Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ: SAN NICOLAS - ARGENTINA

Η εκφόρτωση τελείωσε χθες 25 του μηνός γύρω στις 3 το απόγευμα.

Κανονικά το πλοίο έπρεπε να φύγει. Δεν θα συμβεί όμως αυτό τουλάχιστον για τις επόμενες 24 ώρες. Στη Βραζιλία όμως δεν πρέπει να παίρνεις στα σοβαρά τι σου λένε και πάντα πρέπει να έχεις το νου σου γιατί μπορεί να εκτεθείς. Άλλα σου λένε τώρα κι άλλα λίγο αργότερα για το ίδιο θέμα.

Η είδηση είναι ότι το πλοίο πρόκειται να φορτώσει από δω από την Ponta do Ubu μετάλλευμα για την Αργεντινή. Θέλω να πιστεύω ότι αργά σήμερα το απόγευμα η φόρτωση θα έχει τελειώσει και ένα σύντομο ταξίδι 5 ημερών θα ξεκινήσει.

Μια νέα ναυτική περιπέτεια αρχίζει.

Το μινεράλι θα το ξεφορτώσουμε στο San Nicolas, ένα λιμάνι βαθιά μέρα στον Rio Parana, το πολύ μεγάλο ποτάμι που εκβάλει ανάμεσα σε δύο μεγάλες πόλεις της Νοτίου Αμερικής το Μοντεβίδεο της Ουρουγουάης και το Μπουένος Αϋρες της Αργεντινής.

Στις εκβολές του σχηματίζει έναν τεράστιο ποταμόκολπο τον Rio de la Plata που πολλοί γνωρίζουν το ποτάμι μ΄αυτό το όνομα. Όμως το όνομα του ποταμού είναι Rio Parana. Το ταξίδι από τη «μπούκα» μέχρι το San Nicolas είναι γύρω στα 300 μίλια, δηλαδή μία μέρα και παραπάνω.

Θα έχουμε να λέμε διάφορα για μια ακόμα πλούσια χώρα με πάμφτωχους, εξαθλιωμένους κατοίκους.
Καιρός να ετοιμάσουμε τη γέφυρα για ταξίδι!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

ΒΟΛΤΑ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ANCHIETA KAI PIUMA

«ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΛΕΣ ΠΟΤΕ» λέει μια παροιμία.
Είχα πει ότι δεν θα μου δοθεί η ευκαιρία να δω Βραζιλιάνους να παρακολουθούν ποδόσφαιρο. Είχα κάνει λάθος.
 
 ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ANCHIETA

Η αναχώρηση του πλοίου αναβλήθηκε για μία μέρα κι έτσι στις 10 και μισή σήμερα το πρωί ο πράκτορας μας πήρε μαζί του να δούμε το παιχνίδι Βραζιλίας-Πορτογαλίας σε κάποια καφετέρια ή εστιατόριο στην πόλη Anchieta μιας και πάλι τα πάντα θα νέκρωναν για το ποδόσφαιρο. 
ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΗΣ ANCHIETA
Έτρεχε του σκοτωμού για να προλάβει το παιχνίδι από την αρχή. Δεν το κατόρθωσε όμως και τελικά βρεθήκαμε στην Piuma μια άλλη μικρότερη πόλη 7 χιλιόμετρα πιο μακριά από την Anchieta σύνολο 14 χιλιόμετρα από την Ponta do Ubu. Περνώντας από μικρά χωριά αλλά και την Anchieta για να φτάσουμε τελικά στην Piuma παρατήρησα μία ερήμωση στους δρόμους. Όπως θα καταλάβατε ήταν λόγω του αγώνα. Που και που έβλεπες παιδάκια στο δρόμο να παίζουν αλλά κι αυτά φορώντας τη βραζιλιάνικη φανέλα, συνήθως με το νούμερο 10 στην πλάτη. Είναι το νούμερο του Κακά μου είπε ο πράκτορας.
ΔΡΟΜΟI ΣΤΗΝ ANCHIETA

Η έξοδός μου είχε συνδυαστεί και με μερικές αγορές χαρτικών για τις ανάγκες του πλοίου. Διασχίζοντας την πόλη Anchieta είδα ένα μαγαζί που πουλούσε αυτά που ήθελα. Είπα του πράκτορα να σταματήσει για λίγο. Μου απάντησε ότι είναι κλειστό λόγω του αγώνα και δεν τον πίστεψα. Σταμάτησε ελαφρώς θυμωμένος. Έφτασα στην πόρτα του μαγαζιού και φυσικά έφαγα τα μούτρα μου. Ήταν κλειστό. Στην πόρτα υπήρχε μία πρόχειρη ταμπέλα που έγραφε ότι το κατάστημα θα ήταν κλειστό τις ώρες του ποδοσφαιρικού αγώνα.
Δείτε τη φωτογραφία για να πειστείτε.
Δεν χρειάζεται να γνωρίζετε πορτογαλικά για να καταλάβετε τι γράφει.
 ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!

Απίστευτο! Μία χώρα στο έλεος του ποδοσφαίρου! Μια χώρα που ζει για το ποδόσφαιρο! Μια χώρα στην οποία πάρα πολλοί στηρίζουν τη βελτίωση της ζωής τους στο ποδόσφαιρο!
Όποιος έχει πάει στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας θα γνωρίζει ότι την ώρα της προσευχής όλοι φεύγουν από τα μαγαζιά τους, τα οποία αφήνουν ανοιχτά, με προορισμό το κοντινό τζαμί για την καθιερωμένη προσευχή τους. Άλλη τρέλα κι εκείνη! Αυτή την εικόνα μου θυμίζει η Βραζιλία αλλά μόνο την ώρα που παίζει μπάλα τη εθνική τους ομάδα. Ευτυχώς όμως εδώ θυμούνται και κλειδώνουν τα καταστήματά τους.
Φτάσαμε τελικά στην Piuma μπήκαμε στο υπόστεγο της καφετέριας-μπαρ που ήταν κλεισμένο γύρω γύρω με τεντόπανα για τις ανάγκες του αγώνα. Για να είναι σκοτεινό. Αρκετός κόσμος μέσα. Από 3 χρονών παιδάκια μέχρι γιαγιάδες 70 χρονών, έβλεπαν τον αγώνα στις 11 το πρωί. 
 Παρόλο που δεν υπήρχε ενδιαφέρον από πλευράς Βραζιλίας γιατί είχε ήδη προκριθεί, εντούτοις ένοιωθες δίπλα σου ότι ο κόσμος ήταν δε υπερδιέγερση. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν το ματς ήταν ζωής και θανάτου αλλά σε κάθε ευκαιρία που δημιουργούνταν, μάλιστα σε κάποια στιγμή η Βραζιλία είχε δοκάρι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά και γιαγιάδες τινάζονταν όρθιοι, χοροπηδούσαν και ούρλιαζαν. Έχανα την οθόνη της τηλεόρασης και νόμιζα ότι είχαν βάλει γκολ. Κι αυτά δεν τα έκαναν χούλιγκανς ή άρρωστοι ξεφτιλισμένοι Έλληνες οπαδοί αλλά απλοί άνθρωποι που αγαπούν το ποδόσφαιρο που έχουν μάθει να ζουν με αυτό και αγαπούν την εθνική τους ομάδα περισσότερο κι από τη ζωή τους. Συγχρόνως έτρωγαν και έπιναν μπύρες. Φάγαμε και εμείς μαζί τους και ήπιαμε από μία μπύρα ο καθένας.
 Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΩΝ ΛΕΩΦΟΡΕΙΩΝ ΣΤΗΝ PIUMA

