Canaria Islands: Το πέρασμα ανάμεσα σε Tenerife και Gran Canaria

Αφήνοντας πίσω τα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου συνεχίσαμε στο δρόμο προς το μεγάλο λιμάνι της Πορτογαλίας με τον καιρό να αλλάζει σιγά-σιγά και το χρώμα να γινεται χειμωνιάτικο. Το μόνιμο βοριαδάκι των 5 μποφόρ της περιοχής άρχισε να εμφανίζεται μίλι με το μίλι. Ο μεγάλος μόνιμος αντικυκλώνας των Αζορών δήλωνε παρών.

Τρεις μέρες αργότερα, και πάντα σε πορεία 24 μοιρών, βόρεια-βορειοανατολική, αργά το βράδυ της 10ης προς την 11η Δεκεμβρίου μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα πιάσαμε τα Κανάρια Νησιά και στις μιάμιση αλλάξαμε σε πορεία βορειοανατολική προς 043 μοίρες. 

Από νωρίς το απόγευμα και σε πολλά μίλια απόσταση, η ψηφιακή τηλεόραση με πολύ δυνατό σήμα, είχε κάνει την εμφάνισή της. Το καράβι πλησίαζε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, τα Κανάρια Νησιά, το πιο μακρινό τμήμα της Ισπανίας, στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού.

Μπήκαμε στο στενό ακολουθώντας το Traffic Separation Scheme, δηλαδή την θαλάσσια, διπλής κατεύθυνσης, λεωφόρο που με ροζ χρώμα φαίνεται στο χάρτη. Οι κανόνες κυκλοφορίας δεν ισχύουν μόνο στην άσφαλτο. Υπάρχουν ανάλογοι και στη θάλασσα. Στη στεριά έχουμε τον Κ.Ο.Κ. (Κώδικας Οδικής κυκλοφορίας), στη θάλασσα τον Δ.Κ.Α.Σ. (Διεθνής Κανονισμός Αποφυγής Συγκρούσεων). 

Αριστερά το νησί Tenerife, δεξιά το νησί Gran Canaria

Αριστερά το νησί Tenerife και δεξιά το Gran Canaria όπου είναι χτισμένες και οι μεγαλύτερες πόλεις των νησιών. Το Santa Cruz de Tenerife και το Las Palmas αντίστοιχα.

Τα Κανάρια είναι σημείο αναφοράς της σύγχρονής ναυτιλίας. Tο Las Palmas κυρίως, και δευτερευόντως το Santa Cruz de Tenerife, αποτελούν κέντρα ανεφοδιασμού, αλλαγής πληρωμάτων κλπ.

Και τα δύο νησιά κατάφωτα που όσο προχωρούσαμε προς τη βόρεια έξοδο του στενού και πλησιάζαμε τις θέσεις των δύο πόλεων, τόσο λάμπρυνε η νύχτα.

Το ξενύχτι αναπόφευκτό αφού το «φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά» με ακολουθεί στη ναυτική μου ζωή, πέρα από την υπευθυνότητα που πρέπει να έχει ο καθένας μας σε οποιαδήποτε δουλειά κι αν κάνει.

Το πέρασμα ήταν ήσυχο χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα με σχεδόν μηδενική θαλάσσια κυκλοφορία και ασφαλώς καμία σχέση με την επικινδυνότητα στενών σαν αυτά της Σιγκαπούρης (πρωτίστως), του Γιβραλτάρ, της Μάγχης (English Channel), της Δανίας.

Βρεθήκαμε στη έξοδο στις 5 το πρωί και στις 7 γυρίσαμε πάλι σε βόρεια-βορειοανατολική πορεία 027 μοιρών, 3 μοίρες περισσότερο από εκείνη που είχαμε βάλει στον αυτόματο πιλότο αφήνοντας πίσω μας τις ακτές της Βραζιλίας.

Στο βορρά μια άλλη ομάδα νησιών. Οι Πορτογαλικές Μαδέρες.

Το πρωί της 11ης Δεκεμβρίου ένα διόλου ευκαταφρόνητο βορειοανατολικό swell έκανε αισθητή την παρουσία του που έδειχνε ότι στα βορειότερα γεωγραφικά πλάτη η θάλασσα έβραζε. Το μποτζάρισμα (ο διατοιχισμός) έκανε την εμφανισή του. Είχαμε να το νοιώσουμε από το χειμωνιάτικο Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό όταν ταξιδεύαμε από το Hay Point της Αυστραλίας προς το Itaguai της Βραζιλίας  μέσω του Cape Horn (Γη του Πυρός) αλλά επι του παρόντος τουλάχιστον δεν ειναι ενοχλητικό στον ύπνο. Το παλεύουμε!

Η Λισσαβώνα είναι τρεις μέρες μακριά αν το καταχείμωνο του Βόρειου, πια, Ατλαντικού δεν μας επιφυλάξει κάποια μεγάλη έκπληξη.

Συνεχίζεται…

Chrisgio