυβερνήσεις να αναγνωρίσουν: τη σοβαρότητα του προβλήματος, την αλλαγή των συνθηκών λόγω δολοφονιών και κακομεταχείρισης των ναυτικών, την πειρατική απειλή στην ροή του παγκόσμιου εμπορίου και τη λήψη άμεσης αναγκαίας δράσης για να σταματήσουν αυτές οι παράνομες φρικαλεότητες”

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Το... φορτίο: ΠΑΛΙΟΣΙΔΕΡΑ (SCRAP)

Ποιος από σας θα πίστευε, αν δεν το έβλεπε στις φωτογραφίες, ότι μπορεί κάποιος να πουλάει και κάποιος άλλος να αγοράζει αυτό το "ΠΡΑΜΑ";
Κι όμως πωλείται και μάλιστα και σε πολύ καλή τιμή.

Ένα από τα στάδια της ανακύκλωσης!
Στην Ελλάδα την ανακύκλωση τη δουλεύουμε ακόμα σε θεωρητικό επίπεδο, λόγια, λόγια, λόγια, αμπελοφιλοσοφίες και ανοησίες κάθε είδους, μεγέθους και... ποιότητας, ενώ στην πράξη εφαρμόζεται όσο και ο αντικαπνιστικός νόμος.
Αλλού;

Τίποτα δεν πάει χαμένο και το περιβάλλον βγαίνει κερδισμένο.

Κοίτα που στα καλά καθούμενα χωρίς να το θέλω έκανα και ρίμα!

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Το χιονισμένο λιμάνι της Βαλτιμόρης και το... ..."ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ"...

Σήμερα το πρωί ανοίγοντας την κουρτίνα αντίκρισα ένα άσπρο τοπίο. Είχε χιονίσει και είχε καλύψει το πλοίο το λιμάνι και υποθέτω όλη την περιοχή της Βαλτιμόρης. Η άσχημη εικόνα του λιμανιού είχε εξαφανιστεί. Το χιόνι είχε καλύψει τα πάντα. Κάρβουνα, μινεράλια, παλιοσίδερα είχαν μεταμορφωθεί σε όμορφους λευκούς λοφίσκους.
Για μια στιγμή το μυαλό μου πέταξε στο κοντινό παρελθόν.
Μου ήρθε στο νου το άσπρο Caleta-Patillos της Χιλής μόνο που εκεί έχει να βρέξει και να χιονίσει πάνω 100-150 χρόνια. Το λευκό τοπίο οφείλεται στα "βουνά" από αλάτι που είναι έτοιμο να φορτωθεί στα πλοία.


Εδώ τα πράγματα είναι φυσιολογικά, όμορφα. Είναι όμως και στη ουσία;
Θα ήθελα να κάνω μια βόλτα να δω την πόλη ντυμένη  νύφη αλλά εκτός από την πολλή δουλειά και την ανύπαρκτη διάθεση, στη ουσία δεν μπορείς να βγεις έξω. Δεν σου λένε βέβαια απαγορεύεται αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να πάρεις συνοδό μέχρι τη πύλη του λιμανιού λίγο πιο πέρα από το βαπόρι. Το κόστος της συνοδείας είναι περίπου 200 με 300 δολάρια.
Δηλαδή "ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ".
Είναι κι αυτό μέρος της παράκρουσης που έλεγα. Φόβος, τρόμος, ούτε τον ίσκιο τους δεν εμπιστεύονται. Φτωχοί Αμερικάνοι τι έχετε πάθει και δεν τ΄ομολογείτε! Φοβάστε ακόμα και τους ξυπόλυτους Λατίνο-Αμερικάνους, Αφρικανούς, Ασιάτες αλλά και τους υπόλοιπους απόκληρους αυτού του κόσμου!
Φαίνεται ότι οι "μάγκες δεν υπάρχουν πια τους πάτησε το τρένο"

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Η άφιξη στη Baltimore του Maryland

Ήταν 19 Φεβρουαρίου 5 το πρωί όταν το το τηλέφωνο χτύπησε. Είχα πει από βραδίς να με ξυπνήσουν εκείνη την ώρα.

Ανέβηκα στη γέφυρα και είδα ένα σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι – ίσως μια μέρα μετά την πανσέληνο – να βιάζεται να πάει για ύπνο στο σπίτι του, στη Δύση. Την ίδια στιγμή στην ανατολή ο ήλιος είχε ξυπνήσει, χουζούρευε και ετοιμαζόταν να σηκωθεί από το κρεβάτι του.

