Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Next destination: Queensland - Australia

Το πλοίο έφυγε στις 22-12-09 από τις Mariveles.
Το ηφαίστειο Mayon συνεχίζει να βρυχάται. Όσο περνάνε οι μέρες όλο και πιο πολύ. Το έχω ξαναπεί, δεν είμαι δίπλα του. Απλώς πριν λίγες μέρες έτυχε να δω τους καπνούς του διαπλέοντας το στενό του San Bernardino στο δρόμο για τις Mariveles.
Όπως έμαθα η επικίνδυνη περιοχή θεωρείται μια ακτίνα 12 χιλιομέτρων γύρω του που σημαίνει ότι 90.000 άνθρωποι έχουν αφήσει τα σπίτια τους.

Αυτές είναι Θεομηνίες!

Για μας μια νέα ναυτική περιπέτεια έχει αρχίσει.

Πλέον κατευθυνόμαστε νότια. Για 8 μέρες θα είμαστε ανάμεσα στα νησιά των Φιλιππίνων πρώτα και μετά της Ινδονησίας. Θα καταλήξουμε στο Torres Strait, την βόρεια μύτη της Αυστραλίας, και από εκεί με πλοηγό, ανάμεσα στα κοράλλια του Great Barrier Reef, θα συνεχίσουμε για κάποιο λιμάνι στο βορειοανατολικό τμήμα της στο Queensland.
Το φορτίο θα είναι ζάχαρη (Raw Sugar).
Λιμάνι φόρτωσης, ακόμα άγνωστο.
Λιμάνι εκφόρτωσης το Prai της Μαλαισίας βορειοδυτικά της Σιγκαπούρης στο Malacca Strait.

Ο καιρός είναι πολύ καλός και μάλλον θα συνεχίσει έτσι. Βρισκόμαστε στην τροπική ζώνη και κατευθυνόμαστε προς το καλοκαίρι του νοτίου ημισφαιρίου. Η εποχή των κυκλώνων στην περιοχή τελείωσε τον Νοέμβριο. Κάλμα, ηρεμία! Φαίνεται ότι φέτος θα ξεχειμωνιάσουμε με κοντομάνικα. Οι μόνοι που αυτές τις μέρες θα φοράνε εδώ κάτω χειμωνιάτικα είναι οι Άγιο-Βασίληδες. Ξενέρωτες γιορτές με μαγιό και κολυμπώντας.
Εμείς στο βαπόρι ακόμα πιο ξενέρωτοι. Οι περισσότεροι αυτές τις μέρες ζούμε με τις αναμνήσεις μας. Το μυαλό μας στην οικογένεια, στα παιδιά μας, που μας λείπουν τόσο πολύ.
Χθες έκλεισα 6 μήνες μακριά από το σπίτι μου. 6 μήνες σε μια πλωτή φυλακή.
Αυτή είναι η ζωή του ναυτικού.
Αλλά για να μην μελαγχολήσω καλύτερα να σταματήσω εδώ.
 ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
ΚΑΙ ΚΑΝΤΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Port of Mariveles - Philippines

Το στενό του San Bernardino το περάσαμε στις 17 του μηνός. Μπαίνοντας στο στενό, δεξιά μας πάνω από τη Luzon το μεγαλύτερο νησί των Φιλιππίνων, και σε μεγάλη απόσταση, παρατήρησα ένα μεγάλο σύννεφο στο καθαρό ουρανό. Την άλλη μέρα στις 18 που φτάσαμε στις Mariveles πληροφορήθηκα ότι το σύννεφο ήταν από το ηφαίστειο Mayon που έχει ενεργοποιηθεί και οι αρχές είχαν αρχίσει να εκκενώνουν την περιοχή. Γύρω στις 50.000 άνθρωποι έχουν ήδη απομακρυνθεί προς ασφαλέστερα σημεία.

Είναι παράξενο αλλά πρώτη φορά στη ζωή μου βρίσκομαι στις Φιλιππίνες. Πολλές φορές την προσπερνούσα από τα ανατολικά της άλλοτε από δυτικά της, με προορισμό κυρίως την Αυστραλία, αλλά ποτέ δεν είχα προσεγγίσει λιμάνι της. Τριτοκοσμική χώρα. Φτώχια κι άγιος ο θεός σ' αυτό το ψαροχώρι, τις Mariveles.
Σύμφωνα με τον πιλότο το εισόδημά τους είναι 2 δολάρια την ημέρα που τους φτάνει να αγοράσουν 1 κιλό ρύζι. Όταν τον ρώτησα πως είναι δυνατόν να ζουν μόνο με ρύζι μου απάντησε ότι το τρώνε μαζί με φρούτα και ότι ψάρια δεν πουληθούν από αυτά τα λίγα που ψαρεύουν κάθε μέρα.

Ανάμεσα στο χάλι τους υψώνεται ένα σύγχρονο SILO που ανήκει στην μπύρα SAN MIGUEL. Είναι το σημείο που έχει δέσει το πλοίο και ξεφορτώνει το κριθάρι που φέραμε από την Αμερική. 50.000 τόνους σιτάρι ξεφορτώνουμε και σε απόσταση 200 μέτρων ο κόσμος παλεύει καθημερινά για 1 κιλό ρύζι!

Μιλάμε κι εμείς για αδικία,... για θεομηνίες,... για φτώχια... και δεν κοκκινίζουμε! Αλλά εδώ δεν κοκκινίζει ο Βουλγαράκης που είπε το περίφημο «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» και θα κοκκινίσουμε εμείς;

Και τούτο το ταξίδι που άρχισε από την Akita της Ιαπωνίας στις 29 Οκτωβρίου, πέρασε από τον ποταμό Columbia, τις πόλεις Vancouver-Washington και Portland-Oregon ολοκληρώνεται εδώ στις Φιλιππίνες περνώντας στην κυριολεξία όχι από σαράντα αλλά από χιλιάδες αγριεμένα κύματα του θυμωμένου και χειμωνιάτικου «Ειρηνικού» Ωκεανού. Όμως τέλος καλό όλα καλά.

Σε λίγες μέρες μια νέα ναυτική περιπέτεια θα ξεκινήσει. 

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Challenger Deep

O καιρός πολύ καλός, η θάλασσα το ίδιο.
Θερμοκρασία περιβάλλοντος 30 βαθμοί Κελσίου.
Θερμοκρασία θαλάσσης 30 βαθμοί Κελσίου επίσης.
Η υγρασία σε υψηλά επίπεδα πλέον αρχίζει να κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική, καταθλιπτική, ανυπόφορη.

Το τροπικό κλίμα!

Το κλίμα όλων των «εξωτικών» προορισμών που αποτελούν «όνειρο» για πολλούς Έλληνες και πληρώνουν χρυσάφι για να ταξιδέψουν εκεί όταν δίπλα μας υπάρχει η Χαλκιδική, το Πήλιο, οι Κυκλάδες, τα Επτάνησα, οι Σποράδες, τα Δωδεκάνησα, η Κρήτη κλπ.

Όπως λέει και ο Οβελίξ «είναι τρελοί αυτοί οι (Ρωμαίοι) Έλληνες».

Τα νησιά Καρολίνες (Caroline Islands) και Μάρσαλ (Marshall Islands) έχουν μείνει πια πίσω μας αριστερά, δηλαδή νότια.

Περνάμε ανάμεσά από τα νησιά Μαριάνες (Mariana Islands). Ένα τεράστιο φίδι που απλώνεται από βορρά προς νότο. Διάσπαρτα νησάκια και ατόλλες. Δεξιά μας (βόρεια) το ξερονήσι Pagan και αριστερά μας (νότια) το άλλο «εξωτικό» ξερονήσι-ηφαίστειο Alamagan.
Το μεγαλύτερο νησί τους το Guam, που δεν θα το δούμε, θα το αφήσουμε αριστερά μας.

Νοτιοδυτικά του Guam βρίσκεται το Challenger Deep (φωτογραφία).
Είναι το όνομα του βαθύτερου σημείου του πλανήτη.
Το βάθος του 10.915 μέτρα.
Ρίχνεις μέσα τα Ιμαλάϊα και σου μένουν και 2 χιλιόμετρα βάθος ακόμα.

Το ταξίδι για τις Φιλιππίνες συνεχίζεται...

Chrisgio 

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Marshall Islands & Caroline Islands

O καιρός είναι επιτέλους πολύ καλός.
Εδώ και 2 μέρες κοιμόμαστε καλά.

Το μαρτύριο του κακού καιρού που άρχισε με την αναχώρηση από την Αμερική στις 24 Νοεμβρίου φαίνεται να τελείωσε στις 7 Δεκεμβρίου.

