Στο αεροδρομιο...

Φωτoγραφία Google

Στις 9 Απριλίου το μεσημέρι ήμουν στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» κι ενώ το ταξίδι για το Πεκίνο μέσω Αμπού Ντάμπι θα ξεκινούσε στις 2 το απόγευμα, οι πτήσεις έγιναν «σαλάτα». Το Αμπού Ντάμπι είχε πάει περίπατο. Η ώρα αναχώρησής μας ορίστηκε για τις 10 και μισή το βράδυ. Πέρασα απέναντι στο Sofitel για μερικές ώρες ανάπαυσης περιμένοντας να έρθει η νύχτα. Νέα ενδιάμεση πτήση προς την Κωνσταντινούπολη με την Turkish Airlines.

*****

Όπου και να πας η παρουσία της αεροπορικής εταιρίας των γειτόνων μας έχει γίνει πια πολύ έντονη, έχει γιγαντωθεί. Τουλάχιστον εγώ αυτή την αίσθηση έχω! Το λογότυπό της παντού. Στα περισσότερα αεροδρόμια, στην EUROLEAGUE του μπάσκετ, παντού!

Θυμάμαι την «Ολυμπιακή» και σκέφτομαι πως καταντήσαμε! Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα παραπέρα μια άλλη μεγάλη πόλη, η Αθήνα, με καινούργιο αεροδρόμιο, σε άριστη γεωγραφική θέση κι αυτή, με ομορφιά, ιστορία, πολιτισμό και άλλες τεράστιες δυνατότητες να ξεχειλίζουν, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μείνει στο… περιθώριο, κομπάρσος!

Αντί για σύνδεσμος Ευρώπης–Ασίας, έχει γίνει ο… «κόμβος» της Θυμαριάς των Φωτόπουλου–Λογοθετίδη!

Από το Flightradar24.com στις 23-12-2014 τα ξημερώματα

Και καλά η Κωνσταντινούπολη, το αξίζει!

Ωστόσο ακούω ονόματα τόπων όπως Ντόχα, Ντουμπάι, Αμπού Ντάμπι, ακούω Qatar, Emirates, Etihad Airlines και μονολογώ: ποια τα προτερήματα αυτών των σεληνιακών τοπίων που επιλέχτηκαν να γίνουν κέντρα του κόσμου;

Πρέπει ν' αρχίσω να πιστεύω ότι όλος ο πλανήτης μας πολεμάει ανελέητα;...

Ότι μας μισούν οι πάντες;...

Ότι ο… «ψεκασμός» δεν είναι παραμύθι;...

Σα δε ντρεπόμαστε!...

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Προς την πρωτεύουσα...

Φωτογραφία Google

Το ταξίδι προς την πρωτεύουσα υπό συνεχή, πολύ δυνατή βροχή.

Η κουβέντα μονότονη που ανακύκλωνε, αναμασούσε τα περί οικογένειας και θάλασσας. Άσχημη εμπειρία αυτή η συνεύρεση τη συγκεκριμένη στιγμή!

Όλες τις προηγούμενες φορές το ταξί που με έπαιρνε για την Αθήνα είχε ένα καλό, αφού με την αναχώρηση, τα πάντα ξένα γύρω άλλαζαν γρήγορα την ψυχολογία μου, ξεχνούσα κατά κάποιο τρόπο αυτούς που άφηνα πίσω. Το κουμπί στο μυαλό μου έστριβε σε στιλ ON/OFF από τον κόσμο του φυσιολογικού σ’ αυτόν της μοναξιάς.

Με το Νίκο αυτό καθυστέρησε κατά 3-4 ώρες φορτώνοντάς με με περισσότερη μελαγχολία και το μυαλό να παραμένει στο Βόλο, χωρίς να λογαριάσω το μεταξύ μας συγκινησιακό και γεμάτο νόημα αποχαιρετισμό κάπου στο Πειραιά. Ήξερε που πήγαινα, ήξερα που τον άφηνα, γνωρίζαμε τη κοινή μας μοίρα. Τι ελπίζαμε; Ο χρόνος της επιστροφής να είναι πάλι κοινός να ξαναβρεθούμε!

Στο ξενοδοχείο ήμουν κατά της 9 το πρωί σαν χαμένος και αυτή η κατάσταση δεν άλλαξε όλη τη μέρα. Όπου κι αν πήγα όπου κι αν στάθηκα. Κάθε νέα αναχώρηση και τα πράγματα γίνονται χειρότερα!

Τι να φταίει άραγε; Η αγάπη για την οικογένεια; Η ζωή που λιγοστεύει; Η πίστη ότι τα υπόλοιπα χρόνια θα τα ζήσω με τους δικούς μου αλλά πάντα διαψεύδομαι; Το ότι υπόσχομαι, ότι αυτό δεν θα το επιτρέψω να ξαναγίνει και κάθε χρόνο αθετώ το λόγο μου;

Ποιο απ’ όλα; Όλα μαζί; Το δεύτερο μου ακούγεται πιο λογικό!

