Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Στο λιμάνι της Cartagena

Η Cartagena όπως φαίνεται από το λιμάνι
Από χθες τα ξημερώματα, 28 Ιουλίου, το πλοίο βρίσκεται στην Cartagena.

Η εκφόρτωση βρίσκεται κοντά στο τέλος της και μάλιστα θα ΄πρεπε να είχαμε φύγει ήδη σήμερα το πρωί αν δεν μας είχε καθυστερήσει η βροχή.
Η έξοδος απαγορευτική για μένα λόγω ειδικών συνθηκών της εκφόρτωσης αλλά και κούρασης. Δεν θα έχω την ευκαιρία να δω κάτι από Κολομβία για μία ακόμη φορά. Για τέταρτη φορά έρχομαι και όπως ήρθα φεύγω.

Ο Αος Μηχανικός όμως που χθες το απόγευμα βγήκε, σήμερα το πρωί μου μίλησε με πολύ καλά λόγια για την Cartagena. Όμορφο μέρος και τουριστικό. Ο πράκτορας μου είπε ότι είναι ένα μέρος προστατευμένο από το καρτέλ των ναρκωτικών και ασφαλές.
Εκεί που γίνεται χαμός είναι η πλευρά της Κολομβίας που βρέχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Εκεί λέει γίνονται όργια με την πρέζα.
Η εκφόρτωση
Από δω το κανάλι του Παναμά βρίσκεται 280 μίλια μακριά. Κάτι λιγότερο από 1 μέρα.

Το επόμενο λιμάνι όμως είναι κι αυτό στην ίδια χώρα, λέγεται Barranquilla και προβλέπεται εκεί να μείνουμε για την εκφόρτωση του υπολοίπου του φορτίου για περίπου 6 μέρες. Όλο και κάποια βόλτα θα προλάβω να κάνω εκεί.

Αν δεν βρέξει ξανά, σήμερα το απόγευμα θα αναχωρήσουμε. Το ταξίδι θα είναι πολύ μικρό. Μόλις 100 μίλια απόσταση, δηλαδή για τα «κυβικά» του το πλοίο θα βρίσκεται εκεί σε 7-8 ώρες.

*********************

Μαθαίνω από την Φωνή της Ελλάδος, που εδώ ακούγεται πολύ καλά, ότι σήμερα ο Θεοδωράκης κλείνει τα 85 του. Χρόνια πολλά Μίκη κι από μένα.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Ταξιδεύοντας στην Καραϊβική, 26 Ιουλίου 2010

Από τότε που αφήσαμε πίσω μας τον Ατλαντικό και το Trinidad & Tobago ταξιδεύουμε έχοντας μακριά αριστερά μας την Βενεζουέλα.

Σήμερα το πρωί πιάσαμε μια αρμαθιά από νησιά κι αυτά στα δεξιά μας. Το ένα δίπλα στο άλλο, με προσανατολισμό ανατολή-δύση, σχηματίζουν περίπου μια ευθεία γραμμή.

Τα ονόματά τους με τη σειρά που τα συναντήσαμε είναι Isla Orchilla, Islas los Roques, Islas de Aves, Bonaire, Curacao, Aruba. Τα δύο τελευταία πασίγνωστα θέρετρα της Καραϊβικής.

Αργά το βράδυ, μαύρα μεσάνυχτα, αφήσαμε και την Aruba πίσω μας και δίπλα μας τώρα, αλλά πολύ μακριά, η πόλη Maracaibo της Βενεζουέλας.

Το πρωΐ θα «αποχαιρετίσουμε» και την Βενεζουέλα και θα πιάσουμε την χώρα προορισμού, την Κολομβία.

Ένα εικοσιτετράωρο και κάτι ψιλά απομένουν για την άφιξη στην Cartagena.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Στο στενό Galleons Passage, 25-07-2010

Σήμερα το πλοίο πέρασε από τον Ατλαντικό Ωκεανό στην Καραϊβική Θάλασσα.

Το στενό Galleons Passage που χωρίζει τα νησιά Trinidad και Tobago έμεινε πίσω μας.

Ο καιρός συνεχίζει να είναι πολύ καλός, ενώ το πλοίο μαζεύει τα τελευταία μίλια που απομένουν.

Το ταξίδι κοντεύει να φτάσει στο τέλος του, 3 μέρες ακόμα. Η Cartagena μας περιμένει.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Ταξιδεύοντας προς την Κολομβία, 23 Ιουλίου 2010

Το ταξίδι από το Rio de Janeiro για την Κολομβία βρίσκεται στην όγδοη μέρατου και υπάρχει αλλαγή στον προορισμό μας. Το πλοίο αντί της Santa Marta κατευθύνεται προς την Gartagena της Κολομβίας.

Μετά από 8 μέρες ο περίπλους της τεράστιας Βραζιλίας ολοκληρώθηκε. Ο καιρός, όλες αυτές τις μέρες, ήταν και είναι από καλός έως πολύ καλός.
Ο χειμώνας του νοτίου ημισφαιρίου έχει δώσει τη θέση του στη αποπνικτική και καταθλιπτική ατμόσφαιρα της τροπικής ζώνης με την υψηλή υγρασία και θερμοκρασία, τις ξαφνικές τροπικές βροχές των οποίων η ένταση σου δίνει την εντύπωση ότι θα σε πνίξουν, ενώ το ρεύμα «South Equatorial Current» τις 3 προηγούμενες μέρες και το «Guiana Current» που ήδη μας επηρεάζει από σήμερα, μας σπρώχνει προς δυσμάς.

