Στο Mobile της Alabama και ο Mark, ο παλιός καλός μου φίλος!

Στις 9 Μαρτίου το απόγευμα είχαμε «καθαρίσει» με τον Μισσισσιππή.

Ο πιλότος ταξίδευε προς τον πλοηγικό σταθμό, αφού η δουλειά του να βγάλει το καράβι στον Κόλπο του Μεξικού είχε ολοκληρωθεί.

Στις 5 η ώρα έκανα πρόσω ολοταχώς.

Το επόμενο ταξίδι είχε ήδη προσδιοριστεί και προετοιμαστεί. Δεν είχαμε περιθώρια καθυστερήσεων.

Λιμάνι φόρτωσης, το Mobile της Alabama. Πολύ κοντά. Μόλις 130 μίλια απόσταση μέχρι τον επόμενο πιλότο. Θα φορτώναμε κάρβουνο, κάπου 71.000 τόνους.

Προορισμός το Itaguai της Βραζιλίας δίπλα στο Rio de Janeiro. Αλλά για αυτό θα έχουμε να λέμε αργότερα.

Μετά από δεκάξι ώρες, στις 9 το πρωί της 10ης Μαρτίου, είχαμε φτάσει και γύρω στις δέκα και μισή  φουντάρισα στο αγκυροβόλιο (Fairway Anchorage).

Μείναμε στο σημείο αυτό μέχρι τις 18 του μηνός το βράδυ που μπήκαμε στο λιμάνι για φόρτωση! Βιάζεσαι να φτάσεις κάπου και στο τέλος σου λένε να περιμένεις μια βδομάδα τη σειρά σου! Παραξενιές της δουλειάς μας; Μπα, όλα έχουν την εξήγησή τους!

Έχω έρθει πάνω από 6-7 φορές σ’ αυτό το μέρος. Τα περισσότερα ταξίδια την εποχή, πριν 6-7 χρόνια, τότε που με ένα άλλο καράβι, μετέφερα εδώ κάρβουνο από το Puerto Drummond της Κολομβίας. Τότε, σ’ ένα από τα ταξίδια αυτά, ήταν και η μοναδική φορά που μπόρεσα να δω για λίγο την πόλη λίγο πριν πέσει η νύχτα.

Προτού καταλήξω για ακόμα μια φορά στο τοπικό «OUTBACK» για ένα απολαυστικό γεύμα με τον Mark Fenton, τoν πράκτορα του πλοίου και την οικογένειά του, κάναμε μια γρήγορη βόλτα και μου είχε πει ότι το Mobile είναι μια από τις αμερικανικές πόλεις με τις περισσότερες εκκλησίες, αλλά και διαφορετικών χριστιανικών δογμάτων! Απίθανα ονόματα χριστιανικών αιρέσεων. Μορμόνοι, Βαπτιστές, Κουάκερς, Ευαγγελιστές, Λουθηρανοί, Πρεσβυτεριανοί, της Εκκλησίας του Χριστού(!) μερικές από τις πιο γνωστές.

Όλοι έχουν την εκκλησία τους. Η ζωή συνεχίζεται και ο καθένας περιμένει τη σωτηρία της ψυχής του από τον «δικό» του Χριστό! Αλήθεια πόσοι Χριστοί υπάρχουν;

Από τα σημεία που περάσαμε η πόλη βουτηγμένη στο πράσινο.

H βραδιά τελείωσε στο «OUTBACK» με την καταπληκτική κουζίνα του, όπως πάντα, με ανθρώπινη ζεστή παρέα, που τόση ανάγκη έχει ο ναυτικός έστω και κατά καιρούς.

Στο τέλος ο Mark δεν μ’ άφησε να πληρώσω ούτε δολάριο.

Ξέρετε, και οι Αμερικάνοι είναι άνθρωποι σαν κι εμάς!

Κι αυτοί αγαπάνε, εκτιμούν, τιμούν φίλους, φιλίες, γνωστούς, γονείς!

Μπορεί η «μπέσα» και το «φιλότιμο» να είναι, όπως λένε, λέξεις Ελληνικές αλλά τις έχουν κι άλλοι λαοί. Ίσως να μην προσδιορίζονται με ειδικές λέξεις, αλλά υπάρχουν.