Αλλά ποτέ δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος με τη θάλασσα.
Θερμοκρασία 30 βαθμοί Κελσίου.
Ήδη το πλοίο έχει περάσει στην τροπική ζώνη.
Οι τροπικές βροχές έχουν αρχίσει.

Τις βλέπεις στον ορίζοντα σαν γκρίζους ίσκιους, γκρίζες κουτρίνες να πλησιάζουν ή να απομακρύνονται, να σε κυνηγάνε ή να σου επιτίθενται.
Την μια στιγμή κατακλυσμός την άλλη καυτός ήλιος.

Νότια από τη θέση που βρισκόμαστε αλλά σε πολύ μεγάλη απόσταση βρίσκονται τα νησιά Μάρσαλ (Marshall Islands) και τα νησιά Καρολίνες (Caroline Islands).

Το ταξίδι προς τις Φιλιππίνες συνεχίζεται.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

SHIP'S POSITION: Latitude=25 30.0 North, Longitude=180

Στο Lianyungang της Κίνας φτάσαμε στις 11 Οκτωβρίου.
Η Κίνα είναι από εκείνα τα μέρη που έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου εδώ και πολλά χρόνια ότι δεν θα ξαναβγώ έξω εκτός μεγάλης ανάγκης. Τη θεωρώ μια χώρα που βρίσκεται βέβαια σε πλήρη εμπορικό και τεχνολογικό οργασμό αλλά με λάθος τρόπο (όλοι το γνωρίζουμε αυτό), με μεγάλη διαφθορά, δημοκρατία ρεγουλαρισμένη στα μέτρα των «δυνατών» και ΒΡΩΜΙΚΗ (με κάθε έννοια της λέξης).
Παραγγείλαμε τρόφιμα λόγω χαμηλού κόστους. Τα κοτόπουλα των 3 κιλών όταν τα ξεπαγώσαμε για να τα μαγειρέψουμε ήταν μόνο 1,5 με 2 κιλά. Τα είχαν παγώσει στο νερό και εσωτερικά ήταν γεμάτα πάγο. Οι μπαταρίες έχουν τη μισή ζωή από αυτές που αγοράζει κάποιος σε άλλες σοβαρές χώρες, οι λάμπες φθορίου που χρησιμοποιούμε στο πλοίο καίγονται κάθε μέρα, κλπ.
Δεν κάνει για μένα. «Μένω εκτός».
Φύγαμε στις 13 του Οκτώβρη με προορισμό την Hikoshima της Ιαπωνίας όπου φτάσαμε στις 15. Από εκεί φύγαμε στις 20 του μηνός για το λιμάνι Shikama, κι αυτό Ιαπωνικό, όπου φτάσαμε στις 21 και φύγαμε στις 23. Τελευταίο λιμάνι της Ιαπωνίας η Akita. Το μοναδικό από αυτά τα λιμάνια που πήγαμε αυτή τη φορά και βρίσκεται στην δυτική ακτή της απίστευτης αυτής χώρας. Φτάσαμε στις 26 του μηνός και φύγαμε στις 29.

Στην Ιαπωνία όπως έχω γράψει και παλαιότερα όπου και να πάς συναντάς στην ίδια «ΤΕΛΕΙΑ» οργάνωση, προγραμματισμό, καθαριότητα, τάξη. Τα πάντα στη θέση τους, στην ώρα τους, στην σωστή ποσότητα και άριστη ποιότητα. Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη του.

Τελειώνοντας με την Ιαπωνία θέλω να προσθέσω ότι τα φρούτα στα σουπερμάρκετ, απίστευτο κι όμως αληθινό, δεν πωλούνται με το κιλό αλλά με το κομμάτι και πανάκριβα!
Το πολύ κουραστικό ταξίδι Tagonoura, Red Dog, Lianyungang, Hikoshima, Shikama, Akita με φορτίο μόλυβδο και ψευδάργυρο ολοκληρώθηκε.

Η νέα ναυτική περιπέτεια ξεκίνησε φεύγοντας από την Akita.

Προορισμός μας το ποτάμι Columbia, στην δυτική ακτή των ΗΠΑ, που χωρίζει τις πολιτείες Washington και Oregon.
Δεν είμαι αισιόδοξος, ξέρω τι μας περιμένει. Στη μέση του Φθινοπώρου και τον Χειμώνα «εμπρός βήμα ταχύ» ο Βόρειος Ειρηνικός δεν αστειεύεται
Φτάσαμε μετά από ένα πολύ άσχημο ταξίδι, λόγω των πάρα πολύ κακών καιρικών συνθηκών, στις 11 Νοεμβρίου. Μια σημαδιακή ημερομηνία για μένα αφού ακριβώς ένα χρόνο πριν με ένα άλλο πλοίο είχα την ατυχία να δεχθώ δύο πειρατικές επιθέσεις από Σομαλούς πειρατές στον κόλπο του Aden, ευτυχώς ανεπιτυχείς γι' αυτούς, για τις οποίες έχω αναφερθεί σε προηγούμενες αναρτήσεις.

Αγυροβολήσαμε στην πόλη Astoria του Oregon που βρίσκεται σχεδόν στις εκβολές του Columbia. Μια όμορφη πόλη-περιοχή αγαπημένη πολλών σκηνοθετών που την προτιμούν για να γυρίσουν τις ταινίες τους, όπως το «Ελευθερώστε το Γουίλι», το «Γκούνις» κλπ.
Εκεί έγιναν και οι διατυπώσεις άφιξης του πλοίου όπου και παραμείναμε μέχρι στις 15 Νοεμβρίου οπότε μας προώθησαν πιο βαθιά στον Columbia, 90 μίλια περίπου από την Astoria, κοντά στις πόλεις Vancouver της Washington (όπου οι ντόπιοι λένε ότι αυτό είναι το γνήσιο Vancouver αφού από εδώ ξεκίνησαν κάποιοι πριν από πολλά χρόνια και ίδρυσαν το γνωστό Vancouver του Καναδά) και Portland του Oregon. Την έδρα της ομάδας του ΝΒΑ Τρέιλ Μπλειζερς.

Δυστυχώς δεν είχα τον χρόνο να ξαναζήσω την ατμόσφαιρα ενός παιχνιδιού μπάσκετ μεταξύ ομάδων του ΝΒΑ όπως είχε γίνει πριν τρία χρόνια στο Seattle μεταξύ των Supersonics και των San Antonio Spurs.
Οι κατοπινοί πρωταθλητές Spurs εκείνης της χρονιάς είχαν κυριολεκτικά διαλύσει τους Sonics, μέσα στο σπίτι τους. Δεν ξέρω τι μπορεί να σούρνωμε τους Αμερικάνους αλλά στα γήπεδα-σαλόνια-παλάτια που διαθέτουν δίνουν μαθήματα συμπεριφοράς. Στην Αμερική το γήπεδο είναι πραγματική ευχαρίστηση, διασκέδαση! Καμιά σχέση με τα δικά μας ρεζιλίκια. Στην Ελλάδα πλέον γήπεδο σημαίνει «Ρωμαϊκή Αρένα», μόνο που τα θηρία δεν βρίσκονται στο στίβο αλλά στις κερκίδες.

Βέβαια κάποιοι Αμερικάνοι τη βία την εκφράζουν στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ κλπ. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα!

Κάτι άλλο που παρατήρησα είναι ότι στην Αμερική το σήμα των τηλεοράσεων έχει γίνει ήδη ψηφιακό. Γι' αυτό οι τηλεοράσεις του πλοίου δεν παίζουν. Αυτό άλλωστε μου έδωσε και την αφορμή να ρωτήσω και να μάθω το γιατί.
Το καράβι έδεσε στο Vancouver στις 17 Νοεμβρίου για να φορτώσει τρία διαφορετικά είδη σιταριού. Η φόρτωση δεν θα ήταν για παραπάνω από 3 μέρες αλλά λόγω του κακού καιρού η παραμονή μας παρατάθηκε μέχρι τις 24 του μηνός.

Αυτό το διάστημα είχαμε την ευκαιρία κάποιοι από μάς να κάνουμε τα ψώνια μας στο Portland, κι αυτό γιατί στην πολιτεία του Oregon δεν υπάρχουν φόροι (ΤΑΧ FREE). Έτσι η ήδη φτηνή Αμερική για μας τους Ευρωπαίους, στο Oregon γίνεται ακόμα φτηνότερη. Ειδικά στα ηλεκτρονικά οι τιμές ήταν απίστευτες!