Ο αγώνας κάποια στιγμή τελείωσε, το μαγαζί γρήγορα άδειασε, ο κόσμος γύρισε στις δουλείες του κι εμείς πήραμε το δρόμο του γυρισμού που ήταν πιο αργός και ήρεμος. Περάσαμε παραλίες, γέφυρες, ποτάμια με ξεναγό τον πράκτορα. Τίποτα το ιδιαίτερο.
ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ χώρες σαν την Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλές. Οι ομορφιές τις δεν συγκρίνονται με κανένα από τα μέρη που συνήθως μας πλασάρουν τα ταξιδιωτικά γραφεία.
Περάσαμε κι από το μαγαζί με τα χαρτικά που ήταν πλέον ανοιχτό και ψώνισα.
Από όπου κι αν περάσαμε βλέπαμε πλέον τα χωριά και τις πόλεις να είναι πλέον ζωντανές.
Το ποδόσφαιρο είχε τελειώσει.
EASY RIDER

Όλοι τους έχουν δώσει ραντεβού στο ίδιο μέρος για το επόμενο παιχνίδι της Σελεσάο. 
Όποτε και να είναι, αυτοί θα την νεκρώσουν πάλι τη χώρα τους!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ GUARAPARI ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ

Χθες μέρα Τετάρτη 23 του μήνα τα κατάφερα να κάνω τη βόλτα μου εκτός πλοίου. Για μένα όπως και σχεδόν για όλους τους ναυτικούς η έξοδος σε κάθε λιμάνι είναι ρουτίνα. Σαν να βγαίνω από το σπίτι μου να πάω στο περίπτερο να πάρω εφημερίδα. Δεν ξέρω πως θα ένοιωθα αν δεν ήμουν ναυτικός αλλά όταν είσαι έτσι νοιώθεις. Μαθαίνεις το επόμενο ταξίδι και αισθάνεσαι όπως ένας στεριανός αισθάνεται όταν ετοιμάζεται να πάει από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη. Τα ταξίδια από ένα σημείο και μετά επαναλαμβάνονται με ενδιάμεσες μικρές εκπλήξεις. Αν δεν πας στη Νέα Ορλεάνη θα πας στο Χιούστον, αν δεν πας στο Ρόττερνταμ θα πας στο Άμστερνταμ, κοκ. Όλα τελικά σ’ αυτή τη ζωή μια ιδέα είναι. Πολλοί που θα με διαβάζουν τώρα μπορεί να λένε «ΜΕ ΒΑΡΕΜΕΝΟ ΜΠΛΕΞΑΜΕ». Μπορεί να είναι κι έτσι!
Τέλος πάντων το πλάτιασα το θέμα. Βγήκα λοιπόν έξω με τον Α’ Μηχανικό. Ένα αυτοκίνητο σταλμένο από τον πράκτορα μας έφερε στην κοντινή πόλη Guarapari. Μια ασήμαντη πόλη 25 χιλιόμετρα από την Ponta do Ubu. H επιθυμία μας ήταν να γευτούμε τη κουζίνα της Βραζιλίας για μία ακόμη φορά. Πήγαμε σε μία CHURRASCARIA. To όνομα της FIRE BULL. Θα με ρωτήσει κάποιος τί είναι CHURRASCARIA. Απλά ένα είδος ψησταριάς είναι που ψήνει και σερβίρει με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτό που ξέρουμε. Η σούβλα έρχεται μπροστά σου κόβεις με μαχαίρι σε στυλ γύρου και τρως. Οι σούβλες πάνε κι έρχονται κάθε φορά με διαφορετικό είδος κρέατος μέχρι που θα τους πεις «ΦΤΑΝΕΙ ΘΑ ΣΚΑΣΩ». Και τότε λίγο πριν σκάσεις σταματάνε να σερβίρουν. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φόρα δεν το ευχαριστηθήκαμε. Η ποιότητα δεν ήταν αυτή που περιμέναμε να βρούμε. Όμως το θέμα ήταν ότι μετά από 20 μέρες πάτησαμε στεριά. Έγινε η λεγόμενη «γείωση». Μην το πάρετε για ρεκόρ. Πριν από χρόνια σαν υποπλοίαρχος 9 μήνες δεν μπόρεσα να βγώ ούτε μία μέρα. Δουλειά, δουλειά, δουλειά! Καταστάσεις απίστευτες για σας τους στεριανούς. Όμως πέρα για πέρα αληθινές! Φάγαμε τους Βραζιλιάνικους μεζέδες ήπιαμε Βραζιλιάνικο καλό κρασί και κατά τις 11 το βράδυ γυρίσαμε στο πλοίο. Η σεμνή τελετή είχε λήξει και η επαναφορά στην σκληρή πραγματικότητα γεγονός.

Συνεχίζεται...

Chrisgio 

Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΠΛΟΙΟ ΣΤΗΝ PONTA DO UBU, TO ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΤΟΥ

Μία ζημιά στο πλοίο δεν μου επέτρεψε την έξοδο την Κυριακή που μας πέρασε.
Όμως και να θες να ασχοληθείς με άλλα θέματα που αφορούν την Βραζιλία το ποδόσφαιρο  δεν σ’ αφήνει.
Είδα το παιχνίδι της Βραζιλίας από την τηλεόραση και το παν-βραζιλιάνικο γλέντι που στήθηκε μετά το 3-0 επί της Ivory Coast.
Την ώρα του παιχνιδιού όλη η χώρα είχε νεκρώσει από τις 3 μέχρι στις 6 το απόγευμα. Δεν μπόρεσα να απολαύσω τους βραζιλίανους την ώρα που παρακολουθούν τη «ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ» από κοντά και μάλλον τέτοια ευκαιρία δεν πρόκειται να μου ξαναδοθεί. Που να τύχει να βρεθεί κανείς εδώ μετά από 4 ή 8 χρόνια και ακριβώς μέρες μουντιάλ.
Δεν πειράζει όμως. Άλλωστε τα χρόνια έχουν περάσει και δεν είναι πολύ μακριά η μέρα της κατάθεσης «ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΠΙΝΑΚΙΔΩΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΜΟΥ» ανά τις θάλασσες του κόσμου.
Έγραφα και έβλεπα τηλεόραση. Ήταν απίστευτο αυτό που γινόταν. Στις 2 το πρωί, 8 ώρα Ελλάδος, επίσης πρωί, το παιχνίδι είχε τελειώσει εδώ και 9 ώρες περίπου κι αυτοί οι αθεόφοβοι Βραζιλιάνοι εξακολουθούσαν, σε απ' ευθείας μετάδοση, να χορεύουν και να τραγουδούν εκστασιασμένοι από το 3-0! Λες και μόλις είχαν κατακτήσει το έκτο τους παγκόσμιο κύπελλο!
Η εκφόρτωση συνεχίζεται, ο καιρός είναι καλός και αν δεν ήταν κι αυτή η ζημιά όλα θα ήταν καλύτερα. Αυτά έχει η ζωή του ναυτικού. Πάνω απ’ όλα το πλοίο, η ασφάλειά του και η εύρυθμη λειτουργία του. Όλα τ’ άλλα έπονται.
Δίπλα τα Cape Size φορτώνονται το ένα πίσω απ΄το άλλο και φεύγουν. Ένα την ημέρα!
Η παραμονή μας στην Ponta do Ubu συνεχίζεται για πέμπτη μέρα.

