Παρασκευή 30 Μαρτίου 2018

My birthday & Μy friend Hernando Ricamara Rivadeniera

Το ημερολόγιο έγραφε 3 Νοεμβρίου, την ημέρα γέννησής μου! 58 είχε γράψει το κοντέρ! Χρόνια μου πολλά! Άλλη μια μοναχική επέτειος! Κάτι τέτοιες μέρες στο βαπόρι με πιάνει μελαγχολία, δεν θέλω να βλέπω κανένα. Το τηλεφώνημα που περιμένω κάθε χρόνο από το σπίτι, και κάποια στιγμή γίνεται, με φέρνει σε κατάσταση ψυχικής κατάρρευσης.
Όμως ακόμα και μετά τη «πτώση» η ζωή συνεχίζεται. Ανασηκώνομαι, ξεσκονίζομαι, βγάζω τα πρεσβυωπικά γυαλιά, σκουπίζω τα δάκρυα, προχωρώ! Τι άλλο μπορώ να κάνω; Περιμένω την ώρα του γυρισμού! Στην ουσία παρακαλάω να γεράσω ακόμα περισσότερο, γρηγορότερα!

Θαλασσινή ζωή!

Κατά τις 10 ανεβαίνοντας στη γέφυρα ο Hernando, ο Φιλιππίνος ανθυποπλοίαρχος, ήρθε κοντά μου και μου πρότεινε το χέρι.
«Happy birthday captain!» μου είπε στ’ αγγλικά. «58 σήμερα;» συνέχισε σίγουρος για την ερώτηση, στην ουσία χωρίς ερωτηματικό, στα ελληνικά.
Το θυμήθηκε! Ήταν η τρίτη φορά που μου ευχόταν για την ίδια επέτειο. Τρία καράβια μαζί!
«Ναι 58, ευχαριστώ Hernando, salamat» (ευχαριστώ στη γλώσσα του την tagalog) του απάντησα!
Ακριβώς έτσι όπως τα γράφω. Καμιά 30ρια λέξεις στη γλώσσα του γνωρίζω εγώ, καμιά 100στή ελληνικές αυτός και τα υπόλοιπα, δηλαδή όλα, στ’ αγγλικά.

Η τύχη τα έφερε έτσι και είχε παραλληλίσει τις ζωές μας για 3 συνεχή βαπόρια! Στα 54 του, σχεδόν συνομήλικοι, σχεδόν φίλοι και αμοιβαία εκτίμηση, πάλευε για τα 4 παιδιά του.
Hernando Ricamara Rivadeniera!...
Ένας «ΚΥΡΙΟΣ» που προσπαθούσε να μαντέψει κι αυτός τη ώρα του παροπλισμού του. Τα παιδιά του όμως τον είχαν, κι αυτόν, ακόμα ανάγκη.
Όπου και να ζεις, σε όποιον θεό κι αν πιστεύεις, ότι και να κάνεις, οι αξίες τις ζωής είναι πάντα οι ίδιες
Μερικές μέρες ακόμα μπορεί μήνες και μετά μπορεί να μην τον ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου!

Ναυτική ζωή, ναυτικές ιστορίες!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Κυριακή 25 Μαρτίου 2018

Από τη Necochea στον Ινδικό Ωκεανο (Necochea to Indian Ocean)

Κατά το ταξίδι μας προς την Recalada από την Νότιο Αφρική κρατούσαμε σταθερή πορεία 271 μοιρών.

Όταν όμως πρόκειται να κάνεις το ίδιο ταξίδι από την ανάποδη δεν έχεις παρά να κάνεις στροφή 180 μοιρών.
Προσοχή όχι στροφή 360 μοιρών, έτσι; Αυτά είναι αριστερο-πρωθυπουργικά ανώτερα μαθηματικά.
Κάνουμε λοιπόν την αφαίρεση 271-180, το αποτέλεσμα το χαράσσουμε πορεία στο χάρτη και από κει στην πυξίδα. Κάπως έτσι απλά ταξιδεύουν τα καράβια.

Η πλώρη μας στο Cape Agulhas της Νοτίου Αφρικής. Πορεία 091 μοί-ρες, ανατολική. Η διαφορά του γεω-γραφικού πλάτους μεταξύ Recalada και Necochea δίνει αυτή την μικρή διαφορά της πορείας, 089 αντί για 091 μοίρες
Ο καιρός χωρίς να είναι εντελώς στα καλά του θα μπορούσε να χαρα-κτηριστεί καλός. Αρχές Οκτωβρίου και ο Χειμώνας είχε αρχίσει να δίνει χώρο στην Άνοιξη. Σαν τις αντίστοι-χες πρώτες μέρες του Απριλίου του Βορείου Ημισφαιρίου. Καμιά σχέση με αυτά που αντιμετωπίζαμε στην δυτική πορεία μας προς την Αργε-ντινή.

