Αχ αυτοί οι κομάντος!...

Ιούλιος 2014 και ενώ ταξίδι προς το Salalah του Ομάν συνεχίζεται εν μέσω μουσώνων, με μικρά διαλλείματα σχετικής ηρεμίας που επιτρέπει ύπνο κάποιας ποιότητος, μερικοί ίσως να αναρωτιούνται.

«Τι είναι ρε καπετάνιε αυτοί οι κομάντος; Από πού έχουν ξεφυτρώσει; Περί ποίας τάξης ανθρώπων πρόκειται; Τι δουλειά είναι αυτή που κάνουν, που συνήθως βλέπουμε σε φιλμς περιπέτειας;»

Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι πρόκειται για ανθρώπους της διπλανής πόρτας, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει, που κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής τους θητείας υπηρέτησαν στις Ελληνικές Ειδικές Δυνάμεις ή αγαπούσαν πολεμικές τέχνες και όπλα στα οποία προσωπικά ο καθένας στη ζωή του εξασκήθηκε.

Μάθε τέχνη κι άστηνε…

Κάπως αλλιώς τους περίμενα, είναι αλήθεια! Σοβαρούς, λιγομίλητους, σκληρούς, να προκαλούν δέος, αλλά όχι! Ούτε Σταλόνε, ούτε Βαν Νταμ, ούτε Σηγκάλ. Απλοί άνθρωποι αλλά γνώστες των μυστικών της μάχης, της χρήσης των όπλων. Η σιγουριά στο βλέμμα αλλά κυρίως τα λόγια τους με τα οποία προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ανέβουν πειρατές στο καράβι εντυπωσίαζε και μας ηρεμούσε. Μιλούσαν μεταξύ τους κι άκουγες να συζητάνε για την επόμενη αποστολή τους σαν να μην έτρεχε τίποτα! Εγώ νοιώθω περισσότερο φόβο όταν ταξιδεύω από το Βόλο στην Αθήνα.

Η ζωή τους όπως όλων των υπολοίπων ημών. Οικογένεια, παιδιά, δουλειά, υποχρεώσεις, όνειρα για το μέλλον, αγώνας για τη ζωή και κάποιοι, δεν το λέω τυχαία, ανωτάτης πανεπιστημιακής μόρφωσης. Ένας από τους τέσσερις είχε τελειώσει πανεπιστημιακή σχολή.

Και μετά ήρθε ο… έρωτας, με πρώτους τους Σομαλούς. Ακολούθησε η ελληνική κρίση που υπέβοσκε χρόνια ολόκληρα και δεν είχαμε την ικανότητα να την διακρίνουμε ούτε δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, το θάρρος να την αντιμετωπίσουμε. Μια κουβέντα κενού περιεχομένου πλέον, αφού έχουμε στυλώσει τα πόδια στην άρνηση, δείχνοντας με το δάχτυλο τον διπλανό μας, τον απέναντι, τον πίσω μας, αλλά ποτέ τους εαυτούς μας.

Τι κάνουν λοιπόν οι ναυτικοί όταν αποφασίζουν να κάνουν κάτι στη στεριά και αποτυγχάνουν; Απλό! Το φυλλάδιο στη τσέπη και στην Ακτή Μιαούλη για τη μεγάλη επιστροφή.

Έτσι και οι «φίλοι» μας. Στα σκούρα της ελληνικής πραγματικότητας, στα υπολείμματα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα θυμήθηκαν ότι υπήρξαν μέλη των ειδικών δυνάμεων.

«Η δουλειά αυτή μας έσωσε από την οικογενειακή πτώχευση, την οικονομική κατάρρευση», εξομολογήθηκαν.

Τα χρήματα πολλά, ενώ η κρίση βάθαινε με ξέφρενο ρυθμό. Για τους περισσότερους η απόφαση ήταν μονόδρομος! Και η ζωή στο ρίσκο! Όλο και περισσότεροι μάθαιναν για τα λεφτά που περίμεναν τους ριψοκίνδυνους στον Ινδικό Ωκεανό. Ταυτόχρονα όσο περισσότεροι μάθαιναν τα περί της υψηλών αποδοχών και αυξάνονταν η προσφορά εργασίας, τόσο μειώνονταν οι αρχικές αμοιβές ακόμα και σ΄αυτή την εκτός λογικής εργασία. Ήδη έχει φτάσει σε σημείο που όταν στη ζυγαριά τίθεται το δίλλημα «αμοιβή–κίνδυνος» αυτή να γέρνει προς τον δεύτερο.

