Εν τέλει, ίσως και να υπάρχει κάποια ελπίδα!

Ένας τύπος με το μηχανοκίνητο δίκυκλό του, στο κέντρο του Βόλου, στρίβοντας από την οδό Γκλαβάνη μπήκε στην οδό Αλεξάνδρας όπου περπατούσα. Μόλις πήρε την ευθεία άφησε το δεξί του χέρι από το τιμόνι και έκανε το σταυρό του μιας και η πορεία του έφερνε γύρω το τετράγωνο του Μητροπολιτικού Ναού της πόλης, του Αγίου Νικολάου. Ρε φίλε συντοπίτη, αντί να κάνεις το σταυρό σου δεν πας ν’ αγοράσεις ένα κράνος!

Συνέχισα να περπατώ στον πεζόδρομο γύρω από την εκκλησία ανάμεσα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα μηχανάκια, ποδήλατα, μικρά φορτηγά, ενώ δυο παπιά παραλίγο να με φάνε λάχανο σχεδόν ακουμπώντας με. Άγιο είχα! Τροχαίο σε πεζόδρομο μόνο στην Ελλάδα μπορεί να συμβεί!

Μετά από λίγα λεπτά είχα φτάσει στην Ιάσονος στο πίσω μέρος της Τράπεζας της Ελλάδος. Σκέφτηκα και αναρωτήθηκα (εκτός αν λόγω επαγγέλματος έχω χάσει συνέχειες), γιατί μέχρι τώρα οι κύριοι με τις κουκούλες, ενώ έχουν σπάσει, ρημάξει, ξεσκίσει, πυρπολήσει, κάθε είδους τράπεζα, μέχρι ανθρώπους έχουν κάψει, αυτή της Ελλάδος δεν την έχουν ακουμπήσει ποτέ; Δηλαδή την τράπεζα που οι αποκλειστικοί πελάτες-καταθέτες της είναι ΟΛΕΣ οι… μισητές τράπεζες στις οποίες καταθέτει τα λεφτά του ο απλός λαός. Ένα ερώτημα για το οποίο δεν έχω απάντηση!

Ο ηλικιωμένος και μάλλον μεθυσμένος ποδηλάτης, με ελάχιστη ταχύτητα, κάνοντας οχτάρια προσπαθώντας περισσότερο να ισορροπήσει παρά να προχωρήσει, μ’ ένα τσιγάρο το στόμα που η στάχτη του ήταν μεγαλύτερη από το ίδιο το τσιγάρο, στη μέση της Ιάσονος, περνάει από μπροστά μου μ’ ένα σάκο στην πλάτη και μη δίνοντας δεκάρα για το τι συμβαίνει προχωρούσε με ρυθμό χελώνας δημιουργώντας ουρά αυτοκινήτων πίσω του. Σεβασμός στους ποδηλάτες, ακόμα περισσότερο στους πεζούς, όμως όλα έχουν τα όριά τους!

Στέκομαι στη γωνία δίπλα στο περίπτερο στον πεζόδρομο που οδηγεί στην παραλία. Ένα Golf στρίβει ξαφνικά και ανεβαίνει καλά-καλά στον πεζόδρομο, περνώντας ξυστά δίπλα μου. Κατεβαίνει κλειδώνει και φεύγει. Ωραίος ο τύπος!

Συνεχίζω να παραμένω στο ίδιο σημείο περιμένοντας τη γυναίκα μου να περάσει με το αυτοκίνητο. Ένα εκπαιδευτικό Nissan Micra σταματάει άτσαλα μπροστά στο περίπτερο διπλοπαρκάροντας και κλείνοντας το μισό δρόμο. Ο... δάσκαλος βγαίνει από το αυτοκίνητο κλειδώνει και μπαίνει στο γραφείο της... «σχολής οδηγών». Αυτός ο τύπος ετοιμάζει τους οδηγούς του μέλλοντος! Δεν ξέρω τελικά τι είναι πιο σωστό. Να λαδώσω για το κωλοδίπλωμα ή να εμπιστευτώ την οδηγική εκπαίδευση των παιδιών μου στον συγκεκριμένο ξεφτίλα;