Στις 14 Οκτωβρίου 2014 αρχίσαμε πάλι να κόβουμε φέτες τον πλανήτη. Φτάνοντας σε γεωγραφικό μήκος 000 μοίρες αλλάξαμε ημισφαίριο, από το δυτικό στο ανατολικό ενώ δεκαεφτά μέρες μετά την έναρξη του ταξιδιού στις 19 του μηνός, κάπου εκεί ανοιχτά της Νοτίου Αφρικής γυρίσαμε σε πορεία ανατολική-βορειοανατολική, 065 μοιρών.
Με τον καιρό εδώ και μερικές μέρες να έχει αρχίζει να μας τα χαλάει ελαφρώς, αφήσαμε πίσω μας το Cape Agulhas, το νοτιότερο άκρο της Αφρικής. Καθώς αγκαλιάζαμε τα παράλιά της, το ομώνυμο ρεύμα Agulhas Current άρχισε να μας επηρεάζει. Συνέχιζε να μας εναντιώνεται για μερικές ακόμα μέχρι που την αποχωριστήκαμε για χάρη της Νότιας Μαδαγασκάρης. 
Όμως ρετάλι του South Equatorial Current που είχε ξωκείλει από το κύριο σώμα του μας αντελήφτηκε και σε συνδυασμό με το μεγάλο το swell πήραν τα ηνία της ταλαιπωρίας και της καθυστέρησης! Είχαμε καθηλωθεί σε χαμηλές ταχύτητες. Η Μαλαισία φαινόταν αρκετά μακριά κι εμείς αρχίσαμε να ρίχνουμε κλεφτές ματιές στην κατανάλωση/αυτονομία του πλοίου. Δεν υπήρχε πρόβλημα, αλλά οι ασκήσεις επί χάρτου λαμβάνοντας υπ’ όψιν ακραία σενάρια δεν βλάπτουν.

25-26-27 Οκτωβρίου βρισκόμασταν νότια των Reunion και Mauritius (Άγιος Μαυρίκιος) Islands. Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου και αυτά τα νησιά είχαν μείνει πίσω μας και αριστερά. Το ρεύμα είχε εξασθενίσει και η ταχύτητα είχε βελτιωθεί.
Πλησιάζαμε τα όρια της Piracy High Risk Area του Ινδικού Ωκεανού. Η πορεία ανάλογη προς 058 μοίρες εκτός της επικίνδυνης περιοχής έστω και τόσο μακριά από τη Σομαλία. Φύλαγε τα ρούχα σου να ‘χεις τα μισά.
Τίποτα δεν υπήρχε πια ανάμεσα στο πλοίο και το βόρειο άκρο της Σουμάτρας, κανένα εμπόδιο. Μόνο ο κακός καιρός, που δεν φαινόταν πιθανή η εμφάνισή του, θα μπορούσε να χαλάσει την ήρεμη ζωή μας. Τα μουσόνια είχαν ξεθυμάνει δίνοντάς μας ραντεβού για την επόμενη χρονιά.
Θαυμάσιες μέρες διαδέχονταν υπέροχες ρομαντικές νύχτες και φεγγάρια... αυστηρώς ακατάλληλα για ναυτικούς.
Ναυτική ζωή!... Η ζωή ανάποδα!...

Από μέρες περιμένοντας την εθνική γιορτή καταστρώναμε «σχέδια» πώς να την περάσουμε, αργία γαρ! Κι αφού η παρέλαση δεν ενδείκνυται σε πλοίο με 16 άτομα πλήρωμα από τους οποίους οι 9 είναι αλλοδαποί, καταλήξαμε σε ένα πλούσιο μπάρμπεκιου στην πρύμη του πλοίου! Όταν με είδαν να ανάβω τσιγάρο, κάνοντας πλάκα εγώ ένας φανατικός αντικαπνιστής, έτρεξαν να βγουν φωτογραφία μαζί μου. Σπάνιο φαινόμενο άξιο απαθανάτισης! Έτσι απλά κύλησε αυτή η μέρα με κουβέντα, ρεμπέτικα και μπύρες ελεγχόμενης ποσότητας.

(Το κείμενο που ακολουθεί, ίσως την ημέρα της ανάρτησής του να μοιάζει άκαιρο και κρύο αστείο, ίσως όχι. Η πραγματικότητα θα αποφανθεί για την συγκρότηση των σκέψεών μου για το μέλλον που ήδη είναι εδώ. Γράφτηκε τις ημερομηνίες που αναφέρονται στις ναυτικές μου αφηγήσεις και χωρίς να έχω την ικανότητα Νοστράδαμου. Το αφήνω λοιπόν όπως ήταν την ημέρα που το έγραψα και στην κρίση του καθενός. Το κάτι παραπάνω είναι μόνο αυτή η πρόσθετη παράγραφος.)

*****

«Επίσημοι» με τις ανούσιες βλακώδεις δηλώσεις τους στο καράβι δεν υπήρξαν, όπως επίσης ΠΑΜΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΚΚΕ κλπ, οπότε ούτε φάσκελα ούτε «γαλλικά», ούτε επεισόδια! Εκείνο που με λυπεί, με παραξενεύει, με προβληματίζει και μου δημιουργεί ανησυχητικές υποψίες είναι ότι εξακολουθεί να βρίσκεται σ’ αυτή την κατηγορία και ο ΣΥΡΙΖΑ, αξιωματική αντιπολίτευση, ων. Δεν έχει καταλάβει ακόμα τη θέση του στο πολιτικό τοπίο.
Σκούζει, ουρλιάζει, χτυπιέται ανοήτως, σα να μην καταλαβαίνει τι τον περιμένει! Εκτός πραγματικότητος σχοινοβατεί σε ασύλληπτα ύψη έχοντας πλήρη άγνοια κινδύνου. Ανυπομονώ να τον ακούσω να απολογείται στους γίδο-ψηφοφόρους του για όλα αυτά που τάζει όταν γίνει κυβέρνηση, γιατί θα γίνει!
Που είσαι Αντρέα μου, πρωτοπόρε του λαϊκισμού, επιστήμονα/παραγωγέ λάσπης και πολιτικού δηλητηρίου, να δείξεις πάλι το δρόμο της επίπλαστης ευημερίας!