Χθες αφήσαμε αριστερά μας τις εκβολές του Αμαζονίου. Από σήμερα το πρωί, 23 Ιουλίου, ταξιδεύουμε δίπλα στη Γαλλική Γουιάνα. Τον τόπο που «φιλοξένησε» στο νησί του διαβόλου τον «Πεταλούδα», κατά κόσμον Ανρί Σαριέ.
Αργότερα - σήμερα - αφήνοντας και τη Γαλλική Γουιάνα αριστερά και πίσω μας θα βρεθούμε δίπλα στο Suriname (Ολλανδική Γουιάνα), τόπος καταγωγής πολλών έγχρωμων Ολλανδών ποδοσφαιριστών, ενώ αύριο το πλοίο θα ταξιδεύει έχοντας πάντα αριστερά του την Γουιάνα (σκέτο), αν θυμάμαι καλά πρώην Πορτογαλική Γουιάνα, και τη Βενεζουέλα.
Ο στόχος μας είναι το στενό που σχηματίζουν τα νησιά-κράτος Trinidad & Tobago απ' όπου το πλοίο θα εισέλθει στην Καραϊβική θάλασσα.

Απ' την αρχή του ταξιδιού το μυαλό μου ήταν και είναι εδώ στη βόρεια ακτή της Νοτίου Αμερικής και πιο πολύ στην Καραϊβική όπου αυτή την εποχή αναπτύσσονται κυκλώνες όπως και στον κόλπο του Μεξικού, τη Φλόριδα και τις Δυτικές Ινδίες.
Σ' αυτή την περιοχή της υδρογείου οι κυκλώνες εμφανίζονται από τον Ιούνιο μέχρι τον Νοέμβριο με μεγαλύτερη συχνότητα τον Σεπτέμβριο, σε γεωγραφικό πλάτος περίπου 10 μοίρες βόρειο, ενώ το σημείο καμπής της τροχιάς τους βρίσκεται κατά μέσο όρο σε πλάτος 30 μοίρες βόρειο. Η ονομασία τους σ' αυτές τις περιοχές είναι συνήθως Hurricanes.

Ελπίζω ότι τις επόμενες μέρες δεν θα υπάρξει κάτι που θα μας κάνει να ανησυχήσουμε από θέμα καιρού. Όμως ποτέ δεν ξέρεις!

Το ταξίδι προς την Cartagena συνεχίζεται...

Chrisgio

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Rio de Janeiro: Η περιβαλλοντική ευαισθησία των Βραζιλιάνων

Βλέποντας τα σκουπίδια να κόβουν βόλτες μέσα στον κόλπο του Rio de Janeiro καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι σ' έναν νεκρό κατεστραμένο τόπο που από μακριά φαντάζει πανέμορφος.
Μόνο από μακριά.
Σαν λογικός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να αναρωτηθείς αρχικά από που προέρχονται αλλά και να απαντήσεις άμεσα κι εύκολα. Από την πόλη!
«Από την πόλη έρχομαι και στη κορφή κανέλα»
Αν λοιπόν η θάλασσα έχει τόσο μεγάλο όγκο σκουπιδιών η πόλη σε τι κατάσταση πρέπει να βρίσκεται από πλευράς καθαριότητας;
Απαντώ: Σε μεγάλο χάλι.

Η πλάκα είναι ότι μόλις λίγα λεπτά μετά από τη ώρα που έπαιρνα αυτές τις φωτογραφίες κάποιος από αυτό που εμείς στα πλοία ονομάζουμε υγειονομείο μας έκανε επιθεώρηση για να δει αν τα σκουπίδια του πλοίου φυλάσσονται σωστά και δεν υπάρχει κίνδυνος να μολύνουν την περιοχή. Ακόμα αν τα πλαστικά, τα αλουμίνια, τα ξύλα, τα αποφάγια, κρατούνται χωριστά και αν το ημερολόγιο των απορριμάτων είναι σωστά συμπληρωμένο. Ένας τόνος, ένα κόμμα, μία λάθος ημερομηνία και ένα βαρύ πρόστιμο περιμένει το καράβι.

Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο!
Αλλά νάτανε μόνο η καθαριότητα!

Πορνεία, εγκληματικότητα, ναρκωτικά.
Ελάτε όλοι εσείς που αγαπάτε τα ταξίδια ανά τον κόσμο να χαρείτε διακοπές σας στο Ριο και στην Κόπα Καμπάνα. Κι ακόμα καλύτερα την εποχή του καρναβαλιού μπας και πέσετε και σε καμία ζωντανή δολοφονία ή βιασμό από τις δεκάδες που γίνονται καθημερινά εκείνη την εποχή.

Εμένα να με συγχωρείτε αλλά με την πρώτη ευκαιρία, (αλήθεια πότε;) θα πάω να αράξω για μια βδομάδα στις Κουκουναριές στη Σκιάθο. Από το Βόλο σε 1 ώρα θα είμαι εκεί.

Εσείς οι άλλοι πληρώστε κάνα 2 με 3 χιλιάδες ευρώ «πήγαινε έλα» ταξιδεύοντας παστωμένοι σ΄ένα αεροπλάνο για καμιά 20 ώρες και ελάτε στο Ριο να κάνετε διακοπές παρέα με πόρνες, μαστροπούς, κλέφτες, εγκληματίες, βαποράκια κλπ.

Για να χετε να λέτε ότι η χάρη σας έφτασε μέχρι το Ριο και για μια ακόμα σφραγίδα «παράσημο» στο διαβατήριό σας πληρωμένο με χρυσάφι.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Στο Rio de Janeiro: Αποβίβαση Πλοηγού


Συνεχίζεται...

Chrisgio

Με ομίχλη στο αγκυροβόλιο του Rio de Janeiro


Συνεχίζεται... 

Chrisgio

Άφιξη στο Rio de Janeiro, αναχώρηση για Santa Marta

Στο Rio de Janeiro φτάσαμε στις 14 του μηνός Ιουλίου λίγο πριν το μεσημέρι.
Ένα σύντομο ταξίδι 3 ημερών από τη Recalada τελείωσε. Πριν προλάβουμε να δώσουμε πρόσω ολοταχώς κάναμε φίνις.
Ο καιρός, ψιλόβροχο και με ομίχλη στα γύρω ορεινά.
Η τεράστια Κόπα Καμπάνα απλώνονταν αριστερά από την είσοδο του κόλπου του Rio.