Το πλοίο θα έφτανε στον πλοηγικό σταθμό στις 9 αλλά η ακτοφυλακή των ΗΠΑ μας είχε ενημερώσει, μέρες πριν, ότι θα προβεί σε νηοψία και ζήτησε να σταματήσουμε πέρα από τα 12 μίλια γι’ αυτό το σκοπό.
Ο λόγος;
Η ακτοφυλακή δίπλα μας
Το πλοίο πριν 3 μήνες είχε προσεγγίσει λιμάνια της Ινδονησίας. Αυτό για τους Αμερικανούς είναι σοβαρή αιτία ώστε το πλοίο να θεωρηθεί ύποπτο και επικίνδυνο για την ασφάλεια της χώρας τους. Η Ινδονησία ανήκει, μαζί με πολλές άλλες χώρες όπως η Νιγηρία, η Κούβα, η Βόρεια Κορέα, το Ιράν, η Σομαλία, το Πακιστάν, πολλές Αραβικές χώρες κλπ, στη μαύρη λίστα της τρομοκρατίας. Μερικές από αυτές λόγω θρησκείας άλλες λόγω «κακής διαγωγής», βλέπε Βόρεια Κορέα, άλλες και για τα δύο, βλέπε Ιράν.
Η νηοψία αρχίζει
Τελικά μας ζήτησαν να σταματήσουμε στα 13 μίλια. Ακολουθώντας τις διαταγές τους ήρθαν και βρήκαν όλο το πλήρωμα συγκεντρωμένο στην τραπεζαρία. Μόνο εγώ με τον ανθυποπλοίαρχο και τον τιμονιέρη βρισκόμουν στη γέφυρα καθώς και ο μηχανικός της βάρδιας στο μηχανοστάσιο. Μας πέρασαν από κόσκινο. Φυσικό ήταν να μη βρουν τίποτα το επιλήψιμο και ευγενικά όπως ήρθαν αναχώρησαν.

Επαναλαμβάνομαι αλλά αν δεν το ξαναπώ θα σκάσω. Οι Αμερικανοί είναι σίγουρο πλέον ότι μετά τους δίδυμους πύργους και τις μετέπειτα ανά το κόσμο τρομοκρατικές ενέργειες έχουν πάθει παράκρουση. Φοβούνται και τον ίσκιο τους. Από πότε ένα πλοίο που έχει περάσει πριν από 3 μήνες από ένα, ας πούμε, ύποπτο για τρομοκρατία κράτος γι’ αυτούς, αποτελεί απειλή; Τα έχουν χαμένα και κάθε μέρα όλο και κάτι σκαρφίζονται και προσθέτουν στο φαύλο κύκλο της απίστευτης αντιτρομοκρατικής γραφειοκρατίας τους, για να μειώσουν τις πιθανότητες ενός νέου ολοκαυτώματος. Δεν θέλουν όμως να καταλάβουν ότι το μόνο απλό που χρειάζεται να πράξουν για να ηρεμήσουν είναι ν΄αφήσουν τους λαούς αυτού του πλανήτη να ζήσουν όπως αυτοί γουστάρουν και να πάψουν να τους εκμεταλλεύονται.

Στου κωφού τη πόρτα...

Ο Αμερικανός πιλότος
Είκοσι λεπτά αργότερα μας δόθηκε η άδεια να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Μπήκαμε στο separation και μιάμιση ώρα αργότερα γύρω στις 12:30 ο πιλότος ανέβηκε και το υπό πλοήγηση ταξίδι ξεκίνησε. Το πρόγραμμα έλεγε άφιξη στη Βαλτιμόρη την άλλη μέρα 20 Φεβρουαρίου στις 5 το πρωί. Κι άλλο κολλητό ξενύχτι εν΄όψη. Ήμασταν ήδη στον κόλπο της Βαλτιμόρης και ο καιρός έγινε πάλι «ξύδι». Αναγκαστήκαμε να αγκυροβολήσουμε κατά της 10 το βράδυ και στις 3 το ταξίδι συνεχίστηκε. Στις 7 το πρωί το καράβι είχε δέσει με ασφάλεια στην προβλήτα φόρτωσης.
Εδώ θα φορτώσουμε μέρος του φορτίου και το υπόλοιπο στo γειτονικό Willmington του Delaware.