Ποιος Μισσισσιππής και ποιος Αμαζόνιος, ποιο ορμητικό ποτάμι θα τον πάρει σβάρνα και τον πνίξει από τις πρώτες μέρες της εξουσίας του.

 ---------------

Δεν παρακολουθώ τις παρελάσεις όταν βρίσκομαι στην πατρίδα! Δεν έχω άποψη για το αν πρέπει να γίνονται, δεν με νοιάζει, ίσως και να μην είμαι τόσο πατριώτης! Ωστόσο προς το παρόν τις αποδεχόμαστε.
Από την άλλη αν το δει κανείς, τα παιδιά μας σήμερα δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσουν το 1821 από το 1940! Τα περισσότερα ανιστόρητα ακόμα και στα βασικά γεγονότα που σημάδεψαν αυτό το τόπο!
Είμαι όμως κάθετα αντίθετος στις μούντζες και τις ύβρεις. Μπορεί οι σημερινοί αξιωματούχοι αυτού του τόπου, πλην ελαχίστων, να μην αξίζουν τη θέση που κατέχουν, αλλά την ώρα της παρέλασης, δεν αποτίουμε φόρο τιμής στα πρόσωπά τους αλλά στους θεσμούς και σ’ αυτούς που την αξίζουν. Το ότι τους αντιπροσωπεύουν την ευθύνη την φέρουμε αποκλειστικά εμείς! Η ψήφος μας τους επιτρέπει να στέκονται στις εξέδρες των επισήμων!

Δεν ξέρω αν η μέρα στην Ελλάδα εξελίχθηκε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Εμείς πάντως λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι είχαμε πάει για τη μεσημβρινή σιέστα.

*****

Οι μέρες περνούσαν και το ημερολόγιο έγραφε 1η Νοεμβρίου 2014, ένας πλήρης μήνας εν πλω και το ταξίδι σε εξέλιξη. Είχαμε αφήσει προ πολλού πίσω μας και το νησάκι Rodriguez, δηλαδή τα ανατολικά υπόλοιπα του συμπλέγματος των Reunion και Mauritius. Σε παράλλαξη και απόσταση 440 μιλίων βορειοδυτικά το Chagos Archipelagos όπου και το νησάκι Diego Garcia με την γνωστή βρετανική βάση που ελέγχει όλον τον Ινδικό Ωκεανό.

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Τρίτη 20 Μαρτίου 2018

Η αναχώρηση από τη Necochea

Προς την έξοδο και τα Sea Lions σαν σε τιμητικό άγημα
Η 2α Οκτωβρίου 2014 ήταν η μέρα της αναχώρησης.
Πότε πέρασαν 21 μέρες από τότε που φουντάραμε στη Recalada, πότε ανεβήκαμε τον Rio Parana, πότε φορτώσαμε στο San Lorenzo, πότε κατεβήκαμε το ποτάμι, πότε ήρθαμε στη Necochea, ούτε που το κατάλαβα!

Το μεσημέρι η φόρτωση τελείωσε. Οι γνωστές διατυπώσεις αναχώρησης και κυρίως η υπογραφή των εγγράφων του φορτίου τελείωσαν σύντομα. Μαζί με τ’ άλλα και το έγγραφο για τα Falkland Islands (Islas Malvinas για τους Αργεντινούς) που ο πλοίαρχος πρέπει να υπογράψει, με το έτσι θέλω, γιατί αλλιώς το πλοίο δεν φεύγει.
Τα Sea Lions
Το καράβι ασφαλίστηκε και προετοιμάστηκε για ταξίδι. Ο πιλότος επιβιβάστηκε τα ρυμουλκά έδεσαν πάνω μας και ξεκολλήσαμε από την προβλήτα.
Αργά προχωρήσαμε προς την έξοδο αποχαιρετώντας τα Sea Lions. Λίγο πριν την έξοδο του λιμανιού λύσαμε τα ρυμουλκά και ο πιλότος αποβιβάστηκε όταν είχαμε είχε βγει στην ανοιχτή θάλασσα.
-Hasta pronto, μου είπε.
Χαμογέλασα χωρίς να απαντήσω και κατάλαβε ότι ΔΕΝ τον κατάλαβα!
-Ι see you next time, μου είπε στ’ αγγλικά!
«Πιθανόν, ποιος ξέρει» σκέφτηκα!
-Hasta la vista, του απάντησα στα σπανιόλικα για να πάρω τη ρεβάνς!
-Hasta la vista, επανέλαβε γελώντας κι έφυγε!
Κοντά στην έξοδο
Ξαφνικά μείναμε πάλι μόνοι μας. Η συμπαθής Necochea θα μας λείψει!

