Στη ράδα του Cascais με θέα το Estoril

Ο καιρός το πρωί της 15ης Δεκεμβρίου έβαινε συνεχώς βελτιούμενος. Το μεσημέρι σταθεροποιήθηκε στη ιδανική του δύναμη. Σ' αυτή που επιθυμούσαμε.

Η βροχή είχε σταματήσει, η ομίχλη άφαντος! Ένας δυτικός-βορειοδυτικός άνεμος 4-5 μποφόρ μας κρατούσε όρτσα (κόντρα) και στο επίσης βορειοδυτικό swell (αποθαλασσιά) και επιδρούσε ευεργετικά στο πλοίο αλλά κυρίως σε μας. Αν δεν υπήρχε, το swell θα είχε διπλαρώσει το καράβι, το μπότζι (ο διατοιχισμός) θα κυριαρχούσε και η ζωή μας θα είχε γίνει μαρτύριο.

Είναι οξύμωρο να παρακαλάς να μην ηρεμήσει η θάλασσα αλλά ορισμένες φορές δείχνει να είναι λογικό, πρακτικό, προτιμότερο.

Καθώς το βαπόρι κοιτούσε τον Ωκεανό, «νοσταλγώντας» την Αμερική, από δεξιά ξεπρόβαλε ανάμεσα στον γκρίζο ουρανό και την ιδίου χρώματος θάλασσα που συνέχιζε να μαστιγώνει αφρισμένη την βραχώδη πορτογαλική ακτή, η ευρύτερη περιοχή του Cascais και το φημισμένο Estoril. Κλασσικό παράλιο τοπίο της δυτικής και βόρειας Ιβηρικής χερσονήσου.

Είχα ηρεμήσει αρκετά.

Μια ζωή κοντά 10 μηνών σ’ αυτό το καράβι γεμάτη ταξίδια, αναμονές στα αγκυροβόλια της Βραζιλίας και ένας πλήρης γύρος του κόσμου, είχε τελειώσει την ώρα της πόντισης της άγκυρας το απόγευμα της 14ης Δεκεμβρίου.

Μια ακόμα επιτυχημένη θητεία θα τελείωνε τις επόμενες μέρες.

Ο αντικαταστάτης μου ήταν έτοιμος, περίμενε!

*****

Σ’ αυτό το ανταγωνιστικό επάγγελμα, που καμιά σχέση δεν έχει με αυτό του έλληνα δημόσιου υπάλληλου, κρίνεσαι κάθε μέρα κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο.

Όταν κάπου κάνεις λάθος στον άγριο αλλά συνήθως δίκαιο ναυτιλιακό (ιδιωτικό) τομέα δεν υπάρχουν πειθαρχικά συμβούλια για να σε προστατεύσουν.

Να κάνουν τα στραβά μάτια!

ΞΑΦΝΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ!

ΦΕΥΓΕΙΣ!

ΤΕΛΟΣ!

Η γη φεύγει κάτω από τα πόδια σου και… πας γι’ άλλα!

Ψάχνεις για δουλειά σαν την πρώτη σου μέρα στο επάγγελμα!

Λυπάμαι και στεναχωριέμαι για το 1.500.000 ανέργους του ιδιωτικού τομέα στον οποίο ανήκω.

Στη θέση τους, σε εποχές ναυτιλιακής κρίσης, έχω βρεθεί κι εγώ και ήμουν, όπως κι αυτοί σήμερα, ΜΟΝΟΣ.

Κανένας δεν νοιάστηκε για μένα αλλά και δεν το επεδίωξα. Δεν ζήτησα βοήθεια.

Πάλεψα και βρήκα ξανά το δρόμο μου. Σηκώθηκα και συνέχισα!

Αντιθέτως δεν δίνω δεκάρα για τους δημόσιους υπαλλήλους, χωρίς περισσότερα σχόλια!

*****

Όλα θα έβαιναν καλώς αν δεν είχαμε την πληροφόρηση ότι η είσοδος στο λιμάνι της Λισσαβώνας αναβάλλεται επ’ αόριστον.

