Ο αποχωρισμός και το ταξίδι πριν την νέα ναυτική περιπέτεια!

Ήταν 29 Φεβρουαρίου ξημερώματα, ώρα πέντε και μισή, όταν το ταξί παρκάρισε έξω από το σπίτι μου. Ήμουν στο πεζοδρόμιο έτοιμος με τις βαλίτσες δίπλα μου. Το ίδιο και η γυναίκα μου, κι αυτή δίπλα μου. Είχε τελειώσει το τελευταίο βράδυ στο σπίτι χωρίς ύπνο με την μόνιμη αμοιβαία, εδώ και χρόνια, αμηχανία που εκπορεύεται από τον πόνο του αποχωρισμού.

Ο ταξιτζής φόρτωσε τις βαλίτσες.

Μια γρήγορη σφιχτή αγκαλιά χωρίς να κοιταχτούμε, μεταβολή και τρυπώνοντας στην μπροστινή θέση το αυτοκινήτου είπα στον οδηγό. «Ξεκίνα γρήγορα για να μπορέσω να αναπνεύσω, θα σκάσω!» 

Δεν κατάλαβε αλλά ξεκίνησε επειδή έπρεπε να ξεκινήσει κι εγώ έβγαλα έναν αναστεναγμό. Ο αποχωρισμός είχε τελεστεί.

Είναι πολύ σκληρό να αφήνεις έναν άνθρωπο που αγαπάς πίσω σου και την ώρα που ξεκολλάς από πάνω του να ξέρεις ότι θα τον ξαναδείς, θα τον ξαναγγίξεις, μετά από μήνες!

Το ταξίδι προς την Αθήνα υπό βροχή και ομίχλη. Τρεις ώρες ως συνήθως, άφιξη στο ξενοδοχείο και γρήγορα στην εταιρεία για τις τελευταίες εκκρεμότητες.

Το βράδυ δεν άργησε να ‘ρθει και γυρνώντας στο ξενοδοχείο ρώτησα τον ρεσεψιονίστ αν μπορεί να κανονίσει ταξί στις 4 το πρωί για το «Ελευθέριος Βενιζέλος». Το αεροπλάνο πετούσε στις 7.

«Βεβαίως κύριε το ξενοδοχείο συνεργάζεται με αρκετά ταξί, θα κλείσω ένα για σας».

«Εντάξει κανόνισέ το αλλά αυτός που θα έρθει να με πάρει δεν θέλω να με συγχύσει πρωί-πρωί». 

Στην αρχή έδειξε να μην καταλαβαίνει τι του είπα αλλά τελικά πολύ γρήγορα το… «έπιασε» και χαμογελώντας κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.

Τελικά την σύγχυση δεν την απέφυγα. Παράξενο ον ο… ταξιτζής γενικώς και ανεξαιρέτως. Όλοι ίδιοι!

Στο αεροδρόμιο συναντήθηκα με τους άλλους τρεις ναυτικούς που θα ταξιδεύαμε μαζί. Γρήγορα περάσαμε το έλεγχο και λίγο αργότερα μπήκαμε στο αεροπλάνο. Η πτήση ήταν με τη DELTA, το αεροπλάνο της... ΑLITALIA. Μύλος και εδώ, χαώδεις αεροπορικές συνεργασίες. Το ταξίδι έγραφε, Ρώμη, Ατλάντα, Νέα Ορλεάνη. Μας πήρε λοιπόν και μας σήκωσε.

Η θέση μου ήταν «παράθυρο» και μου άρεσε αυτό. Σφήνωσα το κεφάλι μου ανάμεσα σε κάθισμα και παράθυρο και κοιμήθηκα αμέσως. Με σκούντηξαν φτάνοντας στη Ρώμη. Δεν το κατάλαβα το ταξίδι. 

Αλλάξαμε αεροπλάνο, αυτή τη φορά της DELTA, και ένα  υπερατλαντικό «ταξίδι μαρτύριο» άρχισε. 

Έτσι αποκαλώ αυτά τα μεγάλα αεροπορικά ταξίδια. Σε μια θέση ίδια μ’ αυτή ενός λεωφορείου να είσαι αναγκασμένος να μείνεις καθηλωμένος για 12 ώρες και βάλε. Επεχείρησα να ξανακοιμηθώ και τα κατάφερα. Τα τελευταία δύο βράδια χωρίς ύπνο δικαιολογούσαν την νύστα. Όμως πόσο μπορεί να κοιμηθεί κανείς. Τρεις, τέσσερις ώρες ακόμα; Κάποια στιγμή ξύπνησα και για τις υπόλοιπες 8-9 ώρες μαρτύρησα ως συνήθως. Αναπόφευκτο!

Φτάσαμε στην Ατλάντα παραλάβαμε τα μπαγάζια μας και άρχισε ο καθιερωμένος έλεγχος άφιξης στην Αμερική που φτάνει μέχρι το… ξεβράκωμα. Ο τρόμος 11ης Σεπτεμβρίου καλά κρατεί! Περάσαμε κι αυτή τη δοκιμασία, καβαλήσαμε το τελευταίο αεροπλάνο και σε δύο ώρες πατούσαμε στο αεροδρόμιο της Νέας Ορλεάνης.

Ένα «βαν» μετά από μία ώρα ταξίδι μας άφησε σε κάποιο σημείο στις όχθες του Μισσισσιππή. Μας παρέλαβε μια λάντζα (βενζινάκατος) και 5 λεφτά αργότερα ανεβαίναμε τη σκάλα ενός όμορφου και καινούργιου φορτηγού πλοίου.

Το τελευταίο ταξίδι πριν την έναρξη της καινούργιας ναυτικής περιπέτειας είχε ολοκληρωθεί.

Συνεχίζεται...

Chrisgio