«Αρχίζει να μη συμφέρει» μας εκμυστηρεύτηκαν και μια ακόμα αναθεώρηση των πλάνων της ζωής τους προβλημάτιζε.

Στην αρχή ανέβαιναν στα πλοία χωρίς όπλα αφού απαγορεύονταν και πάλευαν/πολεμούσαν τους πειρατές με κοντάρια και εφαρμογή πολεμικών τεχνικών. Καρδιά, θάρρος, τρέλα; Διαλέγουμε και παίρνουμε!

Σιγά-σιγά επετράπησαν τα όπλα και τότε όλα έγιναν πιο εύκολα για όλους. Οι πειρατείες έχουν μειωθεί δραματικά αφού αυτοί που φοβούνται πια είναι, οι άπειροι με τα όπλα και πόλεμο, νεαροί επί το πλείστον, πειρατές! Οι πειρατικές προσπάθειές τους βέβαια δεν έχουν σταματήσει αλλά η παρουσία των παιδιών αυτών στα καράβια έχει αλλάξει άρδην την προηγούμενη κατάσταση φόβου και τρόμου!

Οι Σομαλοί έχουν «μαζευτεί» στην επίσης τεράστια περιοχή του κόλπου του Aden και στο στενό του Bab el Badeb, δηλαδή στην νότια είσοδο–έξοδο της Ερυθράς Θάλασσας. Το τελευταίο εξάμηνο οι επιθέσεις μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και μάλιστα όλες αποτυχημένες. Άλλη μια επιτυχημένη εφαρμογή της σοφής ελληνική παροιμίας «ο φόβος φυλάει τα έρμα». Δεν χρειάζεται πια να γίνει μάχη. Οι κομάντος απλώς δείχνουν τα όπλα τους και οι πειρατές «κόβουν λάσπη» και μάλιστα χαιρετώντας!

Τα πρώτα χρόνια με τα πλοία να τα συνοδεύουν ένοπλοι, οι πειρατές είχαν αρκετές απώλειες ζωών γιατί στην αρχή δεν πίστευαν ότι κάποιοι θα τους «έριχναν». Κομάντος άλλων εθνικοτήτων που έριχναν και εξακολουθούν να ρίχνουν στο ψαχνό έφεραν την ισορροπία πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι αναμενόταν, τελικά έχουν επιβληθεί στα πλοία σαν αναγκαίοι για το πέρασμα του Ινδικού, του κόλπου του Aden και της νότιας Ερυθράς Θάλασσας.

Κάποιοι μιλούν για μπίζνα και ίσως να μην έχουν άδικο. Εταιρίες που προμηθεύουν κομάντος στις αντίστοιχες ναυτιλιακές έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Τα χρήματα πολλά αλλά όχι πια για τους πολεμιστές αλλά για τις ίδιες τις εταιρίες!

Βέβαια αυτές οι δουλειές δεν μπορούν να γίνουν από ομάδες και ασκέρια. Χρειάζεται οργάνωση, συντονισμός, διακίνηση όπλων και πυρομαχικών. Κινούνται σε διεθνή ύδατα όπου «εφαρμόζονται» διεθνείς συμβάσεις και διακρατικές συμφωνίες. Χρειάζονται άδειες άφιξης και αναχώρησης από συγκεκριμένα σημεία χωρών, αντιπρόσωποι στις χώρες αυτές, πλωτά μέσα κλπ.

Κάποιοι θα βρουν την ευκαιρία να ξεσπαθώσουν κατά του αμαρτωλού κεφαλαίου, των εμπόρων όπλων, του ιμπεριαλισμού και άλλα φαιδρά. Δικαίωμά τους! Προσωπικά τους έχω γραμμένους στα παλιά μου τα παπούτσια.

Για μας τους άοπλους και φιλήσυχους ναυτικούς που η δουλειά μας είναι να μεταφέρουμε αγαθά από την μία άκρη του κόσμου στην άλλη, παλεύοντας με τις διαθέσεις της θάλασσας, την μοναξιά, την λαμαρίνα,… βρήκαμε κατά ένα μεγάλο ποσοστό την ηρεμίας μας! Και ομιλώ για ποσοστό αφού πάντα το κακό παραμονεύει!

Τελειώνοντας το παράλληλο συμπέρασμα που έχει σχέση με την κρίση, πέρα από την πειρατεία και τους κομάντος, είναι ότι όποιος θέλει να δουλέψει, βρίσκει δουλειά. Ακραία βέβαια η συγκεκριμένη περίπτωση αλλά υπαρκτή!

Συνεχίζεται…

Chrisgio