Εν τέλει, ίσως και να υπάρχει κάποια ελπίδα!

Ένας τύπος με το μηχανοκίνητο δίκυκλό του, στο κέντρο του Βόλου, στρίβοντας από την οδό Γκλαβάνη μπήκε στην οδό Αλεξάνδρας όπου περπατούσα. Μόλις πήρε την ευθεία άφησε το δεξί του χέρι από το τιμόνι και έκανε το σταυρό του μιας και η πορεία του έφερνε γύρω το τετράγωνο του Μητροπολιτικού Ναού της πόλης, του Αγίου Νικολάου. Ρε φίλε συντοπίτη, αντί να κάνεις το σταυρό σου δεν πας ν’ αγοράσεις ένα κράνος!

Συνέχισα να περπατώ στον πεζόδρομο γύρω από την εκκλησία ανάμεσα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα μηχανάκια, ποδήλατα, μικρά φορτηγά, ενώ δυο παπιά παραλίγο να με φάνε λάχανο σχεδόν ακουμπώντας με. Άγιο είχα! Τροχαίο σε πεζόδρομο μόνο στην Ελλάδα μπορεί να συμβεί!

Μετά από λίγα λεπτά είχα φτάσει στην Ιάσονος στο πίσω μέρος της Τράπεζας της Ελλάδος. Σκέφτηκα και αναρωτήθηκα (εκτός αν λόγω επαγγέλματος έχω χάσει συνέχειες), γιατί μέχρι τώρα οι κύριοι με τις κουκούλες, ενώ έχουν σπάσει, ρημάξει, ξεσκίσει, πυρπολήσει, κάθε είδους τράπεζα, μέχρι ανθρώπους έχουν κάψει, αυτή της Ελλάδος δεν την έχουν ακουμπήσει ποτέ; Δηλαδή την τράπεζα που οι αποκλειστικοί πελάτες-καταθέτες της είναι ΟΛΕΣ οι… μισητές τράπεζες στις οποίες καταθέτει τα λεφτά του ο απλός λαός. Ένα ερώτημα για το οποίο δεν έχω απάντηση!

Ο ηλικιωμένος και μάλλον μεθυσμένος ποδηλάτης, με ελάχιστη ταχύτητα, κάνοντας οχτάρια προσπαθώντας περισσότερο να ισορροπήσει παρά να προχωρήσει, μ’ ένα τσιγάρο το στόμα που η στάχτη του ήταν μεγαλύτερη από το ίδιο το τσιγάρο, στη μέση της Ιάσονος, περνάει από μπροστά μου μ’ ένα σάκο στην πλάτη και μη δίνοντας δεκάρα για το τι συμβαίνει προχωρούσε με ρυθμό χελώνας δημιουργώντας ουρά αυτοκινήτων πίσω του. Σεβασμός στους ποδηλάτες, ακόμα περισσότερο στους πεζούς, όμως όλα έχουν τα όριά τους!

Στέκομαι στη γωνία δίπλα στο περίπτερο στον πεζόδρομο που οδηγεί στην παραλία. Ένα Golf στρίβει ξαφνικά και ανεβαίνει καλά-καλά στον πεζόδρομο, περνώντας ξυστά δίπλα μου. Κατεβαίνει κλειδώνει και φεύγει. Ωραίος ο τύπος!

Συνεχίζω να παραμένω στο ίδιο σημείο περιμένοντας τη γυναίκα μου να περάσει με το αυτοκίνητο. Ένα εκπαιδευτικό Nissan Micra σταματάει άτσαλα μπροστά στο περίπτερο διπλοπαρκάροντας και κλείνοντας το μισό δρόμο. Ο... δάσκαλος βγαίνει από το αυτοκίνητο κλειδώνει και μπαίνει στο γραφείο της... «σχολής οδηγών». Αυτός ο τύπος ετοιμάζει τους οδηγούς του μέλλοντος! Δεν ξέρω τελικά τι είναι πιο σωστό. Να λαδώσω για το κωλοδίπλωμα ή να εμπιστευτώ την οδηγική εκπαίδευση των παιδιών μου στον συγκεκριμένο ξεφτίλα;

Η σύζυγος έφτασε με το αυτοκίνητο. Μπήκα μέσα και της είπα: Αργήσαμε που αργήσαμε σήμερα με τις εξωτερικές δουλειές, φαΐ για το μεσημέρι δεν έχουμε στο σπίτι, κάνε στροφή προς Νέα Ιωνία για κανένα τσίπουρο. Να φάμε δηλαδή, όχι να πιούμε. Συμφώνησε και να ‘μαστε σε μερικά λεπτά μπροστά σ’ ένα τραπέζι με ψαρομεζέδες! Φάγαμε καλά και ήπιαμε από ένα 25αρακι ο καθένας. Ενδιάμεσα δεχθήκαμε και το κέρασμα του μαγαζιού πρώτη φορά από τότε που πηγαίνω, εδώ και χρόνια στο συγκεκριμένο τσιπουράδικο όπως και σε πολλά άλλα. Σκέφτηκα ότι η κρίση έχει αρχίσει να βάζει σε άλλη λογική την κάθε λογίς επιχειρηματικότητα. Παλιούς πελάτες που ζητά να συντηρήσει, νέους που ψάχνει να προσελκύσει! Λογικό! Λίγο αργότερα ζήτησα το λογαριασμό ενώ ταυτόχρονα έβαλα το χέρι μου κάτω από το χάρτινο τραπεζομάντιλο να βρω τις αποδείξεις αυτών που φάγαμε και ήπιαμε. Βρήκα μία με ποσό 11 ευρώ περίπου! Χαμογελούσα ακόμα με αυτό που είχα δει όταν ήρθε και ο επίσημος λογαριασμός στο… «μιλητό» και… «χαμογελαστό»! Σύνολο 25 ευρώ!

Μη βαράτε, ξέρω τι έπρεπε να κάνω. Όπως επίσης καταλάβατε τι δεν έκανα. Θέλετε οι τακτικές επισκέψεις, η κάποια γνωριμία με το προσωπικό, το ΚΕΡΑΣΜΑ (αυτό που το βάζετε!), με απέτρεψαν να κάνω το καθήκον μου, να ζητήσω απόδειξη, να δημιουργήσω θέμα. Ντρέπομαι! Η μελλοντική κίνησή μου; Δεν θα ξαναπατήσω εκεί. Δεν έχω το κουράγιο να τον καταδώσω ενώ θα ‘πρεπε! Ένα είναι σίγουρο. Η φοροδιαφυγή αντί να μειώνεται έχει ξεσαλώσει! Και το κυριότερο; Κανένας δεν νοιάζεται!

