Το τηλεφώνημα...

Φωτογραφία Google

8 Απριλίου 2014 – Ακόμα ένα αντίο!

Στις 18 Ιανουαρίου τη μέρα της γιορτής του Θανάση μου είχα πάρει στην αγκαλιά μου όλη την οικογένεια. Είχα επιστρέψει μετά από 9μηνη απουσία.

Σήμερα, μετά από 2 μήνες και 20 μέρες, οι βαλίτσες πάλι έτοιμες.

«Διψασμένος και πεινασμένος» ακόμα, αφού η ζεστασιά του σπιτιού δεν χορταίνεται, έπρεπε να φύγω. Για να έχουν αυτοί που αγαπώ, την ποιότητα ζωής που τους αξίζει.

Κι αφού όπως αποδεικνύεται, χρόνια τώρα, δεν διαθέτω το μυαλό να οργανώσω την τέλεια ληστεία τραπέζης μερικών εκατομμυρίων ευρώ, ούτε διατίθεμαι να φιλάω κατουρημένες ποδιές, ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί ο στόχος είναι ο δύσκολος δρόμος της θάλασσας!

«Σε 10 μέρες φεύγεις» μου είπαν απ’ το τηλέφωνο!

Σαν κάτι να άδειασε μέσα μου, το αίμα μου να στράγγιξε! Για μια στιγμή η ψυχή φτερούγισε έξω απ’ το στήθος! Όποτε συμβαίνει αυτό, όποιος κι αν είναι στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, νοιώθω την επιθυμία να τον… ξαποστείλω.

Αλήθεια γιατί; Επειδή μου προσφέρει εργασία σε μια εποχή που το να εργάζεσαι αποτελεί πολυτέλεια; Άθλια σκέψη, αλλά έρχεται αυθόρμητα, δεν το θέλω. Θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω και απρέπεια, ασέβεια απέναντι σ’ αυτούς που μάταια ψάχνουν, ικετεύοντας γνωστούς και αγνώστους, για δουλειά των 400 ευρώ το μήνα!

Η λέξη «ΜΟΝΟΣ» που κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου είναι αυτή που μερικές φορές δεν μ’ αφήνει να σκέφτομαι ήρεμα και λογικά.

Ο ναυτικός από τη στιγμή που ξεμπαρκάρει γνωρίζει ότι αργά ή γρήγορα αυτό τηλεφώνημα θα του τρυπήσει ξανά την καρδιά. Σήμερα, αύριο, μεθαύριο!... Κάποια στιγμή θα συμβεί!

Σκέψεις περνούν σαν αστραπή όλες μαζί, από μπροστά σου! Σκέφτεσαι ότι παιδιά και γυναίκα θα σου λείψουν πολύ για ακόμα μια φορά. Σκέφτεσαι την ώρα του αποχωρισμού και τρελαίνεσαι.

Αναρωτιέσαι: «Θα τους ξαναδώ;» Γιατί υπάρχει ΚΑΙ αυτή η εκδοχή!...

Μονολογείς: «Πότε πέρασε ο γαμημένος ο καιρός!...»

Ένας μήνας να ‘ναι; δύο μήνες; έξι μήνες; ένας χρόνος; Ποτέ δεν είναι αρκετός όταν αυτό που έχεις χτίσει, για το οποίο έχεις ματώσει και αγαπάς δεν θέλεις ποτέ να αποχωριστείς!

Κι όμως πρέπει να το κάνεις! Δεν γίνεται αλλιώς! Και φεύγεις… και ξανάρχεσαι… και ξαναφεύγεις… και λες αγάντα, υπομονή, σφίγγεσαι, δακρύζεις, κλαίς σαν μικρό παιδί, ενώ τα χρόνια περνούν νερό!

Και μονολογείς ξανά κι αναρωτιέσαι!

«Άξιζε το κόπο»; ΝΑΙ, δείχνει ότι ΑΞΙΖΕ και ΑΞΙΖΕΙ, είμαι σίγουρος!

Μοναδικό πρόβλημα η… ασθενής σαρξ! Θα αντέξει;

Σε λίγο καιρό όταν η «θυσία» θα έχει ολοκληρωθεί, αφού ο παροπλισμός πλησιάζει, θα ξέρω! 

Συνεχίζεται…

Chrisgio