Ο βραζιλιάνος πλοηγός μας περίμενε και επιβιβάστηκε στην ώρα του. Η διαδικασία εισόδου στο λιμάνι είχε ξεκινήσει.
Μπαίνοντας στον κόλπο, το Rio de Janeiro έκανε την εμφάνισή του μέσα στην ομίχλη. Η τοποθεσία που έχει χτιστεί αυτή η πόλη είναι πανέμορφη. Ο κόλπος, το τροπικό πράσινο στα γύρω βουνά, τα πέτρινα κωνικά νησάκια, οι κωνικοί
βραχώδεις λόφοι με πρώτο και καλύτερο το Corcovado, δηλαδή ο βράχος του Χριστού, που δεν ήταν γραφτό να τον δω λόγω της ομίχλης, συνθέτουν μια πανέμορφη εικόνα.
Πριν από χρόνια κάποιο ελληνικό περιοδικό είχε αφιέρωμα για το Rio με τον πρωτότυπο αλλά και επιτυχημένο τίτλο:

«ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΓΔΟΗ ΜΕΡΑ Ο ΘΕΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟ RIO»

Όμως από κοντά αν βρεθείς μέσα στην πόλη, κι εγώ έχω βρεθεί στο παρελθόν, οι εντυπώσεις σου αλλάζουν κατά πολύ προς το χειρότερο. Βρωμιά, πορνεία, εγκληματικότητα συνθέτουν την αρνητική εικόνα της πόλης, από την οποία δεν λείπει αυτό που λέμε «χρώμα». Σκέτο το «χρώμα» όμως δεν φτάνει.

Ο πιλότος ήταν σαφής. Το Rio είναι επικίνδυνο αν δεν ξέρεις να το περπατήσεις, που θα πας, που θα βρεθείς, ακόμα και μέρα μεσημέρι.

Το φυσικό κάλλος δεν συμβαδίζει με αυτό που δημιούργησε ο άνθρωπος. Άλλη μία απόδειξη ότι οι
άνθρωποι συνήθως δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν χωρίς ταυτόχρονα να μην καταστρέψουν.

Παρένθεση.
Αν κάποιος μου έκανε ταξιδιωτικές προτάσεις για μία εβδομάδα στο Buenos Aires ή στο Rio de Janeiro ή στις Σεϋχέλλες ή στη Χαβάη ή στις Μπαχάμες ή στη Χαβάη ή στο Μπαλί ή στην Κέρκυρα και μου ζητούσε να διαλέξω μία από αυτές τις προτάσεις με το χέρι στην καρδιά θα διάλεγα το νησί των Φαιάκων.
Τώρα όποιος θέλει το πιστεύει. Η Ελλάδα είναι πανέμορφη αλλά δεν το ξέρουμε οι περισσότεροι από μας.
Κλείνει η παρένθεση.

Αν και δεν ήταν δύσκολο να εντοπίσω το άγαλμα του Χριστού στον χάρτη, ο πιλότος μου είπε περίπου τη θέση του. «Όπως βλέπεις το Rio με το αεροδρόμιο εσωτερικών πτήσεων μπρόστα του, λίγο αριστερά στο βάθος πίσω από το Μποταφόγκο και το Φλαμένγκο βρίσκεται το Corcovado» μου είπε. «Αυτά είναι ονόματα ποδοσφαιρικών ομάδων του αντιγύρισα». «Ναι, μου λέει, έτσι είναι μόνο που οι ομάδες έχουν πάρει τα ονόματά τους από τις συνοικίες αυτές του Rio». Δεν το ήξερα!

Μπροστά μας μια εντυπωσιακή τεράστια γέφυρα. «Πόσο μήκος έχει» τον ρώτησα. «14 χιλιόμετρα» μου είπε. Δεν την περάσαμε όμως. Το αγκυροβόλιο ήταν πριν απ' αυτήν. Αγκυροβολήσαμε, ο πράκτορας ανέβηκε στο πλοίο ενώ ο πλοηγός αποβιβάστηκε.

Η πετρέλευση θα καθυστερούσε. Θα άρχιζε την επόμενη μέρα νωρίς το πρωί. Αυτές τις ώρες, και χωρίς να μπορείς να βγεις έξω, τις χρησιμοποιείς για να ξεκουραστείς.

Για μας το Rio de Janeiro αυτό ήταν όλο κι όλο. Ότι βλέπετε στις φωτογραφίες αυτό είδα κι εγώ. Αυτά σε απάντηση των ανθρώπων που αγνοούν την πραγματική ζωή των ναυτικών και τους θεωρούν τυχερούς επειδή μπορούν και ταξιδεύουν.

Τραγουδούσε κάποτε ο Κώστας Χατζής:

Τα νιάτα του έφαγε ο Στρατής
στα ναυπηγεία ολημερίς
φτιάχνει τα πιο γερά σκαριά
να πάνε οι άλλοι μακριά
να ταξιδέψουνε στη γή
οι τυχεροι, οι τυχεροι...

Κι ο καϋμένος ο Στρατής έτσι νόμιζε, ότι οι ναυτικοί είναι τυχεροί άνθρωποι!

Περιορίστηκα ξανά στην παρακολούθηση του προγράμματος της βραζιλιάνικης τηλεόρασης που τώρα χωρίς το μουντιάλ βάζει την μία σαπουνόπερα μετά απ' την άλλη και κατά τις 10 το βράδυ έπεσα για ύπνο.

Τελικά την άλλη μέρα το βραδάκι, 15 Ιουλίου, ο εφοδιασμός του πλοίου τελείωσε. Πήραμε 750 τόνους πετρέλαιο και αναχωρήσαμε για τη Santa Marta της Κολομβίας χωρίς άλλο ενδιάμεσο σταθμό.

Αναμένεται να φτάσουμε στις 28 του ίδιου μήνα.

Καλό ταξίδι νάχουμε!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

RIO DE LA PLATA: Ένα τεράστιο ποτάμι

Στις φωτογραφίες το πλοίο ταξιδεύει στον Rio de la Plata.

Στη μία φωτογραφία η πόλη που φαίνεται, χιλιόμετρα μακριά, είναι το Buenos Aires, η πρωτεύουσα της Αργεντινής, στην νότια όχθη του ποταμού.

