Μετά την καταιγίδα - Όταν ο ωκεανός έχει κέφια, Φωτογραφίες Νο2

Chrisgio

Από το Τέλος του Κόσμου στη Σιγκαπούρη...

Αφήνοντας πίσω το Attu Island (1) (2), την δυτική εσχατιά της Αλάσκας και της Αμερικανικής ηπείρου, αρχίσαμε να… κατηφορίζουμε. Πορεία νότιο-νοτιοδυτική προς τη χερσόνησο της Kamchatka και αργότερα νοτιοδυτική παράλληλα με τα Kuril Islands και το βορειότερο νησί της Ιαπωνίας το Hokkaido.

Πιάσαμε τον κάβο του Erimo Misaki το βράδυ της 21ης Ιουνίου και λίγο πριν το χάραμα της επόμενης μέρας το Tsugaru Strait (1) (2) (3), το στενό μεταξύ Hokkaido και Honshu και εισήλθαμε στη Japan Sea. O Ειρηνικός είχε μείνει πίσω μας. Αυτή τη φορά η συμπεριφορά του ήταν πραγματικά ειρηνική. Μόλις είχε ολοκληρωθεί το πέρασμά του, ένα ταξίδι σαν σε λίμνη. Αλλά δεν μας ξεγελάει, Ιούνιος μήνας, κατακαλόκαιρο. Έχει ράμματα για τη γούνα μας! Ο χειμώνας τα ξανάρθει και καλό θα είναι τότε να βρισκόμαστε σε άλλα μέρη!…

Το ταξίδι συνεχίστηκε με συντροφιά τη μπουνάτσα. East China Sea (1) (2), Taiwan Strait που ξανά ήταν σχεδόν άδειο από ψαράδικα, South China Sea με τις Φιλιππίνες και το Βιετνάμ να μένουν αριστερά και δεξιά αντιστοίχως πίσω μας…

Στις 5 του Ιουλίου, ένα μήνα και 1 μέρα μετά την αναχώρησή μας από το Vancouver φουντάραμε λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στο αγκυροβόλιο της Σιγκαπούρης (1) (2) (3) για ανεφοδιασμό και προμήθειες ικανές να μας φτάσουν μέχρι τον Περσικό. Το ταξίδι του Ειρηνικού «στέγνωσε» δεξαμενές καυσίμων, αποθήκες και ψυγεία τροφίμων. Ένας μήνας ήταν αυτός.

Έχω αρχίσει να γίνομαι μονότονος. Τα ίδια περάσματα σε επανάληψη. Την πρώτη φορά το κάθε ταξίδι έχει το κατιτίς του, οι επαναλήψεις του μειώνουν το ενδιαφέρον. Τι να πεις και τι να γράψεις. Πόσες φορές να δεις την ίδια ταινία;

Το μόνο ενδιαφέρον της υπόθεσης, η ψυχολογική πλευρά. Η κατανόηση εκ μέρους των μη ναυτικών τι αισθάνεται ένας άνθρωπος της θάλασσας σε τέτοια επαναλαμβανόμενα ταξίδια σε βάθος σχεδόν 40ετίας! Κι αυτό για να περιγραφεί δεν χρειάζεται καμιά προσέγγιση σε λιμάνι. Στο πέλαγος γίνεται με μεγαλύτερη… επιτυχία. Εκεί μεταξύ ουρανού και γης όπου η μοναξιά, ο φόβος της αρρώστιας, ο καιρός, η ζέστη, το κρύο, η απίστευτη υγρασία, οι κλιματικές αλλαγές διαδέχονται η μία την άλλη με μεγάλες ταχύτητες, σε γονατίζουν.

«Η λαμαρίνα, η λαμαρίνα όλα τα σβήνει…»

Κάμποσες ώρες αργότερα στις 8 το βράδυ το πλοίο σήκωσε την άγκυρά του και αναχώρησε με το… ρεζερβουάρ γεμάτο αφήνοντας πίσω του την κοσμοπολίτικη και όμορφη Σιγκαπούρη. Βγήκαμε νύχτα στο στενό της. Ότι χειρότερο! Η κίνηση μεγάλη! Όπως πάντα όλα τα πλοία στην ίδια δύσκολη θέση, προσπαθούσαμε να αποφύγουμε ο ένας τον άλλον.

