Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Τελικά το λιμάνι φόρτωσης ήταν το Townsville στο Queensland.
Φτάσαμε στις 30 Δεκεμβρίου και αγκυροβολήσαμε μέχρι τα ξημερώματα της πρωτοχρονιάς οπότε και το πλοίο μπήκε στο λιμάνι για να φορτώσει 44.000 τόνους ζάχαρη. Μια άσχημη μέρα για μας όπως και να το πάρει κανείς. Η συνεχείς βροχές έκαναν την φόρτωση προβληματική λόγω της ευαισθησίας του φορτίου στη βροχή κι έτσι η αναχώρηση ήρθε καθυστερημένα στις 4 του νέου έτους.
Στο Townsville συνάντησα και έναν Ινδό στην καταγωγή, αλλά Αυστραλό πολίτη πλέον, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την σωστή και ασφαλή στοιβασία του φορτίου. Μεταξύ άλλων τον ρώτησα γιατί η Αυστραλία έχει αυτή την τόσο αποστειρωμένη εικόνα με τους τόσο αυστηρούς νόμους που τηρούνται βέβαια με θρησκευτική ευλάβεια αλλά την καθιστούν «ξενέρωτη» την ίδια αλλά και τους κατοίκους της. Η απάντηση απλή, ρεαλιστική και πειστική.
«Στην Αυστραλία εκτός από τους ντόπιους Αβορίγινες, που δεν είναι και τόσοι πολλοί πλέον, υπάρχουν άνθρωποι πολλών και διαφορετικών εθνικοτήτων, φυλών, χρωμάτων, κουλτούρων, γλωσσών, παραδόσεων, ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ που αν δεν ακολουθείτο από την αρχή αυτή η αυστηρή και σκληρή γραμμή η ΒΑΒΕΛ αυτή είχε καταστρέψει αντί να προστατεύσει αυτή την χώρα-γη. Μπορεί να είναι αποστειρωμένη αλλά σ' αυτό οφείλει την ύπαρξή της σαν μία χώρα με πολύ υψηλό επίπεδο διαβίωσης».
Συμφώνησα μαζί του. Αλλού υπάρχουν χώρες με συμπαγείς πληθυσμούς (βλέπε Ελλάδα) και δεν μπορούν να βρουν άκρη. Θα έβρισκαν αυτοί με την διαφορετικότητα στο 100%; Κι όμως τα έχουν καταφέρει, ενώ εμείς...
Η αντίθετη πορεία, τουλάχιστον μέχρι το Torres Strait, χαράχτηκε για άλλη μία φορά στους χάρτες και το νέο ταξίδι ξεκίνησε. Σε μία μέρα φτάσαμε στο Cairns όπου επιβιβάστηκε ο πιλότος που θα μας πήγαινε μέχρι το Torres Strait. Στις 7 του μηνός Ιανουαρίου ο πλοηγός μας άφησε και το πλοίο συνέχισε το ταξίδι του αφήνοντας δεξιά του και βόρεια το Timor μπαίνοντας στις επικίνδυνες λόγω πειρατών θάλασσες της Ινδονησίας, Flores Sea, Java Sea και τα νησιά της όπως τα Lombok, Flores, Bali, Java, Celebes, Borneo, Sumatra κλπ. Μετά το δύσκολό πέρασμα του στενού της Σιγκαπούρης και του Malacca Strait λόγω αυξημένης θαλάσσιας κίνησης αλλά και πειρατείας φτάσαμε στο Prai της Μαλαισίας στις 14 Ιανουαρίου. Αγκυροβολήσαμε και η εκφόρτωση ξεκίνησε.
Μαλαισία!
Μία χώρα που αναπτύσσεται ραγδαία.
Σε λίγα χρόνια θα μιλάμε με σεβασμό για άλλη μια χώρα που θα τα έχει καταφέρει και θα την κοιτάμε κι αυτήν με τα κιάλια όπως κοιτάμε εδώ και καιρό την Νότια Κορέα, την Ταιβάν.
Φύγαμε από το Prai στις 22 Ιανουαρίου για το επόμενο λιμάνι φόρτωσης το TG Pemancingan στο νησί Kota Baru νοτιο-ανατολικά του μεγάλου νησιού Βόρνεο της Ινδονησίας, το φορτίο κάρβουνο, το λιμάνι εκφόρτωσης το Chennai (πρώην Madras) στην ανατολική Ινδία με ενδιάμεση στάση τη Σιγκαπούρη για ανεφοδιασμό.