Η σύζυγος έφτασε με το αυτοκίνητο. Μπήκα μέσα και της είπα: Αργήσαμε που αργήσαμε σήμερα με τις εξωτερικές δουλειές, φαΐ για το μεσημέρι δεν έχουμε στο σπίτι, κάνε στροφή προς Νέα Ιωνία για κανένα τσίπουρο. Να φάμε δηλαδή, όχι να πιούμε. Συμφώνησε και να ‘μαστε σε μερικά λεπτά μπροστά σ’ ένα τραπέζι με ψαρομεζέδες! Φάγαμε καλά και ήπιαμε από ένα 25αρακι ο καθένας. Ενδιάμεσα δεχθήκαμε και το κέρασμα του μαγαζιού πρώτη φορά από τότε που πηγαίνω, εδώ και χρόνια στο συγκεκριμένο τσιπουράδικο όπως και σε πολλά άλλα. Σκέφτηκα ότι η κρίση έχει αρχίσει να βάζει σε άλλη λογική την κάθε λογίς επιχειρηματικότητα. Παλιούς πελάτες που ζητά να συντηρήσει, νέους που ψάχνει να προσελκύσει! Λογικό! Λίγο αργότερα ζήτησα το λογαριασμό ενώ ταυτόχρονα έβαλα το χέρι μου κάτω από το χάρτινο τραπεζομάντιλο να βρω τις αποδείξεις αυτών που φάγαμε και ήπιαμε. Βρήκα μία με ποσό 11 ευρώ περίπου! Χαμογελούσα ακόμα με αυτό που είχα δει όταν ήρθε και ο επίσημος λογαριασμός στο… «μιλητό» και… «χαμογελαστό»! Σύνολο 25 ευρώ!

Μη βαράτε, ξέρω τι έπρεπε να κάνω. Όπως επίσης καταλάβατε τι δεν έκανα. Θέλετε οι τακτικές επισκέψεις, η κάποια γνωριμία με το προσωπικό, το ΚΕΡΑΣΜΑ (αυτό που το βάζετε!), με απέτρεψαν να κάνω το καθήκον μου, να ζητήσω απόδειξη, να δημιουργήσω θέμα. Ντρέπομαι! Η μελλοντική κίνησή μου; Δεν θα ξαναπατήσω εκεί. Δεν έχω το κουράγιο να τον καταδώσω ενώ θα ‘πρεπε! Ένα είναι σίγουρο. Η φοροδιαφυγή αντί να μειώνεται έχει ξεσαλώσει! Και το κυριότερο; Κανένας δεν νοιάζεται!

Έφυγα με χαλασμένο το κέφι μου και διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου. Η ώρα είχε πάει 4μιση το απόγευμα και ο καφές στην παραλία ένας τρόπος να ηρεμήσεις, έτσι ή αλλιώς. Αφήσαμε στο παραλιακό πάρκιγκ το αυτοκίνητο και περπατώντας στην πανέμορφη Βολιώτικη παραλία διαλέξαμε μια καφετέρια στην τύχη, όλες ίδιες είναι όσον αφορά τη θέση, την αίσθηση, τη θέα, μπορώ να πω και την ποιότητα.