Συνεχίζεται..

Chrisgio

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Η βουβουζέλα του Ντιέγκο Μαραντόνα

Vuvuzela del Maradona
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την άδοξη αποχώρηση του Ντιέγκο Μαραντόνα από την ενεργό δράση. Στη Βραζιλία όμως εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να αποτελεί κόκκινο πανί, να λοιδορείται και να χλευάζεται καθημερινά στην τηλεόραση.
Χθες ο πράκτορας μου έδωσε την φωτογραφία που βλέπετε.
Κατ΄αυτούς είναι ο νέος τρόπος να απολαμβάνει ο Μαραντόνα τα ναρκωτικά του.
Έχει πλάκα αλλά δείχνει και τον φθόνο τους προς αυτόν τον μισητό Αργεντινό που τόλμησε να αμφισβητήσει το θρόνο του δικού τους Θεού της μπάλας Πελέ.
Αν τους ρωτήσεις ποιος είναι ο καλύτερος η απάντηση είναι προφανής. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο θεοπάλαβος Ντιεγκίτο από τους Βραζιλιάνους, δείχνει ότι υποσυνείδητα έχει αναγνωριστεί με πόνο ψυχής η μεγάλη ποδοσφαιρική του αξία αν όχι σαν καλύτερος του Πελέ τουλάχιστον σαν ισότιμός του.
Τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει αυτό το ατέλειωτο μίσος στο πρόσωπό του!

