Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Αναμνήσεις ταξιδεύοντας πλάι στα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου (Cabo Verde)

Αριστερά τα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου, δεξιά η Σενεγάλη.
Στις 8 Δεκεμβρίου, 10 μέρες μετά την αναχώρηση από το Santos, συνεχίζοντας την πορεία των 024 μοιρών, βόρεια-βορειοανατολικά, είχαμε «απελευθερωθεί» από τη Βραζιλία που μας κρατούσε «αιχμάλωτους» τόσο καιρό.
Πλέαμε ακόμα σε ήρεμα νερά στη μέση του Ατλαντικού με τα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου να είναι κοντά, αριστερά μας. Δεξιά η Αφρική, η Σενεγάλη και η πρωτεύουσά της το Ντακάρ πολλά μίλια μακριά.

Οι αναμνήσεις με πλημύρισαν!

Ήταν Φθινόπωρο του 1976. Ήμουν πρωτόμπαρκος. Κατεβαίναμε από την Μπιζέρτα της Τυνησίας με προορισμό το Μοντεβίδεο της Ουρουγουάης.

Τρεις μήνες νωρίτερα στις 26 Ιουλίου είχα πατήσει για πρώτη  φορά σαν μέλος πληρώματος το κατάστρωμα του φορτηγού πλοίου «ΝΙΚΥ». Ένα πλωτό κάτεργο της εποχής μόλις 9.000 τόνων. Μια νέα ζωή για μένα στη θάλασσα, αν και πολύ δύσκολη, πρωτόγνωρη, ήταν γεμάτη νέες εμπειρίες και εκπλήξεις, νέα λιμάνια, νέες χώρες, νέοι άνθρωποι, κόσμοι, εικόνες γεμάτες χρώματα που ανακάλυπτα και ζούσα για πρώτη φορά.
Σήμερα όλα αυτά δεν ισχύουν . Η πολύχρονη ζωή μου στη θάλασσα έχει μετατρέψει το «συναρπαστικό» σε ρουτίνα, το «χρωματιστό» με γκρίζο!
ΝΙΚΥ: Το πρώτο μου καράβι.
Το πετρέλαιο δεν έφτανε για την ολοκλήρωση του ταξιδιού κι εκείνους τους καιρούς το νησί Sao Vicente του Αρχιπελάγους του Cabo Verde αποτελούσε σημείο ανεφοδιασμού των πλοίων.

Τα Νησιά του Cabo Verde, πρώην Πορτογαλική αποικία, είναι ανεξάρτητο κράτος από το 1975 και για τους κάποιας ηλικίας ποδοσφαιρόφιλους πατρίδα του Ντανιέλ Μπατίστα της ΑΕΚ, του Ολυμπιακού και της Εθνικής μας, όπως και του Νόνι Λίμα του Πανιωνίου. Βρέθηκα λοιπόν για πρώτη και τελευταία φορά εκεί όταν αυτό το κράτος ήταν ηλικίας ενός έτους!

Φουντάραμε πολύ κοντά στη στεριά, στο αγκυροβόλιο του μικροσκοπικού ορεινού, κατάξερου, άγονου νησιού. Έμοιαζε ότι κάποιος γίγαντας με ένα τεράστιο τηγάνι γεμάτο καυτό λάδι να είχε περιχύσει την επιφάνειά του. Δεν έχω εικόνα από τα υπόλοιπα νησιά αλλά του Sao Vicente, υπό τη γωνία που το έβλεπα, είναι αυτή που περιγράφω.
Λίγα λεπτά αργότερα ένα μικρό πετρελαιοφόρο συνοδευόμενο από μερικά βαρκάκια με «ντόπιους» μαύρους και κρεολί μας πλεύρισε κι άρχισε ο ανεφοδιασμός.

