Πέμπτη 24 Μαΐου 2018

From anchorage to Pasir Gudang port - Malaisia (Φωτογραφίες)

Το πλοίο υπό πλοήγηση
Οι πιλότοι κι εγώ
Αριστερά η Σιγκαπούρη
Δεξιά η Μαλαισία
Μαλαισία
Σιγκαπούρη
Μαλαισία
Αριστερά η Σιγκαπούρη δεξιά η Μαλαισία να απλώσεις το χέρι σου να ακουμπήσεις βράχια, άμμο, δέντρα τους
Κι ένας βιαστικός...
... μας προσπερνά...
... στα γρήγορα...
βιάζεται να... φορτωεκφορτώσει...
Σιγκαπούρη
Αριστερά η Σιγκαπούρη δεξιά η Μαλαισία να απλώσεις το χέρι σου να ακουμπήσεις βράχια, άμμο, δέντρα τους
Μαλαισία
Μαλαισία
Προς το Pasir Gudang
Ρυμουλκό
Στροφή πλοίου
Στροφή πλοίου με τη βοήθεια ρυμουλκών
Στροφή πλοίου με τη βοήθεια ρυμουλκών
Στροφή πλοίου με τη βοήθεια ρυμουλκών για να είναι έτοιμο για την αναχώρηση
Ασφαλής πλαγιοδέτηση και έναρξη εκφόρτωσης υπό την απειλή βροχής που δεν θα αργούσε
Τροπική βροχή και ήλιος εναλλάσσσονταν και μέχρι ο δεύτερος να βασιλέψει μας χάριζαν υπέροχες εικόνες
Οι ουρανοί ανοιχτοί μέρα-νύχτα. Μια καλοδεχούμενη καθυστέρηση

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Σάββατο 19 Μαΐου 2018

Στο Pasir Gudang, συζήτηση με τον πράκτορα, σκέψεις και τροπικές βροχές

PROTON, το αυτοκίνητο της Μαλαισίας
Σύντομες διατυπώσεις άφιξης που θύμιζαν σύγχρονη χώρα κι έμεινα γρήγορα μόνος με τον πράκτορα. Και να σκεφτεί κανείς ότι κάποιες δεκαετίες πίσω θύμιζε περισσότερο ζούγκλα την οποία μπορείς να την συναντήσεις και σήμερα αλλά πρέπει, κατά κάποιο τρόπο, να το προσπαθήσεις.
Σήμερα η σύγχρονη Μαλαισία διαθέτει ακόμα και δική της αυτοκινητοβιομηχανία με το ελληνικότατο όνομα PROTON. Ναι η Μαλαισία παράγει δικά της αυτοκίνητα τα οποία απορροφώνται όλα στις αγορές τις νοτιοανατολικής Ασίας.
Στο θέμα αυτό βέβαια απλά επαναλαμβάνομαι, τα έχω γράψει παλαιότερα, αλλά βρίσκω την ευκαιρία να παραλληλίσω ξανά κράτη, ανθρώπους, λογικές να γκρινιάξω και να μελαγχολήσω. 

*****

Κάποτε θα πρέπει να ξεφύγουμε από την ευχή/κατάρα της βαριάς κληρονομιάς των αρχαίων ελλήνων. Να κόψουμε τα μνημόσυνα και να ξεφύγουμε από την προγονοπληξία.
Θα ήταν καλύτερα αντί να υπερηφανευόμαστε, χωρίς να γνωρίζουμε ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ για τους προγόνους μας, να τους είχαμε μελετήσει, να είχαμε διδαχθεί και με οδηγό την σοφία τους να τους μοιάσουμε, να τους ξεπεράσουμε, να μεγαλουργήσουμε.
Η απόδειξη της ελληνικότητας μας είναι η δυνατότητα να παράγουμε καινούργια γνώση, καινούργια σκέψη, πρόοδο.
Αντιθέτως η μνήμη τους εξακολουθεί να λειτουργεί στους περισσότερους από μας σαν «τοτέμ άγνοιας, ημιμάθειας, αμορφωσιάς» έχοντες την αφέλεια να πιστεύουμε ότι και μόνο η άρθρωση των ονομάτων τους θα λύσει ως δια μαγείας τα κάθε είδους προβλήματά μας. Γιατί το συντριπτικό ποσοστό των κατοίκων αυτής της χώρας πέραν των ονομάτων Πλάτων, Αριστοτέλης, Θουκυδίδης κλπ δεν γνωρίζουμε ούτε την τύφλα μας γι’ αυτούς.
Από την άλλη για έναν παράξενο λόγο, που δεν μπορώ να εξηγήσω, λαοί που το μόνο που έχουν να δείξουν είναι η ιστορία της περασμένης… ώρας και το παρόν τους, βρίσκονται σε φάση εκτόξευσης. 