Το λογκάδο (μακρύ) ταξίδι των 9.500 μιλίων είχε ξεκινήσει στις 3 το απόγευμα.
Στο Lumut της Μαλαισίας στο Malacca Strait θα είμαστε, αν τελικά πάμε εκεί, το νωρίτερο σε 36 μέρες!
Καλό ταξίδι!
Τα Sea Lions
Κοντά στην έξοδο και η βόρεια παραλία της Necochea
Κοντά στην έξοδο

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2018

Στην ταβέρνα EL LOCO

Πως θα μπορούσε να είναι δική μου όταν ήμουν εκεί βράδυ... Φωτογραφία Google
Το ταξί σταμάτησε στη πόρτα του «EL LOCO». Πληρώσαμε και βγήκαμε έξω.
Είχα να πατήσω αυτό το πεζοδρόμιο 19 χρόνια. Δεν αναγνώρισα το μέρος, δεν μου θύμιζε τίποτα. Κάποιος θα μπορούσε να μου πει, «Τι να αναγνωρίσεις ρε αθεόφοβε μετά από τόσα χρόνια; Μία που μπήκες και μια που βγήκες, βράδυ, και φορτωμένος με αλκοόλ στο αίμα σου» και θα είχε δίκιο. Αλλά είχα τακτοποιημένη αλλιώς την εικόνα στη μνήμη μου.
Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά στα 1995(;) με τη γυναίκα μου στο πλάι μου. Είχα μπει στην ταβέρνα με διάθεση να δοκιμάσω τα πάντα, αλλά είχα ξεχάσει ότι το κατηγορίας φτερού έτερον ήμισυ απλώς θα δοκίμαζε. Ναι έφαγα και ήπια μόνος μου τον αγλέορα, με έναν απλό παρατηρητή δίπλα μου.

Ο Αργεντίνοι είναι μάστορες στα κρέατα και ειδικά στα ψητά. Έχουν δικούς τους τρόπους, μοναδικούς. Αλλιώς στήνουν τη φωτιά, αλλιώς το κρέας. Το αποτέλεσμα ποιοτικά μπορεί να χαρακτηριστεί Θεσσαλικό, Ρουμελιώτικο αλλά είναι κάτι τελείως διαφορετικό κυρίως με κρέατα μοσχαρίσια και βοδινά! Όλα μαλακά και πολύ νόστιμα.

Ανοίξαμε τη πόρτα και μπήκαμε μέσα. Ούτε τον χώρο θυμόμουν έτσι (επίσης αλλιώς τον είχα στο μυαλό μου) αλλά αυτός θα μπορούσε να είχε ανακαινιστεί όχι μία αλλά πολλές φορές μετά από τόσα χρόνια. Είχα ασχοληθεί πολύ με λεπτομέρειες του παρελθόντος και όπως πήγαινα θα έχανα το παρόν.

Η παρέα γνήσια ναυτική αυτή τη φορά και με καλή διάθεση.

Ήρθε μια σερβιτόρα μ’ ένα μπλοκάκι στο χέρι για παραγγελία. Κάτι είπε αλλά το μόνο που πιάσαμε ήταν το BUENA TARDE. Τα υπόλοιπα τα πήρε ο άνεμος. Προφανώς μας καλωσόρισε και μας ρώτησε τι θα πάρουμε. Εμείς με το μενού που προηγήθηκε γραμμένο στα Ισπανικά δεν είχαμε βγάλει άκρη. Θυμήθηκα τότε τις 6 λέξεις που χρησιμοποίησα πριν από λίγη ώρα στο δρόμο. Αφαίρεσα τις τρεις από αυτές και επανέλαβα όσες είχαν μείνει. Τις υπόλοιπες 3. -LOMO, ASADO, CHORIZOS…
Χαμογέλασε και μπέρδεψε κάτι ισπανικά με αγγλικά ρωτώντας.
-RARO, MEDIO, BIEN hecho?
Έπιασα τις τρεις από τις 4 λέξεις. Αυτές με τα κεφαλαία γράμματα. Σαν να μας έλεγε, «τα θέλετε ωμά, μέτρια, καλοψημένα;»
Εγώ κι ο ανθυποπλοίαρχος που τον είχα μυήσει παλαιότερα στο όχι καλοψημένο κρέας, σε άλλη έξοδό σε προηγούμενο καράβι στην Astoria του Oregon, χωρίς σκέψη απαντήσαμε.
-MEDIO.
-WELL DONE, είπε ο Δεύτερος.
-BUENO, η σερβιτόρα.
Μας είχε καταλάβει κι συνέχισε.
-VINO O CERVEZA?
-VINO απαντήσαμε με μια φωνή.
-LO QUE EL VINO ES LO QUE QUIERES?
Είχαν αρχίσει τα δύσκολα! Το VINO σαν λέξη την παίζαμε στα δάχτυλα όπως και το QUIERO που σημαίνει ΘΕΛΩ και το QUE που σημαίνει ΤΙ.
Το συμπέρασμα βγήκε, την είχαμε μεταφράσει. Έφταναν οι 3 γνωστές σε μας λέξεις. Μας ρωτούσε τι είδους κρασί θέλαμε να πιούμε.
Η συνέχεια της βραδιάς ως προς τη συνεννόηση εξακολούθησε να γίνεται μετ’ εμποδίων. Δεν θυμάμαι πως ακριβώς καταφέραμε να της δώσουμε να καταλάβει τι είδους κρασί θέλαμε να πιούμε, τι γλυκά, τι παγωτά, αλλά τέλος καλό όλα καλά. Καλή θέληση να υπάρχει και στην περίπτωσή μας υπήρχε κι από τις δύο πλευρές. Η γλώσσα, υπάρχουν φορές, που δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο.

Έφερε το κρασί και ορεκτικά σε μικρά μπολάκια με κριτσίνια. Ακολούθησε η σαλάτα με κάτι άλλα μεζεδάκια που για να τα παραγγείλουμε μπήκαμε στην κουζίνα!...