Τα μικρά πλεούμενα, το ένα με 5-6 τσαμπιά σταφύλια, το δεύτερο με 4-5 καρπούζια, το άλλο με φρέσκα ψάρια πρώτης διαλογής, αστακούς, καραβίδες, γαρίδες, προσπαθούσαν να βγάλουν μεροκάματο.
Κάποιοι από το πλήρωμα αγόρασαν τεράστια μπαρμπούνια – σαν τέτοια έμοιαζαν – περίπου μισό μέτρο το καθένα. Μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση οι διαστάσεις τους.
Άλλες βάρκες, πλωτά καταστήματα λαϊκής τέχνης, πωλούσαν σουβενίρ που αποτύπωναν προφανώς την τοπική κουλτούρα τους. Ακόμα και την σημαία του νήπιου κράτους τους πλάσαραν!
Τέλος ένας άλλος ντόπιος δεν πουλούσε τίποτα. Μόνο μία φραντζόλα ψωμί και μία απόχη στο πανιόλο (πάτωμα). Πλησίασε τη πρύμη του καραβιού και έδεσε τη βάρκα του στον άξονα του τιμονιού. Μετά την άφησε να την παρασύρει το ρεύμα κι εκείνη σταθεροποιήθηκε μερικά μέτρα πίσω μας.
Πήρε στα χέρια του τη φραντζόλα έκοψε ένα κομμάτι κι άρχισε να το μασάει. Με το άλλο χέρι έπιασε την απόχη. Το μαλάκωσε στο στόμα του και το έφτυσε με δύναμη και θόρυβο στο νερό. Σε χρόνο μηδέν δεκάδες ψάρια σχημάτισαν ένα μικρό κώνο έξω από το νερό, ποιος ξέρει πόσα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, στην προσπάθειά τους να τσιμπήσουν τα ψίχουλα. Έβαλε απλώς την απόχη κάτω από το κώνο κι έβγαλε έξω πάνω από 10 ψάρια. Το επανέλαβε κάμποσες φορές και λίγο αργότερα η βάρκα είχε γεμίσει.
Τότε ο βαρκάρης άλλαξε επάγγελμα. Από ψαράς έγινε έμπορος. Με τα ψάρια να σπαρταράνε δεν χρειάζονταν να κάνει πολλά για να μας δελεάσει. Με λίγα δολάρια και μερικές κούτες τσιγάρα έγιναν δικά μας.
Επανέλαβε το ιδιόμορφο ψάρεμά του 2-3 φορές ακόμα μέχρι που τελείωσε το ψωμί. Μας τα πούλησε όλα και ξάπλωσε ανάσκελα στη βάρκα του. Έδειχνε να κοιμάται. Είχε βγάλει το μεροκάματο. Τώρα το πώς κοιμόταν κάτω από τον καυτό τροπικό ήλιο ένας Θεός ξέρει.

Ο ανεφοδιασμός τελείωσε και το 20 ετών γέρικο σκαρί, κατασκευής του 1956, ανοίχτηκε στον Νότιο Ατλαντικό προς τον προορισμό του την Λατινική Αμερική!

Την άλλη μέρα το μενού έλεγε ψάρι. Τα ψήσαμε, τα τηγανίσαμε, τα μαγειρέψαμε. Ήταν άνοστα. Ψάρια του Ωκεανού. Άχυρο.

Αχ Ελλαδίτσα μου! Αιγαίο μου! Παγασητικέ μου!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Η γέφυρα του πλοίου

Μετά από μια μακρά χρονική περίοδο 9μιση μηνών και αφού η Λισσαβώνα θα αποτελέσει το τέλος της θητείας μου σ’ αυτό το πλοίο λέω να παρουσιάσω σε φωτογραφίες τους δύο κυριότερους χώρους όπου πέρασα τον περισσότερο καιρό μου δουλεύοντας ή απολαμβάνοντας ώρες ξεκούρασης και της όποιας ελάχιστης ψυχαγωγίας και χαλάρωσης.

Τη γέφυρα του πλοίου, το γραφείο και τον χώρο διαμονής μου.

