Η Επιστροφή - Από το Phu My, τα αεροδρόμια του Ho Chi Minh, του Dubai και της Αθήνας, στο Βόλο

Η 15η Ιανουαρίου είχε και συνέχεια. Αλλαγές πληρώματος! Στις 16:00 το απόγευμα τέσσερις νέοι ναυτικοί επιβιβάστηκαν στο πλοίο. Δύο Φιλιπίνοι και δύο Έλληνες. Ο ένας από τους Έλληνες ήταν ο νέος πλοίαρχος! Είχε έρθει η ώρα μου!

Στις 4 Μαΐου του 2013, Μεγάλο Σάββατο, είχα αποχωριστεί με πολύ πίκρα την οικογένειά μου και στις 5 ανήμερα του Πάσχα ήμουν στο πλοίο στην Tianjin κάπου στη Βόρειο Κίνα. Από τότε έχουν περάσει 8μιση μήνες, καιρός να γυρίσω πίσω.

Γυναίκα και παιδιά με περιμένουν. Έτσι είναι τα βαπόρια, η ζωή του ναυτικού. Εκεί που σου δίνει μια γροθιά στο στομάχι και χάνεις την αναπνοή σου, ξαφνικά αρχίζει και σε χαϊδεύει.
- Άντε πίσω σπίτι, σου λέει! Όμως εμείς δεν τελειώσαμε σε 3-4 μήνες θα ξεσκίσω πάλι τη ψυχή σου!

Στις 16 του μηνός τέσσερεις Έλληνες και ένας Φιλιπίνος έφυγαν για τις πατρίδες τους. Η αποκαθήλωση των Ελλήνων ναυτικών συνεχίζεται. Ένας Φιλιπίνος έφυγε δύο ήρθαν, πέντε Έλληνες φύγαμε δύο ήρθαν.

Αντίο!

Εγώ έμεινα παραπίσω να παραδώσω. Έφυγα από το πλοίο στις 17.

Μια τελευταία ματιά στο δωμάτιό μου, άλλη μια κατεβαίνοντας στη σκάλα του πλοίου και η ανεξαρτητοποίησή μου από το καράβι είχε επέλθει! Ωστόσο σαν κομμάτι της ζωής μου θα παραμείνει κι αυτό για πάντα χαραγμένο πάνω μου με σωματικά και ψυχικά σημάδια!

Αργά το απόγευμα ο πράκτορας με πήρε για το Ho Chi Minh (Σαϊγκόν) την πρωτεύουσα. Η διαδρομή, αν και αυτή βραδυνή (βράδυ πέρασα από παντού αυτή τη χώρα), ήταν ακόμα μια εμπειρία τριτοκοσμικής χώρας. Εβδομήντα χιλιόμετρα η απόσταση, μία ώρα μέχρι στη πόλη και άλλη μία να τη διασχίσουμε μέχρι το αεροδρόμιο. Ένα ταξίδι μέσα σ΄ένα πρωτοφανές κυκλοφοριακό κουμφούζιο. Μεσα σε μια απέραντη θάλασσα εκατοντάδων χιλιάδων, χωρίς υπερβολή, δυκύκλων! Στην επόμενη ανάρτηση φωτογραφίες από αυτή τη διαδρομή! Κακές φωτογραφίες αλλά δεν γινόταν καλύτερες μέσα στη νύχτα!

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο ο πράκτορας με παράτησε κι έφυγε. Δεν τον χρειαζόμουνα και περισσότερο. Εκεί η αναμονή τεσσάρων ωρών με εκνεύρισε, με κούρασε. Και η κούραση αυτή θα λειτουργούσε αθροιστικά στο υπερβολικά μεγάλο ταξίδι της επιστροφής.

Μετά από μία σύντομη στάση στο αστραφτερό αεροδρόμιο του Dubai και ένα καφέ στα Starbucks, εν αναμονή της επόμενης πτήσης για την Αθήνα, στις 18 το απόγευμα ήμουν στο Βόλο, σπίτι μου.

Μέσα σε γιορτή έφυγα το Μάη μέσα σε γιορτή ξαναγύρισα. Γιόρταζε ο γιός μου ο Θανάσης. Τελικά όλα δανεικά είναι σ’ αυτή τη ζωή!

Βγήκα από το ταξί και οι τέσσερις γίναμε... ένα σώμα. Η οικογένεια πήρε παρουσίες. Επιτέλους άπαντες παρόντες μετά από 9 μήνες!

Συνεχιζεται…

Chrisgio