Στην άλλη θα έπρεπε έστω και μακριά να βλέπουμε την βόρεια όχθη που ανήκει στην Ουρουγουάη.

Αντί της όχθης όμως βλέπουμε έναν ωκεανό που μόνο τα θολά νερά μαρτυρούν ότι το πλοίο βρίσκεται σε ποτάμι.

Συνεχίζεται...

Chrisgio 

Αποβίβαση πλοηγού στον Rio Parana



Επιβίβαση - Αποβίβαση πλοηγού.

Μία διαδικασία ρουτίνας για τα πλοία κατά την άφιξη και την αναχώρησή τους από τα λιμάνια.
Συγχρόνως όμως επικίνδυνη για τους πλοηγούς που είναι αναγκασμένοι κάθε φορά να κρεμαστούν σε μια ανεμόσκαλα ενώ το πλοίο βρίσκεται εν πλω.

Ο κίνδυνος, αν βρίσκεται στη θάλασσα είναι κυρίως ο ενδεχόμενος κακός καιρός, αν βρίσκεται σε ποτάμι το ρεύμα του ποταμού. Και στις δύο περιπτώσεις, αν πέσεις στο νερό, το ίδιο το πλοίο σε κρατάει κοντά του, δεν μπορείς να ξεφύγεις και η κατάληξη είναι η προπέλα του πλοίου και ο θάνατος.

Δύσκολη η δουλειά του πλοηγού. Γι' αυτό και όλοι μας ακολουθώντας τους διεθνείς κανονισμούς προσπαθούμε να μειώνουμε τους κινδύνους επιβιβάσεων και αποβιβάσεων αυτών των ανθρώπων.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Εικόνες από τον Rio Parana


Συνεχίζεται...

Chrisgio

Μετά την ομίχλη, πλοία στον Rio Parana


Οι πιλότοι σ΄αυτά τα 2 πλοία προτίμησαν να αγκυροβολίσουν την ώρα της ομίχλης και τώρα σηκώνουν άγκυρα για να συνεχίσουν.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Το πλοίο στην ομίχλη στον Rio Parana


Συνέχιζεται...

Chrisgio

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Από το Rosario στη Recalada

Στις 7 Ιουλίου το απόγευμα με τα αμπάρια καθαρά έτοιμα για φόρτωση το πλοίο ξεκίνησε το νέο του ταξίδι. Σήκωσε την άγκυρά του από το αγκυροβόλιο του San Nicolas και ανηφόρισε για το Rosario όπου έφτασε μετά από 4 ώρες περίπου, στις 8 το βράδυ.

Δέσαμε και η φόρτωση ξεκίνησε. Φορτώσαμε γρήγορα 7.500 τόνους ζωοτροφή (SoyaBeans Meal) και κατά τις 3 το πρωί (πρωί να το πει ο θεός!) φύγαμε για την επόμενη προβλήτα όπου θα φορτώναμε το υπόλοιπο φορτίο. 34.000 τόνους καλαμπόκι (Maize) και Σόγια (Soya Beans).

Είχε ξημερώσει για τα καλά η 8η Ιουλίου όταν φτάσαμε στο νέο σημείο φόρτωσης η οποία ξεκίνησε αμέσως και η αναχώρηση ορίστηκε για την επομένη 9 του μηνός Ιουλίου το απόγευμα.

Ένα διαβολεμένο 3ήμερο με ελάχιστο ύπνο και πολύ πίεση είχε περάσει και ήξερα ότι είχε πολύ «ψωμί» ακόμα μέχρι να ησυχάσω και να ξεκουραστώ εγώ αλλά και όλο το πλήρωμα.

Η ώρα αναχώρησης έφτασε. Στις 7 το απόγευμα της 9ης Ιουλίου το πλοίο φορτωμένο στο όριο για το βάθος του ποταμού, στα 10,43 μέτρα βύθισμα, ξεκίνησε την κάθοδό του προς τη Recalada.

Το μεγάλο ζόρι πέρασε, ξεμπλέξαμε από την κόλαση, είπα μέσα μου. Κοντεύουμε! Οι πιλότοι στη θέση τους και το καράβι κατηφόρισε βοηθούμενο κι από τορεύμα.

Και κάτι που έχει σχέση με την ιστορία της Αργεντινής.
Η 9η Ιουλίου 1810 είναι η μέρα ανεξαρτησίας της από τους Άγγλους. Τις επετειακές εορταστικές εκδηλώσεις αυτής της μέρας τις είδα από την τηλεόραση κατεβαίνοντας τον Rio Parana που κράτησαν μέχρι αργά το βράδυ.
Από όλη αυτή την ιστορία έχει μείνει ένα αγκάθι ακόμα εδώ στο νότο. Τα νησιά Μαλβίνες, αυτά που εμείς οι Ευρωπαίοι τα γνωρίσαμε σαν νησιά Φώκλαντς και για τα οποία η Μεγάλη Βρετανία της Θάτσερ πριν μερικά χρόνια έδειξε τα δόντια της στην Αργεντινή και κατάφερε να τα κρατήσει, ποιος ξέρει για πόσο καιρό ακόμα!

Κι ενώ όλα πήγαιναν καλά ένας ύπουλος εχθρός της ναυσιπλοΐας έκανε την εμφάνισή του μετά τα μεσάνυχτα. Πυκνή ομίχλη και μάλιστα μέσα σε ποτάμι είναι ο χειρότερος συνδυασμός.

Είναι όμως; Ναι είναι!

Αλλά όταν στο πλοίο έχεις πεπειραμένους πιλότους που ξέρουν αυτό το ποτάμι  καλύτερα από το σπίτι τους και όργανα όπως τα GPS και τα RADAR τα πράγματα γίνονται πιο απλά χωρίς βέβαια να παύουν να είναι επικίνδυνα και να θεωρούνται εύκολά. Η κατάσταση αυτή κράτησε για πάνω από 5 ώρες μέχρι που ξημέρωσε και μαζί με το σκοτάδι άρχισε να υποχωρεί και η ομίχλη μέχρι που καθάρισε τελείως. Η ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα άρχισε να μας δείχνει τις ομορφιές της φύσης στο ποτάμι.

