Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Τρεις Ημερονηνίες (ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ)

Χθες το βράδυ γυρνώντας με το αυτοκίνητο σπίτι μου πέρασα από το κέντρο του Βόλου
Η πόλη μέσα στον καπνό. Μόλις πριν λίγο είχαν σβήσει οι τελευταίες φωτιές στους κάδους σκουπιδιών που "κλασσικά" αποτελούν οδοφράγματα των γνωστών αγνώστων όταν ευγενικά "διαμαρτύρονται", αφήνοντας σωρούς μισοκαμμένων σκουπιδιών στη μέση των δρόμων, ενώ το σλάλομ ήταν απαραίτητο για ν' αποφύγω και τις κοτρόνες που ήταν σκορπισμένες στην οδό Ιάσονος έξω από το Πανεπιστήμιο. Είχε νυχτώσει και άλλες ζημιές δεν πρόσεξα αλλά σίγουρα κάτι τέτοιο μάλλον θα έχει συμβεί.
Ο λόγος;
Η επέτειος της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου!
Αμέσως ήρθε στο μυαλό μου ένα κείμενο που είχα αναρτήσει πριν περίπου ένα χρόνο σχετικό με το θέμα το οποίο αναδημοσιεύω αυτούσιο μιας και δεν έχω λόγο να προσθέσω ή να αφαιρέσω τίποτα απ' όσα τότε έγραψα.

Ακολουθεί η ανάρτηση!

Chrisgio

Κοντά 19 χρόνια πριν, στις 14 Ιουλίου 1992, ο 22χρονος Θάνος Αξαρλιάν βγαίνοντας από το κατάστημα της μητέρας του συναντάει το θάνατο από ρουκέτα της 17Ν, η οποία είχε εκτοξευθεί κατά του αυτοκινήτου του τότε υπουργού Οικονομικών Γιάννη Παλαιοκρασά.
Με το πέρασμα του χρόνου, ο Θάνος Αξαρλιάν καταγράφηκε στην συνείδηση του κόσμου απλά ως «παράπλευρη απώλεια» της «επαναστατικής» δράσεως της ελληνικής τρομοκρατίας!
Ένα θύμα για το οποίο καμιά φωτιά δεν άναψε, τίποτε δεν κάηκε, κανένας δεν χτυπήθηκε, καμιά μολότοφ δεν έπεσε, δεν έσπασε ούτε μία τζαμαρία, δεν έκλεισε το κέντρο της Αθήνας. Η οργή τότε δεν περίσσεψε ούτε και αργότερα. Ποτέ μέχρι σήμερα. Κανείς δεν εκδικήθηκε γι΄αυτόν.
Ο Θάνος Αξαρλιάν δεν ήταν μόνο θύμα της τρομοκρατίας αλλά και της κοινωνικής αμνησίας που επιμελώς καλλιεργείται από το κράτος και το επικοινωνιακό κατεστημένο της χώρας μας.

*******

Έχουν περάσει 8 μήνες από την ημέρα που θρηνήσαμε τον άδικο χαμό τριών ανθρώπων. Ήταν 5 Μαΐου 2010 όταν γι' ακόμα μία φορά μία μαχητική αλλά ειρηνική μαζική διαδήλωση των εργαζομένων, αλώθηκε από ομάδες αναρχικών που με βόμβες μολότοφ πυρπόλησαν το κτίριο της Marfin και έκαψαν ζωντανές, τρεις ψυχές.
Ο πολιτικός κόσμος καταδίκασε το έγκλημα και το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών συγκλήθηκε εκτάκτως, έτσι... για πλάκα! Ο αποτροπιασμός από τους πάντες δεδομένος. Οι εικόνες της φρίκης έκαναν το γύρο του κόσμου.
Γνωστά κοπρόσκυλα άρρωστων πολιτικών «πιστεύω» τόλμησαν να ψελλίσουν πάνω από τα άθαφτα κορμιά: «καλά να πάθουν, τι δουλεία είχαν να δουλεύουν μέρα απεργίας»;
Λίγα μόνο λουλούδια από απλούς πολίτες που κατατέθηκαν έξω από τη τράπεζα τις επόμενες μέρες ήταν αρκετά πριν την αρχειοθέτηση του... «ασήμαντου» συμβάντος στο χώρο της απάθειας, της αμνησίας, της λήθης. Το αλτσχάιμερ πλέον έχει γίνει μάστιγα σ΄αυτή τη χώρα. Δεν προσβάλλει μόνο ορισμένους υπέργηρους αλλά σχεδόν όλους μας.