Τελευταία μάλλον ΕΜΕΙΣ πρέπει να ψαχτούμε, να δούμε αν οι συγκεκριμένες λέξεις εξακολουθούν να περιφέρονται στην Ελληνική γη ή την «έχουν κάνει» για πάντα από τον τόπο μας.

Τον Mark με μεγάλη χαρά τον συνάντησα πάλι και τούτη τη φορά.

Σαφώς πιο γερασμένο, λίγο πιο αδύνατο. Δεν με γνώρισε αμέσως.

Χωρίς να του πω τίποτα, κοιτάζοντάς με και σμίγοντας τα φρύδια του, ενώ κρατούσε ακόμα το χέρι μου για την τυπική χειραψία πράκτορα-πλοιάρχου, είπε:

-Εσένα κάπου σε ξέρω!

-Για προσπάθησε λίγο, του είπα!

Με κοίταξε λίγο ακόμα και φώναξε:

-«Captain George One»!

Ήταν το πλοίο που πηγαινοερχόμουνα στο Mobile από την Κολομβία.

Με είχε θυμηθεί!

Τα χρόνια είχαν περάσει!

Οι ζωές μας το ίδιο!

Αυτός, γραφείο, λιμάνι, καράβια, εξυπηρετήσεις πλοίων!

Εγώ, θάλασσες, θάλασσες θάλασσες, καράβια, καράβια καράβια, λίγο σπίτι και πάλι από την αρχή! 

Ο κόσμος όλος ίδιος!

Μου μίλησε για, την κόρη του, την Τσέλσι – δεν ξεχνιέται εύκολα τέτοιο όνομα – και το γιό του, που δεν θυμάμαι το όνομά του. Είναι και οι δυο τους μια χαρά.

Άλλαξε όμως ύφος όταν μου μίλησε για τη γυναίκα του και την περιπέτεια της υγείας της.

-Ευτυχώς όλα, προς το παρόν, πάνε καλά, είπε με συγκρατημένο χαμόγελο!

Άτιμη ασθένεια!

Ο κόσμος όλος ίδιος!

Αυτή τη φορά δεν υπήρχε χρόνος για έξοδο, η φόρτωση πολύ γρήγορη.

Έμεινε λίγο ακόμα στο πλοίο και έφυγε! Ίσως να μην τον ξαναδώ, ποιος ξέρει! Και την προηγούμενη φορά το ίδιο είχα πει. Ας αφήσω τη τύχη να κάνει τα παιχνίδια της!

Ο Φιλιππίνος τιμονιέρης, ο Αμερικανός πιλότος κι εγώ!

Τα ξημερώματα της 22ας Φεβρουαρίου η φόρτωση τελείωσε. Οι 71.000 τόνοι κάρβουνου αναπαύονταν πια στα εφτά αμπάρια του μεγάλου, τύπου PANAMAX, πλοίου. Θα μείνει εκεί γύρω στον ένα μήνα μέχρι να ξεφορτωθεί, όλο, στο Itaguai.

Στις 5 το πρωί ένα άλλος πιλότος μας έβγαλε πίσω στον Κόλπο του Μεξικού και στις 10 έκανα πρόσω ολοταχώς.

 

Η αποβίβαση του πιλότου

Μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη στιγμή για κάθε πιλότο!

Η αποβίβαση στο πιο δύσκολο σημείο της!

Οι σχέση μας με την Αμερική, προσωρινά, διακόπτεται εδώ. Ωστόσο, σαν κέντρο αυτού του κόσμου, δεν βλέπω να αργούμε να ξαναγυρίσουμε σε κάποιο λιμάνι της.

Η πορεία του πλοίου νότια-νοτιοανατολική.

Η πιλοτίνα απομαρύνεται, ο πιλότος ασφαλής!

Στόχος τα νησάκια του Key West. Η νότια κατάληξη της χερσονήσου και πολιτείας της Florida.

Η πρώτη ναυτική περιπέτεια που ξεκίνησε πριν λίγες μέρες από το Δέλτα του Μισσισσιππή, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη!

Αριστερά η τελευταία τσαμαδούρα (σημαδούρα). Ο Κόλπος του Μεξικού μπροστά μας!

Itaguai, Βραζιλία ερχόμαστε!

Συνεχίζεται…

Chrisgio