Ότι είχα να πω για τούτα εδώ τα μέρη τα είπα ανεβαίνοντας τον Rio Parana. Η αντίστροφη πορεία δεν είναι δυνατόν να δώσει κάτι παραπάνω. Άλλωστε δεν αντιγράφω από βιβλίο. Αυτά που βλέπω και αισθάνομαι εξιστορώ που σε καμία περίπτωση δεν δίνουν την εικόνα μιας πόλης, ενός λιμανιού και πολύ περρισσότερο μιας χώρας. Εμπειρίες ζωής είναι και εικόνες που καταγράφονται στην μνήμη μου και στην μνήμη της φωτογραφικής μηχανης μου.

Βγαίνοντας στον Rio de la Plata η τηλεόραση έπιανε κανάλια και από τις δύο χώρες Αργεντινή και Ουρουγουάη. Καθώς ήταν Σάββατο 10 Ιουλίου προτίμησα να δώ τον μικρό τελικό του Μουντιάλ μεταξύ Γερμανίας και Ουρουγουάης από το κανάλι της Ουρουγουάης που το μετέδιδε.

Τελικά αυτό το μέσο, η τηλεόραση, έχει ψυχή κι ας το κατηγορούμε. Δεν θα ήταν το ίδιο αν παρακολουθούσα αυτό το παιχνίδι από το αντίστοιχο Αργεντίνικο κανάλι. Ο τρόπος αναμετάδοσης
περιγραφής του αγώνα αν και δεν καταλάβαινα «γρι», οι απ' ευθείας συνδέσεις με τις πλατείες του Μοντεβίδεο, οι πανηγυρισμοί στα γκολ της εθνικής τους, η απογοήτευση στα γκολ των Γερμανών και τελικά η ήττα έφτιαξαν ένα μοναδικό ξεχωριστό κλίμα ακόμα και για ένα ξένο. Για 90 λεπτά είχα γίνει Ουρουγουανός φίλαθλος.

Και η ειρωνεία της τύχης.
Κατάφερα να δώ σε Βραζιλία και Αργεντινή σχεδόν όλο τον πρώτο γύρο του Μουντιάλ και όλα τα νοκ-αουτ παιχνίδια! Όλα; Ε όχι κι όλα Τον τελικό δεν τον είδα!!! Την Κυριακή το απόγευμα ήμουν μακριά, στο πέλαγος.

Το ταξίδι συνεχίστηκε στον ίδιο ρυθμό μέχρι τη Recalada στην οποία φτάσαμε λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Οι 2 τελευταιοι πιλοτοι μας αποχαιρέτισαν και στις 2 και μισή το πρωί της 11ης Ιουλίου κάναμε πρόσω ολοταχώς.

Προορισμός μας η Santa Marta της Κολομβίας.

Τι; Santa Matra είπα; Ναι δεν είναι ψέμα όμως κάτι έχω ξεχάσει. Το πετρέλαιο που έχει το πλοίο δεν φτάνει για ένα μεγάλο ταξίδι 17 περίπου ημερών. Γι' αυτό θα υπάρξει παράκαμψη.

Πρόσω ολοταχώς λοιπόν αλλά προορισμός μας το Rio de Janeiro της Βραζιλίας για ανεφοδιασμό.

Εκτιμώμενος χρόνος άφιξης το μεσημέρι της 14ης Ιουλίου.

Η Santa Marτa έχει υπομονη, θα περιμένει!

Rio de la Plata,
Rio Parana, ξανά
Rio de la Plata,
Rio de Janeiro

Τα... Rios με κυνηγάνε!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Στο San Nicolas

Λόγω της ώρας η άφιξη μας κούρασε όλους. Οι δε διατυπώσεις με τις αρχές, που ακολούθησαν, με κράτησαν ξύπνιο μέχρι στις 3 το πρωί. Η εκφόρτωση ξεκίνησε κι αυτή τα χαράματα χωρίς προβλήματα κι εγώ πήγα για ύπνο.

Το μινεράλι άρχισε να ξεφορτώνεται για λογαριασμό ενός μεγάλου εργοστασίου, παραγωγής και εξαγωγής σιδήρου διαφόρων τύπων, δίπλα στο οποίο είχε δέσει το βαπόρι. Το όνομά του «SIDERAR-MINERAL». Στα Ισπανικά το πρώτο συνθετικό του ονόματος προφέρεται ΣΙΔΕΡΑΡ. Ο συνειρμός εύλογος!

Ελλάδα μου μύρισε!

Το επόμενο βράδυ απόφασίσαμε με τον Αο Μηχανικό να κάνουμε μία ακόμα επίσκεψή σε κάποια ψησταριά του San Nicolas μετά από εκείνη στη Βραζιλία. O μαστρο-Χριστόδουλος είχε φροντίσει από νωρίς για τις σχετικές διευθύνσεις.

Το ταξί που ήρθε να μας πάρει ήταν ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ. Φτάνοντας στην πόλη και ψάχνοντας για τη διεύθυνση στις τσέπες μας ανακαλύψαμε ότι δεν την είχαμε πάρει μαζί μας. Αποφασίσαμε να εμπιστευτούμε τον ΠΕΙΡΑΤΗ ταξιτζή μη έχοντας άλλη επιλογή. Φτάσαμε στο εστιατόριο που μας υπέδειξε και έφυγε χωρίς να τον πληρώσουμε αφού θα ερχόταν να μας πάρει αργότερα για να επιστρέψουμε στο πλοίο.

Μπήκαμε στο μαγαζί και τότε ήρθαν στο μυαλό μου ωραίες αναμνήσεις. Κάτι μου θύμιζε αυτό το μέρος. Όταν κάτσαμε και στο τραπέζι τότε τα θυμήθηκα όλα. Πριν 15 χρόνια στο ίδιο εστιατόριο, στο ίδιο τραπέζι, μπροστά στο ίδιο παράθυρο, είχα περάσει ένα ωραίο βράδυ με τη γυναίκα μου που τότε ταξίδευε μαζί μου.

