Από το Rodo Island και το One Fathom Bank, στη Σιγκαπούρη και το Horsburgh

Στη ράδα της Σιγκαπούρης, το πετρελαιοφόρο δίπλα μας

Πιάσαμε το Rodo Island, όπως το είχαμε υπολογίσει, στις 10 Ιουλίου τα χαράματα. Ένας βράχος, το βορειότερο σημείο της Ινδονησίας και της Σουμάτρας, που σηματοδοτεί την είσοδο ή την έξοδο από το MALACCA STRAIT ή ελληνιστί το στενό της… ΜΑΛΑΚΚΑΣ.

Το βόρειο αυτό τμήμα της Σουμάτρας ονομάζεται Ache (Ατσέ) κι έχει αυτονομιστικές τάσεις οι οποίες κατά καιρούς, όποτε χρειαστεί, πνίγονται στο αίμα από την κυβέρνηση της Τζακάρτας. Το στενό της Μαλάκκας λοιπόν μοιάζει με μια τεράστια χοάνη με τη μία πλευρά της τη Σουμάτρα και την άλλη τη Μαλαισία. Μια ακόμα, ταχύτατα, αναπτυσσόμενη χώρα. Μια χοάνη που όσο προχωράς νοτιοανατολικά στενεύει μέχρι να καταλήξει στο στενότερο σημείο της στο στενό της Σιγκαπούρης (Singapore Strait).

Στη ράδα της Σιγκαπούρης

Στη Μαλαισία μερικά χρόνια πριν στο λιμάνι Port Klang είδα καράβια να φορτώνουν καινούργια αυτοκίνητα. Δεν αναγνώρισα γνωστή μάρκα από το σχέδιό τους. Ρώτησα όμως κι έμαθα. Επρόκειτο για ένα ντόπιο αυτοκίνητο που κατασκευάζεται σε συνεργασία με την MITSUBISHI. Το όνομα αυτού… «PROTON». Τώρα πως καταφέρνουν οι… «απολίτιστοι» να ανοίγουν εργοστάσια, να φτιάχνουν αυτοκίνητα, και όχι μόνο, και να τους δίνουν κι ελληνικά ονόματα, ενώ εμείς οι… «πολιτισμένοι» να κλείνουμε εργοστάσια όπως τη Pirelli, τη Nissan, τη Good Year, τις Χαλυβουργίες και να πανηγυρίζουμε που νικήσαμε, λέει, το… «κεφάλαιο» με ρεκόρ ημερών απεργίας είναι ένα άλλο πολύ μεγάλο… «κεφάλαιο»! Το πόσο μαλάκες είμαστε!

Στη ράδα της Σιγκαπούρης στο βάθος το νησί

Πορεία νοτιοανατολική. Πρώτος στόχος το διάσημο, στους ναυτικούς, φανάρι «Οne Fathom Bank». Το πιάσαμε το απόγευμα της 11ης Ιουλίου. Από δω και κάτω το… στενό γίνεται πραγματικό στενό και τα πλοία γίνονται πολλά, αρχίζουν να συγκλίνουν, να ζυγώνουν, το ένα το άλλο να δημιουργείται πρόβλημα. Πολλή κίνηση!

Με μεγάλη προσοχή προχωρήσαμε, το ξενύχτι δεδομένο, ενώ το στενό μας έσφιγγε όλο και περισσότερο! Με την άφιξη στη Σιγκαπούρη θα έπαιρνε την στενότερη μορφή του, μερικές ώρες είχαν απομείνει.

Στη ράδα της Σιγκαπούρης και στο βάθος η πόλη - νησί - κράτος

Το πρωί της 12ης Ιουνίου, κουρασμένοι κι άυπνοι, είχαμε αγκυροβολήσει.

Κι ένα καλό νέο για τους πλοιάρχους. Ο πιλότος στη Σιγκαπούρη έγινε πλέον υποχρεωτικός. Αυτό λέγεται πρόοδος, μικρότερο άγχος κατά την προσέγγιση και την αγκυροβολία. Γιατί αυτή η αλλαγή; Τα μεγάλα τραγικά ατυχήματα τον τελευταίο καιρό. Κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Κάποιος θα έλεγε πως το «μαρτύριο» είχε τελειώσει! Δυστυχώς μόλις άρχιζε το «πραγματικό» μαρτύριο. Δεν είχαμε καλά-καλά αγκυροβολήσει και το μικρό πετρελαιοφόρο έδεσε από δεξιά μας. Άλλο ένα από αριστερά με λιπαντικά, ενώ ένα τρίτο μικρό σκάφος «διαγκωνίζονταν» με τα άλλα δύο προσπαθώντας να βρει θέση κάπου εκεί ανάμεσά τους να μας παραδώσει τρόφιμα και διάφορα εφόδια. Συγχρόνως μια βενζινάκατος (λάντζα) «έπιασε» την σκάλα του πλοίου για να ανέβουν τα 6 νέα μέλη του πληρώματος που θα αντικαθιστούσαν κάποια άλλα 6 που γι’ αυτούς είχε έρθει η ώρα της επιστροφής στην πατρίδα. Άλλος 5, άλλος 6, άλλος 7, 8 μήνες… είχε έρθει η ώρα τους. Καλή πατρίδα παιδιά, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν σας ζηλεύω για το χρόνο που διαλέξατε να πάτε πίσω. Ακούω ότι οι θερμοκρασίες γράφουν 42άρια στην Ελλάδα, χαρά στο κουράγιο σας!