Το μαγαζί σχεδόν γεμάτο και η πόρτα συνέχιζε να ανοιγοκλείνει με συνεχή ροή προς το εσωτερικό! Πριν αρχίσουμε να τρώμε είχε γεμίσει, ούτε καρέκλα δεν εύρισκες. Είχαμε φτάσει στην καλύτερη ώρα. Η παρουσία του κόσμου γύρω όπου κι αν βρίσκεσαι είναι ευχάριστη.

Το περιβάλλον όμορφο, πολιτισμένο, νότιο-ευρωπαϊκό, οικείο. Ταβέρνα-ψησταριά σε κάποια μικρή πόλη της βορείου Ελλάδος. Το μόνο διαφορετικό σε σχέση με τα δικά μας, τα χωρίς τραπεζομάντιλα τραπέζια. Αμερικάνικη λογική.
Πάντα οι φωτογραφίες που αναρτώ είναι δικές μου. Όταν αυτό δεν συμβαινει γράφω από κάτω "Φωτογραφία Google". Η συγκεκριμένη είναι μια από αυτές αλλά αποτυπώνει ακριβώς το χώρο όπως την ημέρα που ήμασταν εκεί.Το τραπέζι που καθίσαμε είναι αυτό στην δεξιά άκρη και μπορεί να συγκριθεί με τη επόμενη φωτογραφία.
Δίπλα μας ένα ζευγάρι ηλικιωμένων με μεσογειακά χαρακτηριστικά, αφού οι περισσότεροι Αργεντινοί έχουν ρίζες Ιταλικές, έτρωγαν και μας έγδυναν με τα μάτια. Αν τους μιλούσαμε μπορεί και να άλλαζαν τραπέζι. Θα έρχονταν στο δικό μας.
Η γλώσσα, πρώτη απ’ όλα, κέντρισε το ενδιαφέρον σε όλους γύρω μας.
«Από πού στο καλό να είναι αυτοί οι τρεις;»
Επίσης η κακιά ελληνική συνήθεια να συζητάμε μεγαλοφώνως όπου κι αν βρισκόμαστε, σαν να μαλώνουμε, δεν κόβεται από την μια στιγμή στην άλλη. Κι όσο η κατανάλωση της μπύρας αυξάνονταν τόσο αυξάνονταν τα ντεσιμπέλ και όλο και περισσότεροι μας κοιτούσαν.
-Σιγά παιδιά, γίναμε θέατρο.
-Τι έγινε;
-Μας ακούει όλο το μαγαζί, ας μιλάμε λίγο πιο σιγά.
Συμμορφωθήκαμε.
Είμαι σίγουρος ότι όλοι αναρωτιόνταν για την καταγωγή μας.
Τα κρέατα άρχισαν να έρχονται το ένα μετά το άλλο, με χρονική καθυστέρηση, όχι όλα μαζί. Εμένα αυτή η τακτική μ’ ενθουσιάζει. Ότι τρως είναι φρεσκοψημένο, ζεστό.

Στην Ελλάδα δεν συνηθίζεται εκτός αν το ζητήσεις, με πιθανότητες λιγοστές να γίνει σεβαστή η επιθυμία σου. Η δικαιολογία έτοιμη στα χείλια του σερβιτόρου. «Δεν γίνεται με τόση δουλειά». Κοιτάς γύρω σου και το μαγαζί είναι μισοάδειο!
Γύρισα προς το μέρος της σάλας και η ματιά μου διασταυρώθηκε με τη ματιά των δύο ηλικιωμένων. Σήκωσαν τα ποτήρια τους και χαμογέλασαν. Σηκώσαμε κι εμείς το δικά μας. Το είχαν σχεδιάσει, δεν το περίμενα.
-SALUDO, είπαν.
-ΓΕΙΑ ΜΑΣ είπαμε και οι 3 μαζί λες και ήμασταν συνεννοημένοι.
Έσμιξαν τα φρύδια τους, άντρας και γυναίκα σαν να έλεγαν, «τι είπατε;»
-SALUDO, είπαμε και εμείς. Που να εξηγείς τώρα...
-QUE PAIS ES USTED?
-Παιδιά QUE PAIS είπε, μας ρωτάει από πού είμαστε, είπα στους δικούς μου.
-GRECIA είπε ο Δεύτερος.
-MARINEROS GRIEGOS, είπα εγώ.
Ξανασήκωσαν τα ποτήρια.
-SALUDO, ξαναείπαν.
-SALUDO, ξαναείπαμε.
Η βαθυστόχαστη συζήτηση τελείωσε εκεί με αμοιβαία χαμόγελα εκ του μακρόθεν. Πάντως την περιέργειά τους την ικανοποίησαν.

Είναι απορίας άξιο πως δεν κάναμε ΜΠΑΜ από το πολύ φαΐ και το κρασί. Απορίας άξιο πως δεν πέσαμε ξεροί όταν ήρθαν γλυκά και παγωτά.