Να πω ότι δεν συγκινήθηκα; Θα ήταν ψέμα!

Τελικά το φαγητό για ακόμα μία φορά δεν ήταν καλό. Καμία σχέση με την προ 15ετίας ψησταριά. Και ο σερβιτόρος στο τέλος, ενώ το κατάστημα μας έστειλε το σωστό λογαριασμό, προσπάθησε να μας κλέψει. Έναν ποσό των 65 δολαρίων (255 πέσος) προσπάθησε να το στρογγυλέψει στα... 100 δολάρια. Φυσικά πήρε αυτά που έπρεπε και πήγε από εκεί που ήρθε. Ο κόσμος παντού ο ίδιος. Τίμιοι και κλέφτες ο ένας δίπλα στον άλλον, ανακατεμένοι. Δύσκολο να τους ξεχωρίσεις!

Τα 65 δολάρια που πληρώσαμε στο εστιατόριο, για το επίπεδο ζωής αυτής της χώρας ήταν πάρα πολλά, ενώ την ίδια ώρα που βρισκόμασταν εκεί μόνο 3 ζευγάρια έτρωγαν μαζί μας. Η ακρίβεια στο φόρτε της!

Στο γρήγορο πέρασμα από τη φρικτή αυτή πόλη οι εντυπώσεις μου κι αυτές το ίδιο φρικτές. Η πόλη μπορώ να πω ότι είναι πολύ καλά σχεδιασμένη, τετραγωνισμένη, με πολύ καλή ρυμοτομία, κεντρικές μεγάλες λεωφόρους αλλά από εκεί και πέρα μηδέν. Μια πόλη παρατημένη, σκοτεινή, μουντή, στο έλεος του θεού να ζήσει από μόνη της, με σπίτια φαντάσματα, παρατημένα σε κακό χάλι, δρόμους κακούς και ασυντήρητους, καλντερίμια.

Οι μεταφορές και οι συγκοινωνίες γίνονται με φέρετρα ηλικίας 20-30-40 ακόμα και 50 ετών. ΡΕΝΩ-9, και λοιπών αριθμών της μάρκας, 30ετίας, Σεβρολέτες και Μπιούικ της εποχής του... Τζέιμς Ντιν σέρνονται στους δρόμους και πολλά από αυτά χωρίς φώτα μέσα στη νύχτα. Απορώ πως δεν τρακάρουν! Στις διασταυρώσεις δεν σταματούν! Όποιος προλάβει περνάει! Μέχρι και FIAT 500ακι παλαιάς κοπής είδα, δηλαδή 50ετίας να αγκομαχάει μαζί με ένα Σιτροέν 2CV ίδιας ηλικίας περίπου. Που και που συναντάς κανένα GOLF δεκαετίας, ΠΕΖΩ 205 κλπ. Για ΤΖΙΠΟΥΡΕΣ, Mercedes, BMW και AUDI ούτε λόγος να γίνεται! Σύγχρονο αυτοκίνητο δεν είδα πουθενά!

Σκέφτομαι μήπως αυτή θα είναι η εικόνα της χώρας μας μετά από 10 χρόνια ΔΝΤ και ανατριχιάζω. Η δικιά μου πίστη είναι ότι κάπως έτσι θα είμαστε. Εν τούτοις η Αργεντινή είχε και έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα απέναντι σε μας. Μπορεί οι κάτοικοί της να είναι οι περισσότεροι σε άθλια κατάσταση αλλά σαν χώρα είναι πλούσια. Μπορεί να συνέλθει αν το θελήσει.

Εμείς;

Ρωτώντας τους Αργεντινούς πως είναι τώρα η κατάσταση, όλοι όσους ρώτησα έλεγαν ότι τα πράγματα τώρα τελευταία σιγά-σιγά πηγαίνουν προς το καλύτερο, ΜΟΝΟ που αυτά τα 10 τελευταία χρονια του ΔΝΤ έχουν δημιουργήσει χιλιάδες ΝΕΟΠΤΩΧΟΥΣ.

Όταν τους έλεγα ότι είμαι Έλληνας χαμογελούσαν και μου έλεγαν με νόημα. «Εσείς είστε ακόμα στην αρχή...». Περιγράφωντας έτσι με πολύ απλό τρόπο το τι μας περιμένει τα επόμενα χρόνια. Το κακό είναι ότι ακόμα δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.

Ακούω από τη Φωνή της Ελλάδος σκόρπιες ειδήσεις, όποτε ακούγεται κι αυτή, ότι κάποιοι ζητάνε εκλογές, κάποιοι άλλοι ετοιμάζουν καινούργια κόμματα, άλλοι δεν έχουν ακόμα καταλάβει ότι κυβερνούν και επειδή ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται κάποιοι συνεχίζουν τις ατέλειωτες μάσες τους.

Η χώρα των ΜΑΣΑ(Ε)Ι δεν βρίσκεται στην Αφρική αλλά στην νοτιοανατολική Ευρώπη!

Πάντα στην Αργεντινή υπήρχαν περιοχές αντίστοιχες με τις FAVELES της Βραζιλίας. VILLA MISERIA είναι το όνομά τους εδώ. Από μία τέτοια κοντά στο Buenos Aires κατάγεται και ο Μαραντόνα. Από τη VILLA MISERIA της πόλης VILLA FIORITO.

Παρένθεση:
Την ημέρα που έχασε η Αργεντινή από την Γερμανία 4-0 είχαμε κηδεία. Περιττό να αναφέφω ότι τα πάντα είχαν σταματήσει κι εδώ όπως στη Βραζιλία για να δούν την εθνική τους ομάδα.