*******

Ενδιάμεσα, στις 6 Δεκεμβρίου 2008, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Νικολάου, ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τα πυρά ενός ειδικού φρουρού. Ο μαθητής βρίσκεται με την παρέα του κάπου στα Εξάρχεια, όταν ο ειδικός φρουρός σηκώνει το όπλο του και πυροβολεί. Η σφαίρα χτυπά τον 15χρονο, ο οποίος σωριάζεται νεκρός μπροστά στα μάτια των φίλων του. Την επόμενη μέρα 7 Δεκεμβρίου 2008 η δολοφονία του Αλέξανδρου πυροδοτεί έντονες αναταραχές. Η Αθήνα καίγεται. Σημειώνονται δεκάδες εμπρηστικές επιθέσεις σε διάφορα σημεία της πόλης, οδομαχίες έξω από πανεπιστημιακά ιδρύματα, σπάζονται τζαμαρίες, βιτρίνες καταστημάτων, καταστρέφονται περιουσίες ενώ έγινε προσπάθεια από τους γνωστούς γυμνοσάλιαγκες συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης «το πλιάτσικο» να ονομαστεί «εξέγερση».

*******

Οι κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικές εξελίξεις να τρέχουν σαν «ριπές από σφαίρες», ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε από τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου αλλά και που εξακολουθεί να σηκώνεται λόγω Μνημόνιου, ΔΝΤ και διαδηλώσεων δεν μ΄άφηναν να γράψω και να εκφράσω αυτό που τριγύριζε στο μυαλό μου από την δεύτερη επέτειο του θανάτου το Αλέξη Γρηγορόπουλου και μετά.

Έγιναν λοιπόν προετοιμασίες για την επέτειο. Το κέντρο έκλεισε 24 ώρες για να αποφευχθούν τα χειρότερα τα οποία τελικά επαναλήφθηκαν, έτσι για να μη ξεχνιόμαστε. Η μητέρα του Γρηγορόπουλου λύνοντας τη σιωπή της μετά από 2 χρόνια αποφασίζει και δίνει συνέντευξη για το θάνατο του γιού της.

Όλα καλά, ας πούμε, μέχρι εδώ, αλλά!...

Ποιος ήταν ο Αλέξανδρος πριν τη δολοφονία του;
Ακούστηκε ξανά στη φετινή πορεία εκείνο το «Αλέξη ζεις εσύ μας οδηγείς»! Ποιους «εμπνέει» και «οδηγεί» σήμερα;
Τι το ξεχωριστό έκανε στη σύντομη ζωή του για να τον θυμόμαστε εκτός από το ότι ένας μαλάκας τον σκότωσε χωρίς αιτία;
Τι είναι αυτό που τον διαφοροποιεί από τον Θάνο Αξαρλιάν και τους τρεις νεκρούς (συγνώμη που δεν θυμάμαι τα ονόματά σας) της Marfin; 
Γιατί αυτός ο εμετικός διαχωρισμός; Η απώλεια μνήμης;
Γιατί κανένας δεν έκανε ποτέ λαμπόγυαλο την Αθήνα στη μνήμη τους;
Γιατί δεν φώναξαν τους γονείς των παιδιών αυτών για μερικά ακόμα δακρύβρεχτα talk show;
Απλώς δεν θα πουλούσαν, ε;
Η υποκρισία περισσεύει!

Αυτά που γράφω σήμερα ίσως να δείχνουν άκαιρα, ετεροχρονισμένα. Όμως ένοιωσα την ανάγκη να θυμίσω τις τρεις αυτές περιπτώσεις δολοφονιών (υπάρχουν κι άλλες, πολλές) πριν βάλω, κατά τη γνώμη μου, κάποια πράγματα στη θέση τους.

Να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι ήταν περίπου όμοιες περιπτώσεις δολοφονίας που διαφοροποιούνται μόνο ως προς το ποιος τις διέπραξε. Εκεί έγκειται η διαφορά. Στην ιδεολογικο-πολιτική «ποιότητα» των δολοφόνων. Αναλόγως που ανήκουν οι δολοφόνοι χαρακτηρίζονται και χωρίζονται, για παράδειγμα, σε κατηγορίες του τύπου, στυγεροί, αδίστακτοι, υπηρέτες του σκοτεινού παρακράτους ή από την άλλη σε αγωνιστές, επαναστάτες, προοδευτικούς...