Ξέχασα το είδος του φορτίου. ΠΑΛΙΟΣΙΔΕΡΑ. Οι Αμερικανοί δεν πετάνε τίποτα εκμεταλλεύονται τα πάντα. Κάποιοι άλλοι - ονόματα δε λέμε - τα στέλνουν στις χωματερές. Μετά ναυλώνουν καράβια και κάνουν εισαγωγές «σκουπιδιών» για τις χαλυβουργίες τους.

Ο νέος προορισμός; Το λιμάνι εκφόρτωσης; Θα σας το πω αργότερα. Όχι και όλα με τη μία!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Amsterdam - Baltimore

Παρέλαβα το πλοίο στις 31 Ιανουαρίου. Η εκφόρτωση τελείωσε χωρίς προβλήματα και στις 3 Φεβρουαρίου, ενώ ο καιρός άρχισε να χαλάει, το πλοίο αναχώρησε. Σε λίγες ώρες κι αφού μία «λεκάνη» μας ανέβασε στο επίπεδο της θάλασσας - Κάτω Χώρες είναι αυτές - βγήκαμε στη Βόρειο Θάλασσα.
Ο καιρός κάκιστος! Κάπου πάνω από τη Σκωτία και τα Orkney Islands ένα τεράστιο Storm κινούνταν ανατολικά και προσπαθούσε να φοβίσει εμάς αλλά και τους βορειοευρωπαίους.
Δεν ξέρω αν τα κατάφερε με τους βόρειους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εμείς όμως κατά κάποιο τρόπο «βρήκαμε» τη λύση και μετά από 2-3 ώρες δυτικής πορείας στρίψαμε αριστερά και βάλαμε πλώρη για το στενό Dover-Kalais και το English Channel, δηλαδή τη θάλασσα της Μάγχης. Δεξιά το Ηνωμένο Βασίλειο, αριστερά η Γαλλία. Ο καιρός συνέχιζε να είναι κακός. Ο άνεμος ξεπερνούσε τους 60 κόμβους την ώρα αλλά ο κυματισμός δεν είχε το ανάλογο ύψος. Οι στεριές μας προστάτευαν. Το μυαλό μου ήταν μπροστά, στον Βισκαϊκό Κόλπο (Μπέι τον λέμε εμείς οι ναυτικοί) και τον Ατλαντικό που μας περίμενε με άγριες διαθέσεις. Το χειμώνα αυτή η μεγάλη θάλασσα δεν «παλεύεται». Από την Ευρώπη έως την Αμερική «βράζει».
Τον συναντήσαμε στις 5 του Φλεβάρη και βάλαμε στην πλώρη μας τα νησιά Αζόρες και στην πυξίδα πορεία 235 μοίρες, νοτιοδυτικά. Ήταν πραγματικά σε πολύ μεγάλα «κέφια» ο ωκεανός. Έπρεπε να κατεβούμε αρκετά νότια για ν΄αποφύγουμε τα χειρότερα. Ο κακός καιρός είχε πλέον εμπλουτιστεί και με τον φυσιολογικό - για την εποχή - πολύ υψηλό κυματισμό.
Ο ύπνος είδος πολυτελείας, το φαΐ να μην κατεβαίνει, αλλά και η δουλειά δουλειά. Πάντα στο καράβι υπάρχουν πράγματα που πρέπει να εκτελεσθούν καθημερινά.
Το μαρτύριο είχε αρχίσει, και το χειρότερο; το τέλος επρόκειτο να αργήσει πολύ! Πιάσαμε τις Αζόρες στις 11 του μηνός και γυρίσαμε στις 270 μοίρες δηλαδή δυτική πορεία. Δύο μέρες αργότερα γυρίσαμε ξανά νοτιοδυτικά για να αποφύγουμε ακόμα ένα θεριό (Storm) που τα πλοκάμια του μας είχαν φτάσει. Κατεβήκαμε στον 35ο παράλληλο και συνεχίσαμε την δυτική πορεία μας. Όλο αυτό το διάστημα από την αναχώρηση από το Amsterdam ταξιδεύουμε σε καιρό 8-9 και 10 μποφόρ. Περπατούσα (ο θεός να το πει περπάτημα) και έβλεπα πάντα ένα κρεβάτι μπροστά μου. Που θα πάει, έλεγα, κάποια μέρα θα γίνει κι αυτό! Θα κοιμηθώ!
Στις 16 και 17 του μηνός ο άνεμος έπιασε τους 65-70 κόμβους, το κύμα στα 10 μέτρα και το swell (αποθαλασσιά) στα 8. Η ταχύτητα του πλοίου από τους 14,50 κόμβους έπεσε στους 2,5. Στην ουσία για 30 ώρες ήμασταν σχεδόν σταματημένοι αλλά όχι και ακούνητοι. Το μαρτύριο συνεχίζονταν.
Στις 17 του μηνός το βράδυ ο καιρός άρχισε να βελτιώνεται και ήρθε σε ανεκτό επίπεδο που θεωρείται από μας τους ναυτικούς φυσιολογικό. Μπορείς τέλος πάντων να ζήσεις! Έφαγα και κοιμήθηκα σαν... άνθρωπος. Η πρόγνωση του καιρού ήταν σχετικά καλή οπότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι στη Βαλτιμόρη, προς την οποία κατευθυνόμαστε ή καλύτερα πολεμάμε να φτάσουμε, θα είμαστε στις 19 Φεβρουαρίου το πρωί.
Τα πράγματα όμως δεν έχουν εξελιχθεί ακριβώς έτσι. Σήμερα 18 Φεβρουαρίου ο καιρός χάλασε ξανά, αλλά το μόνο που θα καταφέρει αυτή τη φορά είναι να μας καθυστερήσει 3-4 ώρες ακόμα. Γύρω στο μεσημέρι ο πιλότος θα ανεβεί στο πλοίο.
Αύριο θα φωνάξω: ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΦΤΑΣΑΜΕ!!!
Ένα πραγματικά πολύ δύσκολο ταξίδι, μια τιμωρία για... άγνωστο λόγο, ένα μαρτύριο 17 ημερών, μια σκληρή ναυτική περιπέτεια φτάνει στο τέλος της!