Chrisgio

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ PONTA DO UBU

Χθες 18 Ιουνίου γύρω στις 10 το πρωί φάνηκε η Ponta do Ubu.
Μία ακόμα ναυτική περιπέτεια, η πρώτη αυτής της περιόδου, είχε ολοκληρωθεί.
Μια ακόμα άφιξη στο «πουθενά» είναι γεγονός. Γιατί η Ponta do Ubu είναι το απόλυτο «τίποτα», το «πουθενά».
Το περίμενα ότι κάτι τέτοιο θα έβλεπα όταν παρατηρούσα το ναυτικό χάρτη της περιοχής. Δεν είναι η πρώτη φορά που φτάνω σε τέτοια «μέρη». Πρόκειται απλά για έναν τόπο εξαγωγής μεταλλεύματος και τίποτα παραπάνω. Μία προβλήτα όπου μπορούν να δέσουν δύο μεγάλα φορτηγά πλοία για να φορτώσουν μινεράλι. Πήρα μερικές φωτογραφίες αλλά δεν υπάρχει κάτι που να αποδεικνύει ότι κάπου εδώ γύρω ζουν άνθρωποι. Μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα υπάρχουν δύο μικρές πόλεις. Νότια σε απόσταση 7 χιλιομέτρων η ANCHIETA και βόρεια στα 26 χιλιόμετρα η GUARAPARI. Οι περισσότεροι από τους εργάτες που δουλεύουν εδώ κατάγονται από αυτές τις πόλεις ενώ κάποιοι άλλοι από τη VITORIA που κι αυτή βρίσκεται βόρεια σε απόσταση 45 χιλιομέτρων.
Που και που εμφανίζεται κι από κανένα βαπόρι για να ξεφορτώσει κάρβουνο για τις ανάγκες του εργοστασίου. Είναι προφανές ότι είμαστε το «που και που» πλοίο που έφερε το κάρβουνο. Ο νεαρός πιλότος, αυτός που είναι μαζί μου στη φωτογραφία, ανέβηκε στις 10:30 για να μας οδηγήσει με τη βοήθεια των ρυμουλκών στο σημείο εκφόρτωσης. Μετά τις χαιρετούρες και τις καλημέρες άρχισα να του μιλάω επίτηδες για την εθνική Βραζιλίας και το μουντιάλ. Αυτό ήταν! Ξέχασε γιατί είχε ανέβει στο βαπόρι. Άρχισε να ταξιδεύει αλλού μέχρι που τον επανέφερα στη πραγματικότητα. Άρρωστος λαός με το ποδόσφαιρο οι Βραζιλιάνοι!
Δέσαμε από αριστερά με 18 κάβους (κάβος στην ναυτική ελληνοβαρβαρική σημαίνει χοντρό σχοινί, παλαμάρι), 9 πλώρα, 9 πρύμα, όταν υπό κανονικές συνθήκες δένουμε με 12 (6+6). Κι αυτό γιατί το λιμάνι δεν είναι ασφαλές και μία απότομη αλλαγή του καιρού μπορεί να δημιουργήσει τεράστια προβλήματα και ζημιές εκατομμυρίων.
Δίπλα ένα τεράστιο βαπόρι τύπου Cape Size χωρητικότητας 200.000 τόνων το φόρτωναν με ξέφρενο ρυθμό. Σήμερα το πρωί που σηκώθηκα είδα ένα άλλο πλοίο στη θέση του, το ίδιο μεγάλο Cape Size, που κι αυτό αύριο θα έχει φύγει φορτωμένο με άλλους 200.000 τόνους στις επόμενες 24 ώρες κ.ο.κ.
Άλλη μια παρένθεση εδώ. Τα Cape Size πλοία είναι κάτι γίγαντες που δεν μπορούν να περάσουν τη διώρυγα του Παναμά και τα μεγαλύτερα από αυτά και αυτή του Σουέζ. Έτσι είναι υποχρεωμένα να περιπλέουν την Αφρική από το Cape of Good Hope (Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος) και την Νότιο Αμερική από το Cape Horn ή το στενό του Μαγγελάνου.
Ευτυχώς ξεμπέρδεψα γρήγορα με τις αρχές και τις διατυπώσεις. Πήραν και τα δωράκια τους, κάτι τσιγάρα και μερικά μπουκάλια κρασί και πήγαν στην ευχή της Παναγίας.
Έμεινα με τον πράκτορα για να συζητήσουμε πιο σοβαρά θέματα. Για την εκφόρτωση, το λιμάνι, την παραμονή, την αναχώρηση κλπ. Συνομιλώντας μαζί του μου ανέφερε ότι αυτό το λιμάνι (ο Θεός να το κάνει λιμάνι) είναι το δεύτερο στο κόσμο σε εξαγωγή μεταλλεύματος. Για φαντάσου! Πρώτο θεωρείται το Tubarao, κι αυτό εδώ στη Βραζιλία, που αποτελεί στην ουσία προέκταση του λιμανιού της Vitoria, λίγα μίλια βόρεια, το οποίο γνωρίζω καλά γιατί έχω πάει πολλές φορές στο παρελθόν. Για τις εξαγωγικές δυνατότητες της Ponta do Ubu ένας απλός υπολογισμός με βάση τον αριθμό των πλοίων που προσεγγίζουν και φορτώνουν μέσα σ΄ένα χρόνο, αποδεικνύει ότι από εδώ εξάγονται ετησίως γύρω στα 35.000.000 τόνοι μεταλλεύματος! Η ποσότητα είναι κι αυτή εξωφρενική όπως και ο ρυθμός φόρτωσης που ανέφερα παραπάνω. Μία πάμπλουτη χώρα με αρκετούς πάμπλουτους και εκατομμύρια πάμφτωχους ανθρώπους. Βραζιλία, η χώρα με τους ουρανοξύστες και τις φαβέλες (παραγκουπόλεις) να ζούν «αρμονικά(;)» δίπλα-δίπλα.
Άντε τώρα εσύ να πιστέψεις ότι δεν υπάρχει διαφθορά στη Βραζιλία!
Παρατηρώ όλα αυτά τα χρόνια που έρχομαι κατά καιρούς στη Βραζιλία ότι μάλλον είναι η χώρα με τις λιγότερες φυλετικές διακρίσεις στο κόσμο. Που οι κάτοικοί της ζουν ειρηνικά ανεξαρτήτου χρώματος και ράτσας. Το ανθρώπινο μείγμα που έχει δημιουργηθεί στη Βραζιλία είναι εκπληκτικό. Άσπροι, μαύροι, κρεολί, κίτρινοι, κόκκινοι μια χαρά δείχνουν να τα πηγαίνουν.
Στην Ελλάδα λέμε, όσοι έχουμε σώας τας φρένας, ότι το ποδόσφαιρο είναι η «πιο σημαντική ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑ της ζωής μας» αν βγάλουμε έξω τους γνωστούς-αγνώστους και οπαδούς-στρατούς κάθε ομάδος και λαμόγιου προέδρου.
Εδώ τα πράγματα δεν είναι έτσι. Εδώ το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής χωρίς εισαγωγικά. Είναι ίσως το ίδιο σημαντικό όσο και η θρησκεία τους, και οι Βραζιλιάνοι πιστεύουν πολύ.
Όταν ρώτησα τον πράκτορα για το τι είναι πιο σημαντικό γι’ αυτούς το ποδόσφαιρο ή η θρησκεία μου απάντησε στα αγγλικά: «Captain this is a subject for discussion»!!!
Όταν παρακολουθείς τηλεόραση στη Βραζιλία δύο πράγματα βλέπεις κατά κόρον και είναι και τα δύο ολοστρόγγυλα. Τα γυναικεία οπίσθια και τη θεά μπάλα του ποδοσφαίρου. Τώρα πως τα έχουν καταφέρει κι έχουν συνδυάσει διαφημίσεις, ειδήσεις, σήριαλ κλπ με τα δύο αυτά «αντικείμενα» είναι άξιο απορίας. Τηλεοπτικά παιχνίδια όπου κλωτσάνε μπάλες και χτυπάνε πέναλτι γαρνιρισμένα με ξεβράκωτες Θεές. Διαφημίσεις μπύρας βλέπεις και από το μπουκάλι μαζί με τη μπύρα βγαίνουν και μπάλες! Τι άλλο να πω; Τελειώνει αθλητική εκπομπή που φυσικά είχε θέμα, τι άλλο, το ποδόσφαιρο, αρχίζουν οι βραδυνές ειδήσεις και είναι πολύ φυσικό πολλές φορές το πρώτο θέμα των ειδήσεων να προέρχεται από αυτό το άτιμο το άθλημα.
Αύριο παίζει η Σελεσάο (έτσι λένε την εθνική τους ομάδα) με την Ακτή Ελεφαντόδοντος.
ΘΑ ΝΕΚΡΩΣΕΙ Η ΧΩΡΑ!!!
Για να καταλάβετε καλύτερα, στο λιμάνι που είμαστε οι εργασίες δεν σταματούν ΠΟΤΕ και για ΚΑΝΕΝΑ λόγο. Η δουλειά είναι συνεχής 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο, εκτός από τις μέρες που παίζει η εθνική τους ομάδα. Για αύριο λοιπόν μας έχουν ήδη ενημερώσει ότι κατά τη διάρκεια του αγώνα και για μερικές ώρες πριν και μετά το εργοστάσιο θα σταματήσει όπως και οι φορτοεκφορτώσεις των πλοίων. Στην Αραβία σταματάνε τη δουλειά για να προσευχηθούν στον Αλλάχ. Στη Βραζιλία για να προσκυνήσουν την ασπρόμαυρη Θεά.
Δεν είναι εκπληκτικό να κάνει κουμάντο το ποδόσφαιρο; Κι όμως αυτή είναι η αλήθεια!
Είπα λοιπόν του πράκτορα να έρθει να με πάρει να δούμε μαζί αυτό το παιχνίδι σε κάποια καφετέρια στη πόλη και δέχτηκε με χαρά. Είσαι φίλος τους αν είσαι ποδοσφαιρόφιλος. Κάνοντας πλάκα, του είπα ότι θα πάρω από το καράβι μία σημαία της Αργεντινής θα τυλιχτώ μ΄αυτή και θα βγω έτσι στην πόλη, γνωρίζοντας την έχθρα μεταξύ των δύο λαών. Αυτός παίρνοντας στα σοβαρά αυτό που του είπα μου λέει: «μην τολμήσεις να το κάνεις γιατί θα σκοτώσουν πρώτα εμένα που κάνω παρέα μαζί σου και μετά εσένα». Τον πίστεψα ότι έτσι θα γινόταν αν το τολμούσα!
Και πάνω που γράφω για την ντεμέκ βόλτα μου με την Αργεντίνικη σημαία σταματώ για να δω στην τηλεόραση ότι αυτό που σκέφτηκα το σκέφτηκε πριν μέρες και το έπραξε ένας τρελός Βραζιλιάνος, μάλλον δημοσιογράφος, που τόλμησε συνοδεία κάμερας να ταξιδέψει στο Μπουένος Άϋρες και ντυμένος στα χρώματα της Βραζιλίας να παρακολουθήσει σε υπαίθρια γιγαντοοθόνη αγώνα της Αργεντινής ανάμεσα σε αντίστοιχα τρελούς Αργεντίνους καταγράφοντας τις αντιδράσεις τους. Είχε πολύ γέλιο γιατί τόλμησε να είναι και προκλητικός, αλλά οι Αργεντίνοι απλώς τον έβγαλαν σηκωτό από το πάρκο που παρακολουθούσαν το ματς και τίποτα παραπάνω. Κι εδώ που τα λέμε πιστεύω ότι οι Αργεντίνοι είναι πιο ήρεμοι άνθρωποι από τους Βραζιλιάνους. Θέλω να πιστέψετε ότι έτσι έγιναν τα πράγματα και δεν είναι δικές μου ψευτοεξυπνάδες και φαντασιώσεις. Και το λέω αυτό γιατί έχει επικρατήσει ότι οι ψαράδες, οι κυνηγοί και οι ναυτικοί είναι οι μεγαλύτεροι ψεύτες.
Είναι κάτι ανάλογο με το μπισκότο «ΜΑΝΤΕLLI’S» που αναφέρω σε προηγούμενη ανάρτησή μου. Πολλές φορές συμβαίνουν πράγματα που ούτε ο ίδιος μπορείς να πιστέψεις ότι γίνονται, και την ώρα που γίνονται. Τέτοιες σατανικές συμπτώσεις!
Τέλος πάντων η εκφόρτωση θα πάρει 5 μέρες για να ολοκληρωθεί και η αναχώρηση έχει προσδιοριστεί για τις 25 του μηνός περίπου.
Μέχρι τότε μάλλον θα τα ξαναπούμε.
Αλλά αφήστε με πρώτα να δω τον αγώνα της Βραζιλίας με την Ακτή Ελεφαντόδοντος. Δεν είμαι σίγουρος αν θα δω τον αγώνα ή αν θα παρατηρώ τους τρελούς Βραζιλιάνους. Ελπίζω να μπορέσω να τα κάνω και τα δύο παράλληλα.

