Σήμερα Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009.
Θέση πλοίου: Βορειοανατολικά της Ιαπωνίας, ανοιχτά των Kuril Islands. Μόνιμο σημείο τριβής μεταξύ Ιαπωνίας και Ρωσίας. Προς το παρόν ανήκουν στην τελευταία.
Αύριο, απ' ότι μαθαίνω, έχουμε εκλογές.
Από την ελάχιστη πληροφόρηση που έχω, εδώ σ' αυτές τις θάλασσες, το ΠΑΣΟΚ προηγείται στο «σκορ» και προβλέπεται ότι θα πάρει πρωτάθλημα. Όμως όπως και στο ποδόσφαιρο η τράπουλα εξακολουθεί να είναι σημαδεμένη. Ταυτόχρονα η μη αυτοδυναμία – η ακυβερνησία για τη λογική της Ελλάδας – βρίσκεται προ των πυλών.
Λείπω απ' την Ελλάδα 3,5 μήνες αλλά πιστεύω ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει όπως τίποτα δεν αλλάζει εδώ και τόσα χρόνια που ταξιδεύω. Κάθε φορά που ξεμπαρκάρω νοιώθω σαν να έχω κάνει «pause» στο βίντεο φεύγοντας και επιστρέφοντας βλέπω τη συνέχεια από 'κει ακριβώς που το σταμάτησα.
Το τελευταίο «review» της κατάστασης το έκανα πριν στις Ευρωεκλογές το καλοκαίρι, αποφάσισα να μην ψηφίσω και το έκανα. Έμεινα εκτός. Τα αποτελέσματα εκείνης της βραδιάς μ’ έπεισαν ότι μάλλον σωστά βλέπω τα πράγματα.
Επαναλαμβάνοντας τις ίδιες σκέψεις σήμερα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα:
Σ' έναν πρωθυπουργό κατώτερο των περιστάσεων, ανίκανο να βάλει τη χώρα σε τάξη, να αντιμετωπίσει τη διαφθορά, να επιβληθεί στα λαμόγια, να βάλει τάξη στο ξεχαρβαλωμένο κράτος.
Σ' έναν αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης που, όπως και ο πρωθυπουργός, βρίσκεται σ' αυτή τη θέση λόγω ονόματος και πιστεύει ότι ο κόσμος αύριο θα πάει «στις κάλτσες» να τον ψηφίσει. Και εδώ που τα λέμε δεν έχει άδικο να το πιστεύει έτσι ρόιδο που τα έκανε ο άλλος.
Σ' ένα ΚΚΕ έτοιμο να πάρει τα όπλα κατά των Τσάρων, όσων δεν συμφωνούν μαζί του και να απαντάει «ΟΧΙ» σε ότι οι άλλοι λένε ναι και «ΝΑΙ» σε ότι οι άλλοι λένε όχι.
Σ' ένα ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα δεν λέει να ξυπνήσει από το λήθαργο που βρίσκεται. Αλλά μάλλον δεν πρόκειται για λήθαργο αλλά για «άγρυπνο κώμα» από το οποίο δεν πρόκειται να ξυπνήσει ποτέ. Όλοι σ' αυτό το κόμμα πιστεύουν ότι είναι οι εκλεκτοί του Θεού, βλέπουν μπροστά απ' την εποχή μας, αλλά τελικά δεν βλέπουν ούτε χιλιοστό πέρα από τη μύτη τους. Ο Θεός να μας φυλάει από, ώ μη γένοιτο, τέτοιες επιλογές του εκλογικού σώματος.
Σ' έναν γύπα, το ΛΑΟΣ, που περιμένει ν' αρπάξει ότι περισσέψει και απ' ότι φαίνεται, δυστυχώς, περισσεύουν πολλά. Και η αρπαγή μάλλον εξακολουθεί να τελείται με μεγάλη μαεστρία αλλά και ευκολία.
Με όλα αυτά να υφίστανται εγώ θα επιμένω να «μένω εκτός» όπως λέει και η Ελευθερία Αρβανιτάκη στο ομώνυμο τραγούδι της. Και τώρα που το σκέφτομαι η «μη ψήφος» είναι ο μοναδικός τρόπος διαμαρτυρίας που έχουμε. Κάποιοι λένε ότι με την αποχή δίνουμε το δικαίωμα στους ανίκανους να κυβερνήσουν. Λάθος, το δικαίωμα δεν τους το δίνουμε με την αποχή μας, το παίρνουν μόνοι τους έτσι κι αλλιώς όποτε θέλουν. Μέχρι τώρα αυτό δεν συμβαίνει; Αυτοί έχουν την σατανική ικανότητα να πείθουν και οι άλλοι, εμείς οι γιδοβοσκοί, την «ικανότητα» να μασάμε το σανό με τέτοια ευκολία και ευχαρίστηση σαν να πρόκειται για παντεσπάνι.
Αν και απών παίρνω θέση και διαμαρτύρομαι διά της απουσίας μου, είτε βρισκόμενος στον Ειρηνικό Ωκεανό, είτε σπίτι μου. Ίσως κάποτε επανέλθω στην κάλπη, αν και όταν κάτι καινούργιο γεννηθεί. Ίσως να μην ήρθε ακόμη η ώρα του, ίσως να μην έρθει ποτέ, εγώ θα περιμένω. Άλλωστε δεν έχω και τίποτα να χάσω. Το αύριο πάλι σε κάποια θάλασσα θα με βρει.
Συνεχίζεται…
Chrisgio
...στον Παναμά