Ας ξεκινήσω λοιπόν σήμερα με τη γέφυρα του πλοίου.
Γέφυρα: Γενική άποψη. Θα μπορούσε να ονομάζεται και πύργος ελέγχου. Ο μοναδικός χώρος των πλοίων που δεν μένει ποτέ χωρίς την ανθρώπινη παρουσία καθ΄όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Κύρια κονσόλα
Η θέα του ορίζοντα από την τιμονιέρα. Ο λευκός δίσκος με τη μαύρο κουμπί στο κέντρο είναι το REPEATER ή ο επαναλήπτης της γυροσκοπικής πυξίδας (gyro compass). Μπροστά από την τιμονιέρα το παλινώριο πάνω στο δεύτερο REPEATER. Οι επαναλήπτες της γυροσκοπικής πυξύδας συνήθως στο σύνολό τους είναι πέντε. Αυτούς που αναφέρω εδώ, άλλους δύο δεξιά κι αριστερά εξωτερικά της γέφυρας και ένας ακόμα στο χώρο του πηδαλίου. Η μαγνητική πυξίδα που βρίσκεται στην κόντρα γέφυρα δεν έχει επαναλήπτες. Τις πληροφορίες που μας παρέχει τις παίρνουμε μέσω κατόπτρων.
Το παλινώριο. Η διόπτρα. Το μαύρο όργανο που χρησιμεύει για να παίρνουν οι αξιωματικοί γέφυρας διάφορες διοπτεύσεις πλοίων, φαναριών, ουρανίων σωμάτων. Εφαρμόζεται πάνω σε επαναλήπτη πυξίδας ή REPEATER. 
Λεπτομέρια η επιφάνεια όπου είναι ακουμπισμένα το ένα από τα τρία ζευγάρια κυάλια που διαθέτουν συνήθως τα πλοία. Το δίκτυ που φαίνεται είναι από αντιολισθητικό υλικό για λόγους ευνόητους. Τα πλοία είναι γεμάτα από τέτοια αντιολισθητικά!
Η τιμονιέρα. Συνήθως η εικόνα της είναι αυτή, στον αυτόματο πιλότο. Χωρίς τιμονιέρη. Το τιμόνι μπαίνει στο MANUAL όταν το πλοίο προσεγγίζει στενά (Γιβραλτάρ, Σιγκαπούρη κλπ), διώρυγες, ποτάμια, αγκυροβόλια, λιμάνια. Πάνω από το τιμόνι το REPEATER ή ο επαναλήπτης της κύριας "μάνας" πυξίδας. Η... "μάνα" στη συγκεκριμένη κατασκευή είναι στη βάση της τιμονιέρας μέσα στο θαλασσί κουτί κάτω από το τιμόνι. Όλα τα πλοία ταξιδεύουν με δύο ειδών πυξίδες. Την κύρια γυροσκοπική (gyro compass) και την παραδοσιακή μαγνητική (magnetic compass). Στην σύγχρονη εποχή με την πρώτη πραγματοποιούνται όλα τα ταξίδια του πλοίου αφού είναι μεγάλης ακρίβειας. Η δεύτερη αποτελεί την πυξίδα ανάγκης σε περίπτωση βλάβης της πρώτης αφού λόγω της απλής κατασκευής της δεν παθαίνει ζημιές
Κύρια κονσόλα: Ο τηλέγραφος, το χειριστήριο, το... γκάζι. Παλαιότερα λειτουργούσε σαν alarm που ειδοποιούσε το μηχανικό φυλακής να κάνει χειροκίνητα την ανάλογη κίνηση-εντολή που δινόταν από τη γέφυρα. Τα σημερινά πλοία είναι αυτόματα. Οι κινήσεις γίνονται ηλεκτρονικά χωρίς την παρέμβαση του ανθρώπου.