Σήμερα ο οποιοσδήποτε μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί ήρωας, αγωνιστής, επαναστάτης.
Αρκεί μόνο όταν αποφασίσει να πεθάνει να επιλέξει προσεκτικά το δολοφόνο του.

Chrisgio

13 σχόλια :

firiki2010 είπε...

" Τον Αλέξη τον θυμάστε και να είστε απόλυτα βέβαιοι ότι θα τον θυμάστε για καιρό . Θα φροντίζουν να σας τον θυμίζουν όλοι αυτοί που τον βάφτισαν “δικό τους”, τον εκαναν ήρωα, σύμβολο του “ξεσηκωμού”, βραβείο,…δρόμο. Θα φροντίζουν να σας τον θυμίζουν όλοι αυτοί οι “αγωνιστές” που η ευτυχία τους είναι όταν έχουν θύματα. Που επιδιώκουν να έχουν θύματα . Για να μπορούν να τα περιφέρουν και να εισπράττουν οι ίδιοι κι ο “χώρος” τους παράσημα αγωνιστικότητας και κοινωνικής ευαισθησίας.

Να το πώ πιο χοντρά? ΟΚ ! Οι ίδιοι “ευαίσθητοι” και “αγανακτησμένοι” πολίτες που έκαψαν την Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008 είναι ακριβώς αυτοί που πέταξαν τις μολότωφ στην Marfin. Αυτοί που τότε διαδήλωναν “συμπαριστάμενοι” είναι αυτοί που πριν λίγες μέρες παρήλαυναν αδιάφοροι μπροστά στο καιόμενο κατάστημα, αυτοί που πριν λίγες μέρες λοιδωρούσαν κι έβριζαν ανθρώπους που πέθαιναν μπροστά τους. Και κατά πάσα πιθανότητα οι ίδιοι με τους “αγανακτησμένους” που σήμερα διαμαρτύρονται δυναμικά και απειλούν να μπουν με τον τσαμπουκά τους στη Βουλή, χθες διορίστηκαν με μέσον, όταν δεν απεργούν λουφάρουν “αγωνιστικά” και ευαισθητοποιούνται πάντα και για όλα (την τήρηση των νόμων, τα προβλήματα της χώρας,τους εργαζόμενους, τις ανθρώπινες ζωές ) αλλά ….. επιλεκτικά. "

Ο επιλογος από το "Επιλεκτική ευαισθησία" (12/5/2010) στο firiki2010.
Oσο για τους τρεις της Marfin που όλοι μας ξεχνάμε τα ονόματα τους ήταν η Αγγελική, η Παρασκευή και ο Νώντας.

Ανώνυμος είπε...

Με προβλήματισε το κείμενό σου, ...αλλά η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές κάνω ακριβώς τις ίδιες σκέψεις. Δεν μπορώ και ίσως δεν θέλω να βγάλω μια "δική μου" άκρη... Απλά για μένα κάποιες φορές κάποια γεγονότα γίνονται η αφορμή. Και κάποιες άλλες φορές "κάποιοι καλλιεργούν αφορμές".
Το ζήτημα είναι ότι το σύστημα δεν δέχεται φωνές διαφορετικές από τις δικές του ...κι όσες φορές αφήνει φωνές να ακουστούν αυτό γίνεται είτε από λάθος είτε για εκτόνωση του συστήματος. Η λύση: να είμαστε υποψιασμένοι και να ακούμε και το ένστικτό μας. Δεν είμαστε και τόσο βλάκες όσο αυτοί θέλουν να μας παρουσιάσουν.

"ΣΑΛΩΝΙΤΗΣ" είπε...

Πολλές αλήθειες έχει το κείμενό σου, φίλε μου!
Και "Σε περίοδο παγκόσμιας εξαπάτησης, το να λες αλήθεις είναι επανάσταση"!
Σίγουρα δε θα αρέσει σε πολλούς και είναι αυτοί οι "πολλοί", όπως τους περιγράφεις πιο πάνω και εσύ και το firiki
Αλλά είναι αυτοί οι "πολλοί" που μας οδήγησαν στον κοινωνικό και οικονομικό πάτο!