Το πλοίο έφτασε και αγκυροβόλησε στο TG Pemancingan, στις 26 Ιανουαρίου. Δηλαδή για μία ακόμη φορά στο πουθενά. Στις 27 του μηνός άρχισε η φόρτωση και στις 28 υποδέχτηκα τον αντικαταστάτη μου.
Με 7 μήνες υπηρεσία στο καράβι έφτασε πλέον η ώρα να γυρίσω σπίτι μου.
Η φόρτωση προβληματική με αρκετές καθυστερήσεις λόγω συχνών τροπικών βροχών.
Τελικά αναχωρήσαμε στις 5 Φεβρουαρίου και αφού η παράδοση της πλοιαρχίας έγινε εν πλω την επόμενη μέρα, το καράβι αγκυροβόλησε στην Σιγκαπούρη στις 9 του μηνός τα χαράματα.
Η πετρέλευση άρχισε κι εγώ, αφού μάζεψα τα πράγματά μου, συνοδεία του πράκτορα αποβιβάστηκα.
Τα συναισθήματα για λίγες στιγμές ανάμικτα.
Από την μία μεριά άφηνα το πλοίο που μαζί του έζησα κάτι λιγότερο από 8 μήνες. Κομμάτι της ζωής μου.
Από την άλλη η οικογένεια που περιμένει. Η επιστροφή, το «νόστιμον ήμαρ», η λαχτάρα να ξαναδώ αυτούς που υπεραγαπώ.
Το δεύτερο συναίσθημα πάντα κατατροπώνει πάντα το πρώτο.
Σε είκοσι λεπτά πάτησα το πόδι μου στη Σιγκαπούρη και δέκα λεπτά αργότερα, περίπου στις 7 το πρωί, ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι ενός δωματίου στον 24 όροφο του υπερπολυτελούς ξενοδοχείου "Millenium".
Το βράδυ της ίδιας μέρας, τα μεσάνυχτα, με ένα αεροπλάνο της Lufthansa άρχισε η μεγάλη επιστροφή. Το ταξίδι κράτησε 13 ώρες περίπου μέχρι να προσγειωθούμε στην Φρανκφούρτη.
Η απεργίες στα αεροδρόμια της Ελλάδας στις 10 Ιανουαρίου με κράτησαν στην Φρανκφούρτη άλλες 13 ώρες.
Οι εφημερίδες Γερμανόφωνες και Αγγλόφωνες ασχολούνταν μόνο με την Ελλάδα και το οικονομικό μας χάλι όπως και το τηλεοπτικό κανάλι της Deutsche Welle στο οποίο ήταν συγχρονισμένες όλες οι τηλεοράσεις του αεροδρομίου.
Αισθάνθηκα ντροπή και οργή.
Το επόμενο αεροπλάνο μ’ έφερε στην Ζυρίχη.
Στη Ζυρίχη μου έκανε εντύπωση που είδα για πρώτη φορά στη ζώνη των αφορολόγητων κατάστημα που πουλούσε μόνο "ΧΑΒΙΑΡΙ".
Στη Ζυρίχη άρχισα ν’ ακούω Ελληνικά. Ήταν από ταλαιπωρημένους Έλληνες, ταξιδιώτες- επιβάτες, θύματα των Ελληνικών απεργιών των τελευταίων εικοσιτεσσάρων ωρών που περίμεναν υπομονετικά την πτήση τους. Τελικά τα μεσάνυχτα δύο αεροπλάνα σηκώθηκαν το ένα πίσω από το άλλο με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Λίγο πριν τις 3 το πρωί στις 11 του μηνός το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο «Μακεδονία».
Είναι δύσκολο να προσγειώνεσαι σε Ελληνικό αεροδρόμιο όταν το προηγούμενο ήταν Ελβετικό ή Γερμανικό. Η ποιοτική απόσταση χαώδης. Θλίψη.
Χρειάστηκαν 45 λεπτά για να παραλάβουμε τις αποσκευές μας!
Σύζυγος και κόρη έπεσαν στην αγκαλιά μου. Μείναμε σφιχταγκαλιασμένοι για αρκετή ώρα πριν ξεκινήσουμε για το Βόλο.
Είχα επιστρέψει!!!