Ανάμεσά μας ρυμουλκά μετά ρυμουλκούμενων. Τα ρυμουλκά ορατά με τα κατάλληλα φώτα ναυσιπλοΐας, οι μαούνες αόρατες έρμαια της ιπποδύναμης των μηχανών των πρώτων, τα ακολουθούν. Μέσα στο σκοτάδι έπρεπε να έχεις μαντικές ικανότητες να τις δεις ή να υπολογίσεις στο περίπου τη θέση τους αφού ακόμα και το RADAR, το θείο αυτό μηχάνημα, τα βρίσκει σκούρα με τις ξύλινες και χαμηλές κατασκευές. Εν πάση περιπτώσει άλλο να βλέπεις κάτι κι άλλο τα υποθέτεις που είναι. Και μέσα σ’ όλα αυτά να έχεις το νου σου μην πέσεις σε ξέρα που δεν είναι λίγες στην περιοχή.

Όταν προσεγγίζω το Singapore Strait είτε από τη δύση είτε από την ανατολή χάνω τον ύπνο μου. Τι θα αντιμετωπίσω; Πόσο πυκνή θα είναι η θαλάσσια κυκλοφορία; Θα μας περιμένει ο πιλότος στην ώρα του; Θα γίνουν οι δουλειές που έχουν προγραμματιστεί σωστά και χωρίς καθυστερήσεις; Θα αποφευχθεί το «απαίσιο»; Κάτι τέτοια σκέφτομαι και το μάτι μένει ορθάνοιχτό.

Το ίδιο συμβαίνει στα περάσματα του Παναμά (1) (2) (3) (4) (5), του Σουέζ, της Μάγχης και της Βορείου Θάλασσας, του Ελλησπόντου και του Βοσπόρου, των νερών της Δανίας...

Στις 10 το βράδυ είχαμε αφήσει πίσω μας και το φανάρι του Raffles στρίβοντάς βόρεια προς το Malacca Strait. Η Σιγκαπούρη άρχισε να χάνεται, λίγο βορειότερα δεν φαινόταν πια. Το πέρασμα της Μαλάκκας ήρεμο κι αυτό όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, από πλευράς καιρού.

Η μόνη ανησυχία μας η πειρατεία στην περιοχή που δεν έχει εκλείψει τελείως και μάλιστα τελευταία παρατηρούνται ξανά κάποια μικρο-περιστατικά στην περιοχή.

Το μυαλό μας όμως είναι ήδη στον Ινδικό όπου οι Σομαλοί δεν αστειεύονται.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Στο Ειρηνικό, άλλη μια συνέλευση γλάρων

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Μετά την καταιγίδα - Όταν ο ωκεανός έχει κέφια, Φωτογραφίες Νο1

Chrisgio

Από το Vancouver στο Τέλος του Κόσμου

Tο καράβι μόλις ξεκόλλησε από τον ντόκο της Cargill

Στις 5 Ιουνίου νωρίς το πρωί η φόρτωση τελείωσε και κατά το μεσημέρι αναχωρήσαμε για το πολύ μεγάλο ταξίδι 55 ημερών πάνω κάτω. Προς τον Αραβικό Κόσμο. Το Salalah του Ομάν και το Jebel Ali των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.

Τέτοιες εικόνες θ΄αργήσουμε να ξαναδούμε...

Μετά από ένα μήνα και 3 μέρες, πότε πέρασαν 35 μέρες δεν το κατάλαβα, στα αγκυροβόλια English Anchorage (1) (2), Nanaimo Anchorage (1) (2) (3) (4)  και το λιμάνι του Vancouver (1) (2) (3) (4) (5) το καράβι ξεκόλλησε από τον ντόκο της Cargill. Ένας άλλος πιλότος μας  έφερε μέχρι τη μεγάλη πόλη Victoria (1) (2) (3)  του μεγάλου νησιού Vancouver.

Με τέτοιες φωτογραφίες αποδεικνύω ότι αυτά που γράφω έχουν κάποια δόση... αληθείας!...

Από κει παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια μας, μόνοι μας πια ως συνήθως, βγήκαμε από το Juan de Fuca Strait στον κόλπο της Αλάσκας και ανηφορίζοντας με πορεία βορειοδυτική και καιρό που δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερος στις 11 Ιουνίου περάσαμε το στενό Unimak Pass, άλλο ένα διάσημο στενό στον ναυτικό κόσμο.