Τις τελευταίες δύο μέρες στο Vancouver γνώρισα και έναν Έλληνα τον Νικόλα γύρω στα 60. Από τη Σκοτίνα της Πιερίας η καταγωγή του. Είπαμε διάφορα για την Αμερική για την Ελλάδα, για το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον. Μου έφερε και μπακλαβά φτιαγμένον από την Αμερικάνα γυναίκα του. «ΤΕΛΕΙΟΣ» ήταν, λες και τον ειχε φτιάξει Ελληνίδα. Δώσαμε ραντεβού στην Ελλάδα «ΚΑΠΟΤΕ!». Θα δείξει! Εύχομαι Νικόλα να είσαι πάντα καλά.
Στις 24 Νοεμβρίου αναχωρήσαμε για το λιμάνι εκφόρτωσης που είναι το Mariveles των Φιλιππίνων κοντά στη Μανίλα. Ακόμα ένα κακό, λόγω άθλιου καιρού, ταξίδι βρίσκεται εν εξελίξει. Πρόκειται για ένα συνεχές μαρτύριο.

Έχουμε ήδη περάσει από βόρεια τη Χαβάη και κατευθυνόμαστε για το στενό των Φιλιππίνων San Bernardino Strait μεταξύ των νησιών Luzon και Samar.
Παρούσα θέση πλοίου:
Γεωγραφικό πλάτος: 25 μοίρες 30 λεπτά βόρειο
Γεωγραφικό μήκος: 180 μοίρες (σκέτο) ούτε ανατολικό ούτε δυτικό.
Όπως έχω ξαναπεί «εδώ είναι η άκρη του κόσμου».
Ο μεσημβρινός των 180 μοιρών ονομάζεται και IDL δηλαδή International Date Line.

Εδώ αναλόγως την κατεύθυνση του πλοίου προσθέτεις ή αφαιρείς μέρα από το ημερολόγιο. Για μάς χθες ήταν 5 Δεκεμβρίου, σήμερα ξημέρωσε 7 Δεκεμβρίου.
Επειδή πηγαίνουμε δυτικά. Η 6η Δεκεμβρίου δεν υπήρξε ποτέ για το ημερολόγιο του πλοίου.

Υπολογίζω, καιρού επιτρέποντος, ότι θα φτάσουμε γύρω στις 18 Δεκεμβρίου.

Τέλος, περιμένω ο καιρός να βελτιωθεί μπας και κοιμηθούμε καμιά στάλα!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Tsugaru Strait Passage


Θέση πλοίου: North Japan Sea (Βόρεια Ιαπωνική Θάλασσα) μεταξύ Ιαπωνίας και Κορέας.

Χθες το βράδυ περάσαμε το TSUGARU STRAIT. Το στενό μεταξύ των Ιαπωνικών νησιών Honshu και Hokkaido. Τον Ειρηνικό τον αφήσαμε πίσω μας.

Εν τω μεταξύ ένας άλλος τυφώνας ο «Melor» έχει ξεκινήσει από χαμηλά και ανεβαίνει. Εμείς έχουμε πάρει οδηγίες να πλησιάσουμε τα παράλια της Κορέας για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Δεν δείχνει να μας προλαβαίνει αλλά ούτε η κίνησή του είναι προς εμάς.
Αυτή τη φορά όμως η Ιαπωνία δεν είναι τυχερή. Θα περάσει από πάνω της. Θα την σαρώσει όλη. Έτσι δείχνουν οι προγνώσεις. Τις επόμενες μέρες θα ακούσουμε για τα κατορθώματά του.

Στο Lianyungang στην Κίνα φτάνουμε στις 11 του μηνός. Προβλέπεται παραμονή μιας εβδομάδας περίπου.

Στη φωτογραφία ο χάρτης του TSUGARU STRAIT. 

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

The game starts...

Αρχίζει το ματς που λέει κι ο Κηλαϊδόνης.
Δυστυχώς όμως δεν θ' ακουστεί του Διακογιάννη η φωνή αλλά αυτές των ετερόφωτων πολιτικών αστέρων...
Σε λίγες ώρες οι «ΚΑΛΤΣΕΣ» θα κλείσουν. O Ευαγγελάτος, ο Χατζηνικολάου, ο Αιμίλιος και οι άλλοι θα ξεκινήσουν το ολονύχτιο σερβίρισμα σκουπιδιών. Το μενού δεν θα έχει μεγάλη ποικιλία. Λίγα τα είδη των απορριμμάτων αλλά, πάνω απ΄ όλα η ποιότητα. Τα πιάτα θα έχουν κυρίως πολιτικούς και δημοσιογράφους γαρνιρισμένα με κουλτούρα πάσης φύσεως.
Βαρυσήμαντες δηλώσεις θ' ακουστούν. Θα μιλήσουν όλοι για την νίκη της παράταξής τους και ο κόσμος στο τέλος της βραδιάς θα αναρωτιέται ποιος πραγματικά νίκησε.
Εύχομαι να περάσετε καλά!

*********

Εμείς από χθες το απόγευμα μέχρι σήμερα το απόγευμα βρισκόμασταν στο μέσο μιας πολύ μεγάλης κακοκαιρίας, γύρω στα 10 μποφόρ, δυνατούς ανέμους και τεράστιο κυματισμό. Είχα να συναντήσω τέτοιο χάλι εδώ και τρία χρόνια. Ήταν τέτοια η μανία του καιρού που νόμιζα ότι ο Θεός κάποιον ήθελε να τιμωρήσει.

Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους.
Όμως πέρασε και πάει, μόνο 24 ώρες κράτησε.
ΑΛΛΑ ΤΙ ΩΡΕΣ ΟΙ ΑΤΙΜΕΣ. ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ!

*********

Για να το συνδέσω με τα παραπάνω θέλω να πω πως ο καιρός όσο κακός κι αν είναι κάνει αυτό που θέλει να κάνει. Να απειλήσει, να φοβίσει, να τρομοκρατήσει, να πνίξει, να σκοτώσει, αλλά στο τέλος, είτε έτσι είτε αλλιώς, μαζεύει τα μπογαλάκια του και πάει γι΄ αλλού.
Οι πολιτικοί όμως δεν είναι ακριβώς σαν τις καταιγίδες της φύσης επικίνδυνες, γρήγορες και ανιδιοτελείς. Είναι καταιγίδες εξίσου επικίνδυνες αλλά μόνιμες, αθάνατες, γεμάτες μίσος και συμφεροντολόγες. 
Όσο και να θέλεις να ησυχάσεις από δαύτους δεν σε αφήνουν και παρόλα τα κακά που έχουν κάνει θέλουν λέει να σε ξανασώσουν, δηλαδή να σε ξαναξεσκίσουν.
Η σημερινή κακοκαιρία στον Ειρηνικό σε συνδυασμό με τις εκλογές πιστεύω ότι είναι σημαδιακή για τις φουρτούνες που θ' αρχίσουν από τη Δευτέρα το πρωί στην Ελλαδίτσα μας;

Και δυο στροφές από ένα τραγούδι που είναι ότι πρέπει για σήμερα. Οι παλιοί φίλοι του Κώστα Χατζή θα το θυμούνται!


Στο διεθνές το μαγαζί
πίναν παρέα δυο χαζοί λέγανε αστεία
λέγαν πως ψέμα αν θες να πεις
αν θέλεις να γελά κανείς λέγε δημοκρατία!

Στο διεθνές το μαγαζί
πίναν παρέα δυο χαζοί λέγαν τα δικά τους
λέγαν για τους πολιτικούς
πως μοιάζουν με τους ποντικούς
που τρώνε τα παιδιά τους!
 Συνεχίζεται...

Chrisgio

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

Elections 2009

Σήμερα Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009.
Θέση πλοίου: Βορειοανατολικά της Ιαπωνίας, ανοιχτά των Kuril Islands. Μόνιμο σημείο τριβής μεταξύ Ιαπωνίας και Ρωσίας. Προς το παρόν ανήκουν στην τελευταία.

Αύριο, απ' ότι μαθαίνω, έχουμε εκλογές. Από την ελάχιστη πληροφόρηση που έχω, εδώ σ' αυτές τις θάλασσες, το ΠΑΣΟΚ προηγείται στο «σκορ» και προβλέπεται ότι θα πάρει πρωτάθλημα. Όμως όπως και στο ποδόσφαιρο η τράπουλα εξακολουθεί να είναι σημαδεμένη. Ταυτόχρονα η μη αυτοδυναμία – η ακυβερνησία για τη λογική της Ελλάδας – βρίσκεται προ των πυλών.