Έφυγα με χαλασμένο το κέφι μου και διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου. Η ώρα είχε πάει 4μιση το απόγευμα και ο καφές στην παραλία ένας τρόπος να ηρεμήσεις, έτσι ή αλλιώς. Αφήσαμε στο παραλιακό πάρκιγκ το αυτοκίνητο και περπατώντας στην πανέμορφη Βολιώτικη παραλία διαλέξαμε μια καφετέρια στην τύχη, όλες ίδιες είναι όσον αφορά τη θέση, την αίσθηση, τη θέα, μπορώ να πω και την ποιότητα.

Ήρθε ο σερβιτόρος και παραγγείλαμε έναν Ελληνικό καφέ και μια σοκολάτα. Σε λίγο τα είχαμε στο τραπέζι μας μαζί με… δυο τυρόπιτες, μία για τον καθένα. Άρχισα πάλι να ανεβάζω πίεση! Τέλος πάντων ήπιαμε τον καφέ μας και καθώς ήμασταν χορτάτοι δεν φάγαμε τις τυρόπιτες. Ζητήσαμε το λογαριασμό. Αυτός τουλάχιστον, ήταν σωστός και με απόδειξη. 2,5 ο Ελληνικός και 3,5 η σοκολάτα, σύνολο 6 ευρώ. Όσο είχαν και πριν δύο χρόνια όταν άρχιζε η κρίση.
Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ή μάλλον κάτι έχει αλλάξει, ο δίσκος περιέχει περισσότερα καλούδια. Έχει και τυρόπιτα! Αλλά ο στόχος δεν είναι τι θα πουλήσουν αλλά τι θα εισπράξουν. Και αυτό το έχουν πετύχει, 6 έπαιρναν πριν 2 χρόνια 6 παίρνουν και σήμερα. Αυτό που δεν έχουν αντιληφθεί είναι ότι ο κόσμος γνωρίζει πλέον την αισχροκέρδειά τους τότε και τώρα. Και η τιμωρία είναι κοντά! Για σκεφτείτε, μια τυρόπιτα δώρο και η τιμή ίδια! Πόσα έβαζαν τόσα χρόνια στην τσέπη! Το νταβατζιλίκι όμως ακόμα συνεχίζεται. Θέλεις να πεις καφέ, αγναντεύοντας τη θάλασσα, τις βάρκες που κουνιούνται, τα Πευκάκια απέναντι και σε βάζουν με το ζόρι να φας χωρίς να θέλεις. Κάποιος μπορεί να μου πει, «μην την τρως την τυρόπιτα ρε φίλε». Το θέμα όμως δεν είναι η τυρόπιτα αλλά η κοροϊδία και το τάχα φτηνό σύνολο. Όταν παραγγέλνω καφέ ζητώ να μου σερβίρουν καφέ και το κυριότερο σε λογική τιμή.

Κατεβάστε τις τιμές ρε κρετίνοι. Δεν χρειαζόμαστε τις προσφορές σας είτε αυτές είναι στα super markets, είτε στα ρούχα και τα παπούτσια, είτε στις καφετέριες. Μην κλέβετε τον κόσμο χρησιμοποιώντας τρικς. Κοιτάξτε τον στα μάτια και πείτε του. Κατεβάσαμε τις τιμές σε τίμιο και λογικό επίπεδο και σας περιμένουμε. Αφήστε τα καραγκιοζιλίκια. Βλέπω τα μαγαζιά στην Ερμού το ένα δίπλα στο άλλο με κάτι γιγάντια νούμερα κολλημένα στις βιτρίνες. 50%-60%-70%. Σ’ ένα υπάρχει και 75%! Προσφορές λένε! Για ποιες προσφορές μιλάτε ρε που δεν μπαίνει άνθρωπος μέσα να ψωνίσει; Έχετε την εντύπωση ότι υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουν οι τιμές στα προηγούμενα επίπεδα και επιμένετε στον όρο ΠΡΟΣΦΟΡΑ; Ντροπή σας! Υπάρχουν καταστήματα που έχουν στη βιτρίνα τους το 70% και μέσα τα μοιράζουν σχεδόν τζάμπα. Προς τα πού πάτε; Συνέλθετε! Τείνατε χέρι φιλίας στον καταναλωτή δηλαδή σε όλους εμάς (το εμάς περιλαμβάνει κι εσάς) και αναθεωρείστε τα πάντα. Ο κόσμος μας έχει αλλάξει!

Φύγαμε και προχωρώντας προς το πάρκιγκ η γυναίκα μου επιθύμησε μια σοκολάτα. Σταματήσαμε σ’ ένα περίπτερο και αγοράσαμε μια ΙΟΝ γάλακτος. Έδωσα 10 ευρώ στο περιπτερά και μου έδωσε τα ρέστα. Στο χέρι μου βρήκα κι ένα χαρτάκι. Δεν κατάλαβα τι ήταν. Έβαλα τα χρήματα στη τσέπη μου και κοίταξα το χαρτάκι.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! ΗΤΑΝ ΑΠΟΔΕΙΞΗ! Μια απόδειξη τίμια που έγραφε το ποσό της τιμής της σοκολάτας, μόνο!
Άνευ προσφοράς, άνευ... τυρόπιτας!

Πριν φτάσω στο περίπτερο σκεφτόμενος όσα μου είχαν συμβεί, εκείνη τη μέρα, μέσα σε ελάχιστες ώρες, είχα καταλήξει ξανά στο συμπέρασμα ότι αυτός ο τόπος δεν σώζεται με τίποτα!

Είχα κάνει λάθος! Υπάρχει ελπίδα!

Ο περιπτεράς μου είχε δείξει το δρόμο! 

Chrisgio

Θάνατος για 50 ρουπίες!

Κάπνιζα ηρωίνη για πολύ καιρό, αλλά εδώ και δύο χρόνια κάνω μόνο ενέσεις. Είναι φθηνότερο αλλά κατά κάποιο τρόπο το ίδιο, είπε ο Darminder.

Τα ρούχα και το σώμα του χαρακτηρίζουν μια φαινομενικά ατέλειωτη ζωή στο δρόμο. Tα μάτια του θλιμμένα και κουρασμένα από την συνεχή χρήση φαρμακευτικών ναρκωτικών.