Και μέσα στην ευχάριστη ατμόσφαιρα της στιγμής, του φαγητού και του κρασιού, η ερώτηση που κάνουν πολλοί από μας στην πτωχευμένη Ελλάδα, ήρθε στο νου μου και για την Αργεντινή. Γύρισα και έριξα ξανά μια γρήγορη ματιά σε όλη την αίθουσα. Η ψησταριά εξακολουθούσε να είναι γεμάτη και ο κόσμος να περιδρομιάζει, να περνάει καλά.
«ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΚΡΙΣΗ;»
Ναι, είναι σίγουρο ότι και οι δύο χώρες οικονομικά παραπαίουν ωστόσο η πείνα και η δυστυχία δεν αγγίζει τους πάντες.
Μπορεί το καμπανάκι της να χτυπάει για όλους. Φωνές προειδοποίησης όπως, ΠΡΟΣΟΧΗ, ΚΟΨΤΕ ΤΙΣ ΣΠΑΤΑΛΕΣ, ΞΕΧΑΣΤΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΞΕΡΑΤΕ, για να σφίξουμε τα λουριά ακούγονται από παντού, αλλά το DISTRESS ALARM χτυπάει για λιγότερους! Τουλάχιστον για μας τους Έλληνες.
Στην Αργεντινή βέβαια οι Villas Miserias είναι σταθερή, διαχρονική αξία. Κάθε πόλη δίπλα της έχει μια δεύτερη πόλη για τους εξαθλιωμένους. Όταν λοιπόν σου συμβεί να εξαθλιωθείς δεν αλλάζεις τελείως τη ζωή σου, πας λίγο παραπέρα. Στις τρώγλες!

Γύρισα στο πλοίο ανανεωμένος αλλά και μετανοιωμένος! «Δεν έπρεπε να φάω τόσο πολύ» μονολογούσα, «είμαι και μεγάλος άνθρωπος πια!» Όμως η στέρηση του πελάγους, η μοναξιά πολλές φορές σε εκτροχιάζει!
Μετά από καιρό, και αφού είχα αποφύγει τον ταμπλά, το ξανασκέφτομαι και λέω, «μια ζωή την έχουμε…». Μια έκφραση που πάει γάντι ειδικά στον ναυτικό στον οποίο η ΚΑΘΟΛΙΚΗ στέρηση είναι μέρος του είναι του!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Σάββατο 10 Μαρτίου 2018

Στο κέντρο της Necochea

Στο γραφείο πλοίου έτοιμος για έξοδο
Ξημέρωσε ο καινούργιος μήνας, 1η Οκτωβρίου 2014. Μια ήρεμη μέρα από όλες τις απόψεις. Ο καιρός πολύ καλός για την εποχή. Ο αντίστοιχος Απρίλιος του βορείου ημισφαιρίου μόλις είχε μπει. 
Φόρτωση χωρίς προβλήματα. Το πλήρωμα μετά την χθεσινοβραδυνή έξοδο και την επαναληπτική απόψε βρίσκονταν κι αυτό σε κατάσταση ηρεμίας. Εργασίες ρουτίνας, βάρδιες ασφαλείας, καταστρώματος, μηχανής με το μυαλό στην έξοδο.
Μεγάλη υπόθεση να ξέρεις ότι τελειώνοντας τη δουλειά σου ρίχνεις μια μαύρη πέτρα πίσω σου και ες αύριον η συνέχεια. Αυτό δεν μπορείς να το κάνεις στο καράβι. Βράζεις στο ζουμί σου αφού ο χώρος εργασίας ταυτίζεται με αυτόν της διαμονής. Κι αυτό συμβαίνει για μήνες. Η έξοδος του ναυτικού στο λιμάνι είναι απαραίτητη, ιερή, ασχέτως αν αυτό τις περισσότερες φορές φαντάζει σχεδόν αδύνατο.

Αποφασίσαμε να κάνουμε κι εμείς τη βόλτα μας. Συγκροτήσαμε μια καλή ομάδα –Ανθυποπλοίαρχος, 2ος Μηχανικός, Πλοίαρχος – κι εκεί γύρω στις 6 το απόγευμα ένα ταξί μας «φόρτωσε» για το κέντρο της πόλης.

Το κακό με τις εξόδους στις περισσότερες των περιπτώσεων γίνονται όταν το σκοτάδι έχει αρχίσει να καλύπτει τα πάντα. Όταν η δουλειά  τελειώνει στις 5 το απόγευμα, το να βρεθείς εκτός πλοίου στις 6 είναι άθλος. Στην Αργεντινή βέβαια αυτό μπορείς να το πεις και «ΕΥΤΥΧΩΣ» αφού η νύχτα κρύβει πολλά από τα άσχημά της.

Μας σταμάτησε έξω από ένα κουρείο. Ήταν διαταγή των άλλων δύο.
-Θέλουμε να κουρευτούμε! Έχουμε και μεγάλο ταξίδι μπροστά μας.
-Άντε κουρευτείτε…
Κατεβήκαμε και μπήκαμε μέσα. Ο ηλικιωμένος κουρέας ήταν κουρέας της σειράς. Τους κούρεψε στα γρήγορα πλήρωσαν και βγήκαμε στο δρόμο.
Οι πόλεις στην Αργεντινή, βοηθούντος του απέραντου πεδινού της ανάγλυφου, που για να συναντήσεις βουνό πρέπει να ταξιδέψεις μέχρι τα σύνορα με τη Χιλή για να δεις τις Άνδεις, έχουν πολύ καλό σχεδιασμό. Τετραγωνισμένες, ρυμοτομία που σπάνια συναντάς. Δρόμοι εντυπωσιακού πλάτους και τεράστιες νησίδες που θα μπορούσαν να είναι κήποι εξαιρετικού κάλους, αλλά μέχρις εδώ. Βλέπεις την άριστη υποδομή χέρι-χέρι με την εγκατάλειψη σε όλα τα επίπεδα και μονολογείς τσατισμένος, ΓΙΑΤΙ ΜΩΡΕ AMIGOS;...

Τέτοια και η εικόνα της μουντής Necochea. Πως θα μπορούσε άλλωστε να αποτελέσει εξαίρεση μια μικρή πόλη μακριά στο νότο.