Σοφία Ζ. είπε...

Δεν έχεις άδικο σε αυτά που λες. Στην ουσία συμφωνώ.
Μόνο να υπενθυμίσω τη δολοφονία/εκτέλεση του δεκαπεντάχρονου Μιχάλη Καλτετζά το 1985 (στις 17/11) από τον αστυνομικό Μελίστα (που σημειωτέον αθωώθηκε δευτερόδικα), που απετέλεσε αφορμή για την για πρώτη φορά άρση του πανεπιστημιακού ασύλου (πρύτανης ο Μιχάλης Σταθόπουλος) και το τριήμερο χάος συμπλοκών και καταστροφών στο κέντρο της Αθήνας (υπουργός Δημόσιας Τάξης ο Μένιος Κουτσόγιωργας).
Πόσοι θυμούνται σήμερα το Μιχάλη Καλτετζά;

Χρήστος Γ. είπε...

@firiki2010
Διάβασα όπως γνωρίσεις την "Επιλεκτική ευαισθησία" (12/5/2010) την οποία μέρος της έχεις παρουσιάσει σαν σχόλιο εδώ και συμφωνώ μαζί σου.
Ναι τα ονόματα των νεκρών της Marfin δεν τα θυμόμουν. Ευχαριστώ για τη βοήθειά σου αλλά δεν μου είναι αρκετή. Τα μικρά μόνο ονόματά τους μου θυμίζουν ονόματα σε πορνόσπιτα και δεν αξίζουν τέτοιας μεταχείρισης. Απλώς δείχνει την γενική αδιαφορία μας ειδικά απέναντι σ’ αυτούς τους τρεις ανθρώπους και το αγέννητο μωρό στην κοιλιά της μίας γυναίκας. Δείχνει και το χρόνο που έγιναν πρώτο θέμα στις εφημερίδες που κράτησε μέχρι την ημέρα που έγιναν οι κηδείες τους. Το γιατί για μένα είναι ξεκάθαρο!
Για τους αγανακτισμένους συμφωνώ απόλυτα. Ένα «κίνημα» αχταρμάς. Ένα συνονθύλευμα που κατέβηκε στο Σύνταγμα ο καθένας για τα δικά του ατομικά κεκτημένα και μόνο.
Γι’ αυτό και δεν άντεξε. Αλλιώς θα ήταν ακόμα εκεί.
Χώρια ότι προήλθε μόνο μετά το Ισπανικό σύνθημα των εκεί αγανακτισμένων «Μη φωνάζετε οι Έλληνες ακόμα κοιμούνται» !

Χρήστος Γ. είπε...

@Ευ αγωνίζεσθαι
Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν θέλεις να βγάλεις την δική σου άκρη;
Τι σε εμποδίζει;
Τι σε φοβίζει, αν σε φοβίζει;
Γιατί να μη βγάλεις το δικό σου συμπέρασμα;
Καλό είναι τα γεγονότα να δίνουν αφορμή, αλλά για κάτι καλό!
Βλέπεις εσύ καμία τέτοια διάθεση πέραν από το συμφέρον του ατομικού κεκτημένου, του κομματικού συμφέροντος, της πολιτικής ανέλιξης με οποιαδήποτε μέσα;
Η δεύτερη παράγραφος του σχολίου σου μου δίνει μερικές απαντήσεις στις ερωτήσεις που μου δημιούργησε η πρώτη.
Όσο για το πόσο είμαστε βλάκες θα διαφωνήσω!
Θεωρώ ότι είμαστε περισσότερο απ’ ότι θέλουν να μας παρουσιάζουν!

Χρήστος Γ. είπε...

@ΣΑΛΩΝΙΤΗΣ
Ε όχι και επαναστάτης φίλε μου. Σήμερα αυτός που προσπαθεί, «έντιμα» όσον αφορά εμένα, να πει αλήθειες θεωρείται τουλάχιστον ανόητος!
Η κρίση τελικά θα μας κάνει και καλό.
Θα μας βάλει έστω και με το ζόρι να κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Όχι σε δημόσιες συζητήσεις με άλλους όπου πάντα βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω.
Το βράδυ πριν κοιμηθούμε, όταν έχουμε αϋπνίες.
Τότε που πολλές φορές περνάει μπροστά μας όλη η ζωή μας και η αυτοκριτική έχει νόημα. Ακόμα κι έτσι χωρίς να την δημοσιοποιήσουμε, λόγω εγωισμού, θα μας κάνει καλό!
Θα καταλάβουμε πόσο απόντες ήμασταν και εξακολουθούμε να είμαστε τόσες δεκαετίες. Τότε που οι «πολλοί» μας οδήγησαν στον κοινωνικό και οικονομικό πάτο!