Λίγες ώρες αργότερα το 17χρονο αγόρι από το Bihar ήταν νεκρό. Σε μια προσπάθεια να βρει χρήματα για τη δόση του, μετά από άγριο ξυλοδαρμό, από «φίλους» του που τον άφησαν εν τέλει να πεθάνει σ’ ένα βρώμικο σοκάκι.

Η αστυνομία αργότερα τον πέταξε στο νεκροτομείο του τοπικού νοσοκομείου και όπως πολλοί άλλοι, εξαφανίστηκε πολύ πριν την ώρα του. Ο Darminder έγινε θύμα ενός φαρμάκου που έχει παραχθεί για διαφορετικό σκοπό. Να απαλύνει τον πόνο, να θεραπεύσει, να βοηθήσει τους ανθρώπους.

Κι ενώ παγκοσμίως ο αριθμός των χρηστών ηρωίνης αυξάνεται συνεχώς, μία άλλη πολύ πιο ενοχλητική μορφή κατάχρησης ναρκωτικών αυξάνεται σταθερά, αλλά και σε μεγάλο βαθμό μη αναγνωρισμένο.

Φαρμακευτικά προϊόντα, ιδιαίτερα τα παράγωγα του οπίου, που προορίζονταν για μια τελείως διαφορετική χρήση, βρίσκονται σε άνοδο και τείνουν να κυριαρχήσουν στην αγορά των ναρκωτικών στον τρίτο κόσμο.

Τα φάρμακα αυτά είναι, είτε αντιγραφή των αρχικών-γνήσιων προϊόντων που αναπαράγονται σε υπόγεια εργαστήρια, είτε  προϊόντα ύποπτων και αμφιβόλου ποιότητος φαρμακευτικών εταιρειών που ποτέ δεν θα έπρεπε να τα κατασκευάζουν. Στο τέλος, το προσφερόμενο προϊόν προορίζεται για έναν σκοπό και μόνο, να κερδίσουν χρήματα από τον εθισμό των χρηστών.

Στην Ινδία του 21ου αιώνα, αυτό το είδος χρήσης ναρκωτικών έχει γίνει ένα ανησυχητικό φαινόμενο με καταστροφικές συνέπειες. Αυτό που κάποτε ήταν αδιανόητο, σε μια κοινωνία με ανεπτυγμένη θρησκευτική συνείδηση, έχει γίνει μια θλιβερή πραγματικότητα.

Η ποικιλία των φαρμάκων που κυκλοφορούν είναι τεράστια και προσφέρει τα πάντα, για όλους και για κάθε περίσταση, ενώ η αγορά τους είναι τόσο εύκολη όσο η αγορά ενός σιροπιού για τον βήχα στο σούπερ μάρκετ ή σε ένα από τα πολλά φαρμακεία που υπάρχουν σε πόλεις και χωριά. Τα φάρμακα, υποτίθεται ότι δεν πρέπει να δίδονται σε οποιονδήποτε χωρίς συνταγή γιατρού, πράγμα που δεν γίνεται, ενώ πωλούνται σε τιμές που ακόμη και οι φτωχοί μπορούν να αντέξουν οικονομικά. 

Μία αμπούλα Buprenorphine (ένα ημι-συνθετικό οπιοειδές που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της εξάρτησης από οπιοειδή), μια αμπούλα Diazepam (βενζοδιαζεπίνη παράγωγο φάρμακο γνωστή και ως Valium, Lexotanil, Stedon), μια αμπούλα Kavil (αντιισταμινικό που μειώνει τις παρενέργειες των δύο άλλων φαρμάκων) και δύο σύριγγες μιας χρήσης πωλούνται για 50 ρουπίες, κάτι λιγότερο από 1 δολάριο. 

Οι εικόνες που ακολουθούν είναι συγκλονιστικές. Πολλοί ίσως τις θεωρήσουν υπεβολικά σκληρές.  
Τελικά έκρινα (πάντα με το φτωχό μου το μυαλό) ότι η δημοσίευσή τους μάλλον θα βοηθήσει!

Δύο ανήλικα αγόρια μοιράζονται ένα... «τσιγάρο». Τα περισσότερα από τα παιδιά και τους εφήβους αρχίζουν τη σταδιοδρομία τους στα ναρκωτικά σνιφάροντας κόλλα. Σήμερα, τα φαρμακευτικά προϊόντα, όπως ισχυρά αναλγητικά και χαλαρωτικά βρίσκονται σε ανοδική τροχιά και κυριαρχούν αργά αλλά σταθερά στην αγορά των ναρκωτικών στον τρίτο κόσμο.

Ένας εξαρτημένος κρατάει στα χέρια του ένα σετ χρήσης. Πωλείται για 50 ινδικές ρουπίες, κάτι λιγότερο από 1 δολάριο ΗΠΑ και συνήθως αποτελείται από δύο σύριγγες, μια αμπούλα Buprenorphine , μια αμπούλα  benzodiazepine και μία αμπούλα αντιισταμινικό.

Μια ομάδα από χρήστες ναρκωτικών βρίσκεται σε μια μικρή αυλή και ετοιμάζονται για ένεση τους. Οι βελόνες είναι συχνά κοινόχρηστες και ασθένειες όπως η φυματίωση και το HIV/AIDS είναι πολύ κοινές στους τοξικομανείς.

Λίγο μετά την ένεση δύο αστυνομικοί ελέγχουν έναν τοξικομανή. Πολλοί από αστυνομικοί εμπλέκονται στο εμπόριο ναρκωτικών.

Ένας εξαρτημένος πάνω σε τσιμεντοσωλήνες, ενώ ένας διαβάτης περνάει απαθής δίπλα του σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Λόγω της συνεχούς αύξησης της φαρμακευτικής κατάχρησης ιδιαίτερα στο Jahangirpuri, μια περιοχή στα περίχωρα του Δελχί,  αυτό έχει καταστεί σχεδόν φυσιολογικό.

Ο Darminder ένα 17χρονο αγόρι από το Bihar της Ινδίας, περιπατάει σε  δρόμο του Jahangirpuri.

Το 17χρονο αγόρι στέκεται στη άκρη του γεμάτου κίνηση κεντρικό δρόμο. Ένα πολυσύχναστο μέρος είναι πάντα ένα ιδανικό για κάθε είδους νόμιμης και παράνομης διακίνησης.