Συνεχίζεται...

Chrisgio
 

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Η αναχώρηση και το ταξίδι: ΒΟΛΟΣ - ΑΘΗΝΑ - AMSTERDAM

Το ταξί ήρθε στις 28 Ιανουαρίου στις 8 το πρωί και το ταξίδι για το «Ελευθέριος Βενιζέλος» άρχισε και ολοκληρώθηκε υπό συνεχή βροχή στις 12:30 το μεσημέρι μετά από μία ημίωρη στάση για καφέ στο OLYMPUS PLAZZA καμιά 60ριά χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα. Ο «Ελληνικός» καφές 1,90 ευρώ. Σαν πιο φτηνό τον βρίσκω από την τελευταία φορά που πέρασα από δω. Καλό σημάδι!
Είναι αλήθεια ότι έφτασα νωρίς στο αεροδρόμιο. Η πτήση ήταν για τις 16:45 το απόγευμα αλλά με τέτοιο καιρό ποτέ δεν είσαι σίγουρος και το «φύλαγε τα ρούχα σου...» βρίσκει πλήρη εφαρμογή στην περίπτωση.
Με το καροτσάκι να στοιχίζει 1 ευρώ, άλλο ένα ελληνικό νταβατζιλίκι καλά κρατεί. Τώρα πως γίνεται αυτό να μην ισχύει στο «Μακεδονία» στη Θεσσαλονίκη, εκεί να είναι τζάμπα, με βάζουν σε υποψίες μήπως πράγματι η Βόρειος Ελλάδα είναι... «άλλο κράτος»!
Η ζεστή σοκολάτα και ένα μικρό μπουκάλι νερό στοίχισαν 4,20 και 0,50 ευρώ αντίστοιχα. Σημειώνω τις τιμές για να κάνω σύγκριση κατά την επιστροφή μου μετά από λίγους μήνες.
Η ώρα πέρασε και η μετά τα σχετικά «ψαχουλέματα» για μπόμπες και πιστόλια επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο της KLM και αναχωρήσαμε για την Ολλανδία.
Το ταξίδι γρήγορο και γι' αυτό και μόνο το λόγο ευχάριστο. Μόνο 3 ώρες πτήση! Τρομάζω όταν ακούω ότι πρέπει να ταξιδέψω στην Άπω Ανατολή για να συναντήσω καράβι μετά από 15-20 ώρες. Μαρτύριο πραγματικό! Πράγμα που δεν συνέβη αυτή τη φορά. Φτάσαμε φρέσκοι και ξεκούραστοι.
Παρέλαβα τις βαλίτσες μου και βγαίνοντας αφού πέρασα τον τυπικό έλεγχο διαβατηρίων - Έλληνας Ευρωπαίος βλέπεις - έπεσα πάνω σ' έναν τύπο που κρατούσε μία ταμπέλα με το όνομα του πλοίου. «Ο άνθρωπος μου» είπα μέσα μου. Ήταν αυτός που θα με μετέφερε στο πλοίο. Λίγο πιο πέρα 2 Φιλιππινέζοι μας περίμεναν υπομονετικά. Μέλη κι αυτοί του πληρώματος του πλοίου. Ο νέος μάγειρας κι ένας ναύτης. Ποιος ξέρει πόσες ώρες θα ταξίδευαν ερχόμενοι από τη Μανίλα. Μπήκαμε σε μια «Mercedes» και ξεκινήσαμε για το πλοίο.
Είχε νυχτώσει προ πολλού. Άλλωστε εδώ στα βόρεια οι νύχτες του χειμώνα είναι σχεδόν ατέλειωτες. Ώσπου να ξημερώσει σκοτεινιάζει!