Συνεχίζω:
Σκέφτομαι μήπως δούμε να εμφανίζονται ξανά FAVELES και VILLAS MISERIA και στην Ελλάδα. Εγώ πρόλαβα δύο τέτοιες, μικρής έκτασης βέβαια, στο Βόλο, πριν 40-45 χρόνια, παιδάκι 7-8 χρονών. Τις ονομάζαμε «ΠΑΡΑΓΚΕΣ» και «ΠΑΡΑΠΗΓΜΑΤΑ» χαρακτηρίζοντας, μέσω των κατασκευών στις περιοχές αυτές, τη φτώχια και την εξαθλίωση.

Πριν βγούμε από το εστιατόριο ζητήσαμε να πάρουν τηλέφωνο τον ΠΕΙΡΑΤΗ ταξιτζή. Αν και έγιναν πολλές προσπάθειες δεν κατορθώσαμε να τον βρούμε.

Πήραμε ένα άλλο ΚΑΝΟΝΙΚΟ ταξί αυτή τη φορά για να γυρίσουμε στο καράβι που όμως δεν είχε άδεια να μπεί στο λιμάνι. Το ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ όμως είχε!!!

ΔΙΑΦΘΟΡΑ, ΔΙΑΦΘΟΡΑ και πάλι ΔΙΑΦΘΟΡΑ!

Όταν ζητήσαμε από τον φύλακα να επιτρέψει στο ταξί να μας πάει μέχρι το πλοίο μας είπε με πολύ σοβαρό ύφος ότι δεν μπορεί να το κάνει γιατί το λιμάνι είναι γεμάτο κάμερες και θα την «πληρώσει» αυτός αν το επιτρέψει.

Στις 7 όμως το απόγευμα όταν το ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ μπήκε στο λιμάνι για να μας πάρει οι κάμερες φαίνεται ότι ή ήταν κλειστές ή τραβούσαν στραβά πλάνα και επιλεκτικά. Και μη χειρότερα! Τώρα που το σκέφτομαι είμαι σίγουρος ότι αν του μοστράριζα κανένα 10δόλαρο, του φύλακα, θα πηγαίναμε με το ταξί μέχρι τη σκάλα του πλοίου.

Πάλι Ελλάδα μου μύρισε!

Έτσι ο τίμιος ταξιτζής μας άφησε στην πύλη και αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε γύρω στα 2 χιλιόμετρα μέσα στο κρύο (εδώ κάτω τον Ιούλιο έχουν χειμώνα) και με ελαφρό σχετικά ντύσιμο, για να φτάσουμε στο πλοίο. Από την όλη υπόθεση ο χαμένος τελικά βγήκε ο ΠΕΙΡΑΤΗΣ ταξιτζής ο οποίος ουδέποτε πληρώθηκε. Ποιος ξέρει που θα είχε μπλέξει και μας παράτησε.

Η εκφόρτωση συνεχίζονταν κανονικά και την επόμενη μέρα το πρωί καθορίστηκε και η αναχώρηση για τις 6 Ιουλίου το απόγευμα.

Όλες αυτές τις μέρες τα δωράκια σε μορφή τσιγάρων και κρασιών συνεχίζονταν από τη μεριά μου στην προσπάθεια να αποφευχθούν διάφορα δυσάρεστα γεγονότα από διάφορους απίθανους που βλέπουν τα πλοία σαν τρόπο να αυξήσουν τα έσοδά τους πιέζοντας και απειλώντας, προβάλλοντας ασήμαντες, ανύπαρκτες αιτίες.

Επίσης κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν που είδα μετά από δεκαετίες ανθρώπους να χρησιμοποιούν πάνινο μαντύλι για το συνάχι. Φυσούσαν τη... μύξα στο μαντύλι τους το διπλώναν όμορφα-όμορφα και το ξανάβαζαν στην τσέπη τους λες και επρόκειτο για... πολύτιμο αντικείμενο.

Αυτό εν έτει 2010. ΦΤΩΧΙΑ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ!

Την τελευταία φορά που είδα τέτοιο μαντήλι ήταν σε μία παλιά ελληνική ταινία με τον Λογοθετίδη. Έχω πολλές τέτοιες ταινίες μαζί μου σε CD για να περνώ τα βαρετά βράδια μου στο πέλαγος.

Στις 6 του μηνός η εκφόρτωση τελείωσε και το καράβι έφυγε από τη SIDERAR-MINERAL. Δεν κατηφόρησε όμως στο ποτάμι. Αγκυροβόλησε 1 μίλι βόρεια του San Nicolas. Ο καθαρισμός των αμπαριών και η προετοιμασία του πλοίου για την επόμενη φόρτωση είχε ξεκινήσει.

Το επόμενο ταξίδι είχε γίνει γνωστό από μέρες.

Το πλοίο επρόκειτο να φορτώσει από το Rosario καλαμπόκι, σόγια και ζωοτροφές για τα λιμάνια Santa Marta και Barranquilla της Κολομβίας.

Η νέα ναυτική περιπέτεια ήταν έτοιμη να ξεκινήσει 30 μίλια βόρεια του San Nicolas.

Από το Rosario.

Την άλλη μέρα κιόλας!

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Από την Ponta do Ubu στο San Nicolas

Στις 27 Ιουνίου φύγαμε από την Ponta do Ubu. Πορεία νότια και λίγο αργότερα νοτιοδυτική. Προορισμός το San Nicolas της Αργεντινής.

Πρώτος στόχος, να «πιάσουμε» τη Recalada!
Τώρα κάποιος θα με ρωτήσει: «Tι είναι η Recalada;».