Και κάτι για τους φίλους που μου κάνουν την τιμή και με διαβάζουν, αν με διαβάζουν και αν είναι ενδιαφέροντα αυτά που γράφω.
Τα πλοία δεν έχουν INTERNET, κι επί πλέον δεν έχω πληροφόρηση για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα τις τελευταίες 15 μέρες. Παραδόξως και η φωνή της Ελλάδος δεν ακούγεται καλά. Ίσως να έχετε παρατηρήσει ότι δεν σχολιάζω τυχόν σχόλιά σας. Δεν ξέρω πλέον τι συμβαίνει στο blog μου. Δεν έχω τη δυνατότητα να επέμβω από δω που είμαι. Αν σας αρέσουν ή γελάτε μ΄αυτά που γράφω. Ότι διαβάζετε το στέλνω με email από το πλοίο και δεν ξέρω καν αν έρχεται σωστά ή όχι. Θα προσπαθήσω εδώ στη Βραζιλία να βρω τρόπο και να δω το blog μου και σε τι κατάσταση έρχονται τα τελευταία μηνύματα τα οποία στην πραγματικότητα είναι τα πρώτα μιας ζωής που θα ζήσω, για ακόμα μια φορά, μακρυά από το σπίτι μου για τους επόμενους 7 μήνες.

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΦΙΞΗ ΣΤΗΝ PONTA DO UBU

Το ταξίδι έπρεπε να είχε τελειώσει σήμερα 17 Ιουνίου.
Ο κακός καιρός όμως μας έχει καθυστερήσει μία μέρα και μας έχει «αλλάξει τα... φώτα»!
Έτσι την Ponta do Ubu θα τη δούμε αύριο κατά το μεσημέρι και θα έχουμε συμπληρώσει 14 μέρες στη θάλασσα από την μέρα που φύγαμε από το Richard's Bay.
Ο καιρός πλέον είναι πολύ καλός και απόψε, τελευταίο βράδυ εν πλώ, θα κοιμηθούμε σαν άνθρωποι.
Η αυριανή μέρα θα είναι δύσκολη. Η μέρα της άφιξης είναι πάντα μια μέρα υπό πίεση. Προσέγγιση, αρχές, τελωνείο, immigration, υγειονομείο, λιμενεργάτες, πράκτορες, επιθεωρήσεις, προετοιμασίες εκφόρτωσης κλπ. Μέρος της δουλειάς όλα αυτά. Ρουτίνα υπό πίεση!
Ελπίζω αύριο να μπορέσω να δω και ποδόσφαιρο από το παγκόσμιο κύπελο μαζί με «άρρωστους» Βραζιλιάνους.
Πως και πως περιμένω τις επόμενες μέρες να δω και παιχνίδι της εθνικής Βραζιλίας, στη Βραζιλία, παρέα με παθιασμένους Βραζιλιάνους. Θα πρέπει να έχει πλάκα!
Η Ponta do Ubu είναι πολύ κοντά, απέχει μόλις 12 ώρες!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ - ΚΟΣΟΒΟ - ΣΚΟΠΙΑ

Χθες καθάριζα και τακτοποιούσα τα συρτάρια του γραφείου μου. Το ένα από αυτά ήταν γεμάτο από διάφορα παλιά DVD. Τα περισσότερα άχρηστα. Παλιά προγράμματα για εκτυπωτές, για οθόνες, άλλα που περιείχαν διάφορες πληροφορίες και που όλα περίμεναν κάποιον σαν κι εμένα που έχει τρέλα με την τάξη και την καθαριότητα να τα τακτoποιήσει ή να τα πετάξει.

Ανάμεσά τους ένα DVD από αυτά που μοιράζουν στα πλοία οι κατά τόπους διάφοροι απίθανοι φανατικοί διαφόρων χριστιανικών δογμάτων και αιρέσεων κυρίως στις Η.Π.Α.

Στη χώρα όπου σε κάθε γωνιά κάθε πόλης θα δεις και την πιο απίθανη εκκλησία χριστιανικής αίρεσης εκτός από τους γνωστούς Βαπτιστές, Ευαγγελιστές, Μορμόνους, Κουάκερς κλπ. Στη χώρα όπου οι ιεροκήρυκες είναι πλέον αστέρες της τηλεόρασης, γράφουν βιβλία, έχουν μουσικές μπάντες, τραγουδάνε και βγάζουν πύρινους λόγους χριστιανικού περιεχομένου και ηθικής, σε τεραστίων
διαστάσεων και χωρητικότητας θέατρα, ασφυκτικά γεμάτα από αφελείς αμερικανούς. Στη χώρα όπου αυτά τα θέατρα έχουν πάρει τι θέση των εκκλησιών.

Το DVD έχει τον τίτλο JESUS. Στη ζωή του Χριστού προφανώς θα αναφέρεται. Δεν μ' ενδιαφέρει, δεν το είδα, δεν θα το δω, το πέταξα! Εδώ και 53 χρόνια όλο κάτι τέτοιες ιστορίες βλέπω τη μεγάλη εβδομάδα. Τι θα μου προσφέρει περισσότερο εκτός από θρησκευτικό φανατισμό; Φτάνει πια! Ο Χριστός είναι μέσα μου και δεν χρειάζομαι κανέναν «αλήτη» να μου το θυμίζει.