Το 17χρονο αγόρι κείται νεκρό στο βρώμικο σοκάκι. Ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τους «φίλους» του. Αιτία; Το χρήμα για τη δόση του.

Το σώμα του δόλιου Darminder, του 17χρονου αγοριού, μεταφέρεται στο νεκροτομείο. Οι υπάλληλοι εκεί έχουν σταματήσει εδώ και καιρό να καταγράφουν περιπτώσεις ναρκομανών που σχετίζονται με θάνατο ή βία. Οι περισσότεροι από τους τοξικομανείς δεν φέρουν έγγραφα και ως εκ τούτου είναι σχεδόν αδύνατο να αναγνωριστούν και να πιστοποιηθεί ο θάνατός τους. Άραγε ο μικρός αριστερά καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του.

Ένα άδειο μπουκάλι K avil. Ένα αντιισταμινικό που μειώνει τις παρενέργειες του ενέσιμου μείγματος. Όλα τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την ένεση είναι φαρμακευτικά προϊόντα που στην πραγματικότητα παρέχονται μόνο με ιατρική συνταγή.

Eργαζόμενοι σε εργοστάσιο παραγωγής φαρμάκων στα περίχωρα του Δελχί κάνουν τον τελικό έλεγχο στις αμπούλες μορφίνης. Η Ινδία είναι ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς των generic drugs και επίσης γνωστή ως το φαρμακείο του 3ου κόσμου.

Χωρίς να έχει συνταγή, ένας χρήστης αγοράζει φάρμακα που χορηγούνται μόνο με ιατρική συνταγή από ένα τοπικό φαρμακείο. Οι τακτικοί πελάτες παίρνουν φάρμακα με έκπτωση ή αντί αυτού ένα αντικαταθλιπτικό φάρμακο δωρεάν.

Ένας ιδιοκτήτης φαρμακείου μετράει την ημερήσια είσπραξή του. Περίπου το 90% του μηνιαίου εισοδήματος του φαρμακείου προέρχεται από την παράνομη πώληση φαρμάκων.

Μια ομάδα των τοξικομανών κάθεται κοντά σ’ ένα πάρκο, ενώ ένα μικρό παιδί τους παρακολουθεί. Λόγω της συνεχούς αύξησης της φαρμακευτικής κατάχρησης στο Jahangirpuri, μια περιοχή στα περίχωρα του Δελχί, αυτό έχει καταστεί σχεδόν καθημερινή κοινή θέα.

Ένας χρήστης και η μαϊμού του ξεκουράζονται στον κεντρικό δρόμο του Jahangirpuri.

Ένας εξαρτημένος συλλέγει σάπια φρούτα που αργότερα θα προσπαθήσει να πουλήσει. Οι χρήστες χωρίς σταθερό εισόδημα προσπαθούν να καλύψουν το κόστος της εξάρτησής τους από τη συλλογή και πώληση αποβλήτων, επαιτεία, απλή εργασία και διαρρήξεις.

Εξαρτημένος και η 99χρονη μητέρα του ποζάρουν, μέσα από έναν καθρέφτη στο μικρό καθιστικό τους. Η μητέρα του και η υπόλοιπη οικογένειά του, με την οποία ζει, δεν ξέρουν για τον εθισμό του.

Πριν εθιστεί στα φάρμακα τό 21 ετών αγόρι ήταν ένας κικ-μποξέρ, αρκετά γνωστός για το ταλέντο του. Το σημάδι από μαχαίρι στο πρόσωπό του, είναι ότι έχει απομείνει από μια από τις πολλές μάχες με άλλους εξαρτημένους.

Έξαρτημένος κάνει την ένεσή του στην βουβωνική χώρα. Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν αυτό το φάρμακο σε καθημερινή βάση ανήκουν σχεδόν σε όλα τα  επίπεδα της κοινωνίας και τις ηλικίες. Παιδιά και γέροντες, ζητιάνοι και ιδιοκτήτες καταστημάτων, δολοφόνοι και φοιτητές.

Δύο ηλικιωμένοι τοξικομανείς πίνουν το τσάι τους. Ο ένας είναι ένας πλούσιος ιδιοκτήτης καταστημάτων, ο άλλος ένας δημοτικός υπάλληλος. Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν αυτό το φάρμακο σε καθημερινή βάση ανήκουν σχεδόν σε όλα τα  επίπεδα της κοινωνίας και τις ηλικίες. Παιδιά και γέροντες, ζητιάνοι και οι ιδιοκτήτες καταστημάτων, δολοφόνοι και φοιτητές.

Ένα αγόρι 15 ετών παρακολουθεί έναν τον ηλικιωμένο τοξικομανή να  προετοιμάζει μία  από τις καθημερινές ενέσεις του. Η εκτεταμένη φτώχεια, η απόγνωση και το αβέβαιο  μέλλον οδηγεί πολλά παιδιά αλλά και μεγαλύτερους στην πρώτη τους επαφή με σκληρά ναρκωτικά.

Ένα 15χρονο αγόρι  σιγά-σιγά μαστουρώνει και… «χάνεται» μετά από μία από τις καθημερινές κοκτέιλ ενέσεις του. Λόγω της εξάρτησής του εδώ και ενάμιση χρόνο έχει φύγει από την οικογένειά του.

Ένα αγόρι στην ηλικία των 16 ετοιμάζει μια από καθημερινές ενέσεις του. Τελικά ο ίδιος και πολλοί άλλοι έγιναν θύματα ενός φαρμάκου που έχει παραχθεί για διαφορετικό σκοπό. Να απαλύνει τον πόνο, να θεραπεύσει, να βοηθήσει τους ανθρώπους.

Δύο νεαροί τοξικομανείς μοιράζονται μια σύριγγα. Οι βελόνες είναι συχνά κοινές και οι ασθένειες αίματος όπως η φυματίωση και το HIV/AIDS είναι πολύ διαδεδομένες μεταξύ των τοξικομανών.

Ένα νεαρό αγόρι κοιμάται σε ένα ετοιμόρροπο σπίτι αφού πήρε την καθημερινή του δόση.

Δύο χρήστες κάνουν ένεση στη βουβωνική χώρα. Το Diazepam, ένα από τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται συχνά, δεν προορίζεται για ενδοφλέβια ένεση. Δεδομένου ότι είναι ένα υγρό με βάση το πετρέλαιο καταστρέφει την εσωτερική επιφάνεια των φλεβών και συχνά οδηγεί στη συμφόρηση ή την απόφραξή τους.