Νωρίς το βραδάκι βρέθηκα με έναν άλλο, νεαρό φίλο να τον πω; καλό συνάδελφο; Μια ευχάριστη συνάντηση 2-3 ωρών που μ’ έκανε να ξεφύγω. Στο τέλος έξω από το ξενοδοχείο αποχαιρετιστήκαμε. Συνεχείς αποχαιρετισμοί όλη μου η ζωή! Ευχηθήκαμε καλή αντάμωση στο καράβι που πήγαινα. Σε 2 μήνες θα έρχονταν κι αυτός!

Ανέβηκα στο δωμάτιο και με ανοιχτή την τηλεόραση να μου κρατάει συντροφιά, αφού η σιωπή με… ξεκουφαίνει, κάποια στιγμή αποκοιμήθηκα!

Η επόμενη μέρα θα ήταν μέρα αεροδρομίων και αεροπλάνων!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Ο αποχωρισμός...

- Καλή αντάμωση, θα μου λείψεις, σ' άγαπώ!

- Θα σε περιμένω, σ' αγαπώ!

 

Οι 10 μέρες πέρασαν σαν μια σταγόνα νερού που δραπετεύει από βρύση που στάζει.

Όλα μου έφταιγαν αυτό το διάστημα. Λες και το έκανα επίτηδες. Να δημιουργήσω προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν, απόσταση από τους δικούς μου ανθρώπους. Να τους θυμώσω, να μου θυμώσουν. Να φτάσω στην ώρα του ΑΝΤΙΟ θυμωμένος, νομίζοντας ότι ο αποχωρισμός θα ήταν πιο εύκολος. ΑΝΟΗΣΙΕΣ ενός απελπισμένου! Ο αποχωρισμός το ίδιο επώδυνος κι αυτή τη φορά!

Νωρίς μες στο σκοτάδι του πρωινού της 8ης Απριλίου τα μπαγκάζια στο πεζοδρόμιο. Ο φίλος ο Νίκος, ναυτικός κι αυτός, ήρθε να με πάρει με το αυτοκίνητό του. Έπρεπε κι αυτός να κατέβει στον Πειραιά για ανάλογο λόγο με τον δικό μου προετοιμάζοντας κι αυτός το φευγιό του λίγο καιρό αργότερα.

Η σύντροφος της ζωής μου, 33 χρόνια μαζί, με πικρό «χαμόγελο» κι ένα γρήγορο φιλί με αποχαιρέτησε.

Είδα τα μάτια της ξαφνικά παράξενα πρησμένα. Κρατούσε μέσα τους τα δάκρυά της να μη φανούν! Έκλαιγε αλλά δε το ‘δειχνε!...

Πίσω από την πόρτα της εισόδου της πολυκατοικίας περίμενε να φύγω, να σηκώσει το χέρι της να με χαιρετίσει.

Οι βαλίτσες στο πορτμπαγκάζ.

Γύρισα προς το μέρος της. Ήταν ακόμα εκεί! Σήκωσα το χέρι μου.

Σαν να έβλεπα σε καθρέφτη, το χέρι της σηκώθηκε ταυτόχρονα με το δικό μου, σαν να ήταν σκιά μου.

Το ακούμπησε στο κρύσταλλο.

Δεν μπορώ να έρθω πιο κοντά σου, έμοιαζε να μου λέει!...

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Το τηλεφώνημα...

Φωτογραφία Google

8 Απριλίου 2014 – Ακόμα ένα αντίο!

Στις 18 Ιανουαρίου τη μέρα της γιορτής του Θανάση μου είχα πάρει στην αγκαλιά μου όλη την οικογένεια. Είχα επιστρέψει μετά από 9μηνη απουσία.

Σήμερα, μετά από 2 μήνες και 20 μέρες, οι βαλίτσες πάλι έτοιμες.

«Διψασμένος και πεινασμένος» ακόμα, αφού η ζεστασιά του σπιτιού δεν χορταίνεται, έπρεπε να φύγω. Για να έχουν αυτοί που αγαπώ, την ποιότητα ζωής που τους αξίζει.

Κι αφού όπως αποδεικνύεται, χρόνια τώρα, δεν διαθέτω το μυαλό να οργανώσω την τέλεια ληστεία τραπέζης μερικών εκατομμυρίων ευρώ, ούτε διατίθεμαι να φιλάω κατουρημένες ποδιές, ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί ο στόχος είναι ο δύσκολος δρόμος της θάλασσας!

«Σε 10 μέρες φεύγεις» μου είπαν απ’ το τηλέφωνο!

Σαν κάτι να άδειασε μέσα μου, το αίμα μου να στράγγιξε! Για μια στιγμή η ψυχή φτερούγισε έξω απ’ το στήθος! Όποτε συμβαίνει αυτό, όποιος κι αν είναι στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, νοιώθω την επιθυμία να τον… ξαποστείλω.