Λείπω απ' την Ελλάδα 3,5 μήνες αλλά πιστεύω ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει όπως τίποτα δεν αλλάζει εδώ και τόσα χρόνια που ταξιδεύω. Κάθε φορά που ξεμπαρκάρω νοιώθω σαν να έχω κάνει «pause» στο βίντεο φεύγοντας και επιστρέφοντας βλέπω τη συνέχεια από 'κει ακριβώς που το σταμάτησα.
Το τελευταίο «review» της κατάστασης το έκανα πριν στις Ευρωεκλογές το καλοκαίρι, αποφάσισα να μην ψηφίσω και το έκανα. Έμεινα εκτός. Τα αποτελέσματα εκείνης της βραδιάς μ’ έπεισαν ότι μάλλον σωστά βλέπω τα πράγματα.
Επαναλαμβάνοντας τις ίδιες σκέψεις σήμερα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα:
Σ' έναν πρωθυπουργό κατώτερο των περιστάσεων, ανίκανο να βάλει τη χώρα σε τάξη, να αντιμετωπίσει τη διαφθορά, να επιβληθεί στα λαμόγια, να βάλει τάξη στο ξεχαρβαλωμένο κράτος.
Σ' έναν αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης που, όπως και ο πρωθυπουργός, βρίσκεται σ' αυτή τη θέση λόγω ονόματος και πιστεύει ότι ο κόσμος αύριο θα πάει «στις κάλτσες» να τον ψηφίσει. Και εδώ που τα λέμε δεν έχει άδικο να το πιστεύει έτσι ρόιδο που τα έκανε ο άλλος.
Σ' ένα ΚΚΕ έτοιμο να πάρει τα όπλα κατά των Τσάρων, όσων δεν συμφωνούν μαζί του και να απαντάει «ΟΧΙ» σε ότι οι άλλοι λένε ναι και «ΝΑΙ» σε ότι οι άλλοι λένε όχι.
Σ' ένα ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα δεν λέει να ξυπνήσει από το λήθαργο που βρίσκεται. Αλλά μάλλον δεν πρόκειται για λήθαργο αλλά για «άγρυπνο κώμα» από το οποίο δεν πρόκειται να ξυπνήσει ποτέ. Όλοι σ' αυτό το κόμμα πιστεύουν ότι είναι οι εκλεκτοί του Θεού, βλέπουν μπροστά απ' την εποχή μας, αλλά τελικά δεν βλέπουν ούτε χιλιοστό πέρα από τη μύτη τους. Ο Θεός να μας φυλάει από, ώ μη γένοιτο, τέτοιες επιλογές του εκλογικού σώματος.
Σ' έναν γύπα, το ΛΑΟΣ, που περιμένει ν' αρπάξει ότι περισσέψει και απ' ότι φαίνεται, δυστυχώς, περισσεύουν πολλά. Και η αρπαγή μάλλον εξακολουθεί να τελείται με μεγάλη μαεστρία αλλά και ευκολία.

Με όλα αυτά να υφίστανται εγώ θα επιμένω να «μένω εκτός» όπως λέει και η Ελευθερία Αρβανιτάκη στο ομώνυμο τραγούδι της. Και τώρα που το σκέφτομαι η «μη ψήφος» είναι ο μοναδικός τρόπος διαμαρτυρίας που έχουμε. Κάποιοι λένε ότι με την αποχή δίνουμε το δικαίωμα στους ανίκανους να κυβερνήσουν. Λάθος, το δικαίωμα δεν τους το δίνουμε με την αποχή μας, το παίρνουν μόνοι τους έτσι κι αλλιώς όποτε θέλουν. Μέχρι τώρα αυτό δεν συμβαίνει; Αυτοί έχουν την σατανική ικανότητα να πείθουν και οι άλλοι, εμείς οι γιδοβοσκοί, την «ικανότητα» να μασάμε το σανό με τέτοια ευκολία και ευχαρίστηση σαν να πρόκειται για παντεσπάνι.

Αν και απών παίρνω θέση και διαμαρτύρομαι διά της απουσίας μου, είτε βρισκόμενος στον Ειρηνικό Ωκεανό, είτε σπίτι μου. Ίσως κάποτε επανέλθω στην κάλπη, αν και όταν κάτι καινούργιο γεννηθεί. Ίσως να μην ήρθε ακόμη η ώρα του, ίσως να μην έρθει ποτέ, εγώ θα περιμένω. Άλλωστε δεν έχω και τίποτα να χάσω. Το αύριο πάλι σε κάποια θάλασσα θα με βρει.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Port of Red Dog, Alaska & Departure

Στις 27 Σεπτεμβρίου 2009 το πλοίο αναχώρησε από το Red Dog.
Τελικά μπορώ να πω ότι η παραμονή μας εκεί δεν ήταν τόσο άσχημη όσο την περίμενα από πλευράς καιρικών συνθηκών.
Τηρουμένων των αναλογιών όσον αφορά τα καιρικά φαινόμενα όλα κύλισαν ομαλά αν αφαιρέσουμε τις δύο τελευταίες μέρες πριν την άφιξή μας εκεί.
Κατά τα άλλα ένα αφιλόξενο μέρος με κρύο μέχρι και -6 βαθμούς Κελσίου όπου συναντάς μερικούς ανθρώπους που δουλεύουν εκεί επειδή πληρώνονται πολύ καλά.
Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν δεσμούς με την Αλάσκα αλλά από νοτιότερα μέρη. Μερικοί έχουν έρθει από πολύ μακριά. Ένας νεαρός που δούλευε στα ρυμουλκά ήταν από την Καλιφόρνια.

«Τι ζητάς εσύ εδώ πάνω;» τον ρώτησα.
«Μα για τα λεφτά, γιατί άλλο;» απάντησε.
Πειστική και καθαρή απάντηση.

Στο πλοίο είχαν ανέβει με την άφιξη δύο άνδρες υπεύθυνοι για τη φόρτωση.
Ο ένας, ο μικρότερος ο Niko, όπως μου είπε κατάγονταν από τα Aleutian Islands (Αλεούσια νησιά). Πρόκειται για την αλυσίδα νησιών νότια της Αλάσκας που χωρίζουν τον Ειρηνικό από την Βερίγγειο θάλασσα και φτάνουν σχεδόν μέχρι την Ασία.
Αυτός ήταν από το νησί Unalaska. Από πατέρα Ρώσο-Εσκιμώο και μητέρα Γερμανό-Ιρλανδή. Μάλιστα το επώνυμό του τελείωνε σε -όφ.
Φοβερός συνδυασμός για έναν Αμερικανό πολίτη, ε;
Ο άλλος, o Kevin, κι αυτός από την Αλάσκα, ζούσε μόνιμα στο Τέξας. Δηλαδή η οικογένειά του γιατί αυτός ήταν τουλάχιστον για 3 μήνες το χρόνο εδώ πάνω στο «τέρμα Θεού». Ο μοναδικός λόγος που όλοι αυτοί βρίσκονται εκεί πάνω τα λεφτά και μόνο τα λεφτά.
Τι άλλο θα μπορούσε να είναι άλλωστε;

Μήπως κι εμείς οι ναυτικοί στην ίδια κατηγορία δεν ανήκουμε;

H άκρη του κόσμου πια είναι πίσω μας. Έχει μπει ο Οκτώβρης, ο μήνας έχει 2 και σιγά-σιγά κατεβαίνουμε προς την Ιαπωνία. Θα διασχίσουμε το στενό Tsugaru Strait που χωρίζει τα δύο νησιά της, την Honshu που είναι το μεγαλύτερο και το Hokaido που είναι το βορειότερο και θα βγούμε στην Ιαπωνική θάλασσα (Japan Sea) ανάμεσα στην Ιαπωνία και την Κορέα.

Στην μία φωτογραφία με τον Kevin τον Αμερικάνο και τον Carmelo τον Φιλιπινέζο υποπλοίαρχο.
Στην άλλη φωτογραφία με τον Αμερικάνο πιλότο.
Μπροστά μας το Lianyungang και η Kίνα μας περιμένουν.

Συνεχίζεται...

Chrisgio 

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Port of Red Dog - Alaska

Η 12η Σεπτεμβρίου 2009 ήταν η ημέρα έναρξης μιας νέας ναυτικής περιπέτειας χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φόρα. Το ταξίδι είχε ήδη προσδιοριστεί λίγες μέρες πριν.
Το πλοίο αναχώρησε για την Αλάσκα. Το όνομα του λιμανιού Red Dog (Κόκκινος Σκύλος).
Βρίσκεται πάνω από τον Βερίγγειο Πορθμό (μεταξύ Αμερικής και Ασίας) πάνω από τον αρκτικό κύκλο σε γεωγραφικό πλάτος 67,5 μοίρες βόρειο και γεωγραφικό μήκος 167,1 δυτικό περίπου.
Το μοναδικό γεωγραφικό σημείο πάνω από τον Βερίγγειο όπου προσεγγίζουν πλοία από τον Ιούλιο μέχρι τον Οκτώβριο μόνο.
Και το λέω σημείο γιατί ούτε λιμάνι αλλά και ούτε πόλη υπάρχει στην ευρύτερη περιοχή εκτός από ένα μικρό χωριό που λέγεται ΚIVALINA όπου κατοικούν Εσκιμώοι των φυλών INUPIAT και INUIT.
Τους υπόλοιπους μήνες ο Αρκτικός Ωκεανός είναι παγωμένος.