Κύρια κονσόλα: Πάνω από το χειριστήριο. Ταμπέλα με στροφές μηχανής και ταχύτητες σε κάθε θέση του τηλέγραφου, κλπ.
Κύρια κονσόλα: Αριστερά κάτω ο μαύρος πίνακας του VDR. Voyage Data Recorder. Έτσι ονομάζεται το "μαύρο κουτί", αντίστοιχο αυτού των αεροπλάνων. Όλη η εγκατάσταση βρίσκεται σε άλλο δωμάτιο του πλοίου ενώ το μαύρο κουτί στη κόντρα γέφυρα ασφαλισμένο με ειδικό υδροστατικό μηχανισμό που σε περίπτωση βύθισης του πλοίου απελευθερώνεται και επιπλέει.
Κύρια κονσόλα: Public Addressor
Κύρια κονσόλα: AIS. Automatic Identification System. Στη συσκευή προστίθενται τα στοιχεία του πλοίου, ο προορισμός, το είδος του φορτίου κλπ. Κατ΄αυτόν τον τρόπο οι παράκτιοι σταθμοί έχουν τον έλγχο της περιοχής τους, ενώ όλα τα πλοία μπορούν να παρακολουθούν το ένα το άλλο. Η συσκευή είναι υποχρεωτική σε όλα τα σκάφη εκτός των πολεμικών και των πολύ μικρών όπως τα αλιευτικά. Δυστυχώς στην ίδια κατηγορία ανήκουν και όλα τα εκτός νόμου πλεούμενα όπως τα πειρατικά. Έτσι ότι δεν φαίνεται στο AIS ειναι εν δυνάμει ύποπτο. Έχει ενσωματωμένο GPS.
Κύρια κονσόλα: V.H.F. Τα πλοία διαθέτουν δύο συσκευές.
Κύρια κονσόλα: Ενδοσυνεννόηση. Αριστερά το μαγνητικό τηλέφωνο που συνδέει τους κύριους και ευαίσθητους χώρους ασφαλείας, άμεσης ανάγκης (emergency), όπως τη γέφυρα (bridge) το μηχανοστάσιο (engine control room), το χώρο πηδαλίου (steering gear room) κλπ. Δεξιά το κανονικό τηλέφωνο με τηλεφωνικό κέντρο που συνδέει όλα τα κοινά διαμερίσματα, τα άμεσης ανάγκης και τα δωμάτια των ναυτικών μεταξύ τους. 
Κύρια κονσόλα
Κύρια κονσόλα
Κύρια κονσόλα
Το RADAR. RAdio Detection And Ranging. Τα πλοία διαθέτουν δύο τέτοιες συσκευές. Εγώ τις ονομάζω "ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ". Υπερπολύτιμη συσκευή που κι αυτή τελευταία, τεχνολογικά, έχει κυριολεκτικά ξεφύγει. Οι πληροφορίες που προσφέρει είναι άπειρες και κάνει τη ζωή του χειριστή πολύ εύκολη. Συνδεδεμένη με το GPS.
