Το διαμέρισμα του πλοιάρχου

Γενική άποψη από την είσοδο

Μετά τη γέφυρα σειρά έχει το «διαμέρισμα» που ζει και εργάζεται ο πλοίαρχος ενός σύγχρονου φορτηγού πλοίου.

Ακριβώς κάτω από τη γέφυρα και στη δεξιά πλευρά του πλοίου βρίσκεται το γραφείο και ο προσωπικός του χώρος. Εκεί περνάει τον περισσότερο χρόνο του αν δεν βρίσκεται στη γέφυρα.

Ο καπετάνιος δεν έχει ωράριο εργασίας.

Όταν το πλοίο βρίσκεται εξωφρενικά μακριά από τον φυσιολογικό κόσμο, δηλαδή κάπου ανοιχτά της Χαβάης, των Κιριμπάτι, των Μαριάνων, γύρω από την I.D.L. (International Date Line) με μεγάλη διαφορά ώρας, που μπορεί να φτάνει και τις 12 ώρες, ακόμα-ακόμα και ημερομηνίας, είναι υποχρεωμένος πολλές φορές να δουλεύει μέσα στη νύχτα.

Το σαλόνι

Τότε που στα μεγάλα ναυτιλιακά κέντρα της Ευρώπης, της Αμερικής, της Ασίας, σαν το Λονδίνο, τον Πειραιά, τη Νέα Υόρκη, το Τόκυο, τη Σιγκαπούρη, την Κίνα, την Ελβετία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αυστραλία είναι πρωί, μεσημέρι, απόγευμα.

Τότε που όσοι έχουν σχέση με το πλοίο θέλουν να έρθουν σε επαφή μαζί του. Και τελευταία η κρίση τους έχει κάνει περισσότερο ανήσυχους. Θέλουν να είναι σίγουροι ότι όλα πάνε καλά. Μέρα νύχτα και χωρίς να σκέφτονται ότι εσύ κοιμάσαι σηκώνουν και σχηματίζουν στο καντράν το τηλεφωνικό αριθμό του καραβιού. 
Τότε που, για παράδειγμα, το Βραζιλιάνικο λιμάνι φόρτωσης, το Κινέζικο λιμάνι εκφόρτωσης, οι ιδιοκτήτες από τον Πειραιά και οι ναυλωτές από το Λονδίνο θέλουν να επικοινωνήσουν με ποιον άλλον; Τον πλοίαρχο!

Υπάρχουν μέρες ολόκληρες εκεί στο «πουθενά» που δεν μπορείς ούτε να κοιμηθείς, αφού με το ξημέρωμα ένας άλλος κόσμος ξυπνάει. Αυτός του πλοίου που πρέπει, και τότε, να είσαι παρών.

Περιοχές του κόσμου όπου η λογική, όπως την αντιλαμβάνεται ένας φυσιολογικός άνθρωπος, δεν φαίνεται να «λειτουργεί».

Από άλλη γωνία. Στο βάθος η πόρτα που οδηγεί στην κρεβατοκάμαρα

Αυτός ήταν ο χώρος μου στο συγκεκριμένο καράβι. Ήταν το σπίτι μου για κάτι λιγότερο από 10 μήνες. Από την 1η Μαρτίου 2012 μέχρι τις 13 Δεκεμβρίου 2012 λίγο πριν την Λισσαβώνα, το λιμάνι της επιστροφής μου στην πατρίδα!

Πολύς καιρός! Εύκολο να το λες πολύ δύσκολο να το κάνεις! Κοντά ένας χρόνος χωρίς φυσιολογική ζωή.

Μοναξιά, μοναξιά, μοναξιά! Πολλές φορές και χωρίς μιλιά. Η εικόνες της έρημης καμπίνας δεν είναι μόνο λόγω της φωτογράφησης. Τις περισσότερες φορές είναι η καθημερινή πραγματικότητα. Οι ναυτικοί πια εφοδιασμένοι με laptops, DVD προτιμούν σε μεγάλο ποσοστό το… «μόνος»!

Με τις αναμνήσεις, το παρελθόν να έρχεται και να ξανάρχεται, να σε ενοχλεί, να σε τσιγκλάει αφού παρόν δεν υπάρχει.

Η μορφές των παιδιών και της συντρόφου να σε πλημμυρίζουν κι αυτές από το παρελθόν. Στο παρόν απλώς φαντάζεσαι πως μπορεί να είναι σήμερα η μορφή τους.

Αναρωτιέσαι! Μεγάλωσαν; Ψήλωσαν; Γέρασε;

Το γραφείο

Τα τελευταία χρόνια νάναι καλά το SKYPE, που στα λιμάνια με σήμα συνήθως από μέτριο έως κακό, μας φέρνει κατά κάποιο τρόπο κοντά και μετριάζει την απουσία τους, όσο η κρύα οθόνη του υπολογιστή μπορεί να αναπληρώσει την αίσθηση της αφής, της όσφρησης, να νοιώσεις το άγγιγμά τους να τους «αναπνεύσεις».

Να έχεις τη δυνατότητα κλείνοντας τα μάτια να πεις. Αυτοί που είναι πλάι μου είναι η γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Να νοιώθεις ότι δεν βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά αλλά στο διπλανό δωμάτιο. Άλλο να το λες κι άλλο να το ζεις!

Μόνος για 10 συνεχόμενους μήνες και με το γήρας να πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, να νοιώθεις ότι δεν σου μένει αρκετός καιρός για να τους χορτάσεις! Αφού πριν καλά-καλά ξεμπαρκάρεις μερικούς μήνες αργότερα μια άλλη πλωτή φυλακή σε περιμένει, όσο σύγχρονη κι αν είναι και καλύπτει όλες τις υπόλοιπες ανθρώπινες ανάγκες σου.

Η κοινωνικότητα, η ευαισθησία ψυχής, η πατρότητα, η αγάπη, ο έρωτας, σ’ αυτό το παρά φύση επάγγελμα είναι μειονεκτήματα. Η μοναξιά αδειάζει το μυαλό, την ψυχή, σε μετατρέπει σε θηρίο, σε αλλοιώνει, σε ισοπεδώνει!

Πριν λίγες μέρες κάποιος μου θύμισε τα λόγια του Καβάφη περί της σημασίας του ταξιδιού και όχι του προορισμού. Το ταξίδι του Καβάφη έχει σημασία όταν ζεις στο παρόν, όχι όταν το ψάχνεις ζώντας με τις αναμνήσεις. Τι σημασία έχει το ταξίδι όταν ο νους είναι αλλού; Στο ανώμαλο επάγγελμά μου ακόμα κι αυτό δεν ισχύει.

Ο προορισμός είναι τα πάντα. Με την άφιξη ο ναυτικός γυρίζει στο κόσμο των ανθρώπων. Στον κόσμο που σκέφτεται και αποζητάει όσο ταξιδεύει. 

Συνεχίζεται…

Chrisgio