Βρεθήκαμε πάνω από τα Aleutian Islands και με πορεία 270 μοιρών δυτική συνεχίσαμε προς τα δυτικά νησιά του συμπλέγματος, τα Near Islands. Το Attu και το Agattu.

Διάβαση της μεγάλης γέφυρας του Vancouver για τελευταία φορά! Το ταξίδι αρχίζει!

Μεσάνυχτα στο τέλος του κόσμου και καθώς η 12η Ιουνίου γίνονταν παρελθόν, περάσαμε για ακόμα μια φορά την IDL (International Date Line), τον μεσημβρινό των 180 μοιρών με κατεύθυνση δυτική!

Ξημέρωσε 14 Ιουνίου! Η 13η του μηνός δεν υπήρξε ποτέ!

Στο ημερολόγιο του πλοίου γράφτηκαν στις 00:01 της νέας μέρας οι παρακάτω αράδες:

«Λόγω διάβασης του μεσημβρινού των 180 μοιρών από ανατολάς προς δυσμάς τα ημερολόγια του πλοίου τέθηκαν μία (1) μέρα εμπρός. Επίσης τα ρολόγια του πλοίου τέθηκαν μία (1) ώρα πίσω. ΖΤ (zone time)=GMT+12hours.

Εκεί που βρισκόμασταν 15 ώρες πίσω από την πατρίδα, βρεθήκαμε 9 ώρες μπροστά από αυτήν. Η αλλαγή μέρας έπαιξε το ρόλο της!

International Date Line (Φωτογραφία Google)

Μπροστά μας η δύση και η… Ιαπωνία! Πίσω μας η ανατολή και το… Far West, ο Καναδάς και το Vancouver, οι ΗΠΑ και το Seattle…

Τα έχω πει πολλές φορές! Τίποτα δεν είναι δεδομένο σ’ αυτό τον κόσμο. Όλα σχετικά! Ο τόπος, ο χρόνος, καθορίζουν μέσα στη σχετικότητά τους, ήχους και εικόνες, τις αισθήσεις μας, τα συμπεράσματα της σκέψης μας.

Εδώ στην άκρη του κόσμου φαίνεται λογικό αυτό που απορρίπτεται από την «κοινή λογική» ενός άλλου τόπου σαν την Ευρώπη, την Ελλάδα, ενός άλλου τρόπου μέτρησης του χρόνου, αντίληψης του χωροχρόνου!...

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Vancouver, η τελευταία έξοδος, 1η Ιουνίου 2014

Ο περίπατος στο Vancouver, μετά από έναν καφέ στο όρθιο κάπου εκεί στο κέντρο, απέκτησε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Είχαμε εφοδιαστεί με διευθύνσεις μερικών καλών σημείων της πόλης όπου οι σιελογόνοι αδένες αντιδρούν βάναυσα. Αρχίσαμε να ψάχνουμε το εστιατόριο όπου θα βγάζαμε τα γευστικά απωθημένα μας.

Το πιο κοντινό, 3 «μπλοκς» παρακάτω, ήταν το KEG. Προχωρήσαμε προς τα κει. Φτάσαμε, μπήκαμε και διαλέξαμε τραπέζι στα μέτρα μας. Η συνέχεια γνωστή. Μπύρες, σαλάτες, ορεκτικά, καταπληκτικές μπριζόλες, γλυκά. Γεύσεις που δεν συναντάς στο πλοίο.

Στο τέλος βρεθήκαμε στον καναπέ ο ένας δίπλα στον άλλον, με λυτές ζώνες, κοιτάζοντας το φακό τη κάμεράς μου που χειρίζονταν η συμπαθής γκαρσόνα.