Chart Room. Δωμάτιο χαρτών. Κάθε άλλο παρά δωμάτιο. Διατηρεί όμως την παραδοσιακή του ονομασία αφού πριν πολλές δεκαετίες ήταν πράγματι διαφορετικός χώρος. Σήμερα ο διαχωρισμός είναι ανύπαρκτός εκτός από το ότι βρίσκεται στο πίσω χώρο της γέφυρας και το βράδυ απομονώνεται με αδιαπέραστες από το φως κουρτίνες. Τα δε όργανα που διαθέτει είναι πάρα πολλά όταν στα ηρωικά χρόνια της ναυσιπλοΐας υπήρχαν μόνο το βυθόμετρο, το αναξιόπιστο δρομόμετρο, το ραδιογωνιόμετροτο που πια έχει εξαφανιστεί, το βαρόμετρο, ο βαρογράφος, ο πορειογράφος, το ρολόι, και ο πολύτιμος ΕΞΑΝΤΑΣ.
Το chart room από άλλη γωνία.
O διπαράλληλος, το τρίγωνο, το κουμπάσο, το μολύβι, η γομολάστιχα το calculator και ο χάρτης του Rio de Janeiro, του Cabo Frio, του Cabo Sao Tome. Η παράδοση είναι ΕΔΩ αν αφαιρέσουμε το κομπιουτεράκι. Η φωτογραφία όμως απατά. Γύρω-γύρω η σύγχρονη τεχνολογία βρίθει.
Weather Facsimile, GPS, Echo Sounder.
Speed Log, Master Clock, Course Recorder, NAVTEX.
Weather Facsimile. Η συσκευή που παρέχει στα πλοία δελτία καιρού, μόλις αυτά είναι διαθέσιμα, από όλους τους μετεωρολογικούς σταθμούς ανά την υφήλιο.
G.P.S. Global Positioning System. Δύο συσκευές. Άνευ σχολίων.
Echo Sounder. Το βυθόμετρο.
Master Clock. Διαθέτει δύο ρολόγια. Αριστερά το MASTER δείχνει ώρα GMT και δεξιά το SLAVE δείχνει την ωρα του πλοίου. Με αυτή τη συσκευή είναι συνδεδεμένα όλα τα ρολόγια του πλοίου τα οποία ενημερώνονται αυτόματα σε κάθε αλλαγή ώρας μπροστά ή πίσω. Αυτό συμβαίνει λόγω της συνεχούς αλλαγής θέσης του πλοίου. Για παράδειγμα σε ένα ταξίδι 45-50 ημερών από τη Βραζιλία στην Ιαπωνία, είναι απαραίτητο να βάλουμε μπροστά 14 ώρες. 
Speed Log. Το δρομόμετρο. Ένα άχρηστο όργανο αφού τα GPS το έχουν καταστήσει τέτοιο. Αν και έχει βελτιωθεί αρκετά συνεχίζει την αναξιόπιστη λειτουργεία του. Επιβάλλεται όμως η ύπαρξή του από τους κανονισμπούς όπως και ο ΕΞΑΝΤΑΣ.
Course Recorder. Ο πορειογράφος.
NAVTEX. Navigational Telex. Διεθνής αυτοματοποιημένη μέσης συχνότητας και άμεσης εκτύπωσης υπηρεσία. Παρέχει - εκτυπώνει προειδοποιήσεις και πληροφορίες για την ναυσιπλοΐα και την ασφάλεια στη θάλασσα, μετεορολογικές προβλέψεις κλπ. που αφορούν την ακτοπλοΐα και μέχρι 200 μίλια απόσταση από τις ακτές.
GMDSS. Global Maritime Distress and Safety System. Ο σύγχρονος ασύρματος. Το σύστημα συσκευών που είναι υπεύθυνο για την εξαφάνιση της ειδικότητας των ασυρματιστών. Το σύστημα που αχρήστευσε τον Μορσικό Κώδικα.
Barograph. Βαρογράφος.

