Port of Salalah - Μια πρώτη γεύση εντός των τειχών

Είχα καθίσει στο γραφείο μου αναμένοντας τις αρχές και τον πράκτορα.  «Προετοιμαζόμουν» ψυχολογικά να αντιμετωπίσω άλλη μια φορά αραβικές αρχές. Κοιτούσα γύρω μου πάνω στο γραφείο τα χαρτιά. Το μάτι έριχνε μια τελευταία ματιά. Ήμασταν έτοιμοι.

Ο νεαρός ανθυποπλοίαρχος χαμογελαστός, ακουμπισμένος στο κάσωμα της πόρτας του γραφείου μου με κοιτούσε έτοιμος να με βοηθήσει. Μόλις είχε τελειώσει με την ασφάλιση της γέφυρας και είχε έρθει για την συνέχεια. Οι δουλειά στο βαπόρι δεν τελειώνει ποτέ!
- Τι έγινε; είσαι έτοιμος για έξοδο; τον ρώτησα.
- Ε!.. μου απάντησε χαμογελώντας αμήχανα...
- Τι ε ρε; θα βγεις έξω απόψε;
- Θα βγω, να μη βγω; 2 μήνες είμαστε κλεισμένοι.
- Να βγεις του λέω. 26 χρονών είσαι βράζει το αίμα σου, αλλά κανόνισε να είσαι πίσω τα μεσάνυχτα η νύχτα δεν θα είναι ήρεμη, η ρεστία θα μας ταράξει!
- Εντάξει θα είμαι πίσω, όπως πάντα στην ώρα μου!
Έλεγε αλήθεια τον πίστευα και τον εμπιστευόμουν. Άριστος επαγγελματίας αν και νεαρός!  

Στα αραβικά λιμάνια, όπως σε όλα του τρίτου κόσμου, τα πάντα δουλεύουν σε άλλο ρυθμό, αυτόν του νυσταλέου τεμπελχανά. Εν μέσω σκουπιδαριού, ακαταστασίας, κομπίνας, ζητιανιάς, μπαξίς, εκμετάλλευσης, απειλών, θρησκοληψίας.

*******

Κάτι μου θυμίζουν όλα αυτά, πολύ οικείες εικόνες, αλλά δεν είναι της ώρας να γκρινιάξω!

******* 

Έκλεισα τα μάτια, βαθιές ανάσες, όπλισα το περίστροφο της υπομονής, νεύρα κατά το δυνατόν υπό έλεγχο, έτοιμος για πόλεμο! Είχα προετοιμαστεί για όλα, κουμπωμένος και επιφυλακτικός.

Δεν άργησαν. Τέσσερις νοματαίοι ανέβηκαν στο πλοίο. Ο πράκτορας και τρεις ένστολοι για τις διατυπώσεις άφιξης. Με χαιρέτησαν χαμογελαστοί! Παράξενο σκέφτηκα!  Κοίταξα πίσω τους να δω την υπόλοιπη κουστωδία, γιατί συνήθως ακολουθούν καμιά 15-20ριά λεχρίτες που έρχονται να πάρουν το κατιτίς τους. Άδικος κόπος, αυτοί οι τέσσερις ήταν όλοι κι όλοι. Πράκτορας, τελωνείο, υγειονομικό, αλλοδαπών!

Έλεγξαν τα πιστοποιητικά του πλοίου, διαβατήρια και ναυτικά φυλλάδια πληρώματος, έγγραφα άφιξης κι έκαναν μια βόλτα στο πλοίο. Δεν έδωσαν καμιά σημασία στο Bonded Store, την αποθήκη των αφορολόγητων τσιγάρων, ποτών κλπ. Δείγμα της χαλαρής αντιμετώπισης των αμαρτωλών «ναρκωτικών», νικοτίνης και αλκοόλ, σε σχέση με τα παλαβά κράτη που τους περιτριγυρίζουν. Δεν σφράγισαν το GMDSS. Δείγμα προόδου και πολιτισμού, έστω και σε πρώιμο στάδιο, κόντρα στη λογική ενός κράτους σχεδόν εξ ολοκλήρου μουσουλμανικό.

Τέλος χωρίς ερωτήσεις και απορίες, γνώστες αυτών που συμβαίνουν στα νερά ανοιχτά της χώρας τους με τους Σομαλούς πειρατές, σφράγισαν το οπλοστάσιο των τεσσάρων κομάντος-συνοδών μας οι οποίοι πήραν ρεπό για τις επόμενες 1-2 μέρες. Με την αναχώρηση θα έπιαναν πάλι δουλειά.

Μισή ώρα αργότερα είχαμε τελειώσει. Αφού ήπιαν τον χυμό πορτοκάλι, το μόνο που δέχτηκαν να τους προσφέρουμε, με αξιοπρέπεια και λεβεντιά μου ευχήθηκαν καλή διαμονή και έφυγαν. Ούτε γκρίνια, ούτε τσιγάρα, ούτε ουίσκι! Δεν βρωμούσαν, δεν ζητιάνεψαν, δεν απαίτησαν, δεν απείλησαν! Κύριοι!
Πήγα στο φιλιστρίνι και έριξα μια ματιά έξω  τσιμπώντας το χέρι μου. Ναι βρισκόμουν στο Σουλτανάτο του Ομάν, σε μια αραβική χώρα με αξιοπρεπείς ανθρώπους. Τουλάχιστον αυτό ένοιωσα στις πρώτες επαφές μαζί τους.

Καθώς χαλάρωνα συνειδητοποίησα ότι δεν κουνιόμουνα πια. Είχαν περάσει 19 μέρες από τότε που αφήνοντας πίσω μας το στενό της Μαλάκκας, βγήκαμε στον Ινδικό που μας «άλλαξε τα φώτα» μέχρι την άφιξη. Το πέρασμα αυτού του ωκεανού την εποχή των μουσώνων μοιάζει με δήμιο εν ώρα εργασίας.

Όλα αυτά είχαν ανασταλεί για μερικές μέρες.

*******

Ο ναυτικός δεν λέει ποτέ «πάει πέρασε κι αυτό το κακό» γιατί ποτέ δεν πιστεύει ότι θα είναι το τελευταίο, αλλά αποδεχόμενος τη μοίρα του κάνει, με την πρώτη ευκαιρία, διαλείμματα στα βασανιστήρια που του επιβάλλει η πόρνη Θάλασσα όταν βρίσκεται στην επικράτειά της. Το μεγαλύτερο τμήμα της ζωής του!

*******

Ήταν απλώς μια ευκαιρία να ηρεμήσουμε τώρα που βρήκαμε απάγκιο κι έχει ο Θεός!

Συνεχίζεται… 

Chrisgio