*****

-Πόσες μέρες θα μείνουμε; ρώτησα τον πράκτορα.
-Θα φύγετε στις 20 του μηνός minimum! απάντησε.
-Τόσο πολύ; Γιατί;
-Βροχές, πολλές βροχές, είναι η εποχή τους!
-Και το «20 του μηνός» πως το υπολογίζεις, μάγος είσαι;
Γέλασε!
-Θα μπορούσα να είμαι, ο καιρός ωστόσο μπορεί να μοιάζει άναρχος ως προς τον χρόνο βροχής αλλά ο μέσος όρος χρόνου/συχνότητας σε συνδυασμό με την προς εκφόρτωση ποσότητα καταλήγει σ’ αυτή την ημερομηνία.
-Λογικό ακούγεται! Εμένα δεν με χαλάει καθόλου, μακάρι να καθυστερήσουμε κι άλλο. Από αύριο θα αρχίσω να σχεδιάζω την έξοδό μου μια από τις επόμενες μέρες.
-Πολύ καλά θα κάνεις απάντησε και άρχισε να γράφει διάφορα σ’ ένα «ορφανό» Α4 που είχε ξεμείνει στο τραπέζι. Τελειώνοντας το έστριψε με τα δυο του δάχτυλα 180 μοίρες (όχι 360) για να το διαβάσω έτσι όπως καθόμουν απέναντί του.
Τηλέφωνα για ταξί, κόστος μεταφοράς στο κέντρο του Pasir Gudang, εμπορικά κέντρα, πιτσαρίες, restaurants, bars κλπ. Ένα κανονικός πλήρης οδηγός για ναυτικούς.
-Υπήρξες ποτέ ναυτικός;
-Όχι, γιατί;
-Γιατί αυτά που έγραψες είναι ότι πληροφορία θα ζητούσε ένας ναυτικός.
-Τόσα χρόνια ανεβοκατεβαίνω σκάλες βαποριών κάπταιν…
-Πάλι λογικός ακούγεσαι, του είπα και γέλασα.
Γέλασε κι αυτός.
Τροπική βροχή και ήλιος εναλλάσσσονταν και μέχρι ο δεύτερος να βασιλέψει μας χάριζαν υπέροχες εικόνες
-Ωστόσο φίλε μου, αν και καλό το γραπτό σου, τα λόγια έχουν άλλη χάρη. Λοιπόν για λέγε. Έξω τι γίνεται που πάμε, τι κάνουμε, τι τρώμε, πως περνάνε εδώ τις ώρες τους οι ναυτικοί;
-Υπάρχουν δύο πόλεις μια μικρή και μια πολύ μεγάλη. Το Pasir Gudang, η μικρή των 100.000 κατοίκων εδώ που βρισκόσαστε τώρα και το Johor η μεγάλη των 3.500.000 κατοίκων μια από τις μεγαλύτερες πόλεις και πρωτεύουσα τη ομώνυμης νοτιότερης πολιτείας της Μαλαϊκής Χερσονήσου.
Η περιγραφή μου θύμιζε το δίλημμα Jebel AliDubai.
-Και η γνώμη σου ποια είναι; Που να πάμε;
-Το Johor είναι τεράστιο, έχει ότι ζητήσει η ψυχή σου αλλά χάνεσαι. Άσε που είναι 20 χιλιόμετρα μακριά και το ταξί για να σε πάει και να σε φέρει τσούζει! Από την άλλη το Pasir Gudang είναι δίπλα σας. Περνάς την πύλη του λιμανιού και σχεδόν βρίσκεσαι στη πόλη. Διαθέτει ότι και το Johor αλλά σε μειωμένη ποσότητα. Ψηφίζω Pasir Gudang! Έχει πολύ καλά sea food restaurants. Σου έχω γράψει ένα καλό στο χαρτί. Θα το δώσετε στο ταξιτζή κι αυτός ξέρει που θα σας πάει.
-Μάλιστα, πολύ ωραία!
-Λοιπόν πάω να φύγω, θα τα λέμε κάθε μέρα κάπταιν.
-Μόνο να μη μου ‘ρχεσαι από τα άγρια χαράματα, έτσι;
-Μη σε νοιάζει δεν είμαι πρωινός τύπος.
-Χαίρομαι!
-Γεια σου κάπταιν!
-Στο καλό, τα λέμε αύριο!...