Ο αρκετά υψηλός λογαριασμός των 250 δολαρίων δεν χάλασε την διάθεσή μας. O Καναδάς είναι ακριβή χώρα, ωστόσο ο ναυτικός αντιμετωπίζει τέτοια θέματα με διαφορετική λογική. Εν όψει ενός ταξιδιού 2 μηνών, ένας τέτοιος λογαριασμός, καθίσταται πρακτικά ασήμαντος, ενώ την ίδια στιγμή σκέφτεται: «Πότε θα έχω ξανά τέτοια ευκαιρία; Ίσως περάσουν πολλοί μήνες μέχρι την επόμενη»

Ήταν το βράδυ της 1ης Ιουνίου 2014, λίγο πριν γυρίσουμε στο καράβι! Ήμασταν χαλαροί κι ευτυχισμένοι, αλλά γιατί; Επειδή φάγαμε και ήπιαμε σαν άνθρωποι;

*****

Προβληματισμός για τους νέους που προσανατολίζονται να ακολουθήσουν το επάγγελμα του ναυτικού.

Ένα επάγγελμα σκληρό και απάνθρωπο, για σώμα και πνεύμα. Σε βάθος χρόνου αυτός που ξεμπερδεύει μαζί του κινδυνεύει να έχει μεταλλαχθεί σε ανθρώπινο ράκος, αρκετές φορές μη ισορροπημένο που συνήθως δεν το καταλαβαίνει! Άνθρωπος που του έλλειψε χρόνια ολόκληρα, με μικρά διαλλείματα, η φυσιολογική ζωή, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με κίνδυνο να πεθάνει σαν το σκυλί στ’ αμπέλι εν πλω, η οικογένεια (αν δημιούργησε), τα παιδιά (αν αξιώθηκε να αποκτήσει), η αγάπη, οι φίλοι που σιγά-σιγά χάνονται με όλους τρόπους, οι αισθήσεις, ο έρωτας.

Αχ αυτός ο έρωτας! Σε σας το λέω πιτσιρικάδες. Οι ναυτικοί στον έρωτα παραμένουν σε όλη τους τη ζωή… έφηβοι. Σαραντάρηδες, πενηντάρηδες, ακόμα και εξηντάρηδες, σε μόνιμη ερωτική στέρηση. Κατάντια!

Και το αμείλικτο ερώτημα. Αξίζει όλο αυτό το «παράλογο» για κάποια χρήματα, ομολογώ αρκετά παραπάνω από αυτά της ισορροπημένης διαβίωσης της στεριάς, χάνοντας όλα εκείνα που αποτελούν την ομορφιά, τη νοστιμιά της ζωής;

Ίσως κάποιος πει, «ναι αξίζει γιατί θα ταξιδέψω, θα γνωρίσω τον κόσμο!»

Καλά είναι να γνωρίζεις μικρέ φίλε ότι ο ναυτικός δεν είναι τουρίστας αλλά ένας πολύ σκληρά εργαζόμενος. Ακόμα κι αν γνωρίσεις τον κόσμο, εν συντομία και με κλεφτές ματιές ένα ελάχιστο τμήμα του, να είσαι σίγουρος ότι όλα είναι στο μυαλό. Μετά από 5-10 λιμάνια η ρουτίνα θα επικρατήσει και στα ταξίδια σου.

Ο ουρανός και η θάλασσα, ότι θα απομείνει να θυμάσαι. Σαν μια ενοχλητική, αχνή, ανεξίτηλη φωτογραφική διαφάνεια στην όρασή σου, στην ψυχή σου.

Εσύ θα αποφασίσεις!

*****

Για την επιστροφή προτιμήσαμε την υβριδική λύση του Toyota Prius. Νύχτα πια, το ταξί με την οικολογική ευαισθησία και τον ασιάτη οδηγό, δίδυμο «σήμα κατατεθέν» στους δρόμους του Vancouver,  πέρασε πάνω από την μεγάλη γέφυρα που τις προηγούμενες μέρες την διαβαίναμε από κάτω. Διασχίσαμε το βόρειο Vancouver και στην πύλη του λιμανιού κατεβήκαμε.

Βαριά τα βήματα οδηγούσαν «σπίτι». Η στιγμή της αναχώρησης κοντοζύγωνε.

Ήταν καιρός να ανασυγκροτήσω το μυαλό μου, να προετοιμαστώ για ακόμα ένα μεγάλο ταξίδι.

Ο αόρατος διακόπτης με τις δύο επιλογές στον κρόταφό μου έπρεπε σύντομα να στρέψει από το «at port» στο «at sea».

Η φόρτωση θα ξεκινούσε την άλλη μέρα το πρωί με προοπτική να τελειώσει χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις!

Συνεχίζεται…

Chrisgio