Από τις φωτογραφίες απουσιάζουν οι παρακάτω συσκευές:
  
  1. E.P.I.R.B. (Emergency Position Indicating RadioBeacon)
  2. S.A.R.T. (Search And Rescue Transponder)
  3. Εγκατάσταση δορυφορικού EMAIL.
  4. Δορυφορικού τηλεφώνου INMARSAT.
  5. Δορυφορικού τηλεφώνου IRIDIUM.
  6. FAX.
  7. Computers.
  8. Fire Detection Sytem.
  9. Water Ingress System.
10. Βαρόμετρο.
11. Χρονόμετρο.

Xωρίς να είμαι σίγουρος ότι τις αναφέρω όλες.
Είμαι σίγουρος πάντως ότι δεν πρόκειται να... παρεξηγηθούν!
 
Συνεχίζεται...

Chrisgio

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Προς τη Λισσαβώνα...

Ναι ήταν γεγονός! Το λιμάνι του Santos η πατρίδα του Πελέ ήταν πια πίσω μας.
Επιτέλους! Μετά από δύο μήνες και κάτι μέρες, το πλοίο ξεκίνησε για ένα ακόμα ταξίδι, αποκτώντας συγχρόνως την φυσιολογική του εικόνα-ιδιότητα. Αυτή του ποντοπόρου πλοίου, του πλοίου παντός καιρού, των φορτίων, των μεταφορών! Η άσχημη εικόνα του «άνεργου γίγαντα» στα αγκυροβόλια της Βραζιλίας είχε παρκάρει στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
Μία ακόμα ναυτική περιπέτεια, ένα ταξίδι 16 περίπου ημερών όχι τόσο μακρύ όσο τα προηγούμενα, αποκλειστικά στα νερά του Ατλαντικού Ωκεανού είχε αρχίσει.

Μπήκαμε σε πορεία 080 μοίρες, ανατολική, από τις 8 το βράδυ της 28ης Νοεμβρίου. Ξημέρωσε η 29η. Μια λαμπρή μέρα, συνέχεια μιας εξίσου όμορφης νύχτας. Είχαν βάλει και οι δύο τα καλά τους και σκόπευαν να μην τα αποχωριστούν τουλάχιστον για την επόμενη εβδομάδα. Η πρόγνωση του καιρού ήταν πολύ καλή και το πρωινό εκείνο έκανε ότι μπορούσε να μην την διαψεύσει.

Ταξιδεύαμε κατά μέσο όρο σε μια απόσταση 60 μιλίων από τις ακτές με ταχύτητα 13,50 κόμβων. 

Πρωί-πρωί αφήσαμε πίσω μας τη Sepetiba και το αγκυροβόλιό της, το Itaguai, στις 12 το μεσημέρι ήμασταν δίπλα στο Rio de Janeiro και στις 5 το απόγευμα πιάσαμε το Cabo Frio.
Συνεχίσαμε στην ίδια πορεία απομακρυνόμενοι, ακόμα περισσότερο από τις στεριές, αφού έπρεπε να πλεύσουμε ανατολικά της απαγορευμένης για την ναυσιπλοΐα περιοχής με εξέδρες πετρελαίου και φυσικού(;) αερίου. Στις 11 το βράδυ της ίδιας μέρας αλλαγή πορείας 043 μοίρες, βορειοανατολική, συνεχίσαμε παράλληλα με το ανατολικό όριο του Pampo Oilfield.

Μετά το Cabo Frio, γύρω στις 5 το πρωί της 30ης Νοεμβρίου, ένα άλλο γνωστό ακρωτήρι από τα παλιά το Cabo de Sao Tome έμεινε κι αυτό αριστερά πίσω μας ενώ στις 11 πριν το μεσημέρι το καράβι γύρισε σε πορεία 024 μοίρες, βόρεια-βορειοανατολική. Αυτή η πορεία έμελλε, με μια ασήμαντη διόρθωσή αρκετές μέρες αργότερα, να είναι η βασική και τελική πορεία προς τον προορισμό μας. Τη Λισσαβώνα!
Ξεμακραίναμε αργά-αργά από τις βραζιλιάνικες ακτές, που πριν 8 μήνες κρατούσαμε δεξιά μας κατεβαίνοντας προς το Itaguai ερχόμενοι από το Mobile-Alabama της Αμερικής φορτωμένοι κάρβουνο. Προσπαθούσαμε μέρα με τη μέρα να πλησιάσουμε την Αφρική πριν καταλήξουμε στην Ευρώπη κροσσάροντας διαγώνια τον Ατλαντικό, αλλά και τον Ισημερινό για ακόμα μια φορά από το νότιο στο βόρειο ημισφαίριο.

Από τη φτώχεια στη... ΦΤΩΧΕΙΑ!

Σε τεράστιες πια αποστάσεις από τη γη της τριτοκοσμικής Νότιας Αμερικής χαιρετούσαμε, καθώς μένανε πίσω μας, καλημερίζοντας ή καλησπερίζοντας, ανάλογα με την ώρα, πόλεις, κάβους και νησιά.
Guarapari, Ponta do Ubu, Tubarao, Vitoria, Ilheus, Salvador, Aracaju, Maceio, Recife, Cabo Blanco, Natal, Arquipelago de Fernando de Noronha μερικά από τα ονόματα.