Πρόκειται για ένα μικρό αλλά ξακουστό πλοίο και ένας από τους πιο διάσημους πλοηγικούς σταθμούς, στον κόσμο της θάλασσας και των ναυτικών, που είναι φουνταρισμένο, δηλαδή αγκυροβολημένο, εδώ και δεκαετίες στις εκβολές του Rio de la Plata λίγα μίλια νότια του Montevideo της Ουρουγουάης.
Ανήκει στην Αργεντινή και μέχρι πριν 2 χρόνια εκτελούσε και χρέη ξενοδοχείου για τους πλοηγούς (πιλότους) που πηγαινοέφερναν και εξακολουθούν να πηγαινοφέρνουν τα πλοία από τα βάθη του Rio Parana για να τα αφήσουν στη Recalada να αρχίσουν τα ταξίδια τους στον κόσμο κι εκείνοι να περιμένουν το επόμενο πλοίο για να το πιλοτάρουν ακόμα και μέχρι τη Santa Fe, 330 μίλια περίπου (600 χιλιόμετρα) μέχρι εκεί που ανάλογα το βύθισμα του κάθε πλοίου ο Rio Parana είναι πλωτός.
Σήμερα πλέον είναι επανδρωμένο με Αργενινούς στρατιωτικούς οι οποίοι ελέγχουν την περιοχή ενώ εξακολουθεί να είναι το σημείο παραλαβής πλοηγών. Δεν επιτρέπεται από αυτό το σημείο και μετά
οποιοδήποτε πλοίο να συνεχίσει χωρίς πιλότους, οι οποίοι περιμένουν πλέον το επόμενο πλοίο τους σε ξενοδοχείο του Montevideo.
Το ταξίδι για τη Recalada ήταν σύντομο, 4 μέρες όλες κι όλες.
Φτάσαμε την 1η του Ιουλίου αργά το βράδυ και λόγω της ώρας δεν στάθηκε εφικτό να φωτογραφήσω τη Recalada. Δύο πλοηγοί μας περίμεναν και επιβιβάστηκαν για να μας οδηγήσουν μέχρι τη Zona Comun, δηλαδή στην περιοχή του Rio de la Plata ανοιχτά του Buenos Aires, όπου αγκυροβολήσαμε την άλλη μέρα, στις 2 Ιουλίου στις 9 το πρωί, μετά από ταξίδι 11 ωρών περίπου. Οι δύο πιλότοι αποβιβάστηκαν και το πλοίο έμεινε στο αγκυροβόλιο μέχρι στις 7 το βράδυ οπότε δύο νέοι πιλότοι ανέβηκαν για να συνεχιστεί το ταξίδι μετά την έγκριση που πήρε το πλοίο από την Αργεντίνικη ακτοφυλακή.

Λίγες ώρες αργότερα το βαπόρι πέρασε από τον Rio de la Plata στον Rio Parana.

Το ποτάμι στένεψε, οι όχθες του ήρθαν κοντά μας, και έγιναν ορατές και οι δύο. Το πλάτος του φτάνει ακόμα και τα 4 μίλια, αν συμπεριλάβουμε και τα νησιά που υπάρχουν ανάμεσα στις όχθες του. Στα καθαρά σημεία όμως, όπου ταξιδεύουν τα πλοία, το πλάτος από τη μια οχθη στην άλλη φτάνει και τα 2
μίλια, αλλά όσο ανεβαίνει κανείς προς τις πηγές στενεύει αρκετά φτάνοντας σε κάποια σημεία και τα 300-400 μέτρα πλάτος.

Στον Rio de la Plata δεν μπορείς να δείς και τις δύο όχθες του συγχρόνως. Η καμπυλότητα της γής το εμποδίζει. Τον περνάς για ανοιχτή θάλασσα και μόνο από το καφέ του χρώμα συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι σε ποτάμι. Τα μεγέθη τερατώδη! Προφανώς δεν ύπάρχουν ζητήματα σύγκρισης με Πηνειό, Αλφειό, Νέστο κλπ. Ακόμα και η αναφορά που κάνω, και μόνο, αγγίζει τα όρια της γελοιότητας.

Ο Rio Parana μοιάζει πιο φυσιολογικός και ανθρώπινος για τα δικά μας δεδομένα. Τεράστιος βέβαια κι αυτός αλλά τουλάχιστον καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι σε ποτάμι.
Η Αργεντινή στηρίζει μεγάλο μέρος της ύπαρξής της, της οικονομίας της, σ' αυτόν τον ποτάμιο δρόμο. Τα πλοία ανεβοκατεβαίνουν στα δύο ποτάμια μεταφέροντας σ' όλο το κόσμο κυρίως σιτηρά. Η χώρα αυτή είναι ένας από τους 3 μεγαλύτερους σιτοβολώνες του πλανήτη. Οι αλλοι 2 είναι οι ΗΠΑ και η
Αυστραλία. Τώρα πως τα καταφέρνει μια πλούσια χώρα σαν την Αργεντινή, που εκτός από σιτηρά εξάγει μεταξύ των άλλων ακόμα και πετρέλαιο που διαθέτει στα νότια εδάφη της, στην Παταγωνία, να ποδηγετείται από το ΔΝΤ εδώ και 10 χρόνια αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Και μάλλον όλοι γνωρίζουμε τις αιτίες.

Οι πολιτικοί είναι παντού ίδιοι καθώς και οι άνθρωποι που τους ψηφίζουν.

Ανεβαίνοντας το ποτάμι μετά το Buenos Aires συναντήσαμε τα γνωστά σε μας τους ναυτικούς μέρη. Πόλεις και χωριά που με τη σειρά είναι: Campana, Zarate, San Pedro, Ramallo, San Nicolas. To ποτάμι όμως δεν τελειώνει στο San Nicolas και οι πόλεις που ακολουθούν είναι: Villa Constitucion, Rosario,
San Lorenzo, San Martin, Bella Vista, Diamante, Parana, Santa Fe. Μετά τη Santa Fe παύει να είναι πλωτό για τα μεγάλα πλοία. Το βάθος του μειώνεται δραματικά και μόνο μικρά πλοιάρια και μανούνες συνεχίζουν προς τις πηγές του μεταφέροντας φορτία προς τα πλωτά σημεία του.

Στις 3 προς 4 του μηνός τα μεσάνυχτα το πλοίο έδεσε στο San Nicolas. Ένα ποτάμιο ταξίδι 2 ημερών και 3 ωρών είχε τελειώσει σε ασφάλεια. Μία ακόμη, σύντομη αυτή τη φορά, ναυτική περιπέτεια συνολικά 6 ημερών ολοκληρώθηκε!

Συνεχίζεται...

Chrisgio