Εκείνο όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι απευθύνονταν κυρίως σε Βαλκάνιους και μεταξύ άλλων σε «Κοσοβάρους» και «Μακεδόνες». Γιατί άραγε μόνο σ' αυτούς;

Ακόμα και ο Χριστιανισμός σε οποιαδήποτε μορφή του, έστω και στην χειρότερη - στη συγκεκριμένη το DVD - «χρησιμοποιήθηκε» και «χρησιμοποιείται». Είναι απίστευτο μέχρι που μπορεί να φτάσει η διαστροφή του ανθρώπου προκειμένου υποστηρίξει τα συμφέροντά του και να πετύχει το σκόπο του.

Το «Κόσοβο» θεωρείται πλέον ανεξάρτητο κράτος. Η Σερβία το αμφισβητεί! Το όνομα «Μακεδονία» έχει γίνει αποδεκτό από ολόκληρο τον πλανήτη, για το κράτος που εμείς ονομάζουμε «Σκόπια» ή FYROM λες και το «Μ» σημαίνει... Μαλακάσα.

Η Σερβία χτυπιέται και οδύρεται για το Κόσοβο ότι είναι δικό της, κομμάτι της, ενώ εμείς αγωνιζόμαστε, δικαίως αλλά κάπως αργά, για να πείσουμε τον κόσμο ότι το όνομα Μακεδονία μας ανήκει.

Δεν ξέρω τελικά γιατί συνεχίζουμε! Νομίζω ότι το παιχνίδι έχει χαθεί προ πολλού!

Ο αγώνας έχει τελειώσει, οι ομάδες έχουν αποσυρθεί στα αποδυτήρια και το ροζ φύλλο αγώνος έχει παραδοθεί στον νικητή! Και ο νικητής δεν είμαστε εμείς! Δυστυχώς! Μπορεί να πονάει, αλλά νομίζω ότι αυτή είναι η αλήθεια!

Το ταξίδι προς την PONTA DO UBU της Βραζιλίας...

... συνεχίζεται...

Chrisgio

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Departure from Richard's Bay (South Africa) - Destination Ponta do Ubu (Brazil)

Μετά από διαμονή μίας μέρας σε ξενοδοχείο του Richard's Bay, περιμένοντας την άφιξη του πλοίου, στις 3 του μηνός Ιουνίου το μεσημέρι το συνάντησα για πρώτη φορά. Το πλοίο που πρόκειται να με φιλοξενήσει για 7 περίπου μήνες αν όλα πάνε καλά.
Ένα πλοίο 55.000 τόνων, ηλικίας 9 ετών, σε πολλή καλή κατάσταση.
Οι επόμενες 24 ώρες ήταν πολύ δύσκολες. Παράδοση-παραλαβή πλοιαρχίας, φόρτωση με ξέφρενο ρυθμό σε εξέλιξη, παραλαβή εφοδίων, τεχνικοί για διάφορες επισκευές. Ένα διαβολεμένο 24ωρο.
Ευτυχώς ο χρόνος στη συγκεκριμένη περίπτωση, έστω και με αργό ρυθμό έβαλε τέλος σ' ένα μαρτύριο.
Το ημερολόγιο έδειχνε 4 Ιουνιου και το ρολόι 2 το μεσημέρι όταν βρεθήκαμε ανοιχτά του Richard's Bay φορτωμένοι με 51.000 τόνους κάρβουνο με κατεύθυνση νοτιοδυτικά.
Πριν συνεχίσω θα ήθελα να γράψω μερικά πράγματα για το λιμάνι του Richard's Bay.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει χτυπήσει παντού, τους πάντες.
Την τελευταία φορά πριν 2-3 χρόνια το λιμάνι αυτό ήταν μονίμως γεμάτο με βαπόρια που φόρτωναν κοντά στο ένα εκατομμύριο τόνους , ή και παραπάνω, ημερησίως.
Στο αγκυροβόλιο περίμεναν στη σειρά για φόρτωση περισσότερα από 15 πλοία. Αυτή τη φορά ήμασταν μόνοι μας στο λιμάνι και το αγκυροβόλιο άδειο.
Το εμπόριο έχει νεκρώσει. Δύσκολοι καιροί!
Παρ' όλα αυτά λίγα μίλια παραπέρα το Μουντιάλ είναι στο επίκεντρο και μάλλον τώρα που γράφω αυτές τις αράδες θα έχει φουντώσει για τα καλά το ενδιαφέρον. Πρέπει να ξεκίνησε χθες 11 του μηνός.
Το ταξίδι λοιπόν άρχισε. Κάναμε σχεδόν τον περίπλου της Νοτίου Αφρικής περνώντας ανοιχτά του Durban, του Port Elizabeth, του East London, του Cape Town και το θαλάσσιο ρεύμα Agulhas με την νοτιοδυτική του, κι αυτό, κατεύθυνση να βοηθάει την προσπάθεια του πλοίου να τρέξει όσο γίνεται περισσότερο.

Στην περιοχή αυτή όταν ο άνεμος φυσάει από νοτιοδυτικά όσο πιο δυνατός γίνεται, τόσο σε συνδυασμό με το ρεύμα που έχει πορεία αντίθετη, δημιουργεί αντιμάμαλο και έτσι δημιουργούνται, σε απόσταση όμως από τις ακτές, τα λεγόμενα ABNORMAL WAVES τεραστίου ύψους και όγκου που κατα καιρούς έχουν καταπιεί στην κυριολεξία βαπόρια μεγαθήρια ακριβώς εκεί που τρέχει το ρεύμα Agulhas. Σαν ένα ποτάμι μέσα στη θάλασσα.
Είχα την εμπειρία τέτοιου κυμάτος το χειμώνα του 1995, καλοκαίρι δικό μας, που όταν το θυμάμαι ανατριχιάζω, αλλά τη σκαπούλαρα τότε.
Και τώρα χειμώνας είναι εδώ κάτω αλλά όλα κύλισαν ομαλά.

Στις 7 του μηνός αφήσαμε πίσω μας το Cape of Good Hope (Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος) και χαράξαμε πορεία για απέναντι.

Πολλοί νομίζουν ότι αυτό το ακρωτήρι είναι το νοτιότερο άκρο της Αφρικής.
Κι όμως δεν είναι!
Το νοτιότερο σημείο είναι ένα άλλο ακρωτήρι που έχει ίδιο όνομα με αυτό του θαλάσσιου ρεύματος. Είναι το Cape Agulhas. Δείτε το ναυτικό χάρτη στις φωτογραφίες και θα καταλάβετε.

Αφήνοντας την Αφρική προορισμός μας είναι το άγνωστο λιμάνι της Βραζιλίας Ponta do Ubu κοντά στην μεγάλη πόλη Vitoria και πρωτεύουσα της βραζιλιάνικης πολιτείας Espirito Santo. Εκεί θα ξεφορτώσουμε το κάρβουνο που φορτώσαμε στη Νότιο Αφρική.

Ο καιρός μέχρι χθες δεν ήταν καλός αλλά δεν ήταν και για θάνατο. Συνηθισμένα τα βουνά απ΄τα χιόνια. Από σήμερα είναι καλύτερος και απομένουν 5 μέρες για να φτάσουμε.