Ήρθε ο σερβιτόρος και παραγγείλαμε έναν Ελληνικό καφέ και μια σοκολάτα. Σε λίγο τα είχαμε στο τραπέζι μας μαζί με… δυο τυρόπιτες, μία για τον καθένα. Άρχισα πάλι να ανεβάζω πίεση! Τέλος πάντων ήπιαμε τον καφέ μας και καθώς ήμασταν χορτάτοι δεν φάγαμε τις τυρόπιτες. Ζητήσαμε το λογαριασμό. Αυτός τουλάχιστον, ήταν σωστός και με απόδειξη. 2,5 ο Ελληνικός και 3,5 η σοκολάτα, σύνολο 6 ευρώ. Όσο είχαν και πριν δύο χρόνια όταν άρχιζε η κρίση.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ή μάλλον κάτι έχει αλλάξει, ο δίσκος περιέχει περισσότερα καλούδια. Έχει και τυρόπιτα! Αλλά ο στόχος δεν είναι τι θα πουλήσουν αλλά τι θα εισπράξουν. Και αυτό το έχουν πετύχει, 6 έπαιρναν πριν 2 χρόνια 6 παίρνουν και σήμερα. Αυτό που δεν έχουν αντιληφθεί είναι ότι ο κόσμος γνωρίζει πλέον την αισχροκέρδειά τους τότε και τώρα. Και η τιμωρία είναι κοντά! Για σκεφτείτε, μια τυρόπιτα δώρο και η τιμή ίδια! Πόσα έβαζαν τόσα χρόνια στην τσέπη! Το νταβατζιλίκι όμως ακόμα συνεχίζεται. Θέλεις να πεις καφέ, αγναντεύοντας τη θάλασσα, τις βάρκες που κουνιούνται, τα Πευκάκια απέναντι και σε βάζουν με το ζόρι να φας χωρίς να θέλεις. Κάποιος μπορεί να μου πει, «μην την τρως την τυρόπιτα ρε φίλε». Το θέμα όμως δεν είναι η τυρόπιτα αλλά η κοροϊδία και το τάχα φτηνό σύνολο. Όταν παραγγέλνω καφέ ζητώ να μου σερβίρουν καφέ και το κυριότερο σε λογική τιμή.

Κατεβάστε τις τιμές ρε κρετίνοι. Δεν χρειαζόμαστε τις προσφορές σας είτε αυτές είναι στα super markets, είτε στα ρούχα και τα παπούτσια, είτε στις καφετέριες. Μην κλέβετε τον κόσμο χρησιμοποιώντας τρικς. Κοιτάξτε τον στα μάτια και πείτε του. Κατεβάσαμε τις τιμές σε τίμιο και λογικό επίπεδο και σας περιμένουμε. Αφήστε τα καραγκιοζιλίκια. Βλέπω τα μαγαζιά στην Ερμού το ένα δίπλα στο άλλο με κάτι γιγάντια νούμερα κολλημένα στις βιτρίνες. 50%-60%-70%. Σ’ ένα υπάρχει και 75%! Προσφορές λένε! Για ποιες προσφορές μιλάτε ρε που δεν μπαίνει άνθρωπος μέσα να ψωνίσει; Έχετε την εντύπωση ότι υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουν οι τιμές στα προηγούμενα επίπεδα και επιμένετε στον όρο ΠΡΟΣΦΟΡΑ; Ντροπή σας! Υπάρχουν καταστήματα που έχουν στη βιτρίνα τους το 70% και μέσα τα μοιράζουν σχεδόν τζάμπα. Προς τα πού πάτε; Συνέλθετε! Τείνατε χέρι φιλίας στον καταναλωτή δηλαδή σε όλους εμάς (το εμάς περιλαμβάνει κι εσάς) και αναθεωρείστε τα πάντα. Ο κόσμος μας έχει αλλάξει!

Φύγαμε και προχωρώντας προς το πάρκιγκ η γυναίκα μου επιθύμησε μια σοκολάτα. Σταματήσαμε σ’ ένα περίπτερο και αγοράσαμε μια ΙΟΝ γάλακτος. Έδωσα 10 ευρώ στο περιπτερά και μου έδωσε τα ρέστα. Στο χέρι μου βρήκα κι ένα χαρτάκι. Δεν κατάλαβα τι ήταν. Έβαλα τα χρήματα στη τσέπη μου και κοίταξα το χαρτάκι.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! ΗΤΑΝ ΑΠΟΔΕΙΞΗ! Μια απόδειξη τίμια που έγραφε το ποσό της τιμής της σοκολάτας, μόνο!
Άνευ προσφοράς, άνευ... τυρόπιτας!

Πριν φτάσω στο περίπτερο σκεφτόμενος όσα μου είχαν συμβεί, εκείνη τη μέρα, μέσα σε ελάχιστες ώρες, είχα καταλήξει ξανά στο συμπέρασμα ότι αυτός ο τόπος δεν σώζεται με τίποτα!

Είχα κάνει λάθος! Υπάρχει ελπίδα!

Ο περιπτεράς μου είχε δείξει το δρόμο! 

Chrisgio