Γύρω στις 6 το απόγευμα είχαμε τελειώσει. Όλοι είχαν φύγει – πλήρωμα, λάντζες, πετρελαιοφόρα – και το πλοίο έτοιμο για αναχώρηση, έτοιμο να συνεχίσει το ταξίδι του προς το Dalian της Κίνας την Κίτρινη Θάλασσα και το Bo Hai.

Σιγκαπούρη!!!

Στο βάθος η Σιγκαπούρη

Ένα πανέμορφο μικρό νησάκι-κράτος που πολύ γρήγορα κατάλαβε τι έπρεπε να κάνει για να επιζήσει. Να εκμεταλλευτεί το στενό του πέρασμα, να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Ένας γιγάντιος σταθμός ανεφοδιασμού. Το αποτέλεσμα; Μια μίνι χώρα Αμερικανο-Ευρωπαικών προδιαγραφών που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις υπόλοιπες πόλεις αυτής της κατηγορίας. Έτυχε πριν από χρόνια να έρθω εδώ με άλλο πλοίο για εκφόρτωση και τη γνώρισα τις 6 μέρες που έμεινα, όπως και φευγαλέα άλλες δύο φορές ξεμπαρκάροντας, στο δρόμο προς το αεροδρόμιο. Ολοκάθαρη, τακτοποιημένη, πλούσια!

Κι ένα παράξενο για πολλούς, για μένα όχι. Οι τσίχλες απαγορεύονται δια ροπάλου. Έτσι τα πεζοδρόμια είναι τα καθαρότερα του κόσμου. Αυτά τα μαύρα στίγματα πάνω στα μάρμαρα που μοιάζουν με… ροχάλες, εδώ δεν υπάρχουν.

Στο βάθος η Σιγκαπούρη

 Η άγκυρα σηκώθηκε και ο πιλότος αφού μου έδωσε τις κατάλληλες οδηγίες με άφησε μόνο μου να βγάλω το… «φίδι από τη τρύπα»! Να διασχίσω το ρεύμα κυκλοφορίας που κινούνταν από την ανατολή προς τη δύση και να μπω σ’ αυτό που οδηγεί βορειοανατολικά στην Νότια Κινεζική Θάλασσα. 40 λεπτά αργότερα είχε μπει το «νερό στ’ αυλάκι». Στόχος μας το άλλο διάσημο φανάρι της περιοχής που σηματοδοτεί την ανατολική είσοδο-έξοδο του στενού της Σιγκαπούρης.

Το Horsburgh!

Το πιάσαμε περίπου τα μεσάνυχτα. Αν και υποψιασμένος από παλαιότερο πέρασμά μου, εντούτοις περίμενα, είχα την ελπίδα, να μαυρίσει, να σκοτεινιάσει ο ορίζοντας αφήνοντας πίσω τα φώτα της πόλης. Όμως αυτό δεν έγινε. Μετά το Horsburgh εκεί που η θάλασσα πλαταίνει έχουν βρει «καταφύγιο», εδώ και χρόνια, πολλά αναύλωτα καράβια, όχι βέβαια πάντα τα ίδια. Περιμένουν το επόμενο ταξίδι που το καθυστερεί η μεγάλη παγκόσμια κρίση. Το μόνο σκοτεινό κομμάτι του ορίζοντα, το βόρειο, που από κει μπορείς να περάσεις. Δεξιά κι αριστερά του φαναριού δύο τεράστιες «πολιτείες» πλοίων. Άσχημες καταστάσεις! Στο πουθενά, με την πειρατεία στην περιοχή να δίνει και να παίρνει και πολλές φορές με έλλειψη τροφής και νερού όταν ο ναύλος επιμένει να αργεί.

Στο βάθος η Σιγκαπούρη

Τα πλοία που μας «συντρόφευαν» άρχισαν να αλλάζουν πορείες, το καθένα ανάλογα με τον τελικό προορισμό τους. Ταϊλάνδη, Καμπότζη, Βιετνάμ, Κίνα βόρεια, Ινδονησία νότια και ανατολικά, Φιλιππίνες βορειοανατολικά, Ταϊβάν, Ιαπωνία, Κορέα, Κίνα μακριά στο Βορά.

Αφήσαμε πίσω μας και τα αγκυροβολημένα πλοία και βάλαμε στόχο το στενό της Ταιβάν!

Το Dalian απέχει 9 μέρες ακόμα!

Συνεχίζεται…

Chrisgio