Μετά από 9 μέρες στις 21 Σεπτεμβρίου 2009 και εν μέσω μεγάλης θαλασσοταραχής και θυελλωδών ανέμων τις τελευταίες δύο μέρες, φτάσαμε ξανά στο "πουθενά".

Η κόκκινη τούντρα της Αλάσκας απλώνεται παντού. Η παγωμένη Σαχάρα μπροστά μας. Ούτε ένα δέντρο για δείγμα. Θερμοκρασίες γύρω στο μηδέν.
Τα βουνά στο βάθος έχουν ήδη ασπρίσει με καινούργιο χιόνι όπως μας είπε ο πιλότος. Εδώ ο χειμώνας, αν και ήπιος ακόμα, έχει ήδη αρχίσει.

Στη μέση του "τίποτα" οι εγκαταστάσεις ενός ορυχείου που εξάγει ψευδάργυρο (Zinc) και μόλυβδο (Lead).

Λιμάνι όπως είπα δεν υπάρχει. Η φόρτωση γίνεται στο αγκυροβόλιο με μαούνες όταν ο καιρός είναι ανεκτά καλός.

Στόχος μας να δραπετεύσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται από αυτό το διαβολεμένο μέρος.
Με την έλευση του Οκτωβρίου τα πράγματα αρχίζουν και δυσκολεύουν πολύ εδώ πάνω.

Είχαν πει ότι σε τρεις μέρες το πολύ θα έχουμε τελειώσει όμως ο μήνας έχει ήδη 25 κι ακόμα εδώ είμαστε! 

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

TAGONOURA: Στους πρόποδες του FUJIYAMA

Το ηφαίστειο FUJIYAMA
Το ταξίδι από το Sendai μέχρι την Tagonoura ήταν σύντομο και με καλό καιρό. Αγκυροβολήσαμε έξω από το λιμάνι της πόλης Shimizu, στην περιοχή της οποίας ανήκει και η Tagonoura, στις 28 Ιουλίου 2009 το βράδυ. Εκεί θα περιμέναμε μέχρι στις 2 Αυγούστου οπότε και θα πηγαίναμε στην Tagonoura για εκφόρτωση.

Στις 30 του μηνός όμως ο καιρός άρχισε να χαλάει. Ο τυφώνας «KRONANH» ο Νο.11 της περιόδου πλησίαζε με σκοπό να περάσει από πάνω μας. Φύγαμε από το αγκυροβόλιο για περισσότερη ασφάλεια και ανοιχτήκαμε στον κόλπο Suruga Wan περιμένοντάς τον.
Στις 31 του μηνός Αυγούστου πέρασε δίπλα μας στρίβοντας βόρεια με ταχύτητα ανέμων στους 80-90 κόμβους, στο σημείο που είμαστε εμείς, χωρίς όμως τον ανάλογο υψηλό κυματισμό επειδή είμαστε μέσα στον κόλπο.
Στην τηλεόραση το βράδυ είδαμε κάποιες μικροκαταστροφές που έγιναν στην περιοχή από την παρά λίγο «πραγματική» θεομηνία και όχι σαν τις μαϊμού Ελληνικές «θεομηνίες» οι οποίες μαζί με τα κανάλια ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις.

Τώρα βέβαια υπάρχει η αναπάντητη ερώτηση αν αυτός ο τυφώνας περνούσε «ξυστά» από την χώρα μας θα είχαμε κι εμείς «μικροκαταστροφές» ή θα είχε πνιγεί η Αθήνα και η μισή Ελλάδα; Μάλλον για «Βιβλική Καταστροφή» μου 'ρχεται καλύτερα!

Η τηλεόραση ανέφερε το γεγονός έδειξε και την νέα πορεία του τυφώνα και το θέμα έκλεισε. Οι Ιάπωνες έχουν οργανώσει τόσο καλά τη χώρα και τη ζωή τους που δεν τους φοβίζει ένας τυφώνας, ή μάλλον τους φοβίζει αλλά ξέρουν και μπορούν να προφυλαχτούν.
Πως θα μπορούσε άλλωστε να μην συμβαίνει αυτό στην μοναδική χώρα και λαό που πριν 60 χρόνια δέχτηκε την μοναδική στην ιστορία της ανθρωπότητας ατομική επίθεση και κατόρθωσε όχι μόνο να ορθοποδήσει αλλά και να μεγαλουργήσει.

Εμείς 188 χρόνια μετά την επανάσταση το 1821, ακόμα αναφερόμαστε σ' αυτήν και στα 400 χρόνια σκλαβιάς τις πληγές των οποίων ακόμα δεν μπορούμε να κλείσουμε.

Αχ, ρε Έλληνα αθάνατε!

*********

Στις 2 του μηνός όπως ήταν προγραμματισμένο, χωρίς καμία καθυστέρηση, το καράβι έμπαινε στο λιμάνι.

Λίγο πριν μπούμε μας περίμενε μια έκπληξη. Καθώς ο καιρός βελτιώνονταν και τα σύννεφα τρέχανε να κρυφτούνε ένας τεράστιος και επιβλητικός ορεινός όγκος έκανε την εμφάνισή του στα πόδια του οποίου βρίσκονταν η πόλη Tagonoura.
Το ηφαίστειο «FUJIYAMA» μας καλωσόριζε.
Εμείς και το ηφαίστειο
Δεν ήξερα ότι αυτό το διάσημο βουνό-ηφαίστειο βρίσκεται σ' αυτό το γεωγραφικό σημείο.
Απλώς ήξερα ότι βρίσκεται στη Honshu, το μεγάλο νησί της Ιαπωνίας.
Ύψος 3.776 μέτρα, διάμετρος κρατήρα 610 μέτρα.

*********

Κατά την παραμονή μας ένας άλλος τυφώνας ο «DUJUAN» Νο.12 της περιόδου ξεκίνησε να κάνει την ίδια πορεία με τον προηγούμενο αλλά γρήγορα άλλαξε γνώμη και δεν ανησυχήσαμε ούτε εμείς ούτε η Ιαπωνία.
Το ίδιο συνέβh και στον Ειρηνικό πριν ένα μήνα με τον «ENRIQUE» και την «FELICIA».
Θυμήθηκα τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου που τραγουδάει η Πρωτοψάλτη, «ακριβό μου διθέσιο καλό μου αμάξι, που περνάς απ' τ' απαίσιο ξυστά...» μόνο που τη θέση του ακριβού ρόουντστερ του τραγουδιού εδώ παίρνει δικαιωματικά το πλοίο ενώ το «απαίσιο» ταιριάζει στον τυφώνα.

*********

Για τη πόλη ίδια εικόνα όπως σε όλες τις άλλες στην χώρα αυτή. Όλα σε θαυμαστή τάξη, σειρά με κάθε λεπτομέρεια και καθαριότητα.

Μία από εκείνες τις μέρες, ένα απόγευμα ο πράκτορας με πήρε με το αυτοκίνητό του για μια βόλτα στην πόλη. Εκείνο που συνειδητοποίησα κάνοντας αυτή τη βόλτα ήταν ότι, ότι έβλεπα και αισθανόμουνα, εκτός απ' τον αέρα, ήταν Ιαπωνικής κατασκευής.
Αυτοκίνητα, φορτηγά, τηλέφωνα, υπολογιστές, ρολόγια κλπ. Όλα Γιαπωνέζικα!
Οι άνθρωποι εισάγουν χώματα, μινεράλια, κάρβουνα και εξάγουν κομψοτεχνήματα.
Μελαγχόλησα!
Tagonoura
Καταλήξαμε σ' ένα εστιατόριο 100% γιαπωνέζικο.
Με ρώτησε αν πεινάω.
Είπα ένα συγκρατημένο «ναι» γιατί δεν ήξερα τι με περίμενε.
- Τι θα φας;
- Ότι θα φας κι εσύ, του απάντησα για να είμαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να με... φαρμακώσει.
Παρήγγειλε τηγανητό ρύζι, μοσχαρίσια σούπα (έτσι έμοιαζε το κρέας που είχε μέσα, αλλά δεν ρώτησα τι είναι για να το φάω) με νουντλς και ένα μαύρο τετράγωνο φύλλο για το οποίο δεν άντεξα και ρώτησα τι ήταν.
Μου είπε ότι ήταν φύκια.
Επεχείρησα να δοκιμάσω και εξεπλάγην.
ΝΟ-ΣΤΙ-ΜΟ-ΤΑ-ΤΑ όλα.
Δεν το πίστευα.
Τελικά ένα θαυμάσιο δείπνο αλά Ιαπωνικά.