*****

Βροχές!... Ο εχθρός των ευπαθών φορτίων και φίλος των ναυτικών όταν είναι συνεχείς. Αν συμβαίνουν μετά διακοπών τότε είναι εχθρός όλων. Το πλοίο σε μόνιμη επιφυλακή και το «άνοιξε-κλείσε» των αμπαριών σε πλήρη συγχρονισμό με το «έναρξη-διακοπή» της βροχής. Βασανιστικό και αγχώδες «παιχνίδι» με στόχο την προστασία του φορτίου.

*****

Είχα μείνει μόνος εδώ και ώρα!
Ο πράκτορας ίσως να είχε φτάσει σπίτι του, στο γραφείο του, μπορεί και συντροφιά με κάποιον άλλον καπετάνιο να επαναλαμβάνει περίπου τα ίδια που συζήτησε με μένα. Αλήθεια πόσες φορές τα έχει επαναλάβει στη ζωή του!
Παρηγοριέμαι με κάτι τέτοια σκεφτόμενος ότι η ρουτίνα δεν είναι αποκλειστικό «αγαθό» κανενός. Οι περισσότεροι στο ίδιο καζάνι βράζουμε.

Κοίταξα από το φινιστρίνι και είδα τους ουρανούς ανοιχτούς.
Είχε ξεκινήσει ήδη η καθυστέρηση.
Βρέχε, μόνο κάντο σωστά! Ασταμάτητα!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Δευτέρα 14 Μαΐου 2018

Από το αγκυροβόλιο στο λιμανι του Pasir Gudang (From anchorage to port of Pasir Gudang)

Ο πιλότος τελικά ήταν… πιλότοι. Δύο τον αριθμόν. Ο ένας, ο νεώτερος, ανέλαβε την πλοήγηση υπό το βλέμμα του έμπειρου μεγάλου. Μάλλον επρόκειτο περί πιλότου και δοκίμου. Δεν ασχολήθηκα καθόλου μαζί τους εκτός από τα τυπικά και μια αναμνηστική φωτογραφία που τα τελευταία χρόνια μου έχει γίνει μόνιμη συνήθεια.

Αφήσαμε πίσω το στενό της Σιγκαπούρης και μπήκαμε σ’ ένα – πως να το πω – στενότερο… στενό! Στην πολύ στενή λωρίδα θάλασσας που χωρίζει την Μαλαισία από την Σιγκαπούρη σαν ένα άξιο σεβασμού πλατύ-πλωτό ποτάμι. Αριστερά η Σιγκαπούρη δεξιά η Μαλαισία να απλώσεις το χέρι σου να ακουμπήσεις βράχια, άμμο, δέντρα τους. Το νερό κοινό, δεν μπορείς να το ξεχωρίσεις σε από δω κι από κει!
«Δεν υπάρχουν σύνορα στη θάλασσα» που έλεγε κι ένα… καλόπαιδο πριν λίγο καιρό!