Μέσα σε ένα παλιό σπίτι ένας εθισμένος κοιτάζει ένα μεγάλο απόστημα στο πόδι του που τον κατέστησε ανίκανο να περπατάει. Η εύκολη διαθεσιμότητα, η ισχυρή επίδραση και η πολύ φθηνή τιμή είναι μερικοί από τους κύριους λόγους της αύξησης της κατάχρησης φαρμακευτικών ναρκωτικών.

Εθελοντές από κάποια ΜΚΟ καθαρίζουν το βαριά μολυσμένο πόδι του εξαρτημένου. Το Diazepam, ένα από τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται συχνά, δεν προορίζεται για ενδοφλέβια ένεση. Δεδομένου ότι είναι ένα υγρό με βάση το πετρέλαιο καταστρέφει την εσωτερική επιφάνεια του φλέβα και συχνά οδηγεί σε συμφόρηση ή απόφραξη φλέβας.

Ο εξαρτημένος ουρλιάζει από πόνο καθώς εθελοντές από κάποια ΜΚΟ καθαρίζουν το μολυσμένο πόδι του.

Τις πρώτες πρωινές ώρες όλα τα εξαρτημένα άτομα από την περιοχή της Jahangirpuri συγκεντρώνονται σε ένα κέντρο, το οποίο είναι μέρος του προγράμματος DSACS (Delhi State Aids Control Society). Εδώ λαμβάνουν από το στόμα την ημερήσια δόση ενός υποκατάστατου, το οποίο έχει παρόμοια αποτελέσματα με το φάρμακο που συνήθως το κάνουν ένεση.

Ένας εξαρτημένος περπατά μέσα σε ένα πάρκο χρησιμοποιώντας ένα δεκανίκι για να στηρίξει το πόδι του που έχει πληγεί από ένα παλιό απόστημα.

Δύο τοξικομανείς μέσα σε ένα παλιό συγκρότημα δημόσιων τουαλετών. Οι περισσότεροι από τους μακροχρόνιους τοξικομανείς ηρωίνης τελικά έρχονται σε επαφή με τα πολύ πιο φτηνά φαρμακευτικά ναρκωτικά.

Ένα αγόρι μέσα σε ένα εγκαταλειμμένο δημόσιο ουρητήριο  στο οποίο ζει μια ομάδα φαρμακευτικών τοξικομανών. Η εκτεταμένη φτώχεια, η απόγνωση και το αβέβαιο  μέλλον οδηγεί πολλά παιδιά αλλά και μεγαλύτερους στην πρώτη τους επαφή με σκληρά ναρκωτικά.

Ένας νεαρός εθισμένος απειλείται με μαχαίρι από ένα άλλο εξαρτημένο άτομο. Ειδικά για τους νέους τοξικομανείς, οι σχέσεις με τους παλαιότερους και πιο έμπειρους χρήστες, σημαίνει ασφάλεια και κίνδυνο την ίδια στιγμή.

Καυγάς εν όψει μετά τη χρήση.

Ένας εξαρτημένος, μετά την ένεση, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, καθησυχάζεται από τον φίλο του.

Ένας εξαρτημένος έχοντας το πρόσωπό του καλυμένο με ένα κομμάτι πανί κοιμάται σε ένα δημόσιο πάρκο.

 ****************************************

Επιστέφοντας στην Ελληνική πραγματικότητα, κλείνω με ένα σύντομο κείμενο του φίλου Λεωνίδα Καστανά. 

 

Την ώρα που μιλάμε πολιτικά, οι «άλλοι» δίνουν τη μάχη της ζωής τους στα θεραπευτικά κέντρα απεξάρτησης από την... «παραμύθα».
Σφίγγουμε το χέρι σ’ αυτούς, αλλά και σε όσους τους βοηθούν να δώσουν και πάλι νόημα στην ύπαρξή τους.

Chrisgio

Θύρα 7: 31 χρονια μετά!

Ήταν Φεβρουάριος 1981. Σε ηλικία 24 ετών νεαρός ανθυποπλοίαρχος, βρισκόμουν στον Πειραιά και παρακολουθούσα σεμινάρια στο Κ.Ε.Σ.Ε.Ν. (Κέντρο Επιμόρφωσης Στελεχών Εμπορικού Ναυτικού).

Ηλιόλουστη μέρα η 8η Φεβρουαρίου. Ιδανική για ποδόσφαιρο. Εκείνη την εποχή τα παιχνίδια άρχιζαν νωρίς το απόγευμα, το χειμώνα στις 2 μετά το μεσημέρι. Οι θύρες άνοιγαν καταμεσήμερο και στα ντέρμπι από το πρωί για να πιάσουν θέση οι φίλαθλοι αφού ο τσαμπουκάς και το «άντε ρε που είναι δικιά σου η θέση», αν και αριθμημένη, δεν είναι μόνο σημείο των καιρών μας. H… κλανομαγκιά και ο... Ελληνάρας είναι διαχρονικά φαινόμενα.

Έφυγα νωρίς από του Ρέντη με τα πόδια, πριν το μεσημέρι, για το Καραϊσκάκη πιστεύοντας ότι θα βρω εισιτήριο. Ο αγώνας ήταν Ολυμπιακός – ΑΕΚ. Βγήκα στην Πειραιώς και στην Καραολή και Δημητρίου έστριψα αριστερά. Το παλιό Καραϊσκάκη ξεπρόβαλε στις δόξες του.

Ένας χοντρός τύπος μαυραγορίτης, καμιά 100στή μέτρα από το γήπεδο κρατούσε στο χέρι ένα εισιτήριο της θύρας 13, με επίσημη τιμή 300 δραχμές, (ούτε ένα ευρώ σημερινό!) και το έδειχνε με τρόπο στους περαστικούς.

Άντε να βρεις σήμερα από αυτή την «παρτίδα» των λαμόγιων των γηπέδων. Ένα «επάγγελμα» που η σαπίλα του ποδοσφαίρου σχεδόν το εξαφάνισε. Είναι παράξενο αλλά στα γήπεδα η μαύρη αγορά ανθεί όταν το ποδόσφαιρο πάει καλά. Είναι τότε που παίζεται ποδόσφαιρο της προκοπής, που ο κόσμος θέλει και κυρίως δεν φοβάται να πάει στο γήπεδο. Είναι τότε που παρουσιάζεται έλλειψη εισιτηρίων λόγω της μεγάλης ζήτησης. Είναι τότε που οι μαυραγορίτες κάνουν πάρτι. Και τότε, παίζονταν καλό ποδόσφαιρο!