********

Και κάτι που μοιάζει με ανέκδοτο.
Είχα ήδη στο πλοίο δυόμιση μήνες και ζήτησα από τον πράκτορα να μου πει πόσο στοιχίζει το κούρεμα γιατί τα μαλλιά μου είχαν μακρύνει αρκετά.
Μου είπε ότι θα ρωτήσει και θα μου πει.
Την άλλη μέρα με πληροφόρησε ότι στοιχίζει 5.000 γιεν δηλαδή 56 δολάρια ή 40 ευρώ.
Του απάντησα να βρει κανέναν πιο φτηνό γιατί αλλιώς θα τα αφήσω να φτάσουν μέχρι τις φτέρνες.
Μου είπε εντάξει και την άλλη μέρα μου έφερε ένα απίστευτο νέο.
«Βρήκα έναν κουρέα που παίρνει μόνο 1.000 γιέν» μου λέει.
«Εντάξει», του λέω, «να πάμε σ' αυτόν».
«Ναι, αλλά τα 1.000 γιεν είναι για 10 λεπτά της ώρας κούρεμα» μου λέει. «Ότι κουρέψει σε 10 λεπτά και μετά τέλος».
Τελικά τα μαλλιά μου θα φτάσουν σιγά-σιγά στις φτέρνες.

Αυτό το λιμάνι, η μικρή Tagonoura και το Fujiyama, μας κράτησαν κοντά τους μέχρι τις 13 Αυγούστου 2009.
Δεν ήταν άσχημα! 

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Port of Sendai - Japan

Η είσοδος στο λιμάνι
Στο Sendai φτάσαμε στις 24 Ιουλίου 2009.
Ένας πλοηγός μεγάλης ηλικίας - πάνω από 60 χρονών όπως πάντα συμβαίνει στην Ιαπωνία αλλά και μεγάλης εμπειρίας - ανέβηκε στο βαπόρι για να το βάλει στο λιμάνι. Τα ρυμουλκά, από κοντά, δέσανε πάνω μας πρύμα-πλώρα. Η διαδικασία εισόδου είχε αρχίσει.

Έπιασα την κουβέντα μαζι του.
Του ζήτησα να βγάλω μια φωτογραφία μαζί του. Δέχτηκε απρόθυμα! Η φωτογραφία ήταν σκοτεινή. Του ζήτησα να βγάλουμε μια ακόμα και αρνήθηκε! Τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε: «Δεν θα καταλάβεις!». Ακόμα και σε μια χώρα σαν την Ιαπωνία η προλήψεις ζουν και βασιλεύουν.
Η κρυφή φωτογραφία
Έβγαλα μία όταν δεν μας έβλεπε.

Άρχισα τις ερωτήσεις για το λιμάνι και την πόλη του Sendai. Παραμονή τρεις μέρες για να ξεφορτώσουμε γύρω στους 20.000 τόνους καλαμπόκι.
Η πόλη είναι η μεγαλύτερη στην περιοχή αυτή της ανατολικής ακτής της Ιαπωνίας με 1.000.000 πληθυσμό και απέχει μισή ώρα απ' το λιμάνι με το ταξί. Το ταξί απαγορευτικό λόγω κόστους. Συμπέρασμα; Όλοι μέσα!

Άλλωστε αν κάποιος έχει βγει παλιότερα σε κάποια πόλη αυτής της χώρας τα έχει δει «σχεδόν» όλα. Όλα «εκνευριστικά» οργανωμένα, υπολογισμένα, ρυθμισμένα, τακτοποιημένα, καθαρά και η ακρίβεια σε υπερβολικά, δυσθεώρητα, απίστευτα ύψη.

Μια χώρα φτιαγμένη αποκλειστικά για τους κατοίκους της. Δεν ξέρω για άλλους λαούς αλλά εμείς οι Έλληνες δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε για πολύ. Πως είναι δυνατόν να ταιριάξei το «χυμα» με την ΑΠΟΛΥΤΗ τάξη!

Η διαδικασία εισόδου και πλαγιοδέτησης τελείωσε και η εκφόρτωση άρχισε.

Κατά τη διάρκεια της πρόσδεσης στην προβλήτα οι λιμενεργάτες σαν στρατιωτάκια άκουγαν τις οδηγίες του αρχηγού τους (forman). Οργάνωναν τη δουλειά τους, την ασφάλειά τους.
Στο τέλος του σύντομου αυτού meeting ένωσαν τα χέρια τους  και έβγαλαν μια κραυγή. Εικόνα που εμείς βλέπουμε στα γήπεδα από αθλητές.
Τέτοιες «ασήμαντες» εικόνες σου επιτρέπουν να κατανοήσεις πως η χώρα με τις δύο ατομικές επιθέσεις ξαναστηλώθηκε στα πόδια της σε ελάχιστο χρόνο!

Η αρχική τους πρόβλεψη για αναχώρηση στις 26 Ιουλίου 2009 το απόγευμα, όπως πάντα στην Ιαπωνία, επαληθεύτηκε.

Χωρίς προβλήματα κατά την διάρκεια της παραμονής μας το πλοίο αναχώρησε για το επόμενο Ιαπωνικό λιμάνι εκφόρτωσης. Το όνομα αυτού Tagonoura. Σε μια μέρα θα είμαστε εκεί. 

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

Crossing International Date Line in Pacific Ocean towards Japan

Χθες το βράδυ το πλοίο πέρασε την International Date Line (IDL) δηλαδή το γεωγραφικό μήκος 180 μοίρες. Μη με ρωτήσετε αν είναι ανατολικό ή δυτικό γιατί δεν υπάρχει απάντηση. Εγώ την λέω και Dead Line.

Εδώ μόνο ψάρια καταφέρνουν και ζουν μόνιμα την ώρα που τα βαπόρια βιαστικά περνούν ψάχνοντας να βρεθούν πάλι στον κόσμο, στον πολιτισμό.

Χθες η ημερομηνία ήταν 15-08-2009, σήμερα το πρωί ξημέρωσε 17-08-2009. Μία μέρα από τη ζωή μας χάθηκε! Μόνα στα χαρτιά και στα ημερολόγια βέβαια, για να μην τρελαθούμε εντελώς!

Βάλαμε μία μέρα μπροστά και θα συνεχίζουμε να βάζουμε ώρες πίσω όσο θα πηγαίνουμε δυτικά. Αλλιώς θα πάθουμε αυτό που έπαθαν οι πρώτοι εξερευνητές όταν μετά το γύρο του κόσμου φτάνοντας στην Ισπανία το ημερολόγιό τους ήταν μία μέρα πίσω.

Ο Νταλάρας σ' ένα τραγούδι του στον «Βυζαντινό Εσπερινό» λέει «εκεί που σμίγει η δύση κι ανατολή» και μάλλον εννοεί την Πόλη και το Βόσπορο.

Το πραγματικό σμίξιμο όμως είναι εδώ, στο πουθενά, στη μέση του Ειρηνικού.

Κάποιοι άλλοι φεύγουν απ' την Αθήνα και φτάνοντας στο Σουφλί ή στο Καστελόριζο μιλάνε για την άκρη, τα πέρατα της γης.

Η άκρη της γης είναι εδώ!

Εδώ όπου η Ιαπωνία είναι η δύση και η Αμερική η ανατολή.
Εδώ όπου η Ιαπωνία θα μπορούσε να αναφέρεται σαν «η χώρα του δύοντος ηλίου».

Τέτοια «παράδοξα» συμβαίνουν όταν κινείσαι ή βρίσκεσαι στο όριο.

Κι εδώ στην άκρη της γης ανοίγω το παγκοσμίου λήψεως ραδιόφωνό μου στους 15630 χιλιοκύκλους και ακούω Ελληνικά που όμως δεν μπορώ με ευκολία να καταλάβω επειδή βρίσκομαι εδώ ακριβώς που βρίσκομαι, ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ.

Είναι η συντροφιά, η παρηγοριά του ναυτικού, η φωνή της Ελλάδος, η ΕΡΑ-5 που έχει συνδεθεί με την ΕΡΑ-ΣΠΟΡ και ακούγεται σχεδόν παντού. Πλησιάζοντας την Ασία θα ακούγεται καλύτερα.