Τι καινούργιο μας περιμένει να συναντήσουμε τις επόμενες μέρες;
Τα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου (Cabo Verde)!

Συνεχίζεται…

Chrisgio

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Η διαπίστωση, η πρόβλεψη και η επαλήθευσή της


Στις 22 Μαρτίου 2013 είχα αναρτήσει στην σελίδα μου στο facebook το κείμενο της φωτογραφίας. 

Όταν το έγραφα, αν και το πίστευα, είχα την κρυφή ελπίδα ότι τα γεγονότα θα με διέψευδαν και θα με έπειθαν ότι υπάρχει κι άλλος «δρόμος».

Σήμερα με λύπη βλέπω ότι επαληθεύτηκα σε όλα!

Σε όλα; Ε όχι και σε όλα!

Πίστευα ότι θα έσωζαν τα προσχήματα. Ούτε αυτό δεν κατάφεραν!

Chrisgio

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Ένα μεγάλο αλλιώτικο ταξίδι...

Χθες το βράδυ άφησε την τελευταία του πνοή  ο αγαπημένος μου πατέρας στα 93 του χρόνια!

Μεγάλη η απώλεια του γονιού όσων ετών και αν είναι!

Δεν υπάρχουν λόγια!

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΑΤΕΡΑ!

Chrisgio

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Η φαβέλα...

Πριν αφήσουμε τη Βραζιλία πίσω μας, όλες τις μέρες που το καράβι βρίσκονταν πλαγιοδετημένο στο λιμάνι του Santos ένας διαφορετικός τραγικός κόσμος απλώνονταν στα δεξιά μας πίσω από τα μέσα φορτωεκφόρτωσης, το σιλό, εκατό μέτρα μακριά μας.

Μια φαβέλα.

Οι απόκληροι της ζωής. Η φτώχεια «στολισμένη» με όλα τα παράσημά της. Η μισή εικόνα, που χαρακτηρίζει το λαό μιας χώρας αντιθέσεων αυτού του πλανήτη. Της «σύγχρονης» Βραζιλίας!
Ο πλούτος, ο αντίπαλός της. Η άλλη μισή εικόνα. Μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα με πολύτιμα στολίδια στον «στάνταρ εξοπλισμό» του, μέρος της ύπαρξής του. Φτιασιδωμένος εκ γενετής!

Αντιθέσεις, διαφορές αγεφύρωτες. Δύο κόσμοι ό ένας απέναντι στον άλλον.