Αρχίσαμε να περπατάμε στο φαρδύ πεζοδρόμιο που από μόνο του θα μπορούσε να είναι δρόμος, μαζί με τα πεζοδρόμια, Ελληνικής επαρχιακής πόλης. Πολύς κόσμος περπατούσε προς όλες τις κατευθύνσεις. Καλοφτιαγμένοι νέοι, αγόρια και κορίτσια με βιβλία στα χέρια, έμοιαζε σαν την ελληνική απογευματινή ώρα που τα φροντιστήρια έχουν την τιμητική τους. Δεν ρώτησα αν υπάρχουν τέτοια και στην Αργεντινή. Τώρα που το σκέφτομαι, ΚΑΚΩΣ!
Περπατούσαμε για αρκετή ώρα χωρίς να ξέρουμε που πάμε. Θελήσαμε να πάρουμε πληροφορίες από τους περαστικούς. Με φιλικότητα, χαμόγελο και προθυμία ΠΟΛΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑΝ να μας βοηθήσουν. Πως όμως; Σε ποια γλώσσα; Τους μιλούσαμε με το εξαιρετικά περιορισμένο ισπανικό λεξιλόγιό μας και αυτοί απαντούσαν καθαρά μεν αλλά την κανονική ισπανική δε. Άντε να συνεννοηθείς!
Το ρίξαμε στη πλάκα. Μας μιλούσαν κανονικά ισπανικά κι εμείς ξαναρωτούσαμε σε κανονικά γρήγορα ελληνικά κοιτώντας τους στα μάτια με τους πιτσιρικάδες και τις πιτσιρίκες να σκάνε στα γέλια. Μια κοπελιά μ’ έπιασε από το χέρι και με τράβηξε σε ένα μαγαζί ελπίζοντας ότι κάποιος εκεί θα μας βοηθούσε περισσότερο. Με τους κάποιας ηλικίας εντός του καταστήματος τα πράγματα χειροτέρεψαν. Καμιά ελπίδα για συνεννόηση. Είχαμε στήσει ένα μικρό πανηγυράκι και περνούσαμε καλά, αλλά έπρεπε να πάμε παραπέρα.

Οι Αργεντίνοι είναι καλοί άνθρωποι και η βόλτα στη πόλη δημιουργούσε την εντύπωση ότι ήμασταν κάτι παραπάνω από ασφαλείς. Δεν ξέρω τι γίνεται στο Buenos Aires, στο Rosario, στη Mendoza, στην Cordoba και στις άλλες μεγάλες πόλεις με τους λαθρομετανάστες από τον βορρά της Λατινικής Αμερικής, την εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά, αλλά η Necochea είναι μια φιλική πόλη.
Δεν βγάζαμε άκρη με τίποτα και τότε ανέλαβα δράση. Με 6 λέξεις καθαρίσαμε.
TAXI – ΤΑΒΕRΝΑ – LOMO – ASADO – CHORIZOS – EL LOCO.
Και το… θαύμα έγινε. Σε 2-3 λεπτά το ταξί ήταν απ’ έξω. Χαιρετηθήκαμε με όλους λες και τους γνωρίζαμε χρόνια, μόνο που δεν φιληθήκαμε. Είπαμε ένα SENORAS Y SENORES MUCHAS GRACIAS σε… άπταιστα ισπανικά και κουτρουβαλήσαμε στο ταξί συνεχίζοντας την ισπανική λογοδιάρροια με τον οδηγό μας.
-BUENA TARDE SENOR.
-BUENA TARDE AMIGOS.
-TABERNA EL LOCO AMIGO.
-BUENO AMIGOS.
Ήμασταν άπαιχτοι σε όλα τα επίπεδα.
Οι άλλοι έξω από το ταξί μας χαιρετούσαν χαμογελαστοί. Και κακόκεφοι να ήμασταν πάλι θα μας το έφτιαχναν κέφι! Ωραίοι άνθρωποι.
Κάπως έτσι βρήκαμε την άκρη και φύγαμε για το «EL LOCO».

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2018

Πρώτη μέρα στη Necochea και μια ανάμνηση...

Στη Necochea μπήκαμε το μεσημέρι στις 30 του μηνός. Η φόρτωση άρχισε την ίδια μέρα το απόγευμα την ώρα που η φήμη αλλά και η ελπίδα μας ότι από τα μεσάνυχτα θα άρχιζε η απεργία των τελωνειακών, ξέφτιζε! Μείναμε με το όνειρο της παραμονής σε λιμάνι χωρίς να εκτελούνται εργασίες φορτοεκφόρτωσης.
Πράγματι το… καλάθι ήταν μικρό!...

*****

Ο Felipe ήταν ένας Αργεντίνος, μεγάλος σε ηλικία, που για πολλά χρόνια ήταν το κουμάντο του λιμανιού στα σιτηρά. Τον γνώρισα όταν ήρθα πριν πολλά χρόνια. Ήταν κάπου εκεί γύρω στα 1995, υποπλοίαρχος τότε, και είχα και τη γυναίκα μου στο καράβι. Μας είχε ξεναγήσει με το αυτοκίνητό του στη Necochea. Μας πήγε στο κέντρο στις γειτονιές και στο τέλος μας άφησε σε ένα εμπορικό κέντρο.
Αργότερα σαν καπετάνιος τον ξανασυνάντησα εδώ στο ίδιο μέρος κάνα δυο φορές ακόμα. Με θυμήθηκε και τις δύο αν και περνούσαν χιλιάδες ναυτικοί από τα μάτια του κάθε χρόνο! Σε μια από αυτές του είχα ζητήσει να με πάει στην αγορά να αγοράσω κρέατα για ιδιωτική χρήση. Να έχω να τρώω που και που κάτι ποιοτικό εν πλω.
Με γύρισε σ’ όλα τα κρεοπωλεία της πόλης και από το καθένα ψώνιζε, σε ποσότητες πέραν του φυσιολογικού και κάτι διαφορετικό.