Η θύρα 13 ήταν αυτή που πίσω της είχε τον δεύτερο ηλεκτρονικό πίνακα, στη γωνία του γηπέδου προς τον Πειραιά. Τον ρώτησα «πόσο;» μου απάντησε «1.000 δραχμές φιλάρα» και μου γύρισαν τα άντερα. «Να σου δώσω 500» του αντιγύρισα. «1.000» μου επανέλαβε. Τον παράτησα και προχώρησα.

Ο κόσμος ουρές στα ταμεία να αγοράσει τα τελευταία εισιτήρια. Υπήρχαν μόνο της θύρας 7, τα άλλα είχαν εξαφανιστεί. Δεν ανήκω στην κατηγορία των φανατικών φιλάθλων και προτιμούσα από τότε, να παρακολουθώ όλους τους αγώνες από τις θύρες 9, 10 ή 11 στο παλιό Καραϊσκάκη. Στο καινούργιο δεν έχω πάει ποτέ! Το γήπεδο δύο ώρες πριν την έναρξη του αγώνα ήταν σχεδόν γεμάτο! Μπήκα κι εγώ στη ουρά μη τυχόν και βρω αυτό που ζητούσα αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση. Βγήκα από την ουρά και γύρισα προ την Καραολή με σκοπό να αποσπάσω απ’ τον μαυραγορίτη το εισιτήριο της θύρας 13 με όσο το δυνατόν χαμηλότερη τιμή ενώ με είχε κυριεύσει η αγωνία μήπως κάποιος άλλος «παλαβός» του τα είχε «σκάσει».

Τον βρήκα στη ίδια θέση να λέει το «ποίημα» του. Μετά από αρκετή ώρα διαπραγματεύσεων τίποτα δεν είχε αλλάξει. Ανυποχώρητος ο τύπος, βράχος. Κοίταξα το ρολόι μου. Είχε πλησιάσει επικίνδυνα η ώρα έναρξης. Μπρος στο φόβο να χάσω το ματς υπέκυψα και του έσκασα το χιλιάρικο. Είχα... παλαβώσει. Παίρνοντας το μαγικό χαρτάκι του έριξα και μερικά «γαλλικά», αλλά ούτε που τ' άκουσε, ώσπου να τα πω είχε εξαφανιστεί.

Με το χαρτάκι στο χέρι άρχισα να τρέχω, να προλάβω να φέρω γύρω το στάδιο, να φτάσω στη 13. Τελικά πρόλαβα και σχεδόν με το που κάθισα στη θέση μου το παιχνίδι ξεκίνησε.

Τρία γκολ ο Γαλάκος κι από ένα οι Κουσουλάκης, Ορφανός, Βαμβακούλας. Ο Νικολούδης, αν και χωρίς γκολ, ήταν απόλαυση. Μια ιστορική νίκη! Θυμάμαι ότι ήμασταν μονίμως όρθιοι, είτε για τα γκολ που έπεφταν βροχή, είτε για τις χαμένες ευκαιρίες, είτε για χορό. Αγκαλιαζόμασταν οι φίλαθλοι αν και άγνωστοι μεταξύ μας. Μας είχε «φτιάξει» η εμφάνιση της ομάδας.

Το παιχνίδι τελείωσε και ήρεμα χωρίς πρόβλημα χαρούμενοι βγήκαμε από το γήπεδο. Αρκετοί μείναμε έξω από τη 13, μιλώντας για το παιχνίδι, όταν ξαφνικά είδαμε περιπολικά να κινούνται με μεγάλες ταχύτητες κουβαλώντας φιλάθλους, αστυνομικοί να κρατάνε άλλους μέσα στα αίματα και ρούχα σκισμένα, κάποιους που έκλαιγαν, φωνές, ουρλιαχτά. Υποθέσαμε ότι κάποιοι είχαν πλακωθεί μεταξύ τους και έπεσαν μερικές «ψιλές». Δυστυχώς δεν ήταν έτσι και σε λίγο ξεδιπλώθηκαν μπροστά στα μάτια μου φρικτές εικόνες που έμελλαν να μείνουν χαραγμένες για πάντα στο μυαλό μου.

Η υπόλοιπη ιστορία γνωστή. Πολλοί οι νεκροί, πολλαπλάσιοι οι τραυματίες. Χωρίς λόγο! Για πλάκα! Οι υπεύθυνοι της θύρας 7, όπως είπαν, δεν άνοιξαν έγκαιρα τις πόρτες και ο κόσμος κατευθυνόμενος προς την έξοδο πίεσε τους μπροστινούς. Άλλοι πέθαναν από ασφυξία και άλλοι από τσαλαπάτημα.
Η εκπομπή «ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ» δεν έγινε, οι αθλητικές εφημερίδες βγήκαν ασπρόμαυρες, ο πρωθυπουργός Γ. Ράλλης κήρυξε πένθος. Ο θρίαμβος είχε μεταβληθεί σε θρήνο που εμείς οι γαύροι που το ζήσαμε, θα το θυμόμαστε για πάντα.

Μετά από τόσα χρόνια, αναπολώ και μονολογώ: «Ήμουν κι εγώ εκεί!»

Ο μαυραγορίτης με το πανάκριβο εισιτήριο της θύρας 13, ίσως και να μου έσωσε τη ζωή. Αν δεν το είχα πάρει, θα είχα μπει στην θύρα 7.
Το 13 πρέπει να το θεωρώ τυχερό!

Chrisgio

Προφητείας συνέχεια...

Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης έχω να πω ότι ο Χάρρυ Κλυνν, το 1983, είχε και δύο χρόνια εμπειρίας για να προβλέψει την λαίλαπα που ακολούθησε.

Για την, γεμάτη πολιτισμό κι ευπρέπεια ιστορική, δήλωση του ευπατρίδη Γεωργίου Ράλλη...

