Εξάντας

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Voyage: New Orleans – Panama Canal

Η φόρτωση ξεκίνησε στις 20 Ιουλίου και στις 22 το απόγευμα το καράβι ήταν έτοιμο να φύγει με 49.000 τόνους καλαμπόκι φορτωμένους στα 5 αμπάρια του. Στις 10 το βράδυ της ίδιας μέρας είχαμε αφήσει πίσω μας το South West Pass δηλαδή, μια από τις εκβολές του Μισσισσιππή και την Νέα Ορλεάνη.

Τι έμεινε απ' αυτό το λιμάνι; Για μας τους παλιούς που έχουμε έρθει εδώ καμιά δεκαπενταριά φορές μέχρι τώρα δεν έμεινε τίποτα.
Άλλωστε τα τελευταία χρόνια είναι τόσο γρήγορες οι φορτοεκφορτώσεις που δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα.

Αλλά περνώντας με το καράβι μπροστά από την όμορφη πόλη ήρθε στο νου μου η αξέχαστη βραδιά που πέρασα με την γυναίκα μου πριν από χρόνια στην Μπούρμπον Στριτ, τη Μέκκα της ΤΖΑΖ, το όμορφο δείπνο σ' ένα πολυτελές εστιατόριο και τον καφέ που απολαύσαμε στην κορυφή ενός ουρανοξύστη.

Παρ' όλ' αυτά κάτι λίγα μπορώ να σχολιάσω για το σήμερα. Τα πλοία γενικά αποτελούν στις φτωχές χώρες, για τους ανθρώπους που η εργασία τους έχουν σχέση με αυτά, όπως ατζέντηδες, λιμενεργάτες, τροφοδότες, επιθεωρητές κλπ, ένα τρόπο για να εξοικονομήσουν κάποια μικρά οφέλη ο καθένας για λογαριασμό του, όπως τσιγάρα, ποτά, φαγητά κλπ, τα οποία άλλοτε ζητούν ευγενικά και άλλες φορές τα απαιτούν.
Αυτά συνέβαιναν και συμβαίνουν σε χώρες όπως η Αίγυπτος και γενικότερα στις Αραβικές χώρες, την Ινδία, την Κίνα, στις χώρες της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, της Ανατολικής Ευρώπης κλπ. Δηλαδή όπου υπάρχει φτώχια.

Δεν συμβαίνει ποτέ στην Αυστραλία, στην Γερμανία, στην Ολλανδία στο Βέλγιο, στην Ιαπωνία. Μάλιστα η Ιαπωνία είναι η μόνη χώρα στην οποία όχι μόνο δεν έδωσα τίποτα αλλά μου προσέφεραν και δώρο.

Δεν συνέβαινε ούτε στις Η.Π.Α., μέχρι σήμερα. Αυτή τη φορά όμως όσοι ανέβηκαν στο πλοίο ζητούσαν και κάτι. Σίγουρα δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για σοβαρά συμπεράσματα αλλά «λέει κάτι». Λέει ότι η φτώχια στην Αμερική δεν είναι αμελητέα. Πάντα υπήρχε φτώχια σ' αυτή τη χώρα αλλά πρέπει να έχει αυξηθεί κατά πολύ τον τελευταίο καιρό.

Στις 21 του μηνός ανέβηκε στο πλοίο ένας τεχνικός, για να επισκευάσει το δορυφορικό τηλέφωνο IΝMARSAT-B. Είπαμε διάφορα και η κουβέντα κατέληξε στον τυφώνα ΚΑΤΡΙΝΑ. Τον ρώτησα αν έπαθε ζημιές το σπίτι του και μου απάντησε γελώντας ότι το σπίτι του ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ. Εδώ στο Αμερικάνικο Νότο (Τέξας, Λουιζιάνα, Μισσισσίππι, Αλαμπάμα) τα περισσότερα σπίτια είναι ξύλινα. Τον ξαναρώτησα αν είχε κάποια βοήθεια από την πολιτεία. Μου απάντησε πάλι γελώντας ότι πήρε επίδομα 200 δολάρια, για τα πρώτα έξοδα μετά το ΚΑΚΟ, και τίποτα παραπάνω. Τους ξέχασαν!

ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ..., ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ..., ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ..., αυτή η απάντηση!

Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν και αλλού εκτός απ' την Ελλάδα! Ο κόσμος δεν είναι ούτε το Μπέβερλυ Χιλλς, ούτε η Εκάλη και βράζει-βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι τελικά.

Σήμερα το πλοίο βρίσκεται στη Καραϊβική θάλασσα περίπου μια μέρα μακριά από την διώρυγα του Παναμά.

Αύριο τέτοια ώρα θα είμαστε κάπου ανάμεσα στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Στο κέντρο του Παναμά, θα διασχίζουμε το κανάλι.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

Mississippi River, New Orleans

Στον Μισσισσιππή κοντά στη Νέα Ορλεάνη περιμένωντας σειρά για φόρτωση.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Από την Αγία Πετρούπολη στον Μισσισσιππή

23 Ιουνίου 2009, 7 το πρωί, αεροδρόμιο Μακεδονία, επιβίβαση στο αεροπλάνο.

Σε 3 ώρες είχα φτάσει στο αεροδρόμιο Πούλκοβο της Αγίας Πετρούπολης.

Κάποιος που κρατούσε μια ταμπέλα με το όνομά μου, περίμενε να με παραλάβει.

Βάλαμε τις βαλίτσες στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για την UST LUGA ένα λιμάνι 150 χιλιόμετρα δυτικά της Αγίας Πετρούπολης.

Η εικόνα στα πρώτα χιλιόμετρα μετά το αεροδρόμιο έδειχνε μια προηγμένη χώρα τύπου Γερμανίας ή Ολλανδίας με τέλειους δρόμους. Γρήγορα όμως η πραγματικότητα ήρθε να σβήσει τις αρχικές καλές εντυπώσεις.

Περίμενα να περάσουμε μέσα από την Αγία Πετρούπολη να δω κι εγώ μέρος της όμορφης πόλης. Όμως ο περιφεριακός δρόμος την άφησε αριστερά μας.

Ρώτησα τον οδηγό πόση ώρα θέλουμε για την UST LUGA. Μου απάντησε «περίπου 3-3,5 ώρες. Δεν τον πίστεψα. Όμως είχε δίκιο.

Ο δρόμος για τον προορισμό μας ήταν το… «HIGHWAY» που οδηγεί στην Εσθονία. Σε μερικά λεπτά κατάλαβα τι σημαίνει «HIGHWAY» στη Ρωσία και γιατί θα φτάναμε σε 3,5 ώρες. Ένας απαράδεκτος κατσικόδρομος που ενώνει δύο χώρες ανάμεσα σε ατελείωτες έρημες, απέραντες πεδιάδες και δάση. Στη μέση της διαδρομής χάσαμε το δεξιό πισω ελαστικό, είχε μείνει μόνο η ζάντα.

Τελικά μετά από 4 ώρες τα καταφέραμε. Φτάσαμε στην UST LUGA δηλαδή στο πουθενά. Ένα καινούργιο λιμάνι μέσα στη λάσπη και στον κουρνιαχτό.

Το βαπόρι φάνηκε από μακριά που φόρτωνε μετάλλευμα για την Νέα Ορλεάνη. Φτάσαμε κοντά. Καλό καράβι πενταετίας σε καλή κατάσταση.

Συνάντησα τον καπετάνιο, έναν Ρώσο στην ηλικία μου, και αρχίσαμε την ενημέρωση για την παράδοση-παραλαβή της πλοιαρχίας.

Φύγαμε στις 24 Ιουνίου από την UST LUGA.

Ο Ρώσος καπετάνιος έφυγε περνώντας τα νερά της Δανίας.

Φτάσαμε στο Skagen στη βόρεια μύτη της Δανίας στις 27 Ιουνίου. Σταματήσαμε για πετρέλαιο για λίγες ώρες στο αγκυροβόλιο και φύγαμε για τη Νέα Ορλεάνη.

Μόνο μας εμπόδιο πριν τον Ατλαντικό το στενό μεταξύ της Σκωτίας και των Orkney Islands. Ένα καταραμένο μέρος με απίστευτα δυνατά ρεύματα μέχρι και 9 κόμβους την ώρα. Πολύ επικίνδυνο.

Όλες αυτές τις μέρες στη βόρεια Ευρώπη το ηλιοβασίλεμα και το χάραμα ήταν ατελείωτα.