Το ταξίδι συνεχίζεται, το Sendai της Ιαπωνίας μας περιμένει.

Συνεχίζεται...

Chrisgio 

Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

Somewhere in Pacific Ocean

Γεωγραφικό πλάτος 36 μοίρες βόρειο, γεωγραφικό μήκος 146 μοίρες δυτικό. Με απλά λόγια κάπου στον Ειρηνικό Ωκεανό δυτικά της Καλιφόρνιας, βορειοανατολικά της Χαβάης.

Τοπική ώρα 18:00, ημερομηνία 10 Αυγούστου 2009.
Ώρα Ελλάδος 07:00, ημερομηνία 11 Αυγούστου 2009, 13 ώρες (πίσω) διαφορά.

Ο χρόνος σ' αυτά τα μέρη σε μπερδεύει. Είναι τα μερή αυτά που σου δίνουν να κατάλάβεις ότι και ο χρόνος είναι μία διάσταση και τίποτα παραπάνω.

Ο καιρός πολύ καλός.

Μέχρι χθες, νοτιοδυτικά μας, ένα ζευγάρι κυκλώνες ο Enrique και η Felicia μας έκλειναν το μάτι απειλητικά.

Τελικά ο Enrique - ο αρσενικός - αποδείχθηκε...ζούφιος. Χθες διαλύθηκε και άφησε τη φιλενάδα του τη Felicia μόνη της και μανιασμένη με πολύ δυνατούς ανέμους - 150 κόμβους την ώρα - και μεγάλο κυματισμό, να απομακρύνεται με κατεύθυνση τη Χαβάη. Αν φτάσει με αυτό το μένος μέχρι εκεί θα κάνει καταστροφές.

Εμείς πάντως τη γλιτώσαμε. Το Sendai και η Ιαπωνία μας περιμένουν. 13 μέρες ακόμη και φτάσαμε.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

PANAMA CANAL, July 28th 2009

Ο διάπλους
Μετά από 5 μέρες ταξίδι από την Νέα Ορλεάνη, το πλοίο στις 27 Ιουλίου το πρωί έφτασε στο Cristobal, το λιμάνι του Παναμά στην Καραϊβική θάλασσα το οποίο αποτελεί και την είσοδο των πλοίων στο κανάλι του Παναμά.
Αγκυροβολήσαμε περιμένοντας τη σειρά μας η οποία ήρθε για τις 2 το πρωί στις 28 του μηνός και η διέλευση του καναλιού ξεκίνησε.
Στις 3 το πρωΐ βρισκόμασταν ήδη στις πρώτες τρεις λεκάνες (Gatun locks) που είναι οι λεκάνες ανύψωσης και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε επίπεδα. Στις 5 και τέταρτο περνώντας από λεκάνη σε λεκάνη πιάσαμε τα 26,52 μέτρα ύψος και το επίπεδο της τεράστιας τεχνητής λίμνης Gatun όπου το πλοίο αγκυροβόλησε στις 6 παρά τέταρτο περιμένοντας τα πλοία που είχαν αντίθετη κατεύθυνση προς τον Ατλαντικό.
Στις 12 και τέταρτο το μεσημέρι το πλοίο ξεκίνησε και πάλι με δικά του μέσα και υπό πλοήγηση την διέλευση της λίμνης Gatun και του καναλιού. Θα ταξίδευε έτσι μέχρι να φτάσει στην πλευρά του Ειρηνικού.
Γύρω στις 1 και μισή το μεσημέρι φτάσαμε στο σημείο που εκβάλει στο κανάλι ο τελείως άγνωστος σε μας ποταμός Chagres που όμως χωρίς αυτόν, τα νερά του αλλά και τις τροπικές βροχές, αυτό το θαύμα που ονομάζεται Panama Canal και Gatun Lake δεν θα υπήρχε.
Το ποτάμι ξεκινάει κάπου απ' τα βουνά στο νότο και διαθέτει το τεχνητό φράγμα Madden Dam το οποίο σχηματίζει μία άλλη λίμνη εκεί ψηλά την Madden Lake που βοηθάει το σύστημα σε περιόδους ξηρασίας. Λίγο πριν από το σημείο αυτό των εκβολών του ποταμού που ονομάζεται Gamboa ξεκινάει στην ουσία το κανάλι. Μέχρι εκείνο το σημείο ταξιδεύαμε στην λίμνη. Στις 4 το απόγευμα φτάσαμε στις λεκάνη Pedro Miguel όπου κατεβαίνοντας ένα επίπεδο το πλοίο
μπήκε σε μια σούπερ-μίνι λίμνη, την Miraflores που οριοθετείται από τις 2 λεκάνες Pedro Miguel και Miraflores, πριν μπει στις τελευταίες δύο λεκάνες με το ίδιο όνομα (Miraflores) και βρεθεί πλέον στον Ειρηνικό Ωκεανό. Η τελευταία αυτή λεκάνη είναι πιο ψηλή από τις άλλες έχοντας προβλέψει και υπολογίσει, αυτός που τις σχεδίασε πριν 100 χρόνια, ακόμα και τις παλίρροιες του Ειρηνικού.
Η ώρα είναι 7 το βράδυ και το πλοίο βρίσκονταν πλέον στον Ειρηνικό. Πέρασε κάτω από την μεγάλη γέφυρα και αφήνοντας αριστερά την πρωτεύουσα Panama City, το λιμάνι της Balboa και αφού αγκυροβόλησε για λίγες ώρες για ανεφοδιασμό, ανοίχτηκε στον ωκεανό με προορισμό το λιμάνι Sendai της Ιαπωνίας όπου με τη βοήθεια του θεού θα φτάσουμε στις 23 Αυγούστου.
Καλό ταξίδι να 'χουμε!

Και μερικά σχόλια για τη διώρυγα.
Έχω περάσει αρκετές φορές το κανάλι του Παναμά. Εντούτοις κάθε φορά αισθάνομαι το ίδιο δέος και θαυμασμό, για το τεράστιο αυτό έργο λες και είναι η πρώτη φορά.

Ένα έργο που δεν έγινε «χθές» αλλά πριν 96 χρόνια. Δεν είναι εύκολο κάποιος να περιγράψει την κατασκευή. Πρέπει να το ζήσει. Είναι ανεπανάληπτη, γιγάντια, οικολογική και τόσο  «ΑΣΥΛΛΗΠΤΑ» απλή. Πόσο εύκολα μπορεί να συνυπάρξει η φύση και η τεχνολογία όταν υπάρχει βούληση!

Το έργο έχει γίνει ένα με τη φύση. Το τοπίο εξαίσιο!

Δεν υπάρχουν αντλίες και αντλιοστάσια που γεμίζουν οι λεκάνες. Δεν υπάρχουν μηχανήματα γι' αυτή τη δουλειά. Τα πάντα γίνονται με την βαρύτητα. Το νερό που γεμίζει τις λεκάνες προέρχεται από τη λίμνη και χάνεται στον ωκεανό. Αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα, ο ποταμός Chagres να είναι καλά.

Οι ντιζελοκίνητες λοκομοτίβες, δηλαδή μηχανές τραίνων που βοηθούσαν τα πλοία παλαιότερα για να μπουν και να κρατήσουν καλή θέση μεσα στις λεκάνες, (ακόμα πιο παλιά ήταν ατμομηχανές), είναι πλέον ηλεκτρικές.  Οι μόνοι βρωμιάρηδες που υπάρχουν στο κανάλι είναι τα πλοία που το διαπλέουν και οι... θεριακλήδες καπνιστές.

Οι διαστάσεις των λεκανών, τα βυθίσματά τους αλλά και όλου του καναλιού είναι για σύχρονα, τεραστίων διαστάσεων, πλοία. Τι τους ώθησε πριν 100 χρόνια να το κάνουν τόσο υπερβολικά μεγάλο για εκείνη την εποχή; Πόσο μπροστά έβλεπαν εκείνοι οι άνθρωποι; 

Σήμερα, ή μάλλον εδώ και μερικά χρόνια, κατασκευάζεται ένα δεύτερο Panama Canal δίπλα στο ήδη υπάρχον.
Οι ανάγκες βλέπεις του διεθνούς εμπορίου! Θα τελειώσει καθώς λένε το 2014, δηλαδή 100 μετά από την κατασκευή του υπάρχοντος.