«Σε μια Δημοκρατία ο λαός αποφασίζει κυριαρχικά. Και ο Ελληνικός λαός αποφάσισε. Η ετυμηγορία του είναι για όλους σεβαστή. Δεν πιστεύω ότι ήταν η καλύτερη επιλογή. Εύχομαι όμως ο λαός να μη χρειαστεί να το μετανιώσει»

... το βράδυ της νίκης του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο του 1981, τι θα μπορούσαμε να πούμε; Πως θα την χαρακτηρίζαμε;

Σήμερα το μόνο σίγουρο  είναι ότι ο καθένας το αξιολογεί και το ερμηνεύει όπως τον... συμφέρει!

Chrisgio

Η Προφητεία...

«Εδώ και δύο χρόνια έχει αρχίσει το μεγάλο κακό, που θα μετατρέψει σιγά-σιγά τους Έλληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων.

Σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα, Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει.

Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης» .

1983, Χάρρυ Κλυνν, «Αλλαγή και πάσης Ελλάδος»

Το γάλα και οι ανόητοι...

Όποιος νομίζει ότι κάνω διαφήμιση καλύτερα να μη συνεχίσει το διάβασμα!

Πριν λίγες μέρες πήγα για ψώνια στο Super Market με τη γυναίκα μου. Για να μειώσουμε το χρόνο, ο ένας από τον ένα διάδρομο η άλλη από τον άλλον στο «ΑΒ Βασιλόπουλος» της γειτονιάς.

Σταμάτησα στα γάλατα. Πάντα αγοράζω αυτό με την ταμπέλα του Super Market το οποίο και καλό είναι και κυρίως το φθηνότερο. Πάντα όμως συγκρίνω τις τιμές, μην τυχόν έχει αλλάξει κάτι. Κι αυτή τη φορά καμία έκπληξη. Η εικόνα όμως, όπως και τις προηγούμενες φορές, εξακολουθεί να προβληματίζει.

Έβγαλα μολύβι και χαρτί, επέλεξα τέσσερα κουτιά γάλα, από τα πιο γνωστά και αντιπροσωπευτικά  της αγοράς από την οποία το καθένα προέρχεται. Σημείωσα τις τιμές τους και σας τα παρουσιάζω με σειρά από το ακριβότερο προς το φθηνότερο. 

1. ΦΑΓΕ: 1,43 (Ελληνικό)

2. ΝΟΥΝΟΥ: 1,35 (Ξένο)

3. ΕΒΟΛ: 1,21 (Τοπικό Βολιώτικο)

4. ΑΒ Βασιλόπουλος: 0,93 (ταμπέλας)

Αναρωτήθηκα γιατί αυτές οι μεγάλες διαφορές ανάμεσα σε δύο κουτιά που έχουν το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο, 1 λίτρο γάλα το καθένα. Σκέφτηκα να περιεργαστώ τα ακριβότερα από αυτά μην τυχόν διαθέτουν... αξεσουάρ όπως ζάντες αλουμινίου, δερμάτινο σαλόνι, ABS, ESP ή... χρυσόσκονη και χαμογέλασα! 

Στη βιτρίνα των γαλακτοκομικών στο σημείο που ήταν τοποθετημένα τα «ΑΒ Βασιλόπουλος» παρατήρησα ότι υπήρχε αρκετός άδειος χώρος που οφείλεται στη μεγάλη κατανάλωση του προϊόντος και χρειάζεται συνέχεια ανατροφοδότηση με νέες ποσότητες. Και γιατί να μην έχει κατανάλωση; Τι του λείπει; Το όνομα; Αστείες κουβέντες!

Δεν δίνω δεκάρα για το πανάκριβο ελληνικό ΦΑΓΕ, πολλώ δε μάλλον για το εξ’ ίσου ακριβό και ξενόφερτο ΝΟΥΝΟΥ.

Λυπάμαι μόνο για το Βολιώτικο ΕΒΟΛ που εξακολουθεί να παραμένει τόσο ακριβό. Δεν ξέρω γιατί αλλά αν νομίζουν εκεί στην ΕΒΟΛ ότι θα το προτιμώ μόνο και μόνο επειδή είναι ντόπιο, κούνια που τους κούναγε. Θα το προτιμήσω μόνο όταν έρθει σε λογικά επίπεδα τιμής. Μέχρι τότε θα περνάω από μπροστά του θα του λέω καλημέρα και θα ψωνίζω από δίπλα!

Όμως παρά την εξωφρενικά μεγάλη διαφορά τιμής μεταξύ των τριών πρώτων και του τέταρτου, οι φίρμες όλες εξακολουθούν να είναι στα ράφια και να πουλάνε, άλλες λιγότερο άλλες περισσότερο, όταν η διαφορά μεταξύ ΦΑΓΕ και ΑΒ Βασιλόπουλος είναι στο 55%! Αν είναι δυνατόν!

Αλλά αυτοί είναι οι Έλληνες, αυτή είναι η Ελλάδα, γενικώς! 

Ακόμα και σήμερα, λίγο πριν τον θάνατό μας, εξακολουθούμε να παίζουμε το παιχνίδι των δυνατών.

Ποιος μας εμποδίζει να απομονώσουμε αυτούς και τα προϊόντα τους;
Αυτούς που προκλητικά μας λένε: «Και ακριβά θα τα πουλάμε κι εσείς θα τα αγοράζετε, ανόητοι!»

Ποιος μας εμποδίζει να το κάνουμε; 

Κανένας! 

Το πρόβλημα και συγχρόνως η ερώτηση είναι ένα/μία και μοναδικό/η.

Ποιος θα μας εμποδίσει να συνεχίσουμε να μαλακιζόμαστε; 

Chrisgio

Ο Καστοριάδης και το Μνημόνιο

Δύσκολα μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον μακαρίτη Κορνήλιο Καστοριάδη για «δεξιές» θέσεις, ή να τον χαρακτηρίσει ανάλγητο καπιταλιστή και νεοφιλελεύθερο.

Σήμερα λοιπόν, αντί άλλης γνώμης, παραθέτω τα δικά του λόγια από αποδελτίωση παλιάς του τηλεοπτικής συνέντευξης, η οποία κυκλοφορεί τελευταία πολύ στο διαδίκτυο.

Με το παρακάτω απόσπασμα δεν θέλω φυσικά να υποστηρίξω ότι ο διαπρεπής φιλόσοφος, αν ζούσε σήμερα, θα ήταν Μνημονιακός. Είναι όμως εξαιρετικός ο τρόπος με τον οποίο ξεφτιλίζει τα επιχειρήματα όσων – δεξιών και αριστερών λαϊκιστών - προσπαθούν να ξεπλύνουν τις «αμαρτίες» του ελληνικού λαού στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ και να παραγράψουν την προσωπική ευθύνη του καθένα μας, ρίχνοντας την ευθύνη για το γεγονός ότι καταλήξαμε στο Μνημόνιο «στο σύστημα», «τους πολιτικούς», «τα λαμόγια», «το κεφάλαιο» και τους «ξένους».