Χρήστος Γ. είπε...

@Σοφία Ζ.
Δεν διαμαρτύρομαι γιατί δεν θυμόμαστε τον Αξαρλιάν, τους τρεις νεκρούς της Marfin ή τον Καλτεζά (τον οποίο δεν θυμόμουν, άλλωστε το γράφω ότι υπάρχουν κι άλλοι ΠΟΛΛΟΙ!). Διαμαρτύρομαι για τον διαχωρισμό των παραπάνω με τον Γρηγορόπουλο. Αυτό που μπορώ να σημειώσω είναι, όπως κι εσύ αναφέρεις, ότι επεισόδια έγιναν μόνο για τους Γρηγορόπουλο και Καλτεζά. Ο λόγος είναι ολοκάθαρος, αυτοί σκοτώθηκαν από αστυνομικούς. Αν δεν θυμόμασταν κανέναν δεν θα είχα τίποτα να πω!
Είναι όμως δυνατόν η μνήμη μας να είναι επιλεκτική και να εξαρτάται από το ποιος τους σκότωσε;
Και άντε ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ να ρίξω ανάθεμα στους… «απεργοσπάστες» της Marfin (ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΤΝΑΤΟΝ!!!) και να δεχτώ ότι πάνω στην οργή τους κάποιοι σκότωσαν κάποιους και δεν αξίζουν να τους θυμόμαστε! Για τον δύστυχο τον Αξαρλιάν (και επαναλαμβάνω υπάρχουν κι άλλοι πολλοί) που σκοτώθηκε από την 17Ν ποια δικαιολογία υπάρχει!
Είναι αντιδράσεις ανθρώπινων, έλλογων όντων αυτές;

Σοφία Ζ. είπε...

Χάθηκε το μισό σχόλιο μου κατά την δημοσίευση προφανώς. Ανολοκλήρωτη σκέψη. Εν τάχει να αναφέρω ότι συνέχιζα λέγοντας ότι όταν εξυπηρετούνται δυστυχώς μικροπολιτικές σκοπιμότητες ακόμη και τα δικά τους (όποιοι και αν είναι αυτοί σοτυς οποίους απευθύνεται το τους) θύματα όταν παύουν να εξυπηρετούν τους σκοπούς τους πέφτουν στην λήθη. Αναλώσιμες και διασυρόμενες ανθρώπινες ζωές.
Το ζητούμενο, συνέχιζα περίπου, είναι ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής πρωτίστως, της περιουσίας, της κοινωνίας και η υπενθύμιση προς όλους ότι τα δικά μου/σου/τους δικαιώματα σταματούν εκεί που ξεκινούν των άλλων.
Ελεγα και άλλα αλλά δεν έχω το χρόνο τώρα να επεκταθώ.
Καλημέρα, ελπίζω να έγινε λίγο πιο κατανοητό το σχόλιο μου!

Χρήστος Γ. είπε...

@Σοφία Ζ.
Πάντα κατανοητή είσαι!

ακυβέρνητος είπε...

Θα συμφωνήσω απόλυτα με την τελευταία σου πρόταση. Και αν μου επιτρέπεις να τη διορθώσω λίγο: όταν δεν μπορείς να επιλέξεις το δολοφόνο σου, αρκεί να είσαι τυχερός να σε σκοτώσει ο κατάλληλος!
Διότι αν σε καθαρίσει τρομοκράτης θα γίνεις δρόμος, πλατεία, επέτειος και ένας συγγενής σου θα δικαιούται θέση στο δημόσιο (νόμος).
Αν σε καθαρίσει το ίδιο το κράτος δεν θα γίνεις τίποτα από τα παραπάνω. Η ημερομηνία θανάτου σου θα συνδυάζεται με επεισόδια, πετροπόλεμο, φωτιές και λεηλασίες από κρατικούς υπαλλήλους που υπάρχουν για το σκοπό αυτό.
Χρειάζεται τύχη λοιπόν...