Αλήθεια γιατί; Επειδή μου προσφέρει εργασία σε μια εποχή που το να εργάζεσαι αποτελεί πολυτέλεια; Άθλια σκέψη, αλλά έρχεται αυθόρμητα, δεν το θέλω. Θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω και απρέπεια, ασέβεια απέναντι σ’ αυτούς που μάταια ψάχνουν, ικετεύοντας γνωστούς και αγνώστους, για δουλειά των 400 ευρώ το μήνα!

Η λέξη «ΜΟΝΟΣ» που κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου είναι αυτή που μερικές φορές δεν μ’ αφήνει να σκέφτομαι ήρεμα και λογικά.

Ο ναυτικός από τη στιγμή που ξεμπαρκάρει γνωρίζει ότι αργά ή γρήγορα αυτό τηλεφώνημα θα του τρυπήσει ξανά την καρδιά. Σήμερα, αύριο, μεθαύριο!... Κάποια στιγμή θα συμβεί!

Σκέψεις περνούν σαν αστραπή όλες μαζί, από μπροστά σου! Σκέφτεσαι ότι παιδιά και γυναίκα θα σου λείψουν πολύ για ακόμα μια φορά. Σκέφτεσαι την ώρα του αποχωρισμού και τρελαίνεσαι.

Αναρωτιέσαι: «Θα τους ξαναδώ;» Γιατί υπάρχει ΚΑΙ αυτή η εκδοχή!...

Μονολογείς: «Πότε πέρασε ο γαμημένος ο καιρός!...»

Ένας μήνας να ‘ναι; δύο μήνες; έξι μήνες; ένας χρόνος; Ποτέ δεν είναι αρκετός όταν αυτό που έχεις χτίσει, για το οποίο έχεις ματώσει και αγαπάς δεν θέλεις ποτέ να αποχωριστείς!

Κι όμως πρέπει να το κάνεις! Δεν γίνεται αλλιώς! Και φεύγεις… και ξανάρχεσαι… και ξαναφεύγεις… και λες αγάντα, υπομονή, σφίγγεσαι, δακρύζεις, κλαίς σαν μικρό παιδί, ενώ τα χρόνια περνούν νερό!

Και μονολογείς ξανά κι αναρωτιέσαι!

«Άξιζε το κόπο»; ΝΑΙ, δείχνει ότι ΑΞΙΖΕ και ΑΞΙΖΕΙ, είμαι σίγουρος!

Μοναδικό πρόβλημα η… ασθενής σαρξ! Θα αντέξει;

Σε λίγο καιρό όταν η «θυσία» θα έχει ολοκληρωθεί, αφού ο παροπλισμός πλησιάζει, θα ξέρω! 

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Ο «Εξάντας» συνεχίζει το ταξίδι του...

Στις 18 Ιανουαρίου 2014 ένας κύκλος της ναυτικής ζωής μου, στο πλοίο Maverick Gunner, έκλεισε.

Οι αναρτήσεις ωστόσο, σχετικές με το εν λόγω πλοίο, συνεχίστηκαν κονσερβοποιημένες ως την 20η Οκτωβρίου του ίδιου έτους αφού στα περισσότερα καράβια διαδίκτυο δεν υπάρχει, πολλώ δε μάλλον δυνατό και γρήγορο για να σηκώσει – σωστά – κείμενα, φωτογραφίες, βίντεο.

Σήμερα, 9 Δεκεμβρίου 2014, ένας μήνας και 21 μέρες από την τελευταία ανάρτηση το blog ξαναζωντανεύει. Άλλη μια ναυτική περιπέτεια διάρκειας σχεδόν 8 μηνών έκλεισε. Άλλο ένα πλοίο – το Maverick Guardian – έγινε παρελθόν, κομμάτι της ζωής μου, την 30η Νοεμβρίου 2014. Μια καινούργια αφήγηση ξεκινάει.

Μπορεί να μην blogάρω από την γέφυρα του πλοίου αλλά από το… «σπίτι μου σπιτάκι μου», τα κείμενα όμως είναι γραμμένα την ώρα ή πολύ κοντά στην ώρα των γεγονότων και ίσως να είναι ορατά τα όποια συναισθήματα μοναξιάς, θυμού και οργής, κάθε λογίς φόβου, πλήξης και ανίας, πίεσης, με πλημύριζαν.

Όσο για το ενδιαφέρον της αφήγησης αυτό θα κριθεί από εκείνους που θα συνεχίσουν να διαβάζουν τον «εξάντα» τους επόμενους μήνες.

Δεν γράφω για τη ζωή κάποιου κινηματογραφικού ήρωα και τις περιπέτειές του.

Γράφω για τη ζωή μου, που τον καιρό που ταξιδεύω δεν είμαι παρά ένας απλός και μόνος ναυτικός! 

Συνεχίζεται...

Chrisgio