Νικηφόρος Μαλεβίτης

Δημοσιογράφος: Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία» [στην Ελλάδα]; Ποιοι είναι οι λόγοι;

Καστοριάδης: Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτησή σας για ποιο λόγο, κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή.

Δημοσιογράφος: Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική περίπτωση;

Καστοριάδης: Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με «ταξικά» συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό...

Δημοσιογράφος: Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα;

Καστοριάδης: Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδο του. Αλλά τα όποια αποτελέσματά τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την Πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη. Μου ζητάτε να σας εξηγήσω. Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά έναν βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν «ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά»;

Δημοσιογράφος: Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας;

Καστοριάδης: Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Δημοσιογράφος: Πώς την εννοείτε αυτήν την ευθύνη;

Καστοριάδης: Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

Δημοσιογράφος: Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη...

Καστοριάδης: Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντας μου καζούρα στο Παρίσι το 1956: «Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματα του. Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμαίικο;». Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμαίικο, στον χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι. 

Από το Reporter.gr

Μερικές... "ΑΣΗΜΑΝΤΕΣ" φωτογραφίες των τελευταίων ημερών από τον κόσμο! Νο4

Ένας Ινδονήσιος κινεζικής καταγωγής προσεύχεται κατά τη διάρκεια της κινεζικής  γιορτής Lunar New Year στον ναό Dharma Bakti στην Chinatown της Τζακάρτας, τη Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012.

Δύτες του Ιταλικού Λιμενικού Σώματος κατά τη διάρκεια έρευνας και διάσωσης (SAR) στο πλοίο Costa Concordia ανακάλυψαν ακόμα ένα νεκρό, το σώμα μιας γυναίκας, στις 21 Ιανουαρίου 2012.

Ένας άνδρας περπατά ανάμεσα στο χιόνι στο Lofer, στην Αυστριακή επαρχία του Salzburg, την Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012. Η ισχυρή χιονόπτωση προκάλεσε κυκλοφοριακά προβλήματα σε πολλά μέρη της Αυστρίας και αύξησε σε μεγάλο βαθμό τον κίνδυνο χιονοστιβάδων στις ορεινές περιοχές.

Ο Αιγύπτιος, 14χρονος διαδηλωτής, Khalid Ali, με το πρόσωπό του βαμμένο στα χρώματα της εθνικής του σημαίας παρακολουθεί το συλλαλητήριο, την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012, κατά το οποίο περίπου 10.000 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Tahrir στο κέντρο του Καΐρου, με αφορμή την πρώτη επέτειο της λαϊκής εξέγερσης "Friday of Rage», μία μέρα σταθμό στην ιστορία της Αιγύπτου, που τελικά έφτασε στην ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ.

Μια πάπια, αναζητά θέση για να προσγειωθεί ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλες πάπιες που ξεχειμωνιάζουν στο πάρκο Cuddy Family Midtown στο Anchorage της Αλάσκας κατά τη διάρκεια μιας μέρας με θερμοκρασίες πολλούς βαθμούς κάτω από το μηδέν, την Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012.

Ινδουιστές πιστοί διασχίζουν τις, πρόσφατα κατασκευασμένες, προσωρινές γέφυρες στο Sangam, στη συμβολή των ποταμών Ganges (Γάγγης) και Yamuna, στο Allahabad, της Ινδίας, την Κυριακή 22 Γενάρη 2012. Εκατοντάδες χιλιάδες ινδουιστές προσκυνητές θα βουτήξουν στην συμβολή των ποταμών, με την ελπίδα να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους, ενώ άλλοι για να εξασφαλίσουν μια ωραία σύζυγο, κατά τη διάρκεια του Month Long Festival!

Κάτοικος της περιοχής περπατάει ανάμεσα στα ερείπια δεκάδων σπιτιών, μετά από πυρκαγιά που έπληξε μια παραγκούπολη στο κέντρο του Malabo, στην Ισημερινή Γουινέα, την Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012. Να σημειώσω ότι η Ισημερινή Γουινέα και η Γκαμπόν φιλοξενούν αυτό το καιρό το ποδοσφαιρικό τουρνουά African Cup of Nations. Όλα τάχει η Μαριορή, το ποδόσφαιρο της μάρανε!

Ένας νεαρός άνδρας κάνει τη γυμναστική του στην είσοδο του σπιτιού του (ο θεός να το πει σπίτι για να έχει και είσοδο), ενώ ο... αδιάφορος σκύλος του κοιμάται στο πάτωμα δίπλα του, στο Πορτ-ο-Πρενς της μαρτυρικής, σεισμόπληκτης και ξεχασμένης  από τον άλλο κόσμο Αϊτής, τη Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012. Τα φώτα της επικαιρότητας πέφτουν πλέον αλλού. Όση φτώχεια κι αν υπάρχει εκεί, δεν "πουλάει" πιά!

Άνδρες σε μια πιρόγα κωπηλατούν κατά μήκος ενός δρόμου που πλημμύρισε, μετά την υπερχείλιση του ποταμού Cauca, στις 25 Ιανουαρίου 2012, στην Candelaria της Valle del Cauca, στην Κολομβία. Σύμφωνα με επίσημη έκθεση, περίπου 3 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πληγεί από σφοδρές βροχοπτώσεις που προκαλούνται από το φαινόμενο «La Nina» από το δεύτερο εξάμηνο του 2010.

Πακιστανοί τελωνειακοί συγκεντρώνουν δίπλα στη φωτιά που καίει, μεγάλες κατασχεθείσες ποσότητες ηρωίνης, χασίς και  οινοπνευματωδών ποτών στα προάστια του Καράτσι στις 26 Ιανουαρίου 2012. Οι τελωνειακοί υπάλληλοι κατέστρεψαν 300 κιλά ηρωίνης, 1.280 κιλά χασίς και 771 μπουκάλια οινοπνευματωδών ποτών και της μπίρας που σηματοδότησε την Παγκόσμια Ημέρα Τελωνείων. (Τώρα κλαίνε όλα τ' αλάνια που θα μείνουνε χαρμάνια!)

Chrisgio