Ο λόγος; Η πορτογαλική οικονομική κρίση! Οι γενικές απεργίες στη χώρα που είχαν ξεκινήσει παραμονές των εορτών με άγνωστη την ημερομηνία λήξεως.

Η προγραμματισμένη έναρξη εκφόρτωσης για την επομένη, 16 Δεκεμβρίου, αναβλήθηκε κατά ένα μήνα, για μετά τις γιορτές, με εκτιμώμενη μέρα αναχώρησης του πλοίου το τέλος Ιανουαρίου. Για ένα μήνα θα έπρεπε να μείνουμε στο ίδιο σημείο! Οι ράδες της Βραζιλίας ξαναζωντάνεψαν!

Με τη σκέψη ότι κάθε μέρα που περνάει ο χειμώνας θα γινόταν πιο σκληρός, οι δύσκολες μέρες που μας περίμεναν στο επικίνδυνο και αναξιόπιστο αγκυροβόλιο του Cascais φάνταζαν πολλές!

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Με λαχτάρα περίμενα μετά από τόσους μήνες τα Χριστούγεννα να τα περάσω σπίτι μου. Από την εταιρία μάθαμε ότι θα φεύγαμε πριν από τις γιορτές από το αγκυροβόλιο, κατανοώντας μας.

Μπορεί όμως για τον γίγαντα των 80.000 τόνων οι επικρατούσες καιρικές συνθήκες να μην σήμαιναν τίποτα, για τον απλό άνθρωπο όμως το να αντιμετωπίσεις swell των 4-5 μέτρων είναι σωστός εφιάλτης. Και μόνο να σκεφτείς ότι για να φύγεις από το πλοίο πρέπει να κρεμαστείς σε ανεμόσκαλα πριν να επιβιβαστείς σε βάρκα που ανεβοκατεβαίνει στην πλευρά του πλοίου τόσα μέτρα φτάνει. Χρειάζεται συντονισμός, κρύο αίμα, θάρρος, «άγνοια κινδύνου», παλαβομάρα αλλά και εμπειρία που θέλοντας και μη υπάρχει μετά από τόσα χρόνια για να μπορέσεις να δραπετεύσεις με επιτυχία από τέτοια κατάσταση. «Επικίνδυνες Αποστολές!».

Ωστόσο το σπίτι μου ήταν στο μυαλό μου. Η γυναίκα μου τα παιδιά μου! Ανυπομονούσα να ξεμπαρκάρω!

Έπρεπε να το τολμήσουμε κι εγώ και ο Αος Μηχανικός που θα έφευγε μαζί μου. Οι αντικαταστάτες μας αναμένονταν να φτάσουν στις 20 του μηνός και εμείς να αναχωρήσουμε στις 21 το απόγευμα. 

Τις επόμενες μέρες τις περάσαμε παρακολουθώντας τα δελτία καιρού. Τις προγνώσεις για τις συγκεκριμένες ημερομηνίες. Ήταν καλές κι αυτό ανέβαζε το ηθικό μας και την πίστη μας ότι τα Χριστούγεννα δεν θα ήμασταν μόνοι!

Θα κατάφερναν οι καινούριοι να ανέβουν στο καράβι;

Αν αυτό γινόταν θα έμπαινε στη μέση κι ο εγωισμός!

Αφού αυτοί, γιατί όχι κι εμείς;

Ο καιρός συνέχιζε τις επόμενες μέρες να βελτιώνεται. Άνεμος και swell μείωναν διακριτικά τη δύναμή τους χωρίς να μας απαλλάσσουν τελείως από την παρουσία τους, ειδικά το δεύτερο! Ο καιρός μας έκανε το χατίρι!

Οι νέοι, πλοίαρχος και Αος μηχανικός, επιβιβάστηκαν με δυσκολία αλλά και ασφάλεια στο πλοίο το πρωί 20ης Δεκεμβρίου. Είχαμε μπροστά μας 28 ώρες για την παράδοση-παραλαβή του πλοίου!

Συνεχίζεται…

Chrisgio