Η Necochea δεν είχε αλλάξει καθόλου. Αφαιρώντας το κάπως σύγχρονο λόγω τουρισμού κέντρο, θύμιζε τον Βόλο του ‘65. Η Αργεντινή πέρα από το Buenos Aires ζει το παρόν παράλληλα με το παρελθόν της.

Λουκάνικα διαφόρων ειδών από το ένα, λόμο από το άλλο, ασάδο από το τρίτο κλπ. Φαίνεται ότι ο καθένας τους είχε το σπεσιαλιτέ του. Δεν μου έδινε σημασία ψώνιζε και συγχρόνως πλήρωνε. Όταν του είπα ότι πρέπει εγώ να τα πληρώσω μου απαντούσε «después, después».
Φτάνοντας στο πλοίο έδωσα τα κρέατα στον μάγειρα να τα βάλει στο ψυγείο και τον ρώτησα πόσα πλήρωσε. Δεν μου έλεγε, δεν ήθελε να του τα πληρώσω. Τον παράτησα, πήγα στο δωμάτιό μου, πήρα 5 κούτες τσιγάρα Marlboro που είχα πρόχειρες για δουλειές του καραβιού (δωράκια για τους αχρείους του λιμανιού) κατέβηκα κάτω και τις έβαλα στην αγκαλιά του. Χαμογέλασε και έκανε να μου τις δώσει πίσω. Τον έσπρωξα μαζί με τα τσιγάρα. Τελικά τις πήρε κι εγώ έβγαλα κατά κάποιο τρόπο την υποχρέωσή μου απέναντί του.
Τα ισπανικά μου ασήμαντα, καμιά 100στή λέξεις και πολλές λέω. Τα αγγλικά και τα ελληνικά του ανύπαρκτα. Βλέπεις όμως στη ζωή πολλές φορές, ταιριάζεις μ’ έναν άνθρωπο ακόμα και κοιτάζοντάς τον μόνο στα μάτια. Ο Felipe ήταν μια τέτοια ξεχωριστή περίπτωση για μένα.
Κι ύστερα φεύγεις και τον ξεχνάς. Σαν να μην υπήρχε! Κι όμως αυτός είναι εκεί και συνεχίζει να ζει όπως εσύ κάπου αλλού πάνω σ’ αυτή την όμορφη σφαίρα και όταν ξαναγυρνάς στο ίδιο μέρος τον ξαναβλέπεις, ξαναθυμάσαι και το κυριότερο, συνειδητοποιείς ότι γεράσατε και οι δύο!... 

*****

Έπιασα έναν νέο ηλικιακά Αργεντίνο, που έμοιαζε να έχει κάποια θέση στο λιμάνι και που κατά διαστήματα ανέβαινε στο πλοίο. Τον ρώτησα για τον Felipe.
-Τον ξέρεις; Τι κάνει; Που βρίσκεται; Είναι καλά; 
-Ο γιος του είμαι! μου απάντησε με έκπληξη και χαμόγελο.
-Ο γιος του; ρώτησα επίσης με έκπληξη. Τι κάνει ο πατέρας σου;
-Γεράματα αλλά είναι καλά. Στο σπίτι. Που και που κατεβαίνει στο λιμάνι και μας βλέπει εν ώρα εργασίας. Θυμάται τα δικά του και ξεθυμαίνει.
-Εσύ τι κάνεις εδώ;
-Εγώ έχω πάρει τη θέση του στο λιμάνι!
Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά.
-Να του πεις χαιρετίσματα από έναν έλληνα ναυτικό… 
Αρχισα να του αναφέρω το αυτοκίνητο, την ξενάγηση, τη γυναίκα μου, τα κρέατα, τα τσιγάρα… 
 -Έτσι μπορεί να με θυμηθεί!
Την άλλη μέρα το πρωί ο γιος του ήρθε και με βρήκε
-Του είπα για σένα και ξέρεις κάτι; Σε θυμότανε! Αυτά που μου είπες να του πω μου τα είπε ο ίδιος!...

*****

Γυρνώντας για λίγο στο σήμερα εύχομαι να είναι καλά και να με θυμάται όπως τον θυμάμαι κι εγώ. Γεια σου Felipe!...

*****

Τελωνειακοί είναι αυτοί, κανένας δεν παίζει μαζί τους και μάλιστα σε μια χώρα εξαιρετικά εξαγωγική. Τα ποσά που παίζονται και μπορεί να χαθούν από μια ενδεχόμενη απεργία είναι τεράστια! Που στο διάολο πάνε τόσα δισεκατομμύρια!...
Δεν ξέρω αν πήραν αυτά που ζητούσαν, γιατί το ίδιο είχε ακουστεί και στο San Lorenzo, αλλά όλα συνέχιζαν να κυλούν «ομαλά». Σε κάθε περίπτωση μισθωτοί, συνταξιούχοι και λοιπά υποζύγια ήταν «πανέτοιμοι» να πληρώσουν τα σπασμένα! Βίοι παράλληλοι!

Συνεχίζεται…

Chrisgio