Πιγκουίνος είπε...

Για ακόμη μία φορά, λες τα πράγματα με το όνομά τους. Η ανθρώπινη απώλεια κατηγοριοποιείται ανάλογα με το ποιος την προκάλεσε και αυτό είναι ένα καθαρά ελληνικό φαινόμενο.
Κάποτε ζήλευα τους Ισπανούς και τους Ιταλούς, οι οποίοι είχαν κάνει τεράστιες διαδηλώσεις ζητώντας να σταματήσει η δράση της τρομοκρατίας (ειδικά οι πρώτοι είχαν μαρτυρήσει με την ΕΤΑ). Πόσο θα ήθελα να είχαμε βγει και εδώ στην Ελλάδα μία φορά ειρηνικά στους δρόμους με αιτία π.χ. τον Αξαρλιάν. Αλλά αν γινόταν μία τέτοια συγκέντρωση, που δεν θα την καλούσαν οι γνωστες... αγωνιστικές κοινωνικές και πολιτικές ομάδες, πόσοι θα πήγαιναν; Πέντε, δέκα; Άσε που πολλοί επιδοκίμαζαν τη δράση της 17Ν. Ψέματα;
Επίσης, είναι κρίμα που η απότιση φόρου τιμής στη μνήμη του Γρηγορόπουλου είναι (πάντα ήταν, εδώ που τα λέμε) ταυτόσημη με τη βία. Αυτοί που λένε ότι τον τιμούν, κάνουν το ακριβώς αντίθετο συνδέοντας έναν αδικοχαμένο νέο με τα επεισόδια και τις μολότοφ. Πιστεύω ότι πολύ περισσότερο τον τιμάμε, εδώ στο μπλογκ σου, εμείς που με αφορμή τον ίδιο, κάνουμε μία σοβαρή συζήτηση, που προβληματιζόμαστε και ασκούμε την αυτοκριτική μας.

Nostalgos είπε...

Χαιρετώ σε φίλε Χρήστο.
Διάβασα τις σκέψεις σου και τις ασπάζομαι όπως και οι
περισσότεροι δήλωσαν. Διάβασα και τα σχόλια, και με αυτά βρήκα
κοινά σημεία αλλά και μια μεγάλη διαφορά...

Θα "πιπιλίσω πάλι την καραμέλα μου" και θα γίνω ίσως γραφικός,
μα είμαστε ανιστόρητοι καθώς παρόμοια γεγονότα έχουν επαναληφθεί, και δεν μάθαμε τίποτε από αυτά...
π.χ. περίπτωση Καλτεζά και οι βανδαλισμοί στο Πανεπιστήμια.

Μα και κουτότεροι των κουτών, που μας θεωρούν οι κρατούντες εξουσίας, καθώς σαν τα πρόβατα κατευθυνόμαστε κοπαδιαστά σε
αντιδράσεις και ξεσπάσματα οργής σε λάθος αποδέκτη,
τόπο και χρόνο. Ψάχνοντας απλά για αποδιοπομπαίους τράγους...!

Κυρίως όμως μας έχει κατακυριεύσει η ασυνενοησία κι η σπαρίλα
ηθελημένες ή επιβαλόμενες, διαφορετικά θα υπήρχαν ουσιαστικές εξεγέρσεις κοινωνικού χαρακτήρα με αποτελέσματα. Κι όχι οι μισοί
καίμε και σπάμε κι οι υπόλοιποι κάνουμε πλούσιο τον περιπτερά και
τον παρακείμενο σουβλατζή κατά την διάρκεια του "καμακώματος"
αιθέριων υπάρξεων που βρίσκονται ως "συναγωνίστριες" δίπλα μας.!

Κι άλλες πολλές σκέψεις που κατά βάθος ξέρω, τις κάνουν κι άλλοι
ακόμα κι αν δεν θέλουν να το παραδεχτούν...

Το βασικό μου ερώτημα όμως παραμένει... και τώρα τι;

Μάθαμε κάτι; Θα αλλάξουμε τίποτε; Γιατί γμτ αυτά τα μυαλά μας
μας φέρανε μέχρι εδώ και λέμε το ψωμί ψωμάκι...
Μάγκες πεινάμε το χετε πάρει χαμπάρι;