Αφήνοντας πίσω μας το αεροδρόμιο, μετά από λίγα μέτρα, μου έκανε εντύπωση η τιμή της βενζίνης στο μοναδικό βενζινάδικο που συναντήσαμε σε όλη τη διαδρομή. 1,67 ευρώ το λίτρο! Ας μην παραπονιέμαστε, λίγο παρακάτω απ΄όσο κάνει στην Ελλάδα. Είμαστε λίγο ακριβότεροι, αλλά και σε ποιο αρνητικό στοιχείο δεν είμαστε πρώτοι; Βέβαια οι Ολλανδοί έχουν μηνιάτικο 2.000 ενώ εμείς 800. Υπάρχει μία... μικρή διαφορά αλλά ποιος δίνει σημασία σ' αυτά την σήμερον ημέρα!
Η βραδιά, παραδόξως για την Ολλανδία, ήταν γλυκιά. Το κρύο ανεκτό.
Το Amsterdam λένε ότι είναι όμορφο. Δεν είδα παρά μόνο τα φώτα του. Διέκρινα όμως πολύ εύκολα το πόσο τακτοποιημένη και καθαρή πόλη είναι, την ηρεμία του, το ανύπαρκτο κυκλοφοριακό αν και φτάσαμε σε ώρα αιχμής, την πειθαρχία των Ολλανδών στα όρια ταχύτητας, το σεβασμό των οδηγών ο ένας για τον άλλον. Παρατηρούσα τον οδηγό μας και το κοντέρ του αυτοκινήτου. Ογδόντα έγραφε η πινακίδα στο δρόμο, ογδόντα πήγαινε το αυτοκίνητο, ογδόντα πήγαιναν και τα υπόλοιπα αυτοκίνητα στο δρόμο. Σκέφτηκα, βράδυ στη παραλιακή προς Παλαιό Φάληρο, Άλιμο, Ελληνικό, Γλυφάδα, την διαγωγή μας σαν «οδηγοί», και χαμογέλασα. Χμ, χαμογέλασα; ... δάκρυσα;... δεν θυμάμαι!
Φτάσαμε στην πύλη του λιμανιού. Κατεβάσαμε τα μπαγάζια μας και ο οδηγός μας χαιρέτησε κι έφυγε. Εκεί είχαμε μια αναμονή μισής ώρας να βρεθεί διαθέσιμη λάντζα (βάρκα) να μας μεταφέρει στο πλοίο το οποίο βρίσκονταν στο αγκυροβόλιο όπου ξεφόρτωνε φορτίο από την Ινδονησία.
Φτάσαμε σε περίπου 10 λεπτά. Η βάρδια ανέβασε τις βαλίτσες στο κατάστρωμα κι εμείς από τη σκάλα ανεβήκαμε στο καινούργιο μας «σπίτι» για τους επόμενους μήνες. Άλλο ένα πλοίο προστίθεται στο βιογραφικό μου και μια νέα ναυτική περιπέτεια ξεκινάει. Ο... σκληρός μου δίσκος όπως είναι φανερό, έχει αρχίσει ήδη να γράφει, για να έχω να θυμάμαι τα επόμενα χρόνια.
Το πλοίο ολοκαίνουργιο, ηλικίας 9 μηνών, κινεζικής βέβαια κατασκευής με ότι αυτό συνεπάγεται, αλλά δεν παύει να είναι μια καινούργια κατασκευή κι αυτό λέει πολλά.
Συνάντησα τον πλοίαρχο που θα αντικαθιστούσα μιλήσαμε επαγγελματικά για αρκετή ώρα και λίγο πριν τα μεσάνυχτα πήγαμε για ύπνο.
Οι επόμενες μέρες θα είναι γεμάτες πίεση για μένα.

Συνεχίζεται...

Chrisgio