Δεν ξέρω αν θα ταξιδεύω μέχρι τότε, αλλά ακόμα κι αν ταξιδεύω μπορεί να μην το φέρει η τύχη να το περάσω, αλλά πολύ θα ήθελα να δω αν σήμερα υπάρχουν μυαλά που θα μπορούσαν να ξεπεράσουν, τηρουμένων των αναλογιών, σε ιδέες, κατασκευαστικές προτάσεις και λύσεις το ήδη υπάρχον θαυμαστό έργο και τους εκπληκτικούς, εμπνευσμένους κατασκευαστές του. Μήπως τελικά απλώς θα τους αντιγράψουν; 
Παρακάτω παραθέτω το κείμενο στα Αγγλικά του τουριστικού φυλλαδίου που διανέμει στους τουρίστες και τους ναυτικούς το APC.

Panama Canal brief description
The Panama Canal is a lock-type (lock: υδατοφράκτης, δεξαμενή ρύθμισης στάθμης ύδατος, σε ποταμό, διώρυγα, κλπ) canal, approximately 80 kilometers long, that unites the Atlantic and Pacific Oceans at one of the narrowest points of both the Isthmus of Panama and the American Continent.
The Canal officially opened its doors to international trade on August 15, 1914, and since then, more than 957.698 vessels have transited the waterway.
The Canal's three sets of locks, each of which has two lanes, operate as water lifts to elevate ships 26 meters above the sea level to the level of Gatun Lake, in their transit of the channel across the Continental Divide,and then lower them back to the sea level on the opposite of the Isthmus.
During these lockages, which use water obtained from Gatun Lake, the miter gates seal the locks chambers and gravity drains the water to the lower levels.
Approximately 197 million liters of fresh water are used for each lockage and ultimately flushed into the sea.
Each set of locks features a Control House on the center wall of its higher chamber, from which this entire operation is directed.
Though vessels use their own propulsion for the greater part of their Panama Canal transit, when passing through the locks they are assisted by electric locomotives which use cables to align and tow the ships.
Working in pairs, locomotives move on rails and keep the vessels in position within the lock chambers. Depending of its size, a vessel can require assistance from four to eight locomotives.
The 12.6 km Gaillard or Culebra Cut is the narrowest stretch in the Panama Canal and represents 15 percent of the waterway's total length. The Cut, extending from Pedro Miguel Locks to Gamboa, crosses the Continental Divide.
Principal commodities
Containerized cargo, Grains, Petroleum and Petroleum Products
Top countries by origin and destination of cargo
United States
People's Republic of China
Japan
Chile
South Korea
Ecuador
Peru
Mexico
Colombia
Canada
Transit reservations
This service is available to a limited number of vessels and allows reservation of transit slots, up to a year in advance, by paying a preferential fee.
Maximum dimensions allowed
Beam: 32,31 meters (106 feet)
Length: 294,13 meters (965 feet)
Draft: 12,04 meters (39,5 feet) in tropical fresh water (density: 0,9954)
Historical facts
During Canal construction days, over 152,9 million cubic meters of material were removed, almost half of which came from Gaillard or Culebra Cut alone.
Were this material to be placed on railroad flatcars, it would circle theglobe four times.
On January 7, 1914, the floating crane "Alexander La Valley" made the first complete transit of the Canal. However, the waterway official inaugurationtook place on August 15, 1914, with the transit of "SS Ancon".
In 1928, Richard Halliburton paid 36 cents in tolls to swim the Canal. It took him ten days, from August 14 to August 23, to complete his journey.
The Canal initiated round-the-clock operations on May 12, 1963, with the installation of new fluorescent lighting in Gaillard Cut and the three sets of locks.
Panama Canal Authority (APC)
At noon on December 31, 1999, Panama assumed full responsibility for the administration, operation and maintenance of the Panama Canal.
A Government institution by the name of Panama Canal Authority (ACP), established by the Political Constitution of the Republic of Panama and organized by Law 19 of June 11, 1997, assumed responsibility for the waterway. The ACP is in charge of the operation, administration, management, preservation, maintenance, improvement and modernization of the Canal, as
well as its activities and related services.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Voyage: New Orleans – Panama Canal

Η φόρτωση ξεκίνησε στις 20 Ιουλίου και στις 22 το απόγευμα το καράβι ήταν έτοιμο να φύγει με 49.000 τόνους καλαμπόκι φορτωμένους στα 5 αμπάρια του. Στις 10 το βράδυ της ίδιας μέρας είχαμε αφήσει πίσω μας το South West Pass δηλαδή, μια από τις εκβολές του Μισσισσιππή και την Νέα Ορλεάνη.

Τι έμεινε απ' αυτό το λιμάνι; Για μας τους παλιούς που έχουμε έρθει εδώ καμιά δεκαπενταριά φορές μέχρι τώρα δεν έμεινε τίποτα.
Άλλωστε τα τελευταία χρόνια είναι τόσο γρήγορες οι φορτοεκφορτώσεις που δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα.

Αλλά περνώντας με το καράβι μπροστά από την όμορφη πόλη ήρθε στο νου μου η αξέχαστη βραδιά που πέρασα με την γυναίκα μου πριν από χρόνια στην Μπούρμπον Στριτ, τη Μέκκα της ΤΖΑΖ, το όμορφο δείπνο σ' ένα πολυτελές εστιατόριο και τον καφέ που απολαύσαμε στην κορυφή ενός ουρανοξύστη.
Παρ' όλ' αυτά κάτι λίγα μπορώ να σχολιάσω για το σήμερα. Τα πλοία γενικά αποτελούν στις φτωχές χώρες, για τους ανθρώπους που η εργασία τους έχουν σχέση με αυτά, όπως ατζέντηδες, λιμενεργάτες, τροφοδότες, επιθεωρητές κλπ, ένα τρόπο για να εξοικονομήσουν κάποια μικρά οφέλη ο καθένας για λογαριασμό του, όπως τσιγάρα, ποτά, φαγητά κλπ, τα οποία άλλοτε ζητούν ευγενικά και άλλες φορές τα απαιτούν.
Αυτά συνέβαιναν και συμβαίνουν σε χώρες όπως η Αίγυπτος και γενικότερα στις Αραβικές χώρες, την Ινδία, την Κίνα, στις χώρες της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, της Ανατολικής Ευρώπης κλπ. Δηλαδή όπου υπάρχει φτώχια.

Δεν συμβαίνει ποτέ στην Αυστραλία, στην Γερμανία, στην Ολλανδία στο Βέλγιο, στην Ιαπωνία. Μάλιστα η Ιαπωνία είναι η μόνη χώρα στην οποία όχι μόνο δεν έδωσα τίποτα αλλά μου προσέφεραν και δώρο.

Δεν συνέβαινε ούτε στις Η.Π.Α., μέχρι σήμερα. Αυτή τη φορά όμως όσοι ανέβηκαν στο πλοίο ζητούσαν και κάτι. Σίγουρα δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για σοβαρά συμπεράσματα αλλά «λέει κάτι». Λέει ότι η φτώχια στην Αμερική δεν είναι αμελητέα. Πάντα υπήρχε φτώχια σ' αυτή τη χώρα αλλά πρέπει να έχει αυξηθεί κατά πολύ τον τελευταίο καιρό.
Στις 21 του μηνός ανέβηκε στο πλοίο ένας τεχνικός, για να επισκευάσει το δορυφορικό τηλέφωνο IΝMARSAT-B. Είπαμε διάφορα και η κουβέντα κατέληξε στον τυφώνα ΚΑΤΡΙΝΑ. Τον ρώτησα αν έπαθε ζημιές το σπίτι του και μου απάντησε γελώντας ότι το σπίτι του ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ. Εδώ στο Αμερικάνικο Νότο (Τέξας, Λουιζιάνα, Μισσισσίππι, Αλαμπάμα) τα περισσότερα σπίτια είναι ξύλινα. Τον ξαναρώτησα αν είχε κάποια βοήθεια από την πολιτεία. Μου απάντησε πάλι γελώντας ότι πήρε επίδομα 200 δολάρια, για τα πρώτα έξοδα μετά το ΚΑΚΟ, και τίποτα παραπάνω. Τους ξέχασαν!

ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ..., ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ..., ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ..., αυτή η απάντηση!

Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν και αλλού εκτός απ' την Ελλάδα! Ο κόσμος δεν είναι ούτε το Μπέβερλυ Χιλλς, ούτε η Εκάλη και βράζει-βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι τελικά.

Σήμερα το πλοίο βρίσκεται στη Καραϊβική θάλασσα περίπου μια μέρα μακριά από την διώρυγα του Παναμά.

Αύριο τέτοια ώρα θα είμαστε κάπου ανάμεσα στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Στο κέντρο του Παναμά, θα διασχίζουμε το κανάλι.

Συνεχίζεται...

Chrisgio