Συνεχίζεται...

Chrisgio 

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

ΓΙΟΧΑΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ–ΡΙΤΣΑΡΝΤΣ ΜΠΕΪ

Σήμερα το πρωί περιπου στις 9 επιβιβάστηκα σ΄ένα μικρό ελικοφόρο με προορισμό το ταπεινό Richard’s Bay. H πτήση είχε διάρκεια μιάμιση ώρα περίπου.
Λόγω της ώρας κατά τη διάρκεια της πτήσης μας πρόσφεραν για πρωινό ένα σάντουϊτς, φρουτοσαλάτα, πορτοκαλάδα, καφέ κι ένα μπισκότο. Η συσκευασία του μπισκότου είχε το όνομα προφανώς του παρασκευαστή. Και ποιό ήταν αυτό το όνομα;
MANTELLI’S.

Δείτε τη φωτογραφία δια του λόγου το αληθές.
Χαμογέλασα, δεν πίστευα στα μάτια μου. Το κοπρόσκυλο ακόμα κι εδώ με κυνηγάει είπα μέσα μου. Τελικά το μπισκότο το έφαγα με τέτοια λύσσα λες κι έτρωγα τον ίδιο το Μαντέλη!
Από τα απίθανα που μπορούν να σου συμβούν!
Πάμε παρακάτω...
Γνωστά λημέρια για μένα το Richard’s Bay. Δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω έρθει στο παρελθόν. Δεν είναι αμέτρητες αλλά είναι πολλές. Βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα της χώρας βόρεια της πόλης Durban στην περιοχή Natal τη χώρα των Ζulu.
Μία μικρή πόλη που δεν πρέπει να μετράει περισσότερο από τριάντα χρόνια ζωής. Την ύπαρξή της τη χρωστάει στο λιμάνι το οποίο προϋπήρχε της πόλης. Όταν πρωτοήρθα εδώ γύρω στα 1980 δεν υπήρχαν παρά μόνο σπίτια φτιαγμένα ειδικά για τους λιμενεργάτες οι περισσότεροι των οποίων προέρχονταν από την κοντινή πόλη Εmbageni και το Durban. Το λιμάνι όμως είχε κι έχει δυναμική και σήμερα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια εξαγωγής κάρβουνου στο κόσμο. Μιλάμε για εκατομμύρια τόννους ετησίως.
Μέσα στη διάρκεια αυτών των 30 ετών η περιοχή άλλαξε κι από ζούγκλα έγινε μία μικρή πανέμορφη πόλη που συνέχεια μεγαλώνει και αναπτύσσεται ραγδαία.
Βέβαια υπάρχει μια μικρή διαφορά.
Εδώ στην Νότιο Αφρική δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα το ΠΑΜΕ!!!
Τα βαπόρια με κάθε λογής εθνικότητες πληρώματα πάνε κι έρχονται, φορτώνουν ξεφορτώνουν και αφήνουν χρήμα στη χώρα!

Στην υγειά μας!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

ΦPΑNΓΚΦΟΥΡΤΗ-ΓΙΟΧΑΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ

Γύρω στις 9 χθές το βράδυ μ΄ένα άλλo μεγάλο σιδερένιο πουλί της SOUTH AFRICAN AIRWAYS ξεκινήσαμε για το μακρινό Γιοχάνεσμπουγκ. Η πτήση ήταν 10 ώρες περίπου. Όσο και να προσπαθήσει κανείς να σου κάνει ένα τέτοιο ταξίδι όμορφο και ευχάριστο οι πολλές ώρες δεν τον αφήνουν. Πάντως έχω ταξιδέψει και με καλύτερες αεροπορικές εταιρίες.
Κι αυτό το αεροπλάνο γεμάτο επιβάτες.
Είναι βλέπετε και η χρονιά τους η φετινή για τους νοτιοαφρικανούς. Βλέπεις ΜΟΥΝΤΙΑΛ είναι αυτό, δεν είναι παίξε γέλασε!
Το μαρτύριο τελείωσε γύρω στις εφτά σήμερα το πρωί.
Τα αεροδρόμια σίγουρα δεν είναι από τα μέρη εκείνα για να βγάλεις συμπεράσματα για το τι συμβαίνει και επικρατεί σε μια χώρα, για τη ζωή της.
Όμως αυτό τον καιρό η Νότιος Αφρική ζει, ανασαίνει και... χορεύει στο ρυθμό του παγκοσμίου κυπέλου ποδοσφαίρου. Το αεροδρόμιο του Γιοχάνεμπουργκ στολισμένο μουντιαλικά. Διάφοροι απίθανοι φίλαθλοι απ΄όλα τα μέρη της υδρογείου έχουν αρχίσει να καταφθάνουν.
Πανηγύρι σωστό!
Όχι για μένα όμως! Για μένα το ταξίδι δεν τελείωσε, το Richard’s Bay είναι μπροστά μου, κι εκεί δεν με περιμένει διασκέδαση αλλά ένα καράβι και πολύ δουλειά!

Συνεχίζεται...

Chrisgio

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - ΦΡΑNΓΚΦΟΥΡΤΗ

Χθές το απόγευμα από το αεροδρόμιο Μακεδονία ένα αεροπλάνο της ΑEGEAN «με πήρε και με σήκωσε» για την Φρανκφούρτη.

Το πρώτο σκέλος ενός μακρινού προορισμού, το λιμάνι Richard’s Bay της Νοτίου Αφρικής με ενδιάμεσο σταθμό, μετά τη Γερμανία, το Γιοχάνεσμπουργκ.
Εκεί με περιμένει η νέα φυλακή μου για τους επόμενους 6-7 μήνες.

Εντάξει δεν είμαι και βαρυποινίτης, σε βαπόρι αναφέρομαι.

Στη Φραγκφούρτη έφτασα μετά από ένα πολύ καλό 3ωρο περίπου ταξίδι.

Το σέρβις στο αεροπλάνο πολύ καλό. Πάντα η AEGEAN πρόσεχε τους πελάτες της αλλά τώρα με την οικονομική κατάσταση που επικρατεί έχει γίνει καλύτερη.

Αφού γρήγορα τελείωσα με τις διαδικασίες της επόμενης πτήσης άρχισα τις βόλτες στο αεροδρόμιο μιας και αυτή ήταν 3 ώρες αργότερα.Δεν έχω κάτι να περιγράψω εκτός του ότι πρόκειται για ένα τεράστιο αεροδρόμιο από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης σε πλήρη τάξη, καθαριότητα κλπ.


Γνήσια Γερμανική εικόνα.

Μού έκανε όμως μεγάλη εντύπωση κάτι που έχει σχέση με την Ελλάδα.
Η ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΗΣ σε μια πολύ δύσκολη εποχή.
Βρισκόμαστε στην αρχή του καλοκαιριού και ενώ παντού θα έπρεπε να υπάρχουν τουριστικές αφίσες με αναφορές στη χώρα μας, αντί γι΄αυτές είδα αφίσες που προέτρεπαν και προσκαλουσαν τους ευρωπαίους τουρίστες να επισκευτούν την Ισπανία, τη Βουλγαρία και την Τουρκία!
Εμείς οι Έλληνες είμαστε ικανοί να τρέχουμε μόνοι μας και να τερματίζουμε τελευταίοι!