Μπορείς ωστόσο να φανταστείς το βαπόρι να πατινάρει στην ραχοκοκαλιά των συνόρων έτσι όπως πλέαμε καταμεσής στο δίαυλο μόλις μισού μιλίου πλάτους. Η κυκλοφοριακή τάξη ταίριαζε απόλυτα με την μέτρια έως ελάχιστη κίνηση. Καμιά σχέση με την νότια πλευρά της Σιγκαπούρης. Σ’ αυτή τη περιοχή δεν υπάρχουν περαστικοί, δεν γίνονται πετρελεύσεις, παραλαβή τροφίμων και εφοδίων. Μόνο πλοία που προσεγγίζουν για φορτοεκφορτώσεις.

Δέσαμε, στο Pasir Gudang δύο ώρες αργότερα, στις 13 Νοεμβρίου 2014, αφού πρώτα εκτελέστηκε στροφή για να είμαστε έτοιμοι στην αναχώρηση.

Όσο αγχώδης ήταν η άφιξη στο αγκυροβόλιο, τόσο ήρεμα τα πράγματα από την ώρα που αγκυροβολήσαμε και μετά. Μια ήρεμη πλαγιοδέτηση. Ένα ασφαλές λιμάνι μακριά από αυτό που αποκαλούμε κανονική θάλασσα. Ούτε παλίρροιες , ούτε ρεστίες, ούτε…. ούτε…. Έμοιαζε με τον Rio Parana μόνο που έλειπε η ροή προς τις εκβολές και τα θολά γλυκά νερά του.
Η Σιγκαπούρη τόσο κοντά οπτικά αλλά και τόσο μακριά για να βρεθείς εκεί στ’ αλήθεια με ευκολία!
Αυτή την ελευθερία, της Ευρώπης με τα ανύπαρκτα σύνορα μεταξύ των χωρών της, αυτό το αγαθό που εδώ και χρόνια θεωρούμε πια φυσικό φαινόμενο ή τα αντίστοιχα σύνορα ΗΠΑ-Καναδά, δεν την βρίσκεις εδώ κάτω! 

*****

Θυμάμαι τα λόγια του Τσίπρα πριν γίνει πρωθυπουργός αναφερόμενος στη συνθήκη του Schengen, «… μας απειλούν ότι θα φύγουμε από το Σέγκεν, μικρό το κακό λοιπόν λέω γω…»
κι αναρωτιέμαι πόση βλακεία κουβαλούσε και εξακολουθεί να κουβαλάει αυτό το υποκείμενο και όσοι τον ψήφισαν!... Και να ‘ταν μόνο αυτό, καλά θα ήταν…

*****

Για παράδειγμα αν κάποιος ήθελε να ξεμπαρκάρει από το Pasir Gudang θα έπρεπε να ταξιδέψει 300 χλμ σε ευθεία γραμμή με τροχοφόρο ή αεροπλάνο στην Κουάλα Λουμπούρ και κατόπιν να πάρει το αεροπλάνο της επιστροφής ή για να πάει, έτσι από… πείσμα, στη Σιγκαπούρη.
Η λογική σκέψη να περάσει με λιγότερα έξοδα, ακόμα και… κολυμπώντας στη Σιγκαπούρη και στο αεροδρόμιό της του οποίου οι προσγειώσεις-απογειώσεις ήταν ορατές κι απ’ το βαπόρι δεν υφίστατο! 
Ίσως αυτό να ισχύει μόνο για τους ναυτικούς και όχι για όλους τους υπόλοιπους τουρίστες, επιχειρηματίες και εργάτες, αλλά αυτή ήταν η πληροφόρησή μου φτάνοντας στο Pasir Gudang. 

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Τετάρτη 9 Μαΐου 2018

Μια αλλαγή αγκυροβολίου που δεν εγινε ποτέ...... (An anchorage change that never happened......)

V.H.F.
Τηλέφωνα
Το πρωί με ξύπνησε το τηλέφωνο. Όταν το ακούω να χτυπάει ταράζομαι. Συνήθως τον πλοίαρχο τον τηλεφωνούν όταν υπάρχει πρόβλημα μικρό ή μεγάλο.

