Vancouver downtown...

Περάσαμε απέναντι. Βγαίνοντας από το ferry μπήκαμε κατευθείαν σε μια κλειστή αερογέφυρα όπως αυτές που συνδέουν κτίρια περνώντας πάνω από λεωφόρους. Μια κατασκευή από γυαλί και ατσάλι που περνούσε πάνω από μια περιοχή με σιδηροδρομικές γραμμές. Κάπου κοντά υπήρχε σταθμός τραίνων. Δεν τον είδα ποτέ!

Εκεί πάνω στη αερογέφυρα ένας πλανόδιος μουσικός προσπαθούσε να μαζέψει μερικά δολάρια στο αγώνα του για την επιβίωση.

Στο τέλος της αερογέφυρας βρεθήκαμε στον σταθμό των ferries, της αποβάθρας του downtown. Αυτό που αντίκρισα δεν είχε καμιά σχέση με αυτή του Βόρειου Vancouver που έμοιαζε με φτωχό συγγενή. Η παρομοίωσή μου «μικρογραφία του Ελευθέριος Βενιζέλος» για την αποβάθρα της άλλης πλευράς δεν ίσχυε για την από δω πλευρά. Ο σταθμός των ferries του downtown, δεν ήταν απλώς εντυπωσιακός. Έμοιαζε με είσοδο ανακτόρου!

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν μιλάς μόνο σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι: «Γιατί τα ωραία να συμβαίνουν μόνο σε συγκεκριμένους τόπους;»
Τείνω να πιστέψω, για να μη πω ότι είμαι σίγουρος, ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε παντού ίδιοι, ίσοι κι όμοιοι. Και δεν εννοώ ότι οι διαφορές μεταξύ μας είναι στο χρώμα. Όχι, είναι στο μυαλό!

Αρχίσαμε το περπάτημα προς το κέντρο της πόλης χωρίς στόχο. Περπατούσα και χαιρόμουν το περιβάλλον στο οποίο κάποιοι είναι τυχεροί και ζουν, είναι μέρος τη ζωής τους. Αν υπήρχε κάποιος στόχος ήταν η εύρεση ενός καφέ για… καφέ, παγωτό (αχ πόσο μου λείπουν αυτά τα τόσο απλά πράγματα) και ενός καλού εστιατορίου να κλείσουμε τη βραδιά μας.

Μια πόλη καθαρή, τακτοποιημένη, με ελάχιστη κυκλοφορία σε σχέση με το μέγεθός της. Περιποιημένο πράσινο παντού, λιγότερο απ’ ότι στο βόρειο Vancouver αλλά απόλυτα φυσιολογικό, στο downtown βρισκόμασταν.

Συνεχίσαμε προς το κέντρο. Καθώς το ρολόι είχε περάσει τις 7 το βράδυ και ανηφόριζε με τη σταθερότητα που το διακρίνει προς τα μεσάνυχτα, άρχιζε να σκοτεινιάζει. Η αστραφτερή πόλη με θάμπωνε όλο και περισσότερο. Τα φώτα άναβαν το ένα μετά το άλλο.

Η Αλεξίου στον «φαντάρο» της τραγουδάει: «… η πόλη σαν την γόησσα σαν την παλιά αρχόντισσα ανάβει τα κολιέ της…» Άρχισα να το σιγοτραγουδάω δίχως να μ’ ακούν οι άλλοι. Ζούσα τους στίχους!
Το Βανκούβερ είναι μια πανέμορφη πόλη. Κάτι ανάλογο είχα νοιώσει στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας αλλά και στην Σιγκαπούρη πριν αρκετά χρόνια.

Ένας άστεγος στα σκαλιά ενός κτιρίου, κάτω από μια ανθισμένη αφίσα, μου χαλάει το όνειρο.

Πιο κάτω ένα μαστουρωμένο ναυάγιο της ζωής, με τα μακριά μαλλιά του από καιρό άπλυτα μέσα στα μάτια σταυροπόδι στη μέση του πεζοδρομίου, απλώνει το πλαστικό ποτήρι με το αποστεωμένο χέρι του επαιτώντας. Σέντσι-σέντσι μάζευε την επόμενη δόση του.
Τον τρίτο «ετοιμοθάνατο» τον είδα να κοιμάται με το χάρτινο κυπελάκι της επαιτείας στον... αυτόματο δυο μέτρα μακριά του, άδειο. Εκείνη τη στιγμή δεν τον ένοιαζε τίποτα, απλώς κοιμόταν.

Σκληρό αυτό που σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή αλλά η ελεημοσύνη, η βοήθεια σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έχει νόημα. Το χάρτινο κυπελάκι δεν έχει… πάτο.

Στρέφω το κεφάλι μου απέναντι στα φανάρια της διασταύρωσης. Μια Lamborghini «βρυχάται» στα φανάρια. Το πράσινο διαδέχεται το κόκκινο και περνάει ήρεμα σαν ένα απλό αυτοκίνητο.
Εδώ ένα τέτοιο αυτοκίνητο δεν επέχει θέση σεξουαλικού αξεσουάρ! Γκάζια και φιγούρα! Λέξεις... «Ελληνικές»...

Άσπρο – Μαύρο; Ναι!
Κόσμος «Αγγελικά Πλασμένος» δεν υπάρχει!
Η προσπάθεια του ανθρώπου πρέπει να είναι προς την κατεύθυνση να τον πλησιάσει όσο περισσότερο μπορεί.
ΜΟΝΟ!

Συνεχίζεται…

Chrisgio