Από τη μία η φαβέλα πονάει, κλαίει, πεινάει, μισεί, αμφισβητεί, κλέβει, σκοτώνει, πεθαίνει!
Από την άλλη ο πλούτος χαίρεται, διασκεδάζει, αδιαφορεί, αγνοεί, αλλά κι αυτός μισεί, αμφισβητεί, κλέβει, σκοτώνει, πεθαίνει!
Σε αρκετά δείχνουν να ταυτίζονται. Στα αίτια διαφέρουν.
Ένα πρωί στο γραφείο μου παρατηρώντας έξω από το φινιστρίνι, ενώ μιλούσα με τον πράκτορα, διακόπτοντας την κουβέντα μας περί πλοίου και φορτίου, χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω είπα:
- Άλλη μια φαβέλα!
- Ναι, άλλη μια φαβέλα. Γίνεται Βραζιλία χωρίς φαβέλες; είπε και χαμογέλασε.
- Νοείται Λατινική Αμερική χωρίς φαβέλες; του απάντησα. Συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι του.
- Δεν είναι όμως ότι χειρότερο αυτό που βλέπεις. Είναι ένας οικισμός σχετικά σε καλό επίπεδο διαβίωσης.
Τρόμαξα! Το μόνο που δεν έβλεπα ήταν το «καλό επίπεδο διαβίωσης», αλλά αφού το έλεγε κάτι θα γνώριζε παραπάνω.
Το μυαλό μου πήγε ξανά πίσω στην Κολομβία στην είσοδο του ποταμού Magdalena που οδηγούσε στην Barranquilla αλλά και στις Marivelles των Φιλιππίνων.
Είχε δίκιο! Προσγειώθηκα!
Υπάρχουν και χειρότερα. Πάντα θα υπάρχουν τα χειρότερα!
Κάνω παρένθεση και απευθύνομαι στους Έλληνες του 2013 που όταν αναφέρονται στην Ελλάδα του σήμερα, του χρέους, των ελλειμμάτων, της παρακμής, της ανεργίας, της διαφθοράς, της κατάπτωσης των ηθών, των πολλών και τεράστιων προβλημάτων, της υποβάθμισης της ποιότητας της ζωης μας, μιλάνε για μεσαίωνα και για πόλεμο. Άκουσα έναν να εξισώνει την εικόνα της χώρας με αυτή της Παλαιστίνης αν και δεν είχε πάει ποτέ! Μια βόλτα σε μέρη σαν κι αυτά κάνει τον άνθρωπο σοφότερο!
- Όσες φορές έχω έρθει στο Santos έχω παρατηρήσει ότι μέσα στο λιμάνι ανάμεσα σε σιλό και φορτία δίπλα στο νερό, είναι χτισμένοι τέτοιοι οικισμοί! είπα συνεχίζοντας την κουβέντα.
- Η φτώχεια προσαρμόζεται σε κάθε περιβάλλον, δεν έχει άλλη επιλογή! Βλέπεις εκείνους τους οικισμούς στο βάθος πάνω στο βουνό;
- Ναι.
- Φαβέλες είναι! μου απάντησε.
Η φαβέλα και οι φαβέλες στην πλαγιά του βουνού
Δεν πρόκειται για κάποια ειδική ομάδα ανθρώπων σαν τους δικούς μας τσιγγάνους που, μέχρι ορισμένου σημείου, τη ζωή που κάνουν την γουστάρουν. Εκατομμύρια άνθρωποι στη Βραζιλία ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες. Δεν είναι επιλογή τους. Η φτώχεια υπαγορεύει τους κανόνες της σκληρής ζωής που τους έμελλε να ζήσουν πάνω στη γη, τους οδηγεί.
Οι φαβέλες στην πλαγιά του βουνού
Όπου δεν πάνε οι πλούσιοι πηγαίνουν οι φτωχοί και στήνουν εκεί μόνοι τους καλύβες με τσιμεντόλιθους, λαμαρίνες, ξύλα! Όπου βρουν χώρο, με ότι βρουν! Χωρίς καμιά υποδομή χτιζουν ολόκληρες πολιτείες, αυθαίρετες!
Οι φαβέλες στην πλαγιά του βουνού από πιο κοντά
Η θάλασσα δίπλα τους μέσα στη βρώμα. Η παλίρροια, η άμπωτης και η πλημμυρίδα, ανάλογα με την ώρα, πάει και φέρνει τα σκουπίδια που οι ίδιοι πετούν.

Και στα εκατό μέτρα μακριά τους βαπόρια «θηρία» φορτώνουν μέρα νύχτα εκατομμύρια τόνους σιτηρά για να τα μεταφέρουν χιλιάδες μίλια μακριά να θρέψουν άλλους λαούς, λες και εδώ έχουν λύσει το πρόβλημα της πείνας, της ανέχειας, της - σχεδόν - απόλυτης φτώχειας. Αφελής σκέψη αλλά...

Και λέω «σχεδόν» γιατί η «γνήσια» απόλυτη φτώχεια, το λέω για ακόμα μια φορά και θα συνεχίσω να το θυμίζω, είναι «προνόμιο» της Αφρικής.

Συνεχίζεται…

Chrisgio