-Ναι...
-Καλημέρα καπετάνιε.
-Τι είναι πάλι. Καλημέρα…
-Μας φωνάζουν απ’ έξω. Ήταν ο ανθυποπλοίαρχος απ’ τη γέφυρα.
-Τι θέλουν;
-Ν’ αλλάξουμε αγκυροβόλιο. Δεν είμαστε καλά εδώ!
Σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. «Δεν είμαστε στα καλά μας» είπα μέσα μου.
-Καλά, έρχομαι πάνω.

Ανέβηκα στη γέφυρα έπιασα το ακουστικό του VHF και ήρθα σε επαφή με το Port Control.
-Ζητάτε να φύγω από το σημείο αγκυροβολίας που βρίσκομαι;
-Ναι, βρίσκεστε στα όρια του αγκυροβολίου και πολλές φορές είστε εκτός.
Εννοούσε ότι πλοίο με το «ανέμισμά» του γύρω από την άγκυρα, μέρος του έβγαινε από τα όριά του αγκυροβολίου και θεωρητικά είχε δίκιο. Αλλά θεωρητικά μόνο.
-Και που να πάω; Το αγκυροβόλιο είναι γεμάτο!
-Δεν ξέρω που θα πάτε, αλλά από το συγκεκριμένο σημείο πρέπει να φύγετε. Δεν είστε καλά εκεί.
Όταν τα Port Controls λένε κάτι είναι νόμος, πρέπει να υπακούσεις λέει δε λέει ανοησίες, και ο τρόπος που το έλεγε δεν έδινε χώρο για περαιτέρω συζήτηση. Έπρεπε να φύγω!...

Άφησα το ακουστικό σταύρωσα τα χέρια τα ακούμπησα στο περβάζι της γέφυρας και το κεφάλι στο τζάμι. Έμεινα έτσι για 2-3 λεπτά.
«Που να πάω;» σκέφτηκα.
-Πάρε στη μηχανή και πες τους να ετοιμαστούνε.
Ο ανθυποπλοίαρχος με κοίταξε σαν να επαναλάμβανε αυτό που σκεφτόμουν.
«Να πάμε που;»
Ήξερε ωστόσο ότι δεν υπήρχε λόγος να το συζητήσει.
Πήρε στο μηχανοστάσιο και τους το είπε. Δεν πέρασε ένα λεπτό και το τηλέφωνο της γέφυρας χτύπησε. Το σήκωσε αμέσως γύρισε προς το μέρος μου και με τεντωμένο το χέρι μου το έδωσε δημιουργώντας στα χείλη του την άηχη πρόταση. 
-(Ο Αος Μηχανικός είναι)
-Έλα καλημέρα τι έγινε πάλι;
-Μας είπαν να φύγουμε.
-Γιατί;… Άντε πάλι απ’ την αρχή να εξηγήσεις…

Κλείσαμε το τηλέφωνο και βγήκα στο φτερό να δω τι θα μπορούσα να κάνω. Πήχτρα τα βαπόρια. Γέλασα!
-Που να πάω ρε γαμώτο;
Μπήκα πάλι στη γέφυρα και βγήκα στο άλλο φτερό ελπίζοντας στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που  μεσολάβησαν από το ένα φτερό στο άλλο να γινόταν κάποιο θαύμα. Μπα! Τίποτα! Ακούνητα!

Είναι κι αυτή η αδιάκοπη χρονική αλυσίδα 1.981 ετών από τα τελευταία θαύματα που είχε δει ανθρώπου μάτι που δεν μου έδινε πολλά περιθώρια να πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν.