Δείτε τις φωτογραφίες!

Chrisgio

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ Μ’ ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ…

..ταξίδευα προς το ASHDOD του Ισραήλ.
Όνομα Πλοίου: CAPTAIN GEORGE I
Ημερομηνία: Μάιος του 2006
Πλήρωμα: 1 Έλληνας (εγώ), 1 Μολδαβός, 2 Ουκρανοί, 2 Ρώσοι, 1 Γεωργιανός, 4 Ρουμάνοι, 1 Σριλανκέζος και 13 Μαλδιβιάνοι.

Το πλοίο είχε φύγει από την Santa Marta της Κολομβίας φορτωμένο με κάρβουνο.
Διασχίσαμε την Καραϊβική–Τζαμάικα, Πουέρτο Ρίκο, Γουαδελούπη–βγήκαμε στον Ατλαντικό, βάλαμε στην πλώρη μας το Γιβραλτάρ και μετά Μεσόγειος θάλασσα, Ισπανία, Αλγερία, Τυνησία, Σικελία, Μάλτα, Κρήτη και τελική πορεία προς Ισραήλ.
Όλες αυτές τις περίπου 20 μέρες του ταξιδιού ήμουν σε καθημερινή επαφή με πλοιοκτήτες, ναυλωτές και τους Ισραηλινούς πράκτορες στο ASHDOD. Όλοι γνώριζαν το ταξίδι μας από 40 μέρες πριν, καθώς και την ημερομηνία άφιξής μας η οποία θυμάμαι ότι ήταν μία Δευτέρα του Μαΐου.
Υπήρχαν δύο υποχρεώσεις πριν την άφιξη απέναντι στις Ισραηλινές αρχές. Η μία ήταν να ανεβάσουμε το επίπεδο ασφαλείας (ISPS γι΄ αυτούς που γνωρίζουν) από το Νο1 στο Νο2, 48 ώρες πριν την άφιξη και συγχρόνως να ειδοποιήσουμε απ΄ ευθείας, και όχι μέσω πράκτορα, το Πολεμικό Ναυτικό τους για την ημερομηνία και ώρα άφιξή μας.
Όλα αυτά συνέβησαν το Σάββατο, που πέρα από το ευνόητο της αργίας του σαββατοκύριακου για μας, όλοι γνωρίζουμε ότι Σάββατο σημαίνει για τους Εβραίους ότι σημαίνει για τους Χριστιανούς η Κυριακή και η Παρασκευή για τους Μωαμεθανούς.
Έτσι λοιπόν τα σχετικά μηνύματα δεν έφτασαν να διαβαστούν στην ώρα τους κι επειδή η άφιξη ήταν νωρίς το πρωί της Δευτέρας, ακόμα και τότε, το πλοίο θεωρήθηκε ότι δεν ήταν εντάξει στις υποχρεώσεις του.
Φτάνοντας γύρω στα εξήντα μίλια από το ASHDOD, προφανώς σε διεθνή ύδατα, έλαβα μία κλίση στο VHF από Ισραηλινό πολεμικό πλοίο που ρωτούσε ποιος ήμουν, που πηγαίνω κλπ.
Απάντησα στα ερωτήματά του αν και παραξενεμένος γιατί πρώτη φορά μου συνέβαινε αυτό εκτός από δύο νηοψίες που υπέστην παλαιότερα στην πορεία μου για το Ιράκ στον Περσικό Κόλπο.

Νόμιζα ότι το θέμα είχε τελειώσει εκεί.
Αμ δε που είχε τελειώσει!

Μου απάντησε ότι δεν γνωρίζει ποιος είμαι και ότι καλά θα έκανα να γυρίσω και να απομακρυνθώ από το κράτος του Ισραήλ. Επέμεινα και επανέλαβα λέγοντας του ότι είμαι φορτωμένος με κάρβουνο και το πηγαίνω στο ASHDOD. Για δεύτερη φορά μου απάντησε με τον ίδιο τρόπο. Συνέχισα και του πρότεινα να έρθει σ΄ επαφή με το λιμάνι του ASHDOD για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενά μου.

Τότε ήταν που πήρα την καταλυτική, σοβαρη και πειστική απάντησή του. Μ΄ έκοψε κρύος ιδρώτας!

Η ΓΥΡΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙΣ Η ΣΟΥ ΡΙΧΝΩ!

Και ήμαστε σε διεθνή ύδατα υπενθυμίζω.
Δεν είχα άλλη επιλογή, γύρισα καταμεσής της Μεσογείου περίμενα να πάει 9 η ώρα να ειδοποιήσω ξανά αυτούς που έπρεπε και έπειτα συνέχισα το ταξίδι μου για το ASHDOD.

Τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Όταν, μέρες πριν, ξεκίνησε αυτή η νηοπομπή ήμουν σίγουρος ότι δύο πράγματα θα συνέβαιναν. Ή θα τους έκοβε ο κρύος ιδρώτας σαν κι εμένα ή θα γινόταν αυτό που έγινε.

ΤΟ ΜΑΚΕΛΕΙΟ

Κι δυστυχώς έγινε το δεύτερο!

Αυτοί ήταν έτοιμοι να ρίξουν σ΄ ένα πλοίο που το είχαν καλέσει οι ίδιοι, το είχαν πληρώσει να τους φέρει κάρβουνο και θα κώλωναν τώρα με τα πλοία που είχαν σκοπό να σπάσουν τον αποκλεισμό των Παλαιστινίων;
Θα έπρεπε να ήμαστε πολύ αφελείς για να το πιστέψουμε.
Κι ένα τελευταίο για τους «φίλους μας» τους Τούρκους.
Μιας και αναφέρουν, κι αυτοί, ότι βρίσκονταν στα διεθνή ύδατα δεν νομίζετε ότι είναι καιρός να μας δηλώσουν πλέον μέχρι που πρέπει να φτάνουν τα χωρικά ύδατα του κάθε πολιτισμένου κράτους;
Στα 12 μίλια με βάση τις διεθνείς συνθήκες;
Στα τσαμπουκαλίδικα 6 μίλια γιατί έτσι τους συμφέρει στο Αιγαίο;
Ή φτάνουν μέχρι τη… Γαύδο; Το έχουν ξεστομίσει κι αυτό!
Γιατί αν φτάνουν μέχρι τη Γαύδο καλά θα κάνουν να μην κατηγορούν τους Ισραηλινούς που τους επιτέθηκαν.

Αγαπητοί γείτονες τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά κάποτε γίνονται μπούμερανγκ.
Αυτό συνέβη δυστυχώς για σας χθες τα χαράματα.
Και το χειρότερο είναι ότι χάθηκαν ζωές!

Chrisgio