Η μηχανή ετοιμάζονταν ο τιμονιέρης στη γέφυρα, υποπλοίαρχος και λοστρόμος στην πλώρη κι εγώ  να μην ξέρω κατά που να κάνω.
«Δεν γίνεται να φύγω από δω για να αγκυροβολήσω κάπου αλλού, που να πάω;… δεν γίνεται, δεν υπάρχει χώρος, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ…»

Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε και συγχρόνως στο VHF άκουσα το όνομα του πλοίου.
Ήταν από το μηχανοστάσιο. Οι μηχανικοί μας ενημέρωναν για την ετοιμότητα της μηχανής.
«ΟΚ» απάντησα.
Έπιασα το VHF ανταποκρινόμενος στο νέο κάλεσμα του Port Control για να πάρω μια πανέμορφη νέα διαταγή.
«ΘΑ MEINETE ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ, ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗ»
Από την μια ξαφνικά πέρασα πίσω στην ηρεμία, από την άλλη λίγο έλειψε να τους βρίσω αλλά κρατήθηκα.
Είχαν καταλάβει τι πήγαιναν να κάνουν και επανήλθαν για να αποκαταστήσουν την ανοησία τους.

Πήρα τηλέφωνο στη μηχανή. Το σήκωσε ο Αος Μηχανικός.
-Πέρας ετοιμότητας, του είπα.
-Γιατί;
-Άντε πάλι! τα ίδια θα λέμε; Δεν χαίρεσαι που δεν θα φύγουμε από δω;
-Ναι!
-Ε τότε άσε τα υπόλοιπα. Θα τα πούμε άλλη ώρα!
-Άντε καλά! Τέλος ε;
-Είπαμε, ΤΕΛΟΣ!...

Τις δύο επόμενες μέρες η ζωή στο καράβι κύλισε ήρεμα και γρήγορα. Όταν ζεις απροβλημάτιστα τα πάντα κινούνται σε άλλες ταχύτητες. Νομίζεις ότι το τικ-τακ επιταχύνει το ρυθμό του.
Πλήρης άπνοια, θάλασσα γυαλί, θερμοκρασίες από 32C έως 38C να μεταβάλλονται ανάλογα με τις βροχές και τον ήλιο που εναλλάσσονταν, αποπνικτική λόγω υγρασίας ατμόσφαιρα. Ήταν η εποχή των βροχών την οποία αντιλαμβανόσουν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.

Στις 13 Νοεμβρίου 2014 το μεσημέρι σηκώσαμε άγκυρα. Ο πιλότος μας περίμενε στο προκαθορισμένο σημείο (pilot station) κι ένα ταξιδάκι 14 μιλίων ξεκίνησε προς το λιμάνι του Pasir Gudang.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Παρασκευή 4 Μαΐου 2018

Στο αγκυροβόλιο του Pasir Gudang - Malaisia

Τα 3 καράβια πέρασαν συγκλίνοντας γρήγορα προς την κανονική τους πορεία εντός του δυτικής κατεύθυνσης traffic lane μετά την περιπέτεια με τους δύο Ινδούς που «χέρι-χέρι» τραβούσαν κατά το Horsburgh και την Νότια Κινέζικη Θάλασσα.

Είχαμε ξεπεράσει το σημείο στροφής και όσο γίνονταν πιο γρήγορα στρίψαμε ανεβάζοντας ταχύτητα, η οποία είχε μηδενιστεί λόγω του συμβάντος, και κόψαμε κάθετα το δυτικό ρεύμα. Με προσοχή συνεχίσαμε προς το αγκυροβόλιο και το μοναδικό σημείο που έβλεπα μπροστά μου και μας περίμενε ευτυχώς άδειο. Ένα στίγμα στα ανατολικά όρια του αγκυροβολίου. Σλάλομ ανάμεσα σε γίγαντες, νάνους, ψαράδικά και ρυμουλκά... Ευτυχώς, σχεδόν στο σύνολό τους, αγκυροβολημένα που έκανε τη ζωή μας λιγότερο δύσκολη.

Φουντάραμε λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στις 01:00, της 11ης Νοεμβρίου 2014.
Ήρεμος και αλώβητος ηθικά και επαγγελματικά, αφού όλα είχαν τελειώσει όπως έπρεπε, αφέθηκα στην καρέκλα χαλαρωμένος. Θα μπορούσα να μείνω εκεί, να μην ξανασηκωθώ, να γείρω και να κλείσω τα μάτια μου μέχρι το πρωί...

Σηκώθηκα, βγήκα στο φτερό και αγνάντεψα γύρω μου. Από τη μια μεριά ένας στόλος ψαράδικων το ένα πίσω από το άλλο αγκυροβολημένα σαν φωτεινές χάντρες κομπολογιού μπαταρίας και από την άλλη μεγάλα πλοία της κατηγορίας μας.

Όλα σε απόσταση από 0,40 του μιλίου στην καλύτερη περίπτωση έως 0,30 του μιλίου στην χειρότερη. Αποστάσεις που υπό άλλες συνθήκες ή με κακό καιρό θεωρούνται μη ασφαλείς. Όμως η σχεδόν μόνιμη καλοκαιρία της περιοχής και το σύντομο της παραμονής μας στο συγκεκριμένο σημείο σε συνδυασμό με την συνεχή παρακολούθηση της θέσης του πλοίου και της κατάστασης του καιρού, τις θεώρησα «αποδεκτές». Δεν υπήρχε και άλλη επιλογή! Κατειλημμένα τα πάντα μέχρι σπιθαμής!

Καθώς το καράβι μέσα στη νύχτα άλλαζε θέση γύρω από την άγκυρά του, χάνοντας τον προσανατολισμό μου προσπαθούσα ματαίως να εντοπίσω από πού πέρασα κι έφτασα στο σημείο αγκυροβολίας. Δεν έβλεπα είσοδο αλλά κάπου εκεί γύρω ήταν! Το... σλάλομ είχε παίξει κι αυτό το ρόλο, με είχε ζαλίσει!...

Όταν τελειώνεις μια δύσκολη προσπάθεια που έχεις κάνει απορείς κι αναρωτιέσαι.
«Πως έφτασα ως εδώ;»
Όχι δεν το παίζω σπουδαίος ούτε αυτοπαρασημοφορούμαι. Τη δουλειά μου κάνω. Το καράβι θα έφτανε ως εδώ είτε με εμένα είτε με κάποιον άλλον καπετάνιο.

Καπετάνιος!...
Ένα γρανάζι της μονάδας που λέγεται καράβι.
Το πιο σημαντικό αλλά… γρανάζι.
Σημαντικός αλλά κι αυτός αναλώσιμος!...
Ωστόσο είμαι σίγουρος ότι όλοι οι γύρω μας που έφτασαν εδώ και αγκυροβόλησαν, κατά πάσα πιθανότητα κάποιο χρόνο πριν από μένα, σκέφτονται παρόμοια και κρατούν για τον εαυτό τους, την ψυχολογική πίεση και τις συνέπειές της στην υγεία τους. 

Εγώ απλώς κοινοποιώ τη σκέψη μου ΤΩΡΑ, ΕΔΩ στο ΧΑΡΤΙ μακριά από την «καυτή» στιγμή. Γιατί είναι βασικό ο αρχηγός οποιουδήποτε επιπέδου να παραμένει ψύχραιμος, να μεταδίδει, ηρεμία, σιγουριά και όχι πανικό. Ο καθένας μας το προσπαθεί κι αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας του το πετυχαίνει ή όχι.

Αγνάντεψα ξανά τα πέριξ. Μοιάζαμε με πλοίο παγιδευμένο σε ναυμαχία εποχής, με εχθρικές διαθέσεις πλοία γύρω μας, έτοιμα να βάλουν φωτιά στα κανόνια τους, να μας αφανίσουν!
Ευτυχώς δεν ήταν παρά μια εικόνα που η κουρασμένη φαντασία μου είχε πλάσει!

24 έντονες και άγρυπνες ώρες ταξιδιού στα Malacca και Singapore Straits είχαν γίνει ιστορία με ευχάριστο τέλος!
39 μέρες ταξίδι από τη Necochea στο Pasir Gudang πέρασαν. Εκ των υστέρων σκέφτεσαι, «αλήθεια πότε;»
Μια ακόμα ναυτική περιπέτεια είχε φτάσει στο τέλος της.

Οι βάρδιες στη θέση τους!...
Το κρεβάτι με περίμενε!
Ήταν η ώρα